Druga Plaga i powołanie Zakonu. Kto jest kim w Dragon Age?
Spis treści
Druga Plaga i powołanie Zakonu
Wkrótce monstrów była horda, a cały znany świat znalazł się w ogniu wojny, padając ofiarą Pierwszej Plagi, która trwała prawie dwieście lat. W jej trakcie podziemne mocarstwo krasnoludów zostało rozbite na pojedyncze osiedla (thaigi), a Imperium Tevinter stało się kolosem na glinianych nogach. Wybawienie przyszło z Anderfels – w roku -305 Starożytności w twierdzy Weisshaupt weterani bitew z pomiotami powołali Szarą Straż, elitarną organizację, która przez kolejne stulecie prowadziła ludzkość do walki z Plagą, aż do ostatecznego zwycięstwa w potyczce na Milczącym Polu w roku -203 Starożytności. Starcie zakończyło się unicestwieniem Dumata i rozproszeniem kontrolowanych przez niego dotychczas monstrow. I chociaż pod ziemią, na wykutych przez krasnoludów Głębokich Ścieżkach, zmagania z potworami nie ustały, mieszkańcy powierzchniowych krain zyskali kilka wieków spokoju.
Koniec Pierwszej Plagi zbiega się w czasie z narodzinami Andrasty – kobiety z zamieszkującego północny Ferelden ludu Alamarri, która zapoczątkowała wiarę w Stwórcę. Poprowadziła ona swoje plemię do walki z Imperium Tevinter i kto wie, czy nie przyczyniłaby się do jego ostatecznego upadku, gdyby nie zdrada ze strony męża, Maferatha. Zazdrosny o uwielbienie, jakim darzono Andrastę i żądny władzy, wydał on małżonkę na pastwę Tevinterczyków, otrzymując w zamian pozwolenie na zachowanie podbitych ziem (zostawił sobie Ferelden, natomiast przyszłe terytoria Orlais, Nevarry i Wolnych Marchii rozdzielił między synów). Męczeńska śmierć kobiety, w połączeniu z niezwykłymi fenomenami, do jakich dochodziło pod jej przywództwem, sprawiły, że głoszone przez nią nauki – zebrane w świętym tekście znanym jako Pieśń Światła – stały się fundamentem nowej religii, nazywanej początkowo kultem Stwórcy. Na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci wiara ta rozprzestrzeniła się po świecie, zdobywając popularność niemal we wszystkich zakątkach Thedas. Na około sto lat przed końcem ery Starożytności powołano nawet pierwszą Inkwizycję, by tępiła demony, magów i heretyków. W tym samym czasie postępował upadek Imperium, a jego terytorium zostało doprowadzone mniej więcej do stanu, w jakim znamy Tevinter obecnie.
Przy okazji końca ery Starożytności warto powiedzieć parę słów na temat kalendarza, według którego zazwyczaj podaje się daty. Jest to kalendarz Zakonu, w którym epoka współczesna zaczyna się w momencie wybrania pierwszej Boskiej – rok, w którym to nastąpiło określono jako 1:1 Boskiej. Pierwsza cyfra oznacza tutaj stulecie, natomiast druga rok. Ponadto każde kolejne stulecie otrzymuje indywidualną nazwę, też zapisywaną każdorazowo przy dacie – np. pierwsze nazwano Wiekiem Boskiej (na cześć pierwszej przywódczyni Zakonu), natomiast bieżące, dziewiąte, ochrzczono jako Wiek Smoka (stąd zresztą pochodzi tytuł całej serii gier).
Pod koniec omawianej epoki wiara w Stwórcę umocniła się w Orlais na tyle, że tamtejszy władca, cesarz Drakon, ustanowił ją oficjalną religią państwową, powołując Zakon. Na jego czele zawsze staje kapłanka przyjmująca tytuł Boskiej, która rezyduje w świątyni w Val Royeaux (stolicy Orlais). Wkrótce potem doszło do Drugiej Plagi, rozpoczętej na terenie Anderfels i prowadzonej przez Arcydemona Zazikela. Walki trwały przez prawie sto lat i zakończyły się bitwą pod Starkhaven w roku 1:95 Boskiej. Decydującą rolę w starciu po raz kolejny odegrali Szarzy Strażnicy. W trakcie Plagi doszło do podpisania porozumień nevarrańskich, które włączyły Inkwizycję w strukturę Zakonu i rozbiły ją na dwie instytucje: Poszukiwaczy Prawdy (elitarne bractwo potajemnie chroniące interesów Zakonu) i Templariuszy. Tym drugim przypadło w udziale trzymanie pieczy nad adeptami sztuk magicznych w Kręgu Maginów – pierwszej organizacji, w ramach której można było legalnie praktykować magię (również powstałej na mocy wspomnianych porozumień). Druga Plaga przyczyniła się także do unifikacji fereldeńskich plemion pod wodzą ludu Alamarri i powstania zalążka państwa, jakie znamy obecnie.
