Castle Strike - recenzja gry

Jak na RTS przystało, każda z nacji posiada specyficzne jednostki i budynki. Należy jednak zauważyć, iż różnice pomiędzy mocarstwami są jednak stosunkowo niewielkie i ograniczają się do jednostek elitarnych, takich jak niemieccy ciężkozbrojni rycerze walczący mieczami dwuręcznymi, francuscy paladyni, czy też angielscy banici, potrafiący doskonale maskować się w lesie (o, taki Robin Hood :). Jednak podstawowe jednostki w szeregach każdej z armii są takie same i wśród nich znajdziemy specyficzne dla tamtych czasów oddziały halabardników, pikinierów, kuszników, łuczników, czy też rycerzy uzbrojonych w krótkie lub długie miecze. Jak wskazuje sam tytuł, gra przede wszystkim opowiada o zdobywaniu zamków, więc najistotniejszymi jednostkami stają się machiny oblężnicze. W Castle Strike mamy ich pełną gamę, zaczynając od prymitywnych drabin i wież oblężniczych za pomocą których można dostać się na mury, poprzez klasyczne tarany służące oczywiście do rozbijania bramy, a kończąc na kilkunastu typach katapult i dział, którymi błyskawicznie można zniszczyć choćby najsolidniejsze fortyfikacje.

Delikatny powiew świeżości

Castle Strike zawiera w sobie kilka interesujących elementów, które wyróżniają ją spośród rzeszy „klasycznych” RTS-ów. Intencją twórców było jak mniemam to, by gracz mógł skupić się głównie na prowadzeniu bitew. I choć po prawdzie, niczym w klasycznych RTS-ach rozbudowujemy tu własną bazę (dość duża, bo aż kilkanaście budynków), to pozyskiwanie surowców zostało znacznie usprawnione. Pracownicy zostali podzieleni na dwie grupy, budowniczych i zdobywców materiałów. Ile osób liczy dana grupa, możemy na bieżąco zmieniać, przeciągając odpowiedni suwak. Za pomocą drugiego suwaka błyskawicznie ustawiamy priorytety w zdobywaniu surowców (3 rodzaje). W praktyce działa to znakomicie, albowiem jeśli np. potrzebujemy więcej drewna, to wystarczy szybko przeciągnąć odpowiedni suwak i już pracownicy, którzy do tej pory koncentrowali się na zdobywaniu kamienia, pobiegną ścinać drzewa. Kolejną rzeczą, która przypadła mi do gustu, jest sposób budowania zamków. Robi się to niemal błyskawicznie- dzięki przyjaznemu interfejsowi możemy zaplanować ułożenie murów, rozmieścić bramy i wieże strażnicze. Gdy jesteśmy z naszego projektu zadowoleni, wystarczy wydać rozkaz jego wykonania, a fortyfikacje zostaną natychmiast utworzone. O ile oczywiście dysponujemy odpowiednią ilością surowców, by móc plan wykonać. By zapobiec sytuacjom, w których jedna strona odgrodzi się od wrogów fortyfikacjami pokroju Muru Chińskiego, autorzy gry wprowadzili pewne ograniczenia. W każdej misji mury możemy wznosić jedynie na wyznaczonym do tego terenie, a budynki związane z zapleczem ekonomicznym muszą znaleźć się poza ich obrębem. Jest to moim zdaniem bardzo trafna decyzja, albowiem nadaje to grze bardziej realistycznego wymiaru - chcąc pokonać przeciwnika, wystarczy zniszczyć wioski znajdujące się pod jego zamkiem, odcinając go tym samym od surowców, i spokojnie prowadzić oblężenie twierdzy wiedząc, iż czas pracuje na naszą korzyść. A skoro już o tym mowa, to spodobał mi się sposób w jaki rozwiązano zdobywanie zamków. Na polu bitwy królują machiny oblężnicze, które wreszcie zostały potraktowane jako urządzenia mechaniczne, a nie jak tradycyjne jednostki. Do obsługi każdej z machin delegujemy więc odpowiednią ilość żołnierzy, których w razie potrzemy możemy od niej odciągnąć i rzucić w wir walki. Jeszcze bardziej spodobał mi się fakt, iż twórcy gier nareszcie poszli po rozum do głowy! W Castle Strike, zamiast niszczyć machinę oblężniczą wroga, możemy wybić wyłącznie jej załogę, a następnie samemu ją przejąć. Niby to drobiazg, a jednak cieszy.

Mimo wszystko RTS

Nie byłbym jednak sobą, gdybym nie wytknął grze błędów. Pierwszy z nich ciężko nazwać zarzutem, bo jest to kwestia bardziej ogólna, aczkolwiek znacznie wpływająca na przyjemność rozgrywki. Castle Strike jest RTSem. Wprowadzenie nowych elementów nie zmienia faktu, iż podobnych strategii, rozgrywających się w średniowieczu, w których budujemy i walczymy, były już dziesiątki. Osobiście nie odczuwam większej różnicy rozgrywając setny pojedynek w np. Warrior Kings, niż grając w nową podobną grę, tak więc po co zawracać sobie nią głowę? Oczywiście są to tylko moje subiektywne odczucia, jednak przed zakupem Castle Strike warto zadać sobie pytanie, czy tego typu gra ma wciąż szanse was bawić. Wymieniając zalety gry wspominałem o usprawnieniu ekonomii, tak by pozwolić graczowi skupić się na walce. Przy dłuższej grze okazuje się jednak, iż ten cel nie został przez programistów w pełni wykonany, albowiem o ile nie musimy przejmować się zdobywaniem surowców, o tyle wciąż trzeba odpowiednio rozbudować bazę i, co bardziej uciążliwe, czuwać nad opracowywaniem dość dużej ilości przydatnych technologii. Ostatnia wyłapana przeze mnie niedogodność, choć również dotyczy subiektywnych odczuć generowanych przez grę, to z tego, co obserwuję na forach dyskusyjnych, ma znacznie szerszy zasięg. W Castle Strike znajduje się olbrzymia ilość wstawek filmowych, które wprawdzie wyglądają ładnie (są oparte na silniku gry), jednak nie dają się w żaden sposób przyśpieszyć, czy też lepiej - wyłączyć. Historia opowiedziana w Castle Strike nie jest aż tak bardzo ciekawa (powiedziałbym raczej, że nudna), by uzasadniać nagminne przerywanie nam gry w celu wysłuchania kolejnych dialogów. Przyznam szczerze, iż mnie przerywniki filmowe doprowadzały do takiej furii, iż przestałem grać w kampanię i zacząłem toczyć pojedynki na wybranych przeze mnie mapach.

Zrób zbliżenie i podziwiaj!

Jak już wspomniałem we wstępie, gra zadziwia pod względem oprawy wizualnej. Wprawdzie jej trójwymiarowy świat nie prezentuje się jakość szczególnie okazale (ot, standard), jednak śliczne, szczegółowe modele jednostek mogą budzić zachwyt. Jest to tym ważniejsze, iż gra posiada znakomicie opracowany system manipulowania kamerą. Możemy dowolnie nią obracać, ustawiać pod przeróżnym kątem, dokonywać bardzo szczegółowych zbliżeń, lub też przeciwnie - spoglądać na pole bitwy niemal z lotu ptaka. Czasami wręcz warto włączyć pauzę, by móc spokojnie przyjrzeć się z różnych perspektyw płonącemu budynkowi. Wygląda to po prostu świetnie. Niestety, oprawa dźwiękowa jest już znacznie gorsza. Odgłosy postaci zostały podłożone dość niestarannie, przez co drażnią nieco uszy. Przygrywająca w tle muzyka jest na szczęście nieco lepsza- przeważają dynamiczne kawałki tworzące podniosły nastrój, idealny do walki.

Skoro jest tak dobrze, to czemu jest tak źle?

Czas napisać podsumowanie, aczkolwiek nie jest to zadaniem prostym. Castle Strike jest grą paradoksalną. Z jednej strony mamy doskonałą oprawę graficzną, kilka ciekawych rozwiązań i brak poważniejszych wad, co sprawia, iż gra zasługuje na miano bardzo dobrej. Z drugiej strony, brak w niej „tego czegoś”, co wciągnęłoby gracza i rozbudziło w nim ochotę do grania w kolejny RTS. To wszystko razem powoduje, iż moim zdaniem gra zyska równie liczne grono zagorzałych miłośników jak i przeciwników, którzy odinstalują ją po pierwszej godzinie gry. Dla mnie jest to dobrze przemyślana i bardzo solidna produkcja (stąd tak wysoka ocena) i z czystym sumieniem mogę ją polecić graczom miłującym się w RTS-ach, jednak mojej osobistej rekomendacji ten tytuł nie otrzyma.

MAO