Wejście Cthulhu. Lovecraft Country straszy inaczej, niż myślicie

Wejście Cthulhu

Zaraz potem na scenę z impetem wjeżdżają wielookie lovecraftowskie monstra i robi się strasznie w inny sposób, taki bardziej bezpieczny, znajomy, mniej nieprzyjemny, bo o ile nikomu z nas raczej nie grozi bycie pożartym przez zębate ladaco, o tyle historia zna przypadki policjantów zabijających ludzi czarnoskórych za samo podejrzenie popełnienia przestępstwa. Ostatni zdarzył się całkiem niedawno.

To uczucie, gdy jesteś w miejscu, w którym cię nie chcą. Czasem takim miejscem jest zwykły bar.

Lovecraft Country zgrabnie przeplata oba rodzaje grozy – tę fantastyczną (z klątwami, nawiedzonymi dworkami i członkami tajnych bractw pomykającymi w ceremonialnych szlafroczkach) z tą najzupełniej realną. I o ile złoczyńców nierzadko dosięga karmiczna sprawiedliwość, czasem nawet wymierzana przez samych poszkodowanych – w końcu jest to wciąż widowisko rozrywkowe, a nie parada cierpienia – o tyle tym scenom tryumfu nie towarzyszy przeświadczenie, że od teraz już wszystko będzie dobrze. W odróżnieniu od tego, jak to jest w klasycznym horrorze, tutaj uśmiercenie rasisty – ani innego potwora – nie eliminuje problemu, bo problemem jest samo przesiąknięte rasizmem społeczeństwo – cały kraj Lovecrafta.

Chwile grozy zawsze są równoważone przez sceny, w których bohaterowie mogą zaczerpnąć tchu.

Każdy odcinek podporządkowany jest innej konwencji – jest tu Dracula, doktor Jekyll i pan Hyde, a nawet poszukiwanie skarbu niczym z Indiany Jonesa – a rozmaite intrygi łączą się i plączą, ale tym, co przede wszystkim pcha serial i przykuwa do ekranu, są bohaterowie. Zwłaszcza Jonathan Majors jako Tic przyciąga uwagę, balansując między determinacją i wrażliwością, tłumionym, podskórnym gniewem i zwykłą bezradnością. Jurnee Smollett-Bell jako Leti kradnie cały trzeci odcinek, zmieniając go w teatr jednej, bardzo wkurzonej aktorki.