Bo to zła kobieta była. RDR2 kontra fakty – nie taki dziki Dziki Zachód

Bo to zła kobieta była

Kobiety w Red Dead Redemption 2 nie są słabe i niewinne. Potrafią poprowadzić cały gang do napadu na bank i bez mrugnięcia okiem trzymać na muszce niewinnych miastowych – tak jak Karen Jones w jednej z misji. Nie jest to jednak ślepe podążanie za modą na poprawność polityczną w grach, tylko trzymanie się faktów historycznych. Na Dzikim Zachodzie działały kobiety wyjęte spod prawa, były członkiniami gangów i popełniały te same przestępstwa co reszta bandytów.

Szybka i wściekła – z niektórymi kobietami Dzikiego Zachodu lepiej było nie zadzierać. Postać Karen Jones nie pojawiła się więc w grze tylko dla zachowania parytetów.

Laura Bullion należała do Dzikiej Bandy Butcha Cassidy i często brała udział w napadach przebrana za mężczyznę. Pearl Hart z kolei została złapana w 1899 roku (w tym samym roku toczy się akcja Red Dead Redemption 2), po jednym z ostatnich napadów na dyliżans w Stanach Zjednoczonych. Bellę Starr nazywano królową bandytów, a o jej życiu powstało kilka filmów. Tak naprawdę jednak większość jej działalności to sfera legend, a nie faktów. Pewne jest tylko to, że uwielbiała kraść konie.

Bella Starr z rewolwerem u pasa.

Wielbłąd z Dzikiej Doliny

Na zakończenie ciekawostka, której w Red Dead Redemption 2 nie znajdziemy, ale jest istotna dla Dzikiego Zachodu. Otóż w pewnym okresie niczym niezwykłym nie były biegające na wolności wielbłądy – tak jak mustangi czy bizony. Wszystko przez program armii amerykańskiej, która zakładała, że odporne na warunki atmosferyczne zwierzęta lepiej spiszą się podczas transportu sprzętu niż muły i konie. Sprowadzono więc sporą liczbę wielbłądów z Egiptu i Maroka.

Podczas wojny secesyjnej wiele z nich uciekło na wolność i zaczęło się z powodzeniem rozmnażać. Wielbłądy żyły swobodnie w Stanach Zjednoczonych przez około 100 lat. Ostatnie doniesienie o spotkaniu z dziko żyjącym przedstawicielem tego gatunku pochodzi z roku 1941. Doszło do niego w Teksasie. Szkoda, że autorzy nie uwzględnili takiego widoku w którejś z lokacji (a może taki easter egg po prostu wciąż czeka na odkrycie?).

Wielbłądy „zaparkowane” tuż obok koni nie były niczym niezwykłym na Dzikim Zachodzie.

PRAWDZIWY ATAK LEGENDARNEGO NIEDŹWIEDZIA?

Na początku gry Red Dead Redemption 2 mamy okazję zapolować na niezwykle groźnego legendarnego niedźwiedzia grizzly. Wspomniany wcześniej „Dziki Bill” Hickok przeżył ponoć podobne starcie. W 1860 roku, jadąc z ładunkiem poczty Pony Express, natknął się na drodze na samicę niedźwiedzia czarnego z dwoma małymi. Zszedł z powozu i strzelił jej w głowę, ale kula tylko odbiła się i rozzłościła zwierzę. Niedźwiedzica przygniotła Hickoka ciałem, a ten zdołał jeszcze strzelić ponownie, raniąc jej łapy. Kiedy zwierzę złapało zębami ramię Hickoka, Bill dobył nóż i przeciął bestii gardło. Poraniony na całym ciele spędził cztery miesiące przykuty do łóżka.

Sensowny kompromis

Wizerunek Dzikiego Zachodu o wiele bliższy historycznej prawdzie ujrzymy raczej w rodzinnym serialu Domek na prerii niż chociażby w Szybkich i martwych. Red Dead Redemption 2 powinno być nastawione na akcję i jak najlepszą rozrywkę, dlatego nawet spore odstępstwa od realiów są tu całkowicie akceptowalne czy wręcz wskazane. O ile więc w skali mikro gra czasem nieco przesadza z wiernością realizmowi (zobaczcie nasz tekst na temat detali w RDR2), tak w skali makro osiąga całkiem zadowalający kompromis, miedzy tym co prawdziwe i autentyczne historycznie, a tym co po prostu w grze akcji musiało się pojawić.