Recenzja gry Yakuza 0 – wielka draka w małej dzielnicy

GTA: Tokio?

Kiedy pięści zawiodą, niewykluczone, że w ruch pójdą też rowery.

Yakuza bywa często nazywana „japońskim GTA”, co jednak nie do końca jest prawdą – owszem, seria skupia się na świecie gangsterów, ale istny miszmasz gatunkowy, który sobą reprezentuje, trudno przyrównać do jakiejkolwiek innej produkcji na rynku. Kiedy nie oglądamy licznych przerywników filmowych, możemy swobodnie zwiedzać wspomniane dzielnice, angażować się w dziesiątki zadań pobocznych i próbować dość absurdalnych minigier.

Trzonem zabawy w Yakuzie pozostaje walka – niczym w klasyce pokroju Double Dragona czy w slasherach, gdzie trafiamy na losowe starcia, w których musimy sprawnie wykorzystywać elementy otoczenia i trzy style walki unikatowe dla każdego z bohaterów. W przypadku Kiryu mamy do dyspozycji styl standardowy z dość zbalansowanymi atakami, styl szybki (mój faworyt), który pozwala łatwiej unikać masywniejszych przeciwników, i styl „beast”, który – jak nazwa wskazuje – daje potężne ciosy, ale znacznie utrudnia uniki i sprawne przemieszczanie się po arenie ulicznych walk. Zdecydowanie lepiej grało mi się Majimą, którego widowiskowy styl szybki zawierał elementy capoeiry, zaś ten najsilniejszy, tzw. slugger, polegał na atakach bronią białą.

Niby gra o gangsterach, a combosy kupujemy jak w Devil May Cry i Bayonetcie.

Kilka piw, bar z karaoke i z gangstera zamieniamy się w członka boysbandu.

Różne style walki są ściśle powiązane z rozwojem postaci, który umożliwia gotówka zdobywana w grze, służąc zarówno jako waluta, jak i jako punkty doświadczenia, za które nabywamy nowe zdolności. Mimo że łatwo byłoby obrać jeden styl i szybko dojść w nim do perfekcji, gra słusznie zachęca do eksperymentów, jako że każdy ze sposobów walki ma swoje mocne oraz słabe strony i działa najlepiej przeciwko konkretnym typom przeciwników.

Rozwój postaci, który wymaga często ogromnych sum na zakup kolejnych zdolności, świetnie wpisuje się w postępy w głównym wątku – bez doskonalenia umiejętności bohatera na dłuższą metę się nie obejdzie, a jest to możliwe tylko wtedy, kiedy zapomnimy na chwilę o fabule, skupiając się na gromadzeniu cennej mamony i zadaniach pobocznych. Mimo pozornej przystępności perfekcyjne opanowanie stylów i dostosowanie ich do sytuacji do łatwych nie należy, a wiele starć wymaga taktycznego podejścia, ze sprawnym wykorzystaniem dewastujących ataków specjalnych. Oprócz dziesiątków różnych typków spod ciemnej gwiazdy, którym obijamy facjaty, spotykamy też bossów, starcia z którymi opatrzone są obowiązkowo patetycznymi monologami i sekwencjami QTE, oraz minibossów, jak np. tzw. Mr. Shakedown.

Mimo że Mr. Shakedown związany jest ściśle z zadaniami pobocznymi, warto szybko zmierzyć się z tym typem przeciwnika, by wcześniej dorobić się pełnego portfela. Niektóre starcia z tymi potężnymi zakapiorami zagwarantowały mi tyle adrenaliny co pewni bossowie z serii Dark Souls – próbując swoich sił w potyczce z dwumetrowym mięśniakiem, możemy zarówno stać się obrzydliwie bogaci, jak i nieodwracalnie stracić wszystkie nasze pieniądze.

Dziewczyny, karaoke i inne przyjemności

Zły dobór hostess sprawi, że będziemy mieć o wiele gorszy utarg.

Cykl o japońskich gangsterach znany jest z ogromnej liczby zadań pobocznych oraz minigier i nie inaczej jest w Yakuzie 0. Zwiedzając Kamurocho czy Sotenbori, natkniemy się na liczne sklepy, kluby nocne, dyskoteki, bary karaoke, kluby mahjonga czy choćby miejsca, gdzie można łowić ryby. Poziom jakości minigier znacznie się różni i nie wszystkie skupiają na sobie naszą uwagę tak długo jak inne, ale jest to bez wątpienia element, który pozytywnie wpływa na atmosferę świata i oddanie klimatu nocnego życia w Japonii.

Minigry nie trafiły też do świata Yakuzy bez powodu – opanowanie ich może nagrodzić nas przydatnym elementem ekwipunku, nowym zadaniem pobocznym czy specjalnymi punktami CP, za które kupimy ułatwienia, jak np. zdolność szybkiego biegania – jak widać, eksploracja i ciekawość są przez grę sowicie premiowane. Szczególnie dobrze bawiłem się podczas jednej z ekonomicznych minigier, do których dostęp zyskujemy w późniejszym momencie rozgrywki, kiedy to jako Majima zaczynamy zarządzać klubem z hostessami. Zabawa w właściciela klubu nocnego jest nie tyle opłacalna, co szalenie rozbudowana i wciągająca – zanim otworzymy drzwi lokalu, trzeba najpierw zwerbować panie, ubrać je i przeszkolić, a same hostessy mogą być nawet postaciami, które wcześniej spotkaliśmy w licznych zadaniach pobocznych.

Wiedźmin w Tokio

Ulice Osaki i Tokio pełne są zwykłych ludzi, którzy mają dość niezwykłe historie.

Podczas zwiedzania otwartego świata Yakuzy 0 spotykamy dziesiątki NPC, którzy zlecają nam najróżniejsze misje. Nie są to szalenie rozbudowane zadania – często sprowadzają się tylko do sekwencji dialogowej czy zdobycia określonego przedmiotu, ale okazują się zazwyczaj tak zabawne i sprawnie napisane, że po ich ukończeniu szybko szukamy następnych, by zobaczyć, co tym razem wymyślili pomysłowi scenarzyści. Pod tym względem sidequesty w Yakuzie przypominają pieczołowicie opracowane zadania poboczne w trzecim Wiedźminie, gdzie bardzo łatwo można było zapomnieć o głównym wątku i skupić się na misjach dodatkowych, które często potrafiły być humorystyczne i nietuzinkowe.

Jeśli chodzi o tytuł Segi, bardzo długo nie zapomnę chociażby zadania, w którym trzeba uporać z wredną babcią wpychającą się do kolejki na bazarze, czy innego, w którym pomagamy pewnemu chłopcu odzyskać skradziony pre-order wyczekiwanej gry, czy też swoistego kursu bycia dominą, którego udzieliłem pewnej zakompleksionej pracownicy klubu BDSM. Jeśli lubicie pomysłowe misje poboczne, które bawią się konwencją i znacznie odstają od poważnego tonu głównego wątku, w Yakuzie 0 będziecie mieć pełne ręce roboty z ponad setką tzw. sidestories.

Niektóre minigry świetnie podkreślają historyczne realia, w jakich rozgrywa się akcja Yakuzy 0. W Sotenbori i Kamurocho natkniemy się m.in. na salony gier, gdzie zagramy w taką klasykę jak Space Harrier czy Outrun. Warte uwagi są też popularne w Japonii w latach 80. i 90. „telekury”, lokale, w których po uiszczeniu drobnej opłaty i uporaniu się z minigierką można umówić się przez telefon na randkę w ciemno, a ta potrafi zaowocować dość zabawnym zadaniem pobocznym.

Trudne jest życie gangstera

Przy takich widokach łatwo zapomnieć o głównym wątku i skupić się na eksploracji.

Niektóre minigry nie są już tak fajne jak pozostałe.

Przyzwyczajony do pewnego standardu gier AAA gracz z Zachodu, zabierając się za nową Yakuzę, musi być wyrozumiały. Produkcja, która debiutowała też na PS3, wygląda momentami biednie, a spora część postaci to kreatury o takiej aparycji, że przegrałyby w konkursie piękności, startując obok NPC z Obliviona czy Fallouta: New Vegas. Oczywiście nie można powiedzieć tego samego o dopracowanych modelach ważniejszych bohaterów, wyreżyserowanych filmikach czy wielu dopieszczonych miejscówkach. Mimo że pojawiające się w tej produkcji lokacje są dość małe, a gra wygląda jak lepsze tytuły z PS3, przywiązanie do detali jest chwilami tak duże, że nawet po kilkunastu spacerach główną promenadą wciąż nie mogłem oderwać oczu od dziesiątków neonów czy szyldów lokali, które rozświetlają zatłoczone nocne ulice.

Warto też pochwalić stabilność programu – z wyjątkiem kliku wpadek z dorysowywaniem tekstur nie uświadczyłem w Yakuzie 0 prawie żadnych problemów technicznych czy spadku klatek poniżej 60 – co w grach ostatnio bywa rzadkością.

Rozpieszczony przez współczesne produkcje gracz mógłby się też przyczepić do braku autozapisu czy okazyjnej toporności i nie najlepszego zbalansowania tytułu. Nieraz zdarzały się frustrujące momenty, kiedy to wrogowie podczas starć ustawiali się w taki sposób, że kilka razy pod rząd nie mogłem się podnieść z ziemi, padając pod niekończącą się lawiną ciosów. Drobną frustrację może też wywołać skalowanie siły przeciwników – po zakończeniu głównego wątku, gdy biegałem w poszukiwaniu questów, losowe starcia potrafiły być niepotrzebnie czasochłonne i męczące z powodu zbyt wysokiego poziomu zdrowia najzwyklejszych chuliganów. Podobnie nużące bywały też niektóre minigry, wypadające zwyczajnie blado na tle innych wciągających lub zabawnych zapychaczy czasu.

Świetna zabawa nie dla każdego

Mimo kilku kompromisów gra wygląda bardzo dobrze.

Yakuza 0 to idealna produkcja, jeśli chcemy dać tej nietypowej serii szansę. Sega na przestrzeni lat dopieściła wiele elementów, z których cykl jest znany, a fakt, że „0” jest prequelem, pozwala łatwo odnaleźć się w świecie wielu barwnych postaci i niespodziewanych zwrotów akcji. Mimo że niektóre cutscenki mogłyby być krótsze, a gra mogłaby wyglądać lepiej w paru miejscach, nie mogę zignorować tego, jak dobrze się bawiłem, jak bardzo wciągnęła mnie historia i ile razy niemal spadłem z krzesła, śmiejąc się do łez z kolejnego absurdalnego gagu.

Nie jest to produkcja dla wszystkich, ale ci, którym niestraszny ten dziwny miszmasz gatunków i japońskie klimaty, z pewnością się nie zawiodą.