Najciekawsze materiały do: NieR: Automata

Fajna, ale spodziewałem się czegoś więcej. Fabuła ok, sporo różnych zakończeń.

Z tym wielokrotnym przechodzeniem to trochę ściema, bo albo gramy inną postacią albo kontynuujemy wątek. Nie jest też jakoś strasznie długa - licznik w grze po zakończeniu E - niby to ostateczne - wskazywał 26 godzin (w sumie zebrałem 6-7 zakończeń zwyczajnie grając, sprawdziłem tylko jak zdobyć E bo pewnie bym przeoczył).

Fajna walka i rozwój postaci, trochę monotonny świat - ale ma swoje momenty. Technicznie brzydka grafika - słabe tekstury, modele(poza postaciami).

Nier: Automata 6/10
Czas ukończenia: 12h
Platforma: xCloud oraz Xbox One X
Bardzo przyjemny slasher. Niestety nie wiele więcej dobrego mogę o tej grze napisać. Graficznie jest straszna bieda. Niedowierzając własnym oczom na to co widzę grając dzięki xCloud, zainstalowałem grę na Xboxie One X... Niestety poprawy nie było. Przeciwnicy są powtarzalni i rzadko kiedy potrafią zaskoczyć. Jak w takich grach bywa, fabuła jest absurdalna i na maksa pokręcona. Gra w żaden sposób mnie nie zachęciła do misji pobocznych, to też skupiłem się na głównym wątku by ukończyć grę jak najszybciej. Wybór muzyki do gry jest niecodzienny, ale pasuje do klimatu i potęguje wrażenie niecodzienności produkcji. Niestety ścieżka dźwiękowa dość szybko zaczyna się powtarzać. Gdyby nie ciekawy system walki, gra została by usunięta tuż po wprowadzeniu. Doceniam jednak oryginalny pomysł na fabułę. Antropomorfizacja jest tutaj bardzo ciekawym zjawiskiem a możliwość rozpoczęcia gry na nowo, inną postacią, nadaje grze nowego sensu. Niestety gra nie przekonała mnie na tyle bym chciał poznać punkt widzenia innej postaci. Nier:Automata pozostanie dla mnie jedynie dobrym średniakiem.

Świetna gra, ale słaby port.

Minusy:
- optymalizacja na PC. Doczytujące się przed oczami gracza tekstury w City Ruins nawet na mocnym sprzęcie, filmy w 30 FPS-ach itp. to naprawdę śmiech na sali.
- poziom trudności. Prolog i sam początek gry wypadają najlepiej, później - jeśli robisz questy poboczne, ulepszasz bronie, znajdujesz lepsze chipy - gra robi się dziecinnie prosta. Grałem na normalu i to chyba jedyna gra, której powtórne przejście rozważam zrobić na hardzie.
- ekonomia. Brakuje ci na coś pieniędzy? Idź na ryby. (dlaczego w realu to nie działa?) To zresztą też wiąże się z poprzednim punktem, bo już na początku gry możesz wykupić wszystko ze sklepów, poświęcając na to jedynie trochę czasu na łowienie.
- niewielki świat. Nie jestem fanem ogromnych otwartych światów, ale tutaj jednak przydałoby się trochę więcej terenu do zwiedzania.
- backtracking, czyli skutek zbyt małego świata. Przy w miarę długiej fabule i kilkudziesięciu questach pobocznych, sekretach do odkrycia itp. bieganie po ciągle tych samych lokacjach naprawdę daje w kość
- A2 na początku route C obcina sobie włosy, a w długich wyglądała ładniej... Nie no, żart. Choć początkowo naprawdę byłem tym rozczarowany :)

Plusy: cała reszta.
Grafika nie jest zbyt dobra? Nadrabia stylem.
Route B to powtórka z route A? Wprowadza całkiem nową mechanikę, są inne sidequesty do wykonania, spora część głównej fabuły jest rozgrywana w całkiem inny sposób, a tam gdzie fabuła jest zbieżna wychodzą na jaw nowe fakty stawiające te wydarzenia w nowym świetle.
Do tego, w niektórych aspektach - klimat, fabuła i jej prezentacja, muzyka, burzenie czwartej ściany, przekaz (i połączenie go z gameplayem w takim endingu E) - gra jest lata świetlne przed większością tytułów.

Subiektywnie: 10/10 i pierwsza piątka moich ulubionych gier.
Obiektywnie: 9.5/10, bo jednak parę tych baboli i błędów się znajdzie.

Powiem szczerze gra mnie nie urzekła . Ani ten świat ani klimat mnie nie wciągnął . Nie znam na tyle angielskiego aby cieszyć się podobno genialną fabułą w tej grze . Grało się przyjemnie od co . Na pewno na plus zasługuje walka i pojedynki z przeciwnikami w tym bossami oraz płynna animacja i gameplay . Z kolei przejście drugi raz gry było już nudne bo robiliśmy praktycznie to samo , pojawiły się tylko 2-3 misje poboczne więcej . Polecam przejść grę trzy razy wówczas poznajemy całą historię . Zapraszam na serię z całej gry . PS. Przydało by się spolszczenie jak cholera :) . https://www.youtube.com/watch?v=D9eqbABPzao&list=PLVYHO_RNJKKghTYklVRR34aFMstw0QLlR&index=1

Arcydzieło. Skończyłem pierwszy raz w 2019 na PS4 i teraz ponownie w 2021 na XSX po przejściu NieR Replicant ver. 1.22. Polecam zagrać w obie gry w tej kolejności Replicant -> Automata, bo jest sporo odniesień do przeszłości, i oczywiście koniecznie z wszystkimi zakończeniami od A do E.

Dla mnie najlepsza historia opowiedziana w grach i najlepsze wykorzystanie medium gamingowego do opowiadania historii. Wciąga, zaskakuje, wymaga głębszego myślenia dla pełnego zrozumienia, wywraca mózg na drugą stronę i pozostaje z człowiekiem na bardzo długo po skończeniu. Taroverse. Filozofia. Klimat. Świat. Postaci. Artstyle. Estetyka. Muzyka. System walki. Pomysły. Mechanika. Gameplay. Flow. Najwyższy poziom.

Utwór "Song Of The Ancients" z Automaty był właśnie grany podczas ceremonii otwarcia IO w Tokio - to pokazuje jak wielką marką NieR jest w Japonii.

+ Rozgrywka na bardzo wysokim poziomie, dawno tak satysfakcjonujący styl walki mnie nie urzekł
+fabuła i wiele zakończeń na duży plus, pomysłów nie brakowało
+ Gra na wiele godzin(100h+)
+ MUZYKA!! Chyba zawdzięcza 40% sukcesu samej gry, genialny soundtrack długo zostaje w pamięci

+/- brak oficjalnego polskiego spolszczenia. Dla mnie to nie był żaden problem, ale dla osób nieznających ENG nie polecam grać bez rozumienia wydarzeń w grze

- Po około 40h gry trzeba przejść te same główne misje jeszcze raz(wraz z opcjonalnymi nowymi pobocznymi) aby dojść do pozostałych endingów i to co gra oferuje dalej

Dziś ta gra kończy 5 lat :-)

Cieszę się, że w końcu ograłem Nier Automate, ponieważ jak się okazało, tytuł ten jest genialną i niecodzienną przygodą, którą na długo zapamiętam. Rozgrywka mimo, że nietypowa, jest bardzo przyjemna. Fabuła jest bardzo głęboka a zarazem wciągająca i daje sporo do myślenia, a świetnie przedstawione relacje między bohaterami są wisienką na torcie. Oprawa graficzna może nie porywa, lecz jest wystarczająca, za to oprawa dźwiękowa to istne arcydzieło, które pozostaje w pamięci na bardzo długo. Zdecydowanie polecam ukończyć wszystkie Route: A, B, C oraz D. Route B jest podobny do A, lecz jest ciekawym uzupełnieniem, za to Route C oraz D są kontynuacją historii i moim zdaniem obowiązkowo trzeba je poznać. Technicznie jest ok, nie doświadczyłem błędów, a optymalizacja również bez zastrzeżeń - Ryzen 7 4800H, RTX 2060, 16gb RAM - full detale, full hd i stałe 60fps. Moim zdaniem uczciwe 8,5 i czekam na kontynuację.

Bardzo fajny jRPG ograłem grę na 100% łącznie z tymi zakończeniami.. ten początek gry ma sie ni jak do reszty mogli by sobie to darować :)

Nie mniej jednak gra bardzo fajna.
Dobrze sie bawiłem. Polecam !!

Doskonała grafika, przepiękna muzyka, nieziemska grywalność i gęsta atmosfera.

Moje ulubione sekwencje to przeskoki na 2d. Cud i mód na zmysły. Polecam ukończyć wszystkie scenariusze.

Głębokie, intensywne, miażdżące duszę, nihilistyczne, ale piękne i triumfalne dzieło sztuki. Chwała ludzkości.

Do „NieRa” podchodziłem dobre trzy razy. Za pierwszym razem przeszedłem tylko pierwszą misję. Nawet mi się podobała, nie pamiętam więc już, czemu odłożyłem tę grę na bok. Za drugim razem, wiedząc już, że będę o tej grze pisał w moim doktoracie, utopiłem w „NieRze” jakieś 10 godzin, po czym odłożyłem tę grę, do bólu znudzony wleczącymi się w nieskończoność (jak mi się podówczas wydawało) misjami pobocznymi. Wreszcie, wiedząc, że termin oddania doktoratu się zbliża (mam jeszcze jakieś trzy miesiące na jego dokończenie…) usiadłem do tej gry po raz trzeci i wiecie co? Nie mogłem się od niej oderwać. W jakieś dwa tygodnie wpakowałem w nią dobre czterdzieści godzin, odblokowałem wszystkie pięć najważniejszych zakończeń i dotarłem do tych przesławnych napisów końcowych. Bawiłem się (i wzruszałem) fenomenalnie. Tym razem wszystko po prostu zadziałało. To jasno pokazuje, że nasze doświadczenia z każdą grą nie zależą, w bardzo kantowski sposób, tylko od samej gry jako przedmiotu, ale też od nas jako podmiotu.
Kanta wspominam zresztą tu nieprzypadkowo, bo ta gra przesiąknięta jest wręcz odniesieniami do zachodniej filozofii, od św. Augustyna po Sartre’a. Wszystkie one mają charakter bardzo powierzchowny, polegają na wymienieniu zaledwie paru imion i nazwisk, ale jest tu też i głębsza, istotnie poruszająca filozofia. „NieR” bierze sobie za temat dwa główne motywy przewodnie – człowieczeństwo i bezsensowność wszelkiej wojny. I do każdego z nich podchodzi z sercem na ręce, z rozbrajającą, banalną naiwnością godną „Undertale”. Dalej utrzymuję, że najbardziej ludzką grą, w jaką kiedykolwiek grałem był „Hypnospace Outlaw”, ale „NieR” też zasługuje na bardzo wysokie miejsce w tym przedziwnym rankingu.
Nie jest jednak w żadnym razie grą bez wad, bo ile bym się nie zachwycał nad historią 2B, 9S i A2, nie radował przyjemnym systemem walki i ładnym interfejsem oraz nie głowił nad wielowarstwowością narracji, zawsze będzie parę rzeczy, które kłaść się będą cieniem na moje doświadczenia z tą grą. Po pierwsze, te zadania poboczne to jednak bywają nużące i irytujące. Nie dość, że zlecają nam je nieudźwiękowione postacie niezależne, to jeszcze kończą się one w bardzo nieintuicyjnych momentach i potrafią ciągnąć o wiele, wiele za długo. Z tego i innych powodów ukończyłem ich jakoś 85% przed tym, co się dzieje w przesławnych napisach końcowych. Ponadto mapa wydaje się być zaprojektowania specjalnie tak, by jak najbardziej irytować gracza, i choć wiem, że jest to celowe i nie musiałem się tym przejmować od chwili, gdy cały układ świata gry ogarnąłem na pamięć, to jednak jest to moim zdaniem wredne i nieprzyjemne. No i coś mi cały czas nie pasowało z muzyką, wydawała się jakaś taka… wycieńczająca. Z biegiem czasu doszedłem do wniosku, że jest to zasługa faktu, iż bardzo dużo utworów ma tutaj wokal, i to nie jakieś tam „aaa” albo „pam-pam-pam”, tylko cały tekst (napisany po… japońsku? Francusku? Sam nie wiem). Niby to fajny pomysł, bo jest to dodatkowy materiał tekstowy do analizy i rozważania, ale z drugiej strony jest jednak powód, dla którego nie jest to branżowy standard. Mnie to zwyczajnie rozpraszało i męczyło.
Wszystko to jednak drobnica, maleńkie rysy na wspaniałym diamencie, bogatym w prowokującą do myślenia treść i rozbudowaną fabułę. Generalnie bardzo podoba mi się to, jak rozgrywka jest tutaj ustrukturyzowana, że przed graczem stawia się zadanie odkrywania kolejnych sekretów, a pierwsze napisy końcowe nie stanowią końca naszej przygody. Jest czym się zachwycić, jeśli chodzi o kreacje postaci, do niektórych z nich, np. do Pascala, silnie się przywiązałem i ich późniejsze tragedie były doprawdy łapiące za serce. No i wszystko to, od projektów głównych postaci po modele naszych wrogów, to również pierwszej klasy robota koncepcyjna, dobrze się na tę grę patrzy, nawet jeśli ma ona dosyć nietypową, wypłowiałą (ale nie w ten sam sposób co militarystyczne strzelanki) paletę kolorów.
No i są jeszcze ostatnie napisy końcowe. Gdybym o całym tym manewrze nie słyszał przed zagraniem w grę, szczęka zapewne opadłaby mi na ziemię. Że słyszałem, nie opadła, ale i tak ostatnie momenty grania w „NieRa” były dla mnie niesamowite. Z reguły nie znoszę interakcji z innymi graczami w grach w jakiejkolwiek postaci, tutaj jednak… tutaj jednak to zwyczajnie zadziałało. Człowieczeństwo w czystej postaci...