Katana zawsze w modzie. Recenzja serialu Altered Carbon – Cyberpunk 2018

Katana zawsze w modzie

Zabawnie jest widzieć, jak spod tego cyberpunkowego kocyka wyłania się parada znajomych stereotypów. Niby skoczyliśmy jakieś 500 lat w przyszłość, ale brutalnymi zakapiorami wciąż są Rosjanie (zwłaszcza o imieniu Dimitri – dobrze, że nie Iwan), nieco lepszymi zakapiorami ze stopniem wojskowym – Niemcy (zwłaszcza o nazwisku Jaeger), bycie z grubsza japońskiego pochodzenia daje 50% szans na wstąpienie do yakuzy i +10 do walki kataną, a jeśli tę katanę skierujesz w stronę przeciwnika, to on oczywiście sięgnie po własną (bądź inną dowolną broń białą), bo celować z chamskiej spluwy do człowieka z kataną się nie godzi, toż to psuje decorum pojedynku.

Panu lufa opadła, bo na szkoleniu o katanach nie było, on umie tylko strzelać.

Pozostaje zatem podziwiać obrazki, a podziwiać jest co. San Francisco przyszłości okazuje się odpowiednio deszczowe, kolory neonów odpowiednio przymglone, laboratoria lśnią sterylną bielą, a salony bogaczy rażą tą szczególną odmianą kanciastości, która zdradza, że to wszystko jest szalenie kosztowne.

Uwagę zwracają szczególiki – miasto z kontenerów na moście Golden Gate, filtr na obrazie, gdy akcja przenosi się do dziewczyny żyjącej tylko w cyberprzestrzeni, pomysłowa choreografia walki w warunkach zmniejszonej grawitacji. W ogóle mordobicia cieszą oko – są piekielnie szybkie, efektowne i mięsiste, kości pękają, krew się leje, a postrzeleni ludzie zazwyczaj nie wstają, by dziarsko wrócić do walki. Zazwyczaj, bo Takeshi wstaje – jest przecież twardym mężczyzną.

Na szczęście zdarzają się chwile, gdy scenarzyści pozwalają Joelowi Kinnamanowi pokazać więcej aktorskiego warsztatu i na przykład się uśmiechnąć. Najczęściej wówczas, gdy na scenę wkracza porucznik Ortega (Martha Higareda), Garrus dla naszego Sheparda. Ortega wnosi bardzo potrzebny powiew ludzkich emocji, ze swoim spontanicznym przełączaniem się między angielskim a hiszpańskim, z matką sugerującą, że czas wreszcie znaleźć sobie chłopa, problemami w pracy i pokazywaniem, że na czymś jej zależy. O dziwo, chemia między tymi postaciami jest całkiem wiarygodna i przyjemnie się je ogląda, gdy już zdecydują się zrobić coś wspólnie. Z kolei zaskakująco dobry okazuje się niemal cały drugi plan, na czele ze zblazowanym Bancroftem w wykonaniu Jamesa Purefoya i przezabawnie elokwentną sztuczną inteligencją wyglądającą jak Edgar Alan Poe (Chris Conner).

Takeshi ma taką minę większość czasu. Na szczęście Kristin sięga wzrokiem tylko do jego klaty.

To nie jest Blade Runner

Jeśli ton tej recenzji Wam tego nie powiedział – serialu Altered Carbon nie należy traktować zbyt poważnie. To nie Blade Runner ani Ghost in the Shell, nie jest to nawet Deus Ex ani Shadowrun. Nie znaczy to jednak, że należy go skreślać. Gdy zeskrobać neonowe dekoracje, wyłania się dość bezpretensjonalny pulpowy kryminał, w którym za każdym rogiem czyha trup, mordobicie i naga kobieta, a i nienaganne absy się znajdą. Mamy tu nie jedną, a dwie walki na arenie, pojedynek na samurajskie miecze, scenę tortur w VR (nie, nie chodzi o problemy z błędnikiem) i cybernetyczną protezę ramienia, którą można przebić ścianę. Słowem – mamy wszystko, co potrzebne, by nieźle się bawić, zapomnieć i przejść do następnego serialu.