Recenzja gry Ghost Recon: Wildlands – kooperacja ponad wszystko

Dzień Świstaka (gościnnie)

Jeśli gdzieś na horyzoncie widać szczyt górski, to z pewnością można na niego wejść.

Wszechobecne powtarzanie wszystkiego to w zasadzie wizytówka Ghost Recon: Wildlands – niestety, nie najlepsza. Gdziekolwiek się nie udamy, cokolwiek byśmy nie robili – zawsze ścigamy konkretną, ważną dla kartelu osobę. Szkoda, bo zakres naszych działań okazuje się dość szeroki i może się naprawdę podobać. Strzelanie i zamachy przeprowadzamy niejako z konieczności, ale oprócz tego jedziemy również w tajne miejsce tylko po to, by chwilę porozmawiać, eskortujemy ważnych ludzi, innych porywamy i przewozimy w bagażniku, bronimy posterunków, eksplorujemy skrycie ogromne bazy i wysadzamy fabryki kokainy. Gdyby to właśnie na tej różnorodności oprzeć wrażenie postępów w fabule, a nie na kolejnych wykreślonych z diagramu głowach, wrażenie byłoby o wiele lepsze, a tak mamy trochę uczucie, że w tej historii nie ma początku, środka ani końca.

Dodajmy do tego jeszcze zestaw kilku tych samych zadań pobocznych, porozsiewane tu i tam znajdźki i żmudny grind zasobów – obowiązkowy, by zapewnić naszej postaci rozwijanie konkretnych zdolności, a otrzymamy istny Dzień Świstaka. Powtarzalność w sandboksach to nic nowego, jednak tutaj to samo czeka nas dwadzieścia razy, we wszystkich prowincjach! A jedna kraina to 2–3 godziny grania. W tym momencie mogłoby pojawić się pytanie: czy rzeczywiście nikt w zespole deweloperów nie zdawał sobie sprawy, że powielanie wszystkiego na tak dużej mapie może być nużące? Jak to możliwe, że po nieco podobnej grze tego samego wydawcy, w której pojedyncze zdanie i scena (ta dotycząca definicji szaleństwa...) określiły jednego z najbardziej charakterystycznych złoczyńców w historii gier, dostaliśmy kogoś tak pozbawionego charyzmy jak El Sueno? Okazuje się jednak, że w tym, nomen omen, szaleństwie – jest metoda! Metoda na granie w kooperacji, której podporządkowano wiele aspektów tytułu, a przede wszystkim właśnie fabułę.

W misjach fabularnych często natrafiamy na starannie wykonane pomieszczenia.

Wiele akcji kończy się hollywoodzkim pościgiem samochodowym.

Oddział Delta i Drużyna A

Po zaliczeniu kilku prowincji jako samotny wilk i rozpracowaniu powtarzającego się schematu dociera do nas, że to właśnie tryb kooperacji był głównym celem twórców od samego początku. Czy nie jest dziwne, że eksponowana we wszystkich materiałach promocyjnych postać dowódcy oddziału Duchów, brodacza Anthony’ego Perrymana, nie pojawia się w ogóle w grze, a żaden z naszych towarzyszy nie występuje nigdy w przerywnikach filmowych, nie wpada w kłopoty, nie musimy go ratować? Nie, bo w pewnym sensie żaden z nich nie istnieje – jak na prawdziwe duchy przystało! Każdy z nich jest umownym awatarem naszego bohatera, którego wybraliśmy w edytorze, i postaci stworzonych przez ludzi, z którymi przyjdzie nam grać. To o nich będziemy się martwić, im biec na pomoc, z nimi żartować i wykorzystanie czegokolwiek w scenariuszu nie wyglądałoby tu dobrze. Wirtualne odpowiedniki kompanów trochę starają się zaznaczać swoją obecność – gawędzą, pomagają i zabawa solo jak najbardziej ma sens, jednak to właśnie w trybie kooperacji Ghost Recon: Wildlands błyszczy i zmienia się nawet pod względem mechaniki rozgrywki.

Grając z innymi nie możemy już liczyć na kilka istotnych ułatwień, np. na strzały synchroniczne. W singlu są zawsze celne i zdejmują nawet tych najbardziej ukrytych wrogów, a tu zależą wyłącznie od umiejętności naszych towarzyszy. Nie zobaczymy też tak kuriozalnych widoków jak wirtualne Duchy depczące po stopach wrogom, którzy nie wykryją nikogo, dopóki my pozostaniemy w ukryciu.

Helikoptery są wyjątkowo podatne na ogień z karabinu maszynowego.

Tryb kooperacji to jednak przede wszystkim ogromne pokłady niesamowitego klimatu i radosnej zabawy! Tutaj fabuła rzeczywiście schodzi na drugi plan i nie przejmujemy się tym, co pokazują przerywniki filmowe lub na jaką szychę w kartelu właśnie polujemy – liczy się ściganie czy eskortowanie jako takie, liczą się kumple w drużynie, a dowolność w wyborze każdej misji na mapie w końcu ma sens. Można grać z każdym niezależnie od tego, w którym miejscu opowieści właśnie się znajduje – najwyżej powtórzymy sobie misję czy dwie.

Jazda kolumną czterech samochodów lub lot w kluczu czterech śmigłowców sprawia więcej frajdy niż samotne przemierzanie mapy. Możemy grać na poważnie, podchodząc po cichu cele i wymieniając fachowe komunikaty przez radio o każdym z nich, albo urządzić sobie wyścigi spychaczy i polowanie na lamy. Ghost Recon: Wildlands to ogromny plac zabaw, w którym każda ekipa znajdzie coś dla siebie, w którym można odgrywać swoje role, a celowo powtarzalna, schematyczna fabuła sprawia, że nigdy nie czujemy się, jakbyśmy weszli do kina w połowie seansu.

G. I. Jane

Spychacz taktyczny także pomaga w walce z kartelem Santa Blanca.

Nazwa oddziału Ghost, czyli Duch, nie pochodzi od jego niezwykłych zdolności do skrytego działania czy ściśle tajnych akcji, tylko powstała ze skrótowca oficjalnej nazwy: GST – Group for Specialized Tactics. Grupa podlega Połączonemu Dowództwu Operacji Specjalnych JSOC, tak jak Delta Force czy Seal Team Six. W grze, podobnie jak postacie z Battlefielda: Bad Company 2, Duchy rozmawiają ze sobą w chwilach bezczynności, często kpiąc lub żartując sobie z innych oddziałów sił specjalnych USA.

Wildlands nie jest już tą poważną, taktyczną strzelaniną z 2001 roku, niemniej muszę wyznać, że trzon rozgrywki przypadł mi do gustu. To swego rodzaju zręcznościowa pozycja akcji, w której jednak nie znajdziemy apteczek czy paska zdrowia, a zginąć można wyjątkowo szybko. Malkontenci pewnie powiedzą, że to nic innego jak kalka serii Far Cry, GTA V i Just Cause 3, jednak według mnie w końcu ma to ręce i nogi. Wszystko, co robimy w grze – ataki na posterunki, pomaganie miejscowym, eskortowanie VIP-ów czy niszczenie konwojów – o wiele bardziej pasuje do elitarnego oddziału wyszkolonych komandosów niż do poczynań turysty na wakacjach.

Jedynie niektóre detale nie do końca mnie przekonały, jak zbyt cichy i pozbawiony echa dźwięk strzałów, za mały odrzut karabinów snajperskich czy przekombinowane, grube krzyże w lunetach. Inne za to pozytywnie zaskoczyły. W grze zawarto przykładowo penetrację różnych materiałów i z powodzeniem możemy zastrzelić wroga kryjącego się za płytą z karton-gipsu lub szybą. Ten sam manewr nie wypali już w przypadku ceglanego muru, zatrzymującego pocisk małego kalibru. Kule snajperki podatne są na grawitację i opadają wraz z rosnącą odległością – szkoda tylko, że zabrakło możliwości zerowania lunety.

Nowe Ghost Recon nie jest skradanką w pełnym znaczeniu tego słowa, nie schowamy tu np. ciał poległych, ale wyraźnie premiuje działanie po cichu – chociażby wytłumianie strzałów i wyłączanie alarmów, gdyż otwarty szturm zwykle przyciąga tak liczne posiłki, że wypełnienie misji staje się niemożliwe i trzeba się wycofać. Często pozostanie w ukryciu jest również głównym warunkiem powodzenia zadania. Ogromny wpływ na immersję ma obecność cywilów i tu naprawdę musimy sprawdzać, do kogo strzelamy, gdyż gra nie toleruje masakrowania niewinnych. W niektórych lokacjach znajdziemy wręcz nieduże zgromadzenia ludzi na przyjęciach lub koncertach, panicznie reagujących na odgłos strzałów. Takie detale uwiarygodniają ten świat i czynią go bardziej kompletnym, mimo że nie jest to poziom znany choćby z ostatniego Hitmana.

Dzień dobry, jestem duchem. Mnie tu nie ma!

G. I. Joe

Ghost: Recon Wildlands to także swoboda w podejściu do realizacji misji – zdejmowanie celów karabinem snajperskim z 300–500 metrów lub systematyczne oczyszczanie baraku za barakiem, pokoju za pokojem z pistoletem z tłumikiem. Podoba mi się to, że nawet najcichsza akcja może zakończyć się szalonym pościgiem samochodowym, niczym z filmu sensacyjnego. Fakt, że model jazdy trochę twórcom nie wyszedł i auta ślizgają się na potęgę, do czego trzeba się przyzwyczaić, jednak mocno zręcznościowy akcent po prostu musiał się tu znaleźć. Inaczej długie podróże do odległych lokacji, często wąskimi i krętymi górskimi szlakami, niczym w filmie Cena strachu, przerywałyby nieustanne zgony w wypadkach drogowych, powodując ciągłą frustrację.

Poziom trudności gry można chyba przyrównać do tego ze wspomnianego Hitmana, gdzie wszystko polegało na systemie podpowiedzi na ekranie. Niby są jakieś stopnie, warunkujące po ilu seriach zginiemy czy jak szybko wykryje nas wróg, jednak prawdziwym wyzwaniem okazuje się tu celowe wyłączenie sobie interfejsu, gdyż z użyciem drona oraz zaznaczania wrogów i strzału synchronicznego misja praktycznie przechodzi się sama. Dopiero bez minimapy i wiedzy, gdzie czai się przeciwnik, zasmakujemy rzeczywiście trudnej i taktycznej rozgrywki – oczywiście najlepiej w kooperacji.

Ja kieruje - wy strzelajcie! Coop to mechaniki nie dostępne w singlu, jak choćby ostrzeliwanie z pędzącego auta.

Sztuczna inteligencja nie należy do najbystrzejszych i zwykle ładuje się prosto pod lufę, czasem jednak potrafi zaskoczyć, przykładowo strzelając do nas z budynku po drugiej stronie ulicy, i to przez okno, stojąc w głębi pokoju. Sam zakres naszych działań wydaje się dość wyczerpujący – robimy dokładnie to, co w rzeczywistości oddziały Delta Force czy Seal Team Six, a różnorodność odwiedzanych lokacji i krajobrazów nie powoduje znużenia – przynajmniej w misjach fabularnych. Twórcy wyciągnęli wnioski z mocno krytykowanych ograniczonych możliwości personalizacji postaci w The Division (gdzie raz wybrane na początku okulary były już przyspawane na stałe do twarzy) i tutaj możemy stroić i zbroić naszego bohatera niczym własną figurkę G. I. Joe, w każdym momencie rozgrywki.

Wachlarz strojów i autentycznych kamuflaży jest naprawdę spory, a wybór uzbrojenia i dostępnych modyfikacji powinien zadowolić każdego miłośnika współczesnych militariów. Trafiają się co prawda drobne błędy w wyposażeniu, niemniej dostrzegą je jedynie ci dobrze obeznani z tematem. Kierowaną przez nas postać dostosujemy do własnych upodobań, co musi wynagrodzić nam to, że nie wygląda ona tak dobrze jak agent w The Division, nie ma tej samej płynności ruchów i mocno doskwiera jej brak tradycyjnego systemu przyklejania się do osłon, dość zaskakujący w strzelaninie z widokiem TPP.

Helikopter z Duchami w ogniu

Sztuczna inteligencja jest średnio udana – zwykle masowo wbiega pod lufę.

Misje fabularne nie polegają tylko na strzelaniu, czasem trzeba po prostu zagadać do dziewczyny.

Jako fan realistycznych strzelanin mogę jakoś znieść powtarzalność zadań pobocznych, grind zasobów czy legendarny już, kiepski model jazdy samochodem. W grze znalazło się jednak parę innych rzeczy, które mi się nie spodobały. Pierwszą z nich jest źle rozwiązany system zdobywania broni i brak wrażenia progresu. Wspominałem już, że postępów nie czuć w fabule, a w ciągu całej gry gdzieś rozmywają się też zdobywane umiejętności naszego Ducha. Sprawia to, że najbardziej rzuca się w oczy powiększający się zestaw uzbrojenia do dyspozycji.

Cały arsenał znajduje się rozsiany gdzieś na ogromnej mapie, więc jeśli mielibyśmy ochotę dość wcześnie odblokować konkretną spluwę, jesteśmy zmuszeni niejako nagiąć swoje pierwotne plany i odwiedzić przykładowo prowincję o najwyższym poziomie trudności, spędzając tam trochę czasu. Twórcy w zasadzie to przewidzieli, jednak zamiast dać tu jakąś możliwość wyboru sprzętu do odblokowania, zastosowali system mikropłatności i opcję wykupienia od razu pożądanych karabinów czy lunet. Ceny nie należą do niskich, co powoduje, że albo zgodzimy się przechodzić sporą część gry z narzuconą bronią, albo wybór kolejnych prowincji będzie podporządkowany zawartości skrzynek z uzbrojeniem.

Ranny duch to lekki jak piórko duch – unosi się na wodzie.

Wildlands to przykład idealnej gry snajperskiej – zajęcie dowolnej pozycji daleko od celu, konieczność odróżnienia wroga od cywila – żeby tylko można było ustawić lunetę na właściwy dystans.

Jeszcze bardziej denerwujący jest system odradzania się żołnierzy przeciwnika, uzależniony niejako od konkretnego miejsca na mapie, a nie odległości od nas. Można machnąć ręką na sytuację, w której dwóch narcos odradza się jak grzyby po deszczu przy pewnym murku, w parę sekund po każdym zabiciu, jednak wyrastające nam nagle przed oczami samochody pełne wrogów pozostawiają już spory niesmak. Czasem też zręcznościowy styl gry i nastawienie na akcję są trochę zbyt dokuczliwe, zwłaszcza w sytuacjach aż proszących się o taktyczne działanie. Choć dysponujemy całym arsenałem ładunków wybuchowych i min, w misjach polegających na obronie jakiegoś obiektu nie mamy nawet chwili, by rozstawić pułapki i się przygotować – wróg zjawia się niemal natychmiast.

Podczas rozgrywki zdarzają się sporadycznie tradycyjne błędy techniczne, jak również graficzne glicze, pokroju samochodów nurkujących w asfalcie. Optymalizacja, jak na tak rozległe tereny, niesamowicie gęstą roślinność i bardzo dalekie rysowanie szczegółów wydaje się dość poprawna i na karcie GTX970 animacja utrzymuje zwykle 60 klatek, czasem zaliczając jednak zacięcia.

Akt odwagi

Ghost Recon: Wildlands to iście ogromna gra i przejście jej zajmie co najmniej kilkadziesiąt godzin. Na szczęście misje fabularne skonstruowane są tak, że wraz z ciekawością tego, co kryje kolejna prowincja, wywołują syndrom „jeszcze jednej tury”. W tym wypadku jednak pragniemy poznać nie to, co zaserwuje opowiadana historia, a jaką budowlę czy dziwne miejsce znajdziemy na nowym terenie, jaką akcję i gdzie będziemy musieli przeprowadzić. To zainteresowanie towarzyszyło mi do samego końca, ale trzeba zaznaczyć, że jest to zdecydowanie produkcja dla wytrwałych, dla miłośników strzelanin, dla tych, którzy sami potrafią znaleźć sobie motywację do zabawy w piaskownicy sił specjalnych, a najlepiej w gronie trzech kompanów.

Ubisoft dość odważnie „popłynął” tu z formułą „rinse and repeat – wypłucz i potwórz”, jednak zrobiono to celowo, z konkretnym zamiarem, projektując grę ze zdecydowanym wskazaniem na kooperację, bardziej niż na działanie samotnie. Czy powinno się za to obniżać ocenę i krytykować? Absolutnie nie, gdyż każdy model rozgrywki ma zarówno swoich zagorzałych fanów, jak i przeciwników. Na pewno trzeba natomiast wziąć pod uwagę wypadkową oczekiwań tych dwóch obozów i spotkać się gdzieś pośrodku. Jeśli preferujecie samotną grę – możecie odjąć oczko od wystawionej przeze mnie noty, jeśli z ekipą – śmiało dodać! Ghost Recon: Wildlands to istotnie produkcja z duchami w roli głównej, duchami tak ulotnymi, że praktycznie ich w niej nie ma i to my musimy je zastąpić – my musimy „stać się Duchem” – zgodnie z chyba najtrafniejszym hasłem reklamowym, a im więcej będzie nas w drużynie, tym bardziej konkretny produkt dostaniemy i tym lepiej będziemy się bawić.