Recenzja gry Silent Hill 2 - w nowym wydaniu znaczna część magii bezpowrotnie uleciała

Resident of The Last of Us

Już przy pierwszym kontakcie z grą Silent Hill 2 Remake czuć, że najsilniejszymi inspiracjami dla twórców były współczesne dokonania Capcomu na arenie remake’ów Resident Evila oraz gameplay The Last of Us studia Naughty Dog. Z tego pierwszego cyklu zapożyczono ujęcie kamery pozwalające lepiej docenić pracę grafików i współczesne technologie – a przyznaję, że gęsta mgła wygląda zjawiskowo i niezwykle klimatycznie, podobnie jak lokacje opierające swój sugestywny klimat na świetnej grze świateł i dynamicznym cieniowaniu. Problem polega jednak na tym, że o ile w serii Resident Evil taka kamera ma sens gameplayowy, gdyż to gry, w których głównie strzelamy lub omijamy przeciwników, tak w przypadku Silent Hill nie do końca się sprawdza. James walczy przeważnie za pomocą broni białej, a tak blisko osadzona kamera zazwyczaj przeszkadza i jest niewygodna w trakcie potyczek nawet mimo faktu, że lokacje specjalnie w tym celu poszerzono. W bardziej chaotycznych momentach nadal trudno wycelować we wroga.

A skoro już poruszyliśmy kwestię walki, to ta z nowego Silent Hill 2 przypomina tę ze wspomnianego wyżej The Last of Us. James podobnie jak Joel wściekle ryczy, wymachując bronią, a ataki płynnie przechodzą w proste kombinacje ciosów z bardzo dynamicznymi ujęciami kamery i możliwością szybkiego wyjęcia broni palnej, by przykładowo zakończyć sekwencję satysfakcjonującym strzałem z shotguna. Tyle że moim zdaniem jest to zbyt intensywne i jakoś nie pasuje mi do pierwotnego charakteru gry. Do tego animacje walki wyglądają pokracznie, co robi wrażenie budżetowego wykonania, a zaimplementowane autonamierzanie potrafi przeszkadzać – powodzenia z rozbiciem szyby w gablocie z apteczką, jeśli zabijecie przy niej przeciwnika, bo James będzie usilnie próbował dobić truchło, zamiast zbić szkło i wyjąć leki.

Największy jednak problem tej walki polega na tym, że jest jej cholernie dużo, a nieprzyjaciele są niezwykle wytrzymali. Całość robi się przez to potwornie upierdliwa i autentycznie męcząca. Aczkolwiek doceniam, że nie każdy przeciwnik ślepo na nas leci i część maszkar próbuje nas zwabić w pułapkę, uciekając, a następnie kamuflując się w otoczeniu. Niemniej ta gra walką na pewno nie stoi, choć bardzo starała mi się to wmówić i często mnie do niej zmuszała, narzucając się na każdym kroku z kolejnymi starciami.

Niespokojne sny

To jedna z przyczyn tego, że remake jest znacznie dłuższy niż pierwowzór. Paradoksalnie nie znajdziemy tu przesadnie dużo nowej treści fabularnej, uzasadniającej dodatkowe godziny zabawy – przyznaję, że poza bardzo krótkim fragmentem w Heaven’s Night niczego wyraźnie dodanego do narracji nie zaobserwowałem, oprócz oczywiście dodatkowych zakończeń czekających na odkrycie. Rozgrywka została natomiast wydłużona z powodu rozszerzonej eksploracji. Możemy faktycznie zwiedzić więcej budynków, które w oryginale figurowały jedynie z nazwy jako punkty orientacyjne na mapie. Dodano także nowe zagadki i wpleciono je całkiem zgrabnie w formułę gry, upewniając się, że są wystarczająco nieszablonowe i abstrakcyjne jak te z pierwowzoru. Sęk w tym, że tego łażenia bez treści narracyjnej jest za dużo i zdarza się, iż James godzinami wykonuje jakieś bzdurne czynności, biegając tam i z powrotem. O ile w oryginalne pozornie wyglądało to podobnie, o tyle nie rzucało się aż tak w oczy, gdyż było tego wszystkiego mniej. W nowym wydaniu balans został zaburzony, co sprawia, że wyraźnie ucierpiało na tym tempo prowadzenia akcji i historii – do tego stopnia, że od połowy gry nie chciało mi się już jej kontynuować. Szczególnie że twórcy postanowili urozmaicić ją takimi „atrakcjami” jak np. przesuwanie śmietników, by dostać się gdzieś wyżej (kolejne zapożyczenie z The Last of Us) oraz wyburzaniem uszkodzonych ścian w celu przeciskania się przez szczeliny. Przez to wszystko całość, zamiast męczyć ciężarem emocjonalnym, przygniata upierdliwością rozgrywki.

I im dłużej się nad tym zastanawiałem, tym mocniej upewniałem się w przekonaniu, że kompletnie nie czuję tu ducha oryginału. Przez wspomniane wcześniej dłużyzny nie potrafiłem zaangażować się w nową wersję tej opowieści, z której przy okazji totalnie uleciał surrealistyczny, nieco Lynchowski sznyt, zauważalny chociażby w amatorsko nagranych dialogach – nowe scenki wypadają bardziej kinowo i profesjonalnie, zaś James sprawia wrażenie rozsądniejszego i ludzkiego, a mniej nawiedzonego i już nie na pograniczu szaleństwa. Ostatecznie remake wydaje się przez to wszystko „normalniejszy” w wydźwięku, bardziej powszechny i pospolity – pozbawiony tego charakterystycznego odrealnienia, z którego Silent Hill 2 zawsze słynęło i czym po prostu urzekało.

Psychologia śmierci

Nie chodzi mi nawet o czepianie się dokonań Bloober Teamu i krytykowanie podjętych przezeń decyzji, tylko bardziej o zwrócenie uwagi na fakt, iż zrobienie remake’u takiego dzieła jest zwyczajnie trudne, bo podejrzewam, że nawet twórcy oryginału nie są świadomi, czemu pewne rzeczy się udały, a inne wynikły z przypadku i zaistniały nieintencjonalnie. Wierzę, że w Bloober Teamie znajdują się szczerzy fani oryginalnej wizji, którzy rozumieją dynamikę postaci pierwotnej historii i chcieli ją zachować, ale po dostosowaniu tego wszystkiego do współczesnych standardów znaczna część magii po prostu bezpowrotnie uleciała.

Nie jest też tak, że remake Silent Hill 2 uważam za beznadziejny, bo poza wspomnianą warstwą wizualną doceniam również inne aspekty. Podobnie jak oryginał remake pozwala rozpływać się nad doskonałą ścieżką dźwiękową – niezależnie od tego, czy słuchamy nowych aranżacji klasycznych utworów, czy zupełnie świeżej muzyki ponownie skomponowanej przez legendarnego Akirę Yamaokę. Warstwa audio remake’u to jedna z jego największych zalet i dotyczy to także całości projektu – odgłosy potworów czających się w mroku i efekty „tła” często z sukcesem potęgują stres podczas rozgrywki.

Nie odmówię też twórcom tego, że faktycznie uwspółcześnili gameplay – nowa wersja wypada pod tym względem bardziej intuicyjnie i obcowanie z kontrolerem jest zwyczajnie wygodniejsze – a w końcu o to chyba przede wszystkim chodziło. Doceniam także, że Bloober Team podjął sensowne próby wzbudzania strachu dźwiękiem i tym, co w danym momencie niewidoczne, wywołując lęk przed tym, co znajduje się w ciemności – tym bardziej boli więc fakt, że przeciwników w tej grze jest zbyt wielu i zbyt często wchodzimy z nimi w bezpośredni konflikt. Niemniej, patrząc na całokształt i mimo że nie wszystko mi się spodobało, nadal uważam, że jest to najlepsza produkcja polskiego zespołu i widać w niej naprawdę duży progres względem jego wcześniejszych projektów, co znów dobrze rokuje na przyszłość i kolejne gry tej ekipy. Tak więc nie odmawiam jej ambicji i miłości do materiału źródłowego.

To pozycja przyjemna dla oka, w fundamentach wystarczająco poprawna, ale jednocześnie przypominająca na każdym kroku pustą i bezduszną skorupę pełną znajomych lokacji i scen. Jako standardowy przedstawiciel horroru to całkiem porządna produkcja, przy której fani tej konwencji straszenia będą mogli się dobrze bawić. Dlatego mimo wszystko polecam w nią zagrać i wyrobić sobie własną opinię, tonując jednocześnie oczekiwania, bo jako remake „horroru największego kalibru” nowa wersja wypada niesamowicie nijako, co w przypadku takiej historii jest w moich oczach zbrodnią większą niż zrobienie po prostu złej gry.