Recenzja gry Prey – Bio(System)Shock, czyli eksperyment udany

Zawsze lepiej unikać konfrontacji i przemykać za plecami wrogów.

SOS dla Talosa I

Prey pozwala na ukończenie przygody bez oglądania się na sporą liczbę misji pobocznych. Co więcej, gra pozostawia nam zupełną swobodę w traktowaniu spotykanych postaci ludzkich. Tylko od nas zależy, czy zechcemy ruszyć z pomocą uwięzionym bądź chorym. Tylko od nas zależy, na ile okażemy się ludzcy w stosunku do innych. Twórcy nie zastosowali żadnego przymusu, pozwalając graczowi na dokonywanie wyborów moralnych. Jak chociażby w przypadku pedofila, którego możemy uwolnić lub skazać na śmierć, wpuszczając obcych do pomieszczenia, w którym ten się znajduje. Takich decyzji jest więcej.

Z naszej ręki może też zginąć zupełnie niewinny człowiek, oczekujący pomocy w kontenerze dryfującym w przestrzeni kosmicznej. Przez przypadek czy intencjonalnie – w świecie opanowanym przez pasożytniczych i bezwzględnych obcych dla wielu istnień na stacji jesteśmy ostatnią nadzieją. W kilku momentach mamy także do czynienia z presją czasową, co rodzi dodatkowy stres. Ta dowolność w kreowaniu otoczenia wzmaga poczucie realizmu sytuacyjnego, jakkolwiek śmiesznie by to nie brzmiało w opisie gry z „kosmoczkami” w roli głównej.

Psychoskop to specjalny hełm, za pomocą którego poznajemy silne i słabe strony przeciwników. Ich opisy lądują w menu gry.

Trochę jak Half-Life 2

Nowy Prey nie pozostawia złudzeń co do jakości mechaniki odpowiadającej za strzelanie. Choć mamy widok z perspektywy sterowanej postaci i giwerę w ręku, w grze nic nie zdziałamy, próbując przeć przed siebie niczym taran. Pistolet z tłumikiem nadaje się co najwyżej do likwidowania najmniejszych z przeciwników. Druga z podstawowych broni, czyli strzelba, radzi sobie już znacznie lepiej z większymi fantomami, szczególnie po jej usprawnieniu za pomocą specjalnych zestawów dozbrajających. Najbardziej oryginalny jest gadżet o nazwie „lepik”, za pomocą którego da się powstrzymać na chwilę szarżujących wrogów, oblepiając ich szybko stygnącą substancją kleistą, by następnie wykończyć kluczem francuskim.

„Amunicja” lepika lepi się też do różnych powierzchni, co pozwala z kolei stworzyć sobie dojście do na przykład biegnących ponad pomieszczeniem rur, aby tam w spokoju przemknąć pomiędzy tyfonami. Bardzo przydatne narzędzie. Postawię dolary przeciw orzechom, że twórcom marzyło się, aby urządzenie to uzyskało podobnie kultowy status co gravity gun z Half-Life 2. Jest ono bowiem równie przydatne przez całą rozgrywkę jak wynalazek ekipy Valve.

Fabrykator służy do wytwarzania różnych przedmiotów. Wcześniej jednak trzeba znaleźć ich projekt.

Początkowo mamy dostęp tylko do trzech rodzajów umiejętności typowych dla ludzi. Za pomocą znalezionych neuromodów poprawiamy siłę, skradanie się czy liczbę gniazd na ulepszenia skafandra inżyniera, który nosi Morgan. Stan skafandra, zdrowia i mocy psionicznych to trzy najważniejsze wskaźniki w grze, które uzupełniamy apteczkami i znajdowanym jedzeniem, lepiłatkami i specjalnymi zastrzykami. Na co się nie natkniemy, to nasze, a wraz z eksploracją kolejnych lokacji odnajdujemy także schematy tych przedmiotów, broni i amunicji, które z pozyskanych surowców da się wyprodukować w fabrykatorze.

Preya na tle wielu innych gier wyróżnia rozmach w sposobie rozgrywki. Do trzech wspomnianych wyżej drzewek umiejętności ludzkich po kilku godzinach zabawy dochodzą trzy kolejne, tym razem pozwalające rozwijać zdolności charakterystyczne dla tyfonów. Możemy przejmować mentalną kontrolę nad robotycznymi operatorami oraz nad istotami biologicznymi, ustawiać ogniowe pułapki, wykonywać uderzenia kinetyczne etc., etc. Wybór jest naprawdę duży i co najważniejsze, przez sporą część gry neuromody nie są dostępne w ilościach hurtowych, co wymaga starannego planowania rozwoju postaci, aby był on zgodny ze sposobem, w jaki prowadzimy rozgrywkę.

Prey nie grzeszy jakością wykonania oprawy graficznej.

Dzięki bogatemu wyborowi zdolności za każdym razem przygoda może być zupełnie inna, co skłania do kilkakrotnego ukończenia tytułu. Szczerze przyznam, że pomimo dwudziestu dwóch godzin, które poświęciłem na jego przejście (wypełnienie wszystkich misji pobocznych dołożyłoby jeszcze kilka następnych godzin), wkrótce chętnie powrócę na stację Talos I, by spróbować innego podejścia. Tym większą zabawę będą mieć łowcy trofeów, bowiem zdobycie ich wszystkich zakłada właśnie niejednokrotny kontakt z dziełem Arkane Studios.

Niektórzy pracownicy Talosa I zabijają czas grą w RPG.

Ha(c)k we mnie

Muszę, niestety, wspomnieć o zupełnym nieporozumieniu, jakim jest umiejętność hakowania. Autorzy zdecydowali się na stworzenie minigierki polegającej na przesuwaniu lewym analogiem ikony do miejsca docelowego w ograniczonym polu odbijających lub zatrzymujących naszą ikonę przeszkadzajek, które mają formę figur geometrycznych. Coś jak przeciskanie kulki przez długi przewód w taki sposób, by nie dotknąć nią ścianek owego przewodu. Oczywiście mamy na to bardzo niewiele czasu.

Wiem, że do wszystkiego można się przyzwyczaić, ale dla mnie osobiście była to na tyle duża mordęga, że w ogóle zrezygnowałem z inwestowania w rozwój hakowania. W przypadku zamków na czwartym poziomie trudności taką operację trzeba przeprowadzić... cztery razy. Można się tego nauczyć, ale ja wolałem szukać tajnych przejść lub notatek z kodami do zamków. To zresztą kolejny powód, dla którego należy grę pochwalić. Nikt na nas niczego nie wymusza – tylko od nas zależy, w jaki sposób będziemy się bawić.

Najlepszymi przyjaciółmi głównego bohatera są mrok i rury biegnące ponad podłogą.

PłaczSilnik na PlayStation 4?

Prey nie jest najładniejszą grą na silniku CryEngine, ale na pewno na plus należy zaliczyć mu fakt, że idealnie działa na konsoli PlayStation 4 Pro. Co prawda z małym wyjątkiem, jednak jego zdradzenie byłoby równe koszmarnemu spoilerowi. Szczególnie chwali się dowolność postępowania na pokładzie Talosa I, co pozwala na poznanie kilku zakończeń historii, a to niewątpliwie pozytywnie wpływa na odbiór gry.

Twórcom udało się tak zaprojektować rozgrywkę, że niemal zupełnie unikamy w głównym wątku fabularnym ponownego odwiedzania już poznanych lokacji. Dzięki temu nie odczuwa się znużenia i cały czas odkrywa nowe rzeczy. Właściwie to prawie cały czas, bo pod koniec zabawy nagle zaczyna się przemierzanie tych samych korytarzy raz jeszcze – choć autorom należy się pochwała za to, że postarali się o poczynienie w nich kilku znaczących zmian. Jakich? Musicie to sprawdzić sami.

Misje poboczne to już zupełnie inna para kosmicznych kaloszy. Łażenia w tę i we w tę jest dużo, a co najgorsze, wszystko to przerywane dość długimi ekranami ładowania. Tu dał o sobie znać archaiczny sposób projektowania lokacji podzielonych na oddzielne plansze zamiast – jak w tej generacji przystało – zaserwowania jednego, dużego i otwartego świata stacji kosmicznej i jej okolicy. Stara metoda to pójście na łatwiznę, ale nie ma co przesadnie narzekać. I tak zabawa jest przednia.

Wykonywanie bądź niewykonywanie misji pobocznych ma wpływ na zakończenie gry.

Gra składa się z szeregu lokacji, przy przechodzeniu do których pozostaje nam cierpliwie obserwować ekran ładowania.

Prey to nie ten stary Prey

Prey to nie Prey. Ten stary Prey. To zupełnie inna gra, przeznaczona dla fanów niespokojnej eksploracji, nacechowanej gwałtownymi zwrotami akcji, podczas których sypie się ołów i żadnej ujmy dla bohatera nie stanowi ucieczka oraz schowanie się gdzieś w ciemnej dziurze. Nie jest to tytuł idealny, a jego największą siłą, ale i jednocześnie słabością, okazują się wzorce, z których czerpali twórcy. Wydaje się, jakby przedłużające się oczekiwanie fanów cyklów BioShock i System Shock znalazło chwilowe ujście w dziele Arkane. Ambitna, trudna, wciągająca i oferująca mnóstwo swobody, nie będąc jednocześnie sandboksem. Taka to gra. Kolejny tegoroczny hit.