Cicha noc. Polskie filmy, którymi chwalimy się na Zachodzie

Cicha noc

Świąteczne filmy kojarzą się zwykle z familijnym, przyjaznym klimatem, ciepłem domowego kominka i wartościowym morałem. Piotr Domalewski postanowił zerwać z tym stereotypem i nakręcił produkcję wigilijną, która raczej pozostawi nas w lekkim szoku i zakłopotaniu, aniżeli z uśmiechem na twarzy (choć satysfakcja z odbytego seansu gwarantowana).

Cicha noc jest bowiem bardzo nietypową rodzinną pocztówką ze świąt Bożego Narodzenia. Mamy tu na papierze wszystko, co potrzebne – Kevina samego w domu lecącego w tle, śpiewającą Beatę Kozidrak, przenoszenie ogromnego stołu, składanie życzeń opartych na oklepanych regułkach i „odrobinę” wódki. Tradycyjnie i po polsku, nieprawdaż? Ten fałszywie uroczy obraz zostaje jednak przełamany akcją pełną kłótni, kłamstw, wulgaryzmów i łez. Główny bohater – grany przed Dawida Ogrodnika – wraca bowiem do rodzinnego domu na święta i ujawnia tajemnice, które mocno psują nastrój domowników.

Domalewski nakręcił więc, jak sam twierdzi, film, który zrozumieją przede wszystkim Polacy, bo święta za granicą spędza się mimo wszystko w nieco inny sposób. Zaznacza jednak, że podjęte w nim tematy okołorodzinne trafią do każdego, a uniwersalizm dzieła potwierdzają chociażby francuscy krytycy, z którymi reżyser omawiał swój film. Dlatego też możemy pochwalić się Cichą nocą na Zachodzie – to film o naszych bolączkach, ale zrozumiały dla każdego widza. Nawet tego po drugiej stronie globu.