Pożyteczne piractwo, na które przymyka się oko. Jak wskrzesza się gry retro?

Pożyteczne piractwo, na które przymyka się oko

Przeciętny gracz zainteresowany retrogamingiem może w ogóle nie dostrzegać problemu dostępności starych gier, bo przecież wystarczy wpisać odpowiednią frazę w Google’a, by po jednym kliku mieć możliwość albo ściągnięcia gry za darmo, albo nawet uruchomienia jej bezpośrednio w oknie przeglądarki. Różne strony sypiące hasłami „abandonware” czy „museum” mają w ofercie tysiące starych tytułów. Tyle że – jak by nie było – jest to szara strefa niedziałająca do końca legalnie. Marcin Paczyński mówi wprost:

Same strony zresztą nie ukrywają tego, że działają nie do końca legalnie. W FAQ można znaleźć informacje o tym, że pomimo oferowania gry za darmo nie wyklucza się faktu, iż w danym kraju ich ściąganie „może być niezgodne z prawem” i właściciele danej strony „nie biorą za to żadnej odpowiedzialności”. Mimo swojej sporej darmowej biblioteki zachęcają do kupowania starych gier tam, gdzie jest to możliwe – na Steamie, GOG-u, Amazonie, eBayu.

W internecie można znaleźć każdą starą grę za darmo, ale sam fakt istnienia takich stron nie oznacza, że działają one legalnie.

Powodów, dla których takie serwisy ciągle istnieją w sieci, jest kilka. Pierwszy i chyba najważniejszy to po prostu dobra wola i przymykanie oka, bo część devów bardzo pozytywnie podchodzi do takich projektów. Richard Garriott, słynny twórca serii Ultima, mówi, że jest to dobre „i dla graczy, i dla właścicieli praw autorskich. […] Lepiej, że gra jest dostępna w takiej formie, niż miałaby przepaść na zawsze”. Tim Schafer, autor m.in. Grim Fandango i Psychonauts, nie owija w bawełnę: „Czy to jest piractwo? No pewnie! Ale co z tego? Żadna z tych gier nie przynosi nam już realnego dochodu pozwalającego się utrzymywać […] kradnijcie sobie! Dzielcie się tą miłością do gier!”.