Recenzja gry Pokemon Sword – nie będzie żadnej rewolucji

Małe przygody i wielkie pokemony

Nowe dzieło studia Game Freak szybko wprowadza nas w kilka kluczowych nowości. Wszystkie one są efektowne, ale nie wszystkie satysfakcjonujące. Głównym elementem tak świata i fabuły jak i mechaniki stała się przemiana Dynamax. Mówiąc w skrócie, pozwala to naszym pokemon w odpowiednich warunkach (czyt.: miejscach) przybrać ogromne rozmiary. Słodki Pikachu przy pomocy tej mechaniki staje się więc kilkudziesięciometrowym gigantem, który sieje spustoszenie na polu bitwy.

W praktyce Dynamax wykorzystuje się tylko w walkach z bossami (czyli głównymi trenerami Pokemon Gym) oraz w określonych miejscach na jednej, sandboxowej mapie (to kolejna nowość). I choć wygląda to wszystko niezwykle efektownie, animacje są śliczne, a ataki potężne, tak trudno nie oprzeć się wrażeniu, że to zajmujący czas dodatek, bez którego łatwo się obejść. Wielokrotnie pokonywałem wielkie pokemony jednym uderzeniem, nie kłopocząc się nawet przemianą. To zresztą większy problem, o którym opowiem później. Ważne jest, że Dynamax wydaje się ciekawą, ale nie do końca wykorzystaną szansą na wzbogacenie starć pokemonów.

Bo tak naprawdę wszystko w Pokemon Sword wymyślono dwie dekady temu. Mamy bohatera, którym ruszamy w świat. Jest nasz rywal, jak zwykle zadziorny i przekonany o swojej wielkości. Są Pokemon Gymy, w których toczymy kolejne starcia, a znany Zespół R zostaje zastąpiony niegroźnymi półgłówkami z Drużyny Yell. Serio – wystarczy, że zagraliście w Pokemon Red 23 lata temu, a szybko zidentyfikujecie większość użytych elementów z Pokemon Sword.

Pytanie tylko, czy powtarzany od lat recykling zdoła przykuć was na kilkadziesiąt godzin do ekranu? Nie ukrywam, grając w Pokemon Sword, czułem znużenie. Wiedziałem, co się za chwilę stanie i czym jeszcze „zaskoczy” mnie gra. I przypomniałem sobie, że podobne emocje odczuwałem przy Pokemon Platinum, Pearl, Black czy Emerald. To takie dziwne uczucie, w którym po początkowo przyjemnej melancholii i tęsknocie orientujemy się, że ciężko jest nam już wrócić do tamtych lat i bawić się tak, jak bawiliśmy jako dzieciak. Twórcy Sword i Shield padają tu więc ofiarą własnej, przyjętej strategii – starając się odtworzyć świat takim, jakim go pamiętamy, nie wzięli pod uwagę, że wielu z nas już dorosło.

I zaznaczmy może, że to wcale nie musi być wada, a moje znużenie może być zinterpretowane jako bezpieczeństwo. Bo być może wśród was są ludzie, którzy dokładnie tego oczekują – przeszłości podanej w efektowniejszej oprawie. I nic, naprawdę nic poza tym.

Braki w pięknym świecie

Pierwsze wrażenie jest naprawdę niezłe. Gra zawiązuje przed nami jakąś tam prostą fabułkę, która przypomina raczej Zeldę (koniec świata, który ma powstrzymać bohater), a potem ruszamy już w teren łapać i trenować. Znany od lat system walki jest przyswajalny jak żaden inny w historii gier – prostotę turowej, j-erpegowej walki znamy od lat 80. i choć obecnie rozmaici developerzy starają się ją przeformułować lub wręcz od niej odejść (Square-Enix i Final Fantasy), tak tutaj mamy do czynienia z absolutną klasyką i systemem żywcem przeniesionym z poprzednich odsłon. Ot, wydajemy rozkazy, wymieniamy ciosy i ginie ten, kto albo ma zdecydowanie mniejszy poziom doświadczenia lub ten, kto wystawił pokemona o przeciwnym typie do naszego (ogień zjada trawiaste, woda niszczy ogień itd.).

Znacie to i lubicie i jeśli jesteście absolutnie pewni, że i tym razem ten system was nie znudzi, to nie musicie już nawet czytać do końca – bo to są, powtórzę, te same Pokemony, w które gracie od lat. Jeśli jednak powtórka z rozrywki to dla was za mało, aby wydać 200 złotych, posłuchajcie o tym, czego ewidentnie w tej odsłonie brakuje.

Mówiąc szczerze, nie szczególnie przepadam za niektórymi nowymi projektami pokemonów – pozostaję raczej fanem starych „szlagierów” w postaci Bulbasaura, Squirtle’a czy Charmandera (z tej kultowej trójki w najnowszych Pokemonach znajdziecie tylko Charmandera. I to dopiero po ukończeniu gry). Brakowało mi więc Psyducka czy Abry, ale mówiąc szczerze – jeśli nie jesteście fanatykami – to szybko zapomnicie o brakach. I choć nie dołączę się tu do pretensji wysuwanych w stronę studia Game Freak, bo dla mnie 400 obecnych to już i tak zbyt wiele, aby pokusić się o „złapanie ich wszystkich”, to chyba jednak wszyscy chcielibyśmy widzieć wśród wielu nowych te najbardziej znane.

Zabrakło Psyducka czy Jigglypuffa – przecież to pokemony, które sprzedawały te markę od lat. Zamiast nich spotkamy stworzenia o często, powiedzmy, dyskusyjnych projektach. Akceptuję Rolycoly (latający węgiel) czy Yampera (elektryczny pies), ale czy nie moglibyśmy się obyć bez, powiedzmy, Bronzora (coś jakby frisbee) czy Klinka (żywe kółka zębate), aby znaleźć czas na zaimplementowanie animacji i ataków wspomnianych wielkich nieobecnych?

W tę bajkę nie uwierzą nawet dzieci

Wspomniałem o lichej fabułce. Historie w Pokemonach nigdy nie należały do wybitnych – to przecież opowieści dla dzieciaków o świecie z przyjaznymi stworkami, które podli ludzie wykorzystują do krwawych walk na arenach (zaraz, co?!).

Mówiąc najzupełniej szczerze – tak bardzo nie obchodziła mnie historia w najnowszej odsłonie, że przestałem się nią przejmować już gdzieś w okolicach drugiej odznaki. Tytułowe legendarne pokemony – Miecz i Tarcza – są tak bardzo nieistotne dla gry, że ich złapaniem zajmiecie się dopiero po napisach końcowych.

Wszelkie motywacje spotykanych postaci należą do tych, które nawet nie udają, że cokolwiek knują, a to, co knują, ma jakikolwiek sens. Główny, ukryty „złoczyńca” ma na tyle idiotyczny pomysł, że nie uwierzą w niego nawet dzieci. W tej całej plejadzie casualowego gadania i pomijania linii dialogowych jedynie Leo – sztampowy champion – będzie postacią ciekawszą. A przecież można to było napisać tak, aby przynajmniej udawało, że nie jest głupie. Tymczasem tajemnice w Pokemon Sword to bzdury niepoparte jakąkolwiek motywacją i jakąkolwiek głębią. To placeholdery lub – wykorzystując słownictwo ze świata anime – niezobowiązujące fillery.

Te pięknie zaprojektowane miasta zieją pustką – wpadamy tam tylko, aby wygrać na lokalnym stadionie i wyleczyć swoje pokemony. Zadań pobocznych jest niewiele, a przecież to one – gdyby napisano je z należytą uwagą – mogłyby sprawić, że lokacje zwyczajnie ożyją i będą zachęcały do eksploracji. Przekonałem się o tym, gdy przypadkowo w jednym z dużych miast wpadłem na małą dziewczynkę, która poprosiła mnie o dostarczenie miłosnego listu do małego chłopca mieszkającego w innym miasteczku. Gdy w końcu go odnalazłem, okazało się, że nie jest już chłopcem, a seniorem w zaawansowanym wieku. Dziadek opowiedział mi historię o swojej koleżance z dzieciństwa, która zachorowała. Gdy zapytał się nas, czy wszystko u niej w porządku, mogłem skłamać, że owszem, wszystko gra. Dziewczynka była duchem. Ciekawe? No na pewno ciekawsze niż „jeśli masz pokemona X, to możemy się wymienić na Y”.

Takich aktywności jest jednak zdecydowanie za mało i jeśli nie zdecydujecie się na zapłacenie Nintendo za usługi sieciowe (moduł multiplayer Pokemon Sword potrzebuje go w zasadzie do wszystkiego co związane z interakcją z innymi graczami), to szybko przestaniecie odwiedzać miasta w innym celu niż popchnięcie fabuły. Szkoda!

Jestem mistrzem pokemonów

Zaprojektować grę przystępną i prostą tak, aby nie stała się banalna – to dopiero wyzwanie. Skończenie Pokemon Sword zajęło mi 24 godziny. W tym czasie nie zginąłem ani razu. Ani razu nie znokautowano całej mojej drużyny, a zaledwie dwa lub trzy razy otarłem się o przegraną. W czasie rozgrywki nie brakuje nam niczego – ani pieniędzy, ani przedmiotów leczniczych, ani pokeballi. Nie czujemy zagrożenia i w konsekwencji do wielu walk podchodzimy na żywioł.

Wyobraźcie to sobie – jesteście młodym, początkującym trenerem pokemonów i przybywacie do miasta z wielkim stadionem, na którym czeka na was jego wieloletni mistrz. Wystawia on przeciwko wam swoje wytrenowane, niesamowite kreatury, a wy… a wy ściągacie je jednym uderzeniem przy pomocy pokemona, którego otrzymaliście w trzeciej minucie gry.

Niemal wszystkich bossów tej gry pokonywałem jednym atakiem – i mówię tu nawet o pojedynkach z tymi pokemonami, które teoretycznie mają nade mną przewagę typu. Za swojego „startera” wybrałem Scorbunny’ego (pokemona ognistego). Dlaczego więc przeszedłem po mistrzach kamiennych i wodnych pokemonów tak, jakby ich w ogóle nie było? W całej grze trud sprawiły mi tylko pojedynki z mistrzem fairy pokemonów oraz ostatnie bitwy. Po napisach końcowych czeka na was jeszcze sporo aktywności – w tym naprawdę trudniejsze walki – ale to przecież dopiero po końcu gry, ile osób do nich dotrze?

Tak niski poziom trudności jest nie tyle przystępny, co zwyczajnie niesatysfakcjonujący. Gdy mój Scorbunny ewoluował w Raboota, a później w Cinderace, przestałem zajmować się jakąkolwiek taktyką. Ot, po prostu wybierałem atak Pyro Ball, a przeciwnicy szli do wszystkich diabłów.

W kupie siła

Przy produkcji najnowsza części Pokemonów podjęto dobre i złe decyzje. Te dobre to między innymi stworzenie ładnej grafiki i animacji, wycofanie irytujących HM-ów, umożliwienie zdobywania doświadczenia nawet tym pokemonom, które nie brały udziału w walce, czy zaprojektowanie efektownych stadionów i walk na arenach. Dzikie pokemony hasają sobie teraz w trawie na mapie i sami możemy wybierać, kto nas zaatakuje, a gigantyczne stworzenia robią wrażenie. W końcu!

Ale jednocześnie jesteśmy demotywowani błahością fabuły, poziomem trudności czy zadziwiającą pustką przemierzanych lokacji. Szkoda, bo potencjał tego świata – co pokazuje sumiennie rozwijany od paru części moduł multiplayer – jest ogromny. Pal licho, że te szumnie zapowiadane raidy to tak naprawdę króciutkie walki 4 vs. 1 i nic więcej. Gorzej, że to jeden z niewielu elementów, które znajdziecie w świecie gry poza czterema setkami dzikich stworzeń do złapania. Kierunek niby jest poprawny, ale czy to oznacza, że rewolucji w mechanice gry doczekamy się za, powiedzmy, cztery kolejne części?

Pokemon Sword jest dobrą grą, ale jednocześnie w wielu momentach wręcz prosi o zmiany. Być może te banalne walki to nie tylko sprawa poziomu trudności? Być może pora na generalny remont i przebudowę, które wprowadzą do serii odrobinę więcej taktyki niż „woda gasi ogień”? A być może – tak zupełnie zwyczajnie – pora na wprowadzenie do serii wyboru poziomów trudności?

Pokemony mają więcej lat niż niektórzy z naszych czytelników. I jestem pewny, że gdy przyjdzie mi rozstać się z tym niewdzięcznym padołem łez, to w kolejne Pokemony będą zagrywały się następne pokolenia (następne pokemolenia?). I choćbym miał się w grobie przewracać, twórcy nie zdecydują się na radykalne zmiany. Bo Pokemony to niezwykle bezpieczna inwestycja, która stale przynosi miliony.

A szkoda, bo nostalgia i melancholia to jedno, ale archaizm to już coś zupełnie innego i znacznie poważniejszego. Nawet jeśli ten archaizm jest podany tak pięknie i ładnie, jak zrobiono to w Pokemon Sword. Jeśli graliście w poprzednie Pokemony, to będziecie się bawić świetnie, będziecie łapać i trenować przez długie godziny. Ale w czasie gry będziecie też czuli, że wciąż nabieramy się na te same sztuczki. Być może pora na eksperymenty i odważne decyzje, bo te pokemony zdecydowanie za wolno ewoluują.