Recenzja gry The Order: 1886 – piękna, liniowa i na jeden raz

Trudne pytania.

Jeszcze przed premierą dużo kontrowersji wzbudziła długość gry. Kampanię ukończyłem na ostatnim poziomie trudności w siedem godzin i dwie minuty, zbierając przy tym wszystkie możliwe znajdźki, jakie wpadły mi w oko (okazało się, że przegapiłem dwie, tak, dwie!). Trudno uznać ten wynik za imponujący, zwłaszcza że The Order: 1886 sztucznie manipuluje czasem rozgrywki, wprowadzając różnego rodzaju dłużyzny. Galahad nie zawsze może biec, więc często żółwim tempem przemierza lokacje, które poza ładnym wyglądem nie mają zbyt wiele do zaoferowania. Owszem, miło popatrzeć na fantastycznie zrealizowane miejscówki, ale poza cieszeniem oczu nic z tego naprawdę nie wynika. Warto od razu nadmienić, że po ukończeniu kampanii tytuł nie daje specjalnego powodu, by do niej wracać. Specyficzna konstrukcja tego produktu, niepozwalająca rozwiązywać problemów na różne sposoby, nie zachęca do powtarzania scen, a przede wszystkim starć. Można oczywiście pokusić się o poszukiwanie brakujących w kolekcji sekretów, ale to mocno naciągany argument, 95% z nich da się odnaleźć bez żadnego wysiłku już w pierwszym podejściu. The Order: 1886 to doświadczenie na jeden raz, po wbiciu platyny, co nie powinno zająć nikomu więcej niż osiem, dziewięć godzin, można grę odstawić na półkę i nigdy do niej nie wrócić.

Jedną ze znajdźek są gazety. W polskiej wersji nie zobaczymy jednak tłumaczenia artykułów.

Fabuła gry koncentruje się na działaniach tytułowego zakonu, którego rycerze od setek lat strzegą Albionu przed ingerencją różnej maści potworów. To jednak nie starcia z lykanami (wilkołakami) przede wszystkim zaprzątają głowę sir Galahada, ale coraz bardziej zuchwałe ataki rebeliantów, czyli ludzi sprzeciwiających się władzy sprawowanej przez angielską koronę. Trzeba uczciwie przyznać, że deweloperzy dość sprawnie poprowadzili całą opowieść, więc przez dłuższą chwilę z zainteresowaniem śledzi się popisy garstki wojowników, próbujących za wszelką cenę zniweczyć plany bandy obszarpańców. Bańka jednak pryska w drugiej części opowieści, kiedy nagle okazuje się, że klisza goni kliszę. Studio Ready at Dawn sięgnęło po chyba wszystkie wyświechtane schematy, jakie dało się wpleść do historyjki z wielką tajemnicą w tle. Mamy tu więc nierozumiejącego powagi sytuacji głupca w roli szefa, wpływowego jegomościa, który zręcznie pociąga za sznurki, manipulując wszystkimi dookoła, obowiązkowych zdrajców i rywalizujące o względy wąsatego przystojniaka kobiety – typową służbistkę, która nie zauważyłaby pożaru nawet wtedy, gdy ogień buchnąłby jej w twarz i egzotyczną piękność umiejętnie naprowadzającą naszego herosa na właściwy tor. Twist fabularny jest tak przewidywalny, że można się go domyślić na długo przed rzuceniem kart na stół, co kiepsko świadczy o scenarzystach. Zero oryginalności, masa oczywistości – spodziewałem się trochę więcej po grze nastawionej na cinematic experience. Podobały mi się za to różne poboczne wtręty – autorzy świetnie przedstawili zakon rycerzy Okrągłego Stołu, ciekawie wpleciono w fabułę również wątek Kuby Rozpruwacza, który był postrachem dzielnicy Whitechapel mniej więcej w tym samym okresie.

Londyn w roku 1886 boryka się z wieloma problemami.

Być może opowieść zrobiłaby na mnie nieco lepsze wrażenie, gdybym nie eksploatował gry w polskiej wersji językowej. Takiego drewna na wokalach dawno nie słyszałem, jedynie sir Galahad wypadł w miarę przyzwoicie, cała reszta poległa. Kobiece role w tej grze to absolutne dno dna, a niezbyt zaszczytna pozycja lidera przypada aktorce wcielającej się w rolę Devi, która zdecydowanie powinna pomyśleć o innym zajęciu. Pomijam już fakt, że słowo mówione czasem w ogóle nie pokrywa się z pisanym, dzięki czemu „mieszańcy”, czyli wilkołaki, notorycznie określani są mianem „mieszkańców”. Drażni też sporadyczne zwracanie się do przedstawicielek płci pięknej w męskiej formie osobowej i suche jak dziurawe wiadro dowcipy, które są równie zabawne, co popisy polskich mistrzów kabaretu. Nie wiem, z czego wynika tak kiepska jakość polskiej wersji językowej, Sony przykładało się kiedyś do niej bardzo mocno, ale ewidentnie trzeba coś z tą kwestią zrobić. Tego absolutnie nie da się słuchać bez poczucia zażenowania.

Prawie jak Resident Evil.

Sekcje strzelankowe zrealizowano poprawnie. The Order: 1886 to gra, która duży nacisk kładzie na eliminowanie wrogów zza osłony, dlatego większość potyczek przebiega w typowy dla tego typu produkcji sposób: przyklejamy się do bariery i walimy ile fabryka dała do robiących to samo wrogów. Przeciwnicy lubią zmieniać pozycje, w małych pomieszczeniach potrafią być dość sporym utrapieniem, dlatego w końcówce zdarzało się, że powtarzałem starcie. Bardzo ucieszyła mnie spora różnorodność w arsenale, gra oferuje aż szesnaście różnych pukawek, w tym kapitalne działo termitowe, pozwalające zapalać posłany w wybranym kierunku pył. Listę środków zagłady uzupełnia kilka rodzajów pistoletów, granaty dymne i odłamkowe, dwa karabiny, strzelba, prądnica, granatnik, wyrzutnia rakiet, a nawet kusza, którą możemy pobawić się w jednym z końcowych etapów. Uczciwie przyznam, że podczas wymiany ognia The Order: 1886 podobało mi się najbardziej, a takie potyczki jak walka na moście zapamiętam na długo. Są też jednak słabsze momenty, a dotyczą one wszelkich konfrontacji z lykanami, na szczęście jest ich bardzo niewiele. Ilekroć musimy stawić czoła wilkołakom, odbywa się w to jeden i ten sam sposób (oponenci biegną w naszą stronę, wykonujemy przewrót i cała akcja ulega powtórzeniu), co na dłuższą metę potwornie irytuje. Rozumiem, że potwory nie będą cierpliwie czekać za osłoną, zanim władujemy im headshota, ale naprawdę, odrobina różnorodności z pewnością by nie zaszkodziła.

Walka na moście - jedno z lepszych starć w grze.

Jeśli chodzi o grafikę, klękajcie narody. The Order: 1886 wygląda absolutnie obłędnie. Projekt lokacji to mistrzostwo świata, wiele razy przystawałem na moment, żeby móc nacieszyć się perfekcyjnie zrealizowanym otoczeniem. Zamieszczone w tekście obrazki kompletnie nie oddają stanu rzeczy, tę grę trzeba zobaczyć w ruchu. Fantastyczna grafika została oczywiście okupiona pewnymi ograniczeniami, o czym najlepiej świadczą dwa czarne pasy w górnej i dolnej części ekranu, ale o tym zapomina się już po kilkunastu minutach obcowania z tym tytułem. Znacznie bardziej drażni nikła interakcja sir Galahada z otoczeniem. Niczego nie da się dotknąć, przesunąć, zdewastować, chyba że tak zakłada scenariusz. Walające się garnki podczas wymiany ognia w okrętowej kuchni i wybuchające beczki (w 2015 roku, poważnie?) to trochę za mało, żeby się zachwycić. Lokacje są piękne, bogate w detale, ale jednocześnie wydają się przeraźliwie puste. Często odnosi się wrażenie, że nasz śmiałek jest jedynym ruchomym obiektem na tym pieczołowicie zrealizowanym obrazie.

Z wizytą w dokach.

The Order: 1886 w ogólnym rozrachunku prezentuje się nieźle, ale tylko nieźle. Praktycznie do każdego elementu tej gry można się przyczepić, od przewidywalnej do bólu, ale sprawnie opowiedzianej fabuły poczynając, kończąc zaś na walkach z przeciwnikami, które błyszczą w starciach z ludźmi, ale ssą podczas spotkań z lykanami. Pierwszy w pełni oryginalny projekt amerykańskiego studia pokazał, że jego deweloperzy muszą się jeszcze sporo nauczyć. Opowieść o dzielnym sir Galahadzie jest też kolejnym dowodem na to, że obłędna grafika to zdecydowanie za mało, żeby wynieść produkt na szczyt. Dopóki mamy do czynienia z tytułem, który jawnie odwołuje się do gatunku gier akcji, rozgrywka również musi stać na wysokim poziomie (vide Crysis), a tu niestety szału nie ma. Osobiście uważam, że każdy posiadacz konsoli PlayStation powinien choć raz zobaczyć The Order: 1886 w ruchu, jednak wydawanie tak dużej sumy pieniędzy w tym momencie mija się z jakimkolwiek celem. Poczekajcie na przeceny.