Najwięksi szaleńcy z filmów, seriali i nie tylko

Temat to bardzo drażliwy – nie można postawić znaku równości pomiędzy szaleństwem a czynieniem zła. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym to zaś w większości przypadków konieczność związana z dochodzeniem do zdrowia, prawie zupełnie tak jak po złamaniu kości. Popkultura często stygmatyzuje osoby zaburzone, dopiero ostatnio niekiedy odchodząc od nazywania „psychopatami” osób ze wszelkimi zaburzeniami (lub niekiedy nawet bez nich) dokonujących okrutnych zbrodni.

W naszym rankingu absolutnie nie chcemy stygmatyzować osób zmagających się z zaburzeniami klinicznymi – „szaleństwo” starałem się potraktować tu jako zabawne lub przerażające odstępstwo od normy, w definicji absolutnie niemające nic wspólnego z klasyfikacją psychiatryczną.

A dlaczego wybraliśmy akurat dwunastkę bohaterów? Cóż, gdybyśmy mieli napisać jeszcze o Myersie, musielibyśmy też wspomnieć o Annie Wilkes, jak o Wilkes, to i o Nikczemnej Czarownicy z Zachodu, a skoro o nich, to i o Jacku Sprarrowie i Szalonym Kapeluszniku, a jak o nich, to też i o Tylerze Durdenie i Marli Singer, a najpewniej i Sherlockach Holmesach w wykonaniu Cumberbatcha i RDJ. Na swój sposób szalony byli też przecież Lex Luthor, Scarlett Witch czy zblazowany Patrick Bateman. Wybór i wytyczne, którymi można by się przy tworzeniu tej listy posługiwać, dają tak duże pole do popisu, że mogłaby ona wyglądać zupełnie inaczej i nikt nie mógłby mieć o to pretensji. Ale wygląda właśnie tak:

Michael Scott – The Office

Ze wszystkich szalonych osób z listy ta z pewnością jest najbardziej bezpieczna dla otoczenia. Główny bohater Biura robi wszystko, by znaleźć się w centrum uwagi, co często prowadzi do sytuacji tyleż zabawnych, co żenujących. Choć Michael sam siebie uważa za niezwykle dowcipnego, w rzeczywistości jego żarty wyjątkowo rzadko się udają i śmieszą przede wszystkim wówczas, kiedy stoi się od niego w bezpiecznej odległości.

Szaleństwa Michaela to na przykład organizowana regularnie gala przyznania statuetek Dunder Mifflin, na której nagradza każdego pracownika firmy, w szczególności zaś… samego siebie. Ponadto chętnie rozdaje na cele dobroczynne pieniądze, których nie posiada, organizuje ptakom pogrzeby w czasie pracy i bawi się, kiedy ma na to czas oraz gdy czasu wcale nie ma. Jest zupełnie nieprzewidywalny i skupiony przede wszystkim na sobie, choć czasem okazuje przyjaciołom swoją bardziej dobroduszną stronę.

Steve Carell nie jest pierwszym odtwórcą tej roli. Przed hitowym amerykańskim The Office powstała bowiem oryginalna wersja angielska (zamiast Michaela Scotta biurem zarządzał David Brent). Humor tam również opierał się na poczuciu zawstydzenia i zażenowaniu, jednakże był zdecydowanie bardziej, cóż… angielski. Mi zdecydowanie bardziej podobały się szaleństwa Michaela – Carella. A Wam?