Książki. Co obejrzeć i w co grać przed seansem Diuny?

Książki

Diuna

Powieść Franka Herberta sprzedano na całym świecie w liczbie ponad 20 mln egzemplarzy. To absolutny bestseller i arcydzieło literackie, a jeśli mówimy o prozie science-fiction – być może najlepsze, co spotkało fanów. Starczy powiedzieć, że wydana w 1965 roku książka zdobyła setki nagród w samym XX wieku, zajmując w 1987 roku pierwsze miejsce w plebiscycie poczytnego i popularnego czasopisma „Locus” na najlepszą powieść sci-fi wszech czasów. Diuną Herbert rozpoczął cykl Kronik Diuny, na który złożyło się sześć tomów. Z ciekawostek i porad czytelniczych – w Polsce wydano do tej pory kilka przekładów tego dzieła, ale najsłynniejszym (oraz według wielu krytyków najbardziej wiernym) jest ten Marka Marszała. Film Villeneuve’a zapewne będzie można obejrzeć, nie znając materiału źródłowego, ale hej! – co to za zabawa?

Solaris

Solaris to najbardziej znana książka Stanisława Lema, rodzimego potwora artystycznego, jeżeli chodzi o fantastykę naukową. Powieść opowiada o losach grupy naukowców, którzy bezskutecznie próbują nawiązać kontakt z pozaziemską formą życia, jaką w tym wypadku jest… ocean. To od Solaris zaczęła się popularność Lema – zarówno nad Wisłą, jak i na wszystkich kontynentach. Wizja obcego, którą przedstawił polski autor, jest najoryginalniejszą w historii literatury s-f. Przy niej bledną wszelkie pozostałe próby, zwłaszcza współczesnej popkultury, w której kosmitów utożsamia się najczęściej z człekokształtnymi. Jedną z najważniejszych i nadal aktualnych zagwozdek, jakie stawia przed odbiorcą Lem, jest pytanie, czy człowiek będzie w stanie poradzić sobie psychicznie i moralnie z tym, co przyniesie mu rozwój technologiczny. Fenomenalna klasyka gatunku. Must read przed Diuną.

Gra Endera

Między Grą Endera a Diuną na pierwszy rzut oka można nie doszukać się zbyt wielu podobieństw. Jasne, obie książki to sztandarowe pozycje gatunku, ale fabularnie różnią się od siebie na tyle, że można je porównywać tak jak Wiedźmina 3: do ostatniego Dragon Age’a. Niby na papierze mamy to samo, jednak tylko wariat stawiałby między tymi grami znak równości. To, co łączy obie powieści, to wciągający jak bagno klimat zaszczucia głównych bohaterów, ich relacja z nieznanym oraz portrety emocjonalne i psychiczne, stworzone z niesamowitą pieczołowitością. W dziele Carda mniej jest intryg, więcej zaś akcji. Jest to książka być może przystępniejsza dla niewprawionego czytelnika pozycji science-fiction. Tym bardziej więc warto zwrócić ku niej swój wzrok przed pełnym wsiąknięciem w świat wykreowany przez Franka Herberta.