Czarna Wdowa to niezły film Marvela. Szkoda, że spóźniony o parę lat

Nie chcę się za bardzo powtarzać, bo już co najmniej kilka artykułów rozpocząłem jakże optymistyczną formułką o powolnym powrocie kin do świata żywych po dłuższej przerwie wynikającej ze wszystkim dobrze znanych powodów. Odhaczmy jednak po raz kolejny tę formalność, bo tym razem na wielki ekran ponownie zawitał Marvel. Ten sam, który bombarduje nas ostatnio serialami, a zatem bądźmy szczerzy – MCU raczej nie daje o sobie zapomnieć. Nie zmienia to jednak faktu, że filmy z owej serii zawsze najlepiej ogląda się w klimatyzowanym multipleksie. Do takowego się więc udałem w celu zobaczenia Czarnej Wdowy.

Podobało mi się, nie będę ściemniał. Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że filmowi ta pandemiczna przerwa po prostu się przysłużyła. Jego premiera była wielokrotnie przekładana i urosła do rangi symbolu – stąd też nie sposób nie odczuwać radości związanej z seansem. Odsuwając jednak czysto dziecięcą ekscytację na bok, otrzymujemy obraz filmu co najmniej odtwórczego, który nie umywa się do największych autorskich odjazdów MCU pokroju Strażników Galaktyki czy Thora: Ragnaroku. I chciałbym się nim bez zahamowań zachwycać, ale do tego potrzebowałbym wehikułu czasu, który przeniósłby mnie co najmniej kilka lat wstecz. Być może wtedy Czarna Wdowa byłaby czymś więcej niż kolejną do bólu schematyczną historią z uniwersum Marvela.

Gdzie byłaś, Czarna Wdowo?

Z klasycznych Avengers na swój film bądź serial czekali przez dłuższy czas Hawkeye (na niego jeszcze przyjdzie pora) i właśnie Czarna Wdowa. Należało się więc spodziewać, że takowe produkcje w końcu się pojawią, choć casus Black Widow jest o tyle dziwny, że niepasujący do polityki wydawniczej Marvela. Hulka, Thora, Iron Mana i Kapitana Amerykę zdążyliśmy poznać jeszcze przed ich wielkim zjednoczeniem, a każda superbohaterska geneza zarysowywała, mniej lub bardziej, charakter każdego z nich. Natasza od zawsze była więc zagadką – archetypiczną zabójczynią o rosyjskich korzeniach dręczoną przez demony przeszłości. Skąd więc tyle zwlekania z opowiedzeniem jej historii? Dlaczego dowiedzieliśmy się o niej więcej w filmie będącym swoistym pożegnaniem z tą superbohaterką? Celowy zabieg artystyczny czy niedopatrzenie? Nie wiem, a trochę mnie to gryzie.

Oglądając Czarną Wdowę, czułem się bowiem odrobinę zakłopotany. Przedstawione w filmie wydarzenia dzieją się po tych z Kapitana Ameryki: Wojny bohaterów, a więc jeszcze przed wielkim podsumowaniem w postaci Końca gry i Wojny bez granic – filmów kluczowych dla Nataszy jako bohaterki, która swoją drogą była krytykowana przez wielu widzów jako postać niesatysfakcjonująco poprowadzona do tegoż kulminacyjnego punktu.

Zarzuty te tracą swoją wagę za sprawą fabuły Black Widow, ale hej, nie tak powinno to wyglądać. Gdy na kinowym ekranie pojawiły się napisy końcowe, czułem żal związany z tym, że chciałbym to wszystko o owej postaci wiedzieć jeszcze przed obejrzeniem finałowych odsłon Avengers. Ten film miał posłużyć jako wartościowe dopełnienie, a okazał się jakże niezbędną i organiczną częścią wątku Nataszy, tak bardzo jej potrzebną od wielu lat. Powiem to więc wszystkim tym, którzy z MCU jeszcze na bieżąco nie są. Koniecznie obejrzyjcie Czarną Wdowę tuż po zapoznaniu się z Wojną bohaterów.

Rodzinka.ru

Rodzina jeszcze bardziej specyficzna od familii Doma z Szybkich i wściekłych.

Jak jednak radzi sobie Czarna Wdowa jako film, a nie część większego uniwersum? Całkiem nieźle, choć nie idealnie. Skoro już zacząłem bawić się w bezlitosną krytykę, pozwólcie, że doprowadzę ją do końca, a potem opowiem o nieco większych pozytywach tego dzieła. Przede wszystkim boli mnie fakt, że scenarzyści tak bardzo chcieli skupić się na feministycznych wątkach rodzinnych, iż całkowicie zignorowali aspekty logiczne oraz przyczynowo-skutkowe. Znajdziecie tu bowiem magiczne proszki, które likwidują działanie technologii kontrolującej umysły, ekspozycyjne monologi złoczyńców pokroju doktora Dundersztyca w przerysowany wręcz sposób objaśniające dokładny plan zagłady ludzkości czy też leniwe sceny akcji niczym deus ex machina cudownie rozwijające fabułę. Rozboli Was głowa, gdy spróbujecie odgadnąć sens niektórych scenariuszowych decyzji, dlatego też dobrze Wam radzę – wyłączcie na tym poziomie mózg.

Powiecie zapewne, że nigdy nie szukacie logiki w filmach MCU, bo to nastawione na radosną rozpierduchę akcyjniaki ze spektakularnymi eksplozjami imienia Michaela Baya. Być może przyznałbym Wam rację, gdyby nie fakt, że Czarna Wdowa w wielu momentach próbuje być „jakaś” i opowiadać o „czymś”, a nie tylko bawić się konwencją kina superbohaterskiego, sensacyjnego czy szpiegowskiego. To między innymi historia o rodzinie, co może nieco odstraszać, jeżeli przypomnicie sobie niedawnych Szybkich i wściekłych 9 oraz napływ memów z nimi związanych, kładących szczególny nacisk na angielskie słówko „family” w ustach Vina Diesla. Zapewniam jednak, że Black Widow prezentuje nieco bardziej złożony obraz rodziny – dysfunkcyjnej, fałszywej i rozdartej.

Zaskakująco dużo czasu poświęcono tu odbudowywaniu relacji Nataszy z każdym z członków jej stukniętej familii i uważam, że zrobiono to naprawdę dobrze. Duża w tym zasługa przede wszystkim chemii pomiędzy aktorami, a ta nie byłaby możliwa bez talentu tychże artystów i wyrazistości owych postaci (tu z kolei plusik dla scenarzystów). Angażuje zarówno wątek siostrzanej miłości pomiędzy Nataszą a Yeleną (ta zostanie na dłużej w MCU, co cieszy, bo Florence Pugh jest po prostu wspaniała), jak i droga quasi-patologicznych rodziców do odkupienia i odzyskania zaufania dzieci. David Harbour, znany ze Stranger Things, musiał bawić się jako Red Guardian jak prosię (zrozumiecie to subtelne porównanie po seansie), bo śmieszył i żenował co chwilę, a Rachel Weisz z typowym dla siebie stoickim spokojem wcieliła się w śmiertelnie niebezpieczną, nieco psychopatyczną mamę.

A jeśli już przy postaciach jesteśmy, to bardzo podoba mi się fakt, że w przeciwieństwie do poprzednich produkcji Marvela twórcy postawili tym razem na mniejszą liczbę bohaterów, dzięki czemu mogliśmy się im lepiej przyjrzeć, a wątek każdego z nich okazał się satysfakcjonujący. Fabuła kręci się tak naprawdę wokół pięciu, może sześciu person. Oprócz wspomnianej rodzinki mamy oczywiście antagonistów, o których za wiele nie chcę mówić, by nie psuć Wam zabawy. Dają jednak radę, mają konkretne motywacje i budzą pożądanych wstręt lub strach. Na szczęście nie zmarnowano ich potencjału, tak jak w przypadku Madsa Mikkelsena i Doktora Strange’a.