Recenzja gry The Legend of Zelda: Breath of the Wild – sandboks wymyślony na nowo

Sandboks na nowo

Walki z minibossami są w wielu przypadkach czysto opcjonalne. Wokół tego typka można próbować się też przekraść, żeby wykonać zadanie.

W Breath of the Wild Link zyskał umiejętność wspinania się niczym jakiś Ezio, ale Japończycy poszli jeszcze o krok dalej, bo bohater wdrapuje się nawet na pionowe skalne powierzchnie. Wyznacznikiem jego możliwości jest pasek staminy, który rozwijamy kosztem tradycyjnych serduszek zwiększających żywotność. Ten nowy system stwarza kapitalne możliwości wyboru w przypadku eksploracji i odkrywania mapy. Nintendo w tym przypadku sięga do klasyki gier z otwartym światem i oferuje opcję wspinania się na wieże. Ale niech nie zwiedzie Was infantylność tego rozwiązania!

Link mozolnie pokonuje wszystkie te przeszkody nie po to, żeby ujawnić tonę znajdziek i multum ciekawych miejsc, automatycznie nanoszonych na podręczną mapkę. On robi to po to, by na owej mapie pokazała się topografia terenu wraz z nazwami geograficznymi, którymi operują liczne napotykane w grze postacie. Jedynie sami (przez lunetę) możemy oznaczyć kilka charakterystycznych punktów, do których chcemy się udać. Zresztą jak ktoś nie ma ochoty, może te wieże pominąć i bawić się w inny sposób. Najwyżej przepadnie mu kilka ciekawych zagadek logicznych i walk z przeciwnikami.

Na lotni, po skałach, na wierzchowcu lub na nogach. Możemy wejść w każdą dziurę, a Nintendo już zadbało o to, by w żadnym miejscu nam się nie nudziło. Świat nowej Zeldy jest ogromny. Gargantuiczny wręcz. Zdarza się, że przez dobre kilkanaście minut wędrujemy po nim, nie napotykając żywej duszy. I wiecie co? To wspaniałe uczucie.

Wspaniała rybia metropolia, w której do czasu, aż zdecydujemy się zająć problemem, będzie wiecznie padał deszcz.

Wspinaczka po skałach zmienia perspektywę tradycyjnej eksploracji w grach z otwartym światem.

DRUGA OPINIA: Sandboks wymyślony na nowo

W moim odczuciu w nowej odsłonie kultowej serii Shigeru Miyamoto i spółka dokonali czegoś, z czym nie poradziło sobie wiele zachodnich firm. Japończycy, znani właściwie ze stworzenia podwalin dla gier z otwartym światem i sandboksową rozgrywką, wymyślili ten gatunek na nowo.

The Legend of Zelda: Breath of the Wild rozpoczyna się tak, jak powinna startować pozycja tego typu – niemal z miejsca rzuca gracza na głęboką wodę i zamiast wskazywać drogę, każe samemu ją rozrysowywać. Olbrzymi świat został wypełniony dziesiątkami świetnie zaprojektowanych zagadek, scenariuszy, sekretów oraz innych wyzwań, a do tego rozgrywkę uwolniono spod jarzma pustego nabijania doświadczenia. Nie zastanawiamy się, jaki mamy poziom i dokąd prowadzi nas fabuła – po prostu ruszamy w dowolnym kierunku, a satysfakcjonująca przygoda przytrafia się sama.

Trudno nie docenić ogromu pracy włożonej w dopracowanie szczegółów – to jedna z tych gier, o których gracze będą mówić długo, odkrywając małe smaczki, animacje, zależności i ukryte właściwości różnych elementów. W pełni zasłużona maksymalna ocena dla być może pierwszego sandboksa, w którego przez wiele godzin grałem z najprawdziwszym poczuciem ekscytacji i oczekiwania na kolejną wyprawę.

Szymon „Hed” Liebert

Link zdobywa sprawności

Interesujący bossowie to tradycja serii. W Breath of the Wild także ich nie brakuje.

Kosztem typowych dla serii The Legend of Zelda rozbudowanych lochów twórcy serwują tym razem kilkadziesiąt wyzwań w niewielkich świątyniach, w których zazwyczaj trzeba chwilę pogłówkować, jak zdobyć nagrodę. Czasem są to zagadki środowiskowe, czasem starcie z minibossem. W ten sposób autorzy testują naszą kreatywność w wykorzystywaniu mocy, którymi dysponuje główny bohater. Standardowo może on rzucać bomby, ale do tego dochodzi manipulacja metalem, czasem, a nawet wodą, na powierzchni której da się tworzyć lodowe bloki.

Wszystko to pomaga w rozwiązywaniu pomysłowych zagadek, ale także w walce z przeciwnikami – dość inteligentnymi, posiadającymi słabe i mocne strony oraz może nie aż tak trudnymi do pokonania jak w Soulsach, ale jednak posiadającymi jakiś pierwiastek indywidualności kojarzonej z tamtą serią. Ciskanie metalowymi skrzyniami to tylko jedna z opcji – samo odkrywanie pozostałych podczas zabawy sprawia ogromną satysfakcję. Świat przedstawiony podlega prawom fizyki i choć nie chcę porównywać Zeldy do Half-Life 2, powiem, że jest ona nowoczesnym kontynuatorem tamtych tradycji.

Do tego dochodzi także możliwość robienia zdjęć. Najlepiej wszystkiemu i wszystkim. Wprawdzie w zamian za udane fotki nie otrzymujemy finansowej gratyfikacji niczym Jade w Beyond Good & Evil, ale uzupełniamy coś w rodzaju encyklopedii świata, w której pod każdym zdobytym trofeum znajdziemy informacje o danym potworze czy roślinie.

Link wytwórca

Posągi bogini pozwalają zwiększać zdrowie lub wytrzymałość Linka.

Breath of the Wild działa jak gra survivalowa, nie mając na szczęście absolutnie nic wspólnego z dziesiątkami crapów dostępnych na platformach dystrybucji cyfrowej. Z pokracznymi tworami skażonymi wczesnym dostępem, niedopracowanymi, wyglądającymi jak spod jednej sztancy, bez polotu i wdzięku. Zelda jest piękna pod względem artystycznym, wymagająca kreatywności i przemyślanego działania, ale nie w zdobywaniu surowców. Tych jest wszędzie dosyć.

Kwestię przeżycia w walce stanowi za to umiejętne miksowanie zasobów, metodą prób i błędów – lub dokładnego czytania opisów. Konia z rzędem temu, kto od samego początku wiedział, jak w ogóle zabrać się za gotowanie! To trzeba odkryć. Takie rzeczy czasem podpowiadają w krótkim dialogu spotykane postacie, bardzo rzadko naprowadza nas na coś gra. Najczęściej do wszystkiego trzeba dojść samemu. I jest to cholernie satysfakcjonujące!

Stajnie to stały element świata Hyrule w BotW. Możemy w nich zarejestrować konia, przywołać wierzchowca pozostawionego w dalekich stronach, uzupełnić ekwipunek, a także gotować.

Mapa nie służy odkrywaniu „znajdziek”, których w formie tradycyjnej dla wielu innych wydawnictw nie ma w ogóle. To tylko topografia terenu.

TRZECIA OPINIA: Zelda w łóżku

Breath of the Wild przypomniało mi, dlaczego kocham gry i czego szukam w wirtualnych światach. Wszyscy znamy to uczucie, kiedy cyfrowy horyzont dosłownie połyka nas w całości, obiecując wielkie przygody. Zelda daje Ci właśnie to: obietnicę wielkiej podróży w najpiękniejszej odsłonie Hyrule, jaką widziały konsole Nintendo.

Więcej godzin błąkałem się po świecie, niż wykonywałem główne zadania. I nigdy nie sądziłem, że spodoba mi się polowanie i gotowanie w zielonym kubraczku. Ale tak się stało, podobnie jak wieki temu zakochałem się w Ocarina of Time. Nowa Zelda to być może moja gra roku, a na pewno jeden z najpiękniejszych światów, które miałem przyjemność odwiedzić. Wybaczaliśmy Skyrimowi bugi, wybaczamy Zeldzie framerate. A że chciałbym to w 1080p i 60 klatkach na sekundę? Cóż, chciałbym. Ale nie mam. Mam za to, przewrotnie to ujmę, Zeldę w łóżku. I czuję z tego powodu wielką radość.

Maciej Pawlikowski

Na szczycie każdej wieży Link przy pomocy artefaktu w rodzaju tabletu odkrywa mapę.

W odróżnieniu od poprzednich odsłon koszenie mieczykiem trawy i podnoszenie kamieni nie zmienia się w festiwal pojawiających się znikąd serduszek, rupii (to taka miejscowa waluta) lub uzupełniania przedmiotów, takich jak bomby czy strzały. Choć tak po prawdzie akurat leżącymi mniejszymi głazami warto się zająć, gdyż pod niektórymi z nich kryją się liściowate stworki koroki oferujące specjalne nasionka, które później możemy wykorzystać do zwiększenia liczby slotów u Hestu – ich podróżującego, znacznie większego przedstawiciela, na którego natykamy się przy niektórych stajniach. Im więcej slotów, tym więcej oręża Link będzie ze sobą targać, co nieraz okazuje się kluczową sprawą.

Nie da się wejść na wyższe partie gór bez wcześniejszego przygotowania potrawki z rozgrzewających papryczek. No, chyba że znajdziemy odpowiednie futerko dla Linka, ale kto wie, gdzie go szukać czy choćby kupić? Kiedy trafimy w jeszcze wyższe góry, w których przez cały czas sypie śnieg, nawet to nie wystarczy. Eksplorujemy więc do głębi ten fascynujący świat, tak zróżnicowany, że tą różnorodnością można by obdzielić jeszcze kilka mniejszych produkcji.

Link przepowiada pogodę

Pomimo że to zwykły mob, wysadzenie go z siodła nie będzie łatwe. Przydałby się w takiej sytuacji własny wierzchowiec.

Przez cały czas towarzyszy nam kapitalny system pogodowy, nie tylko pokazujący obecny stan, ale też pozwalający przewidzieć, co czeka nas w najbliższej przyszłości. W trakcie ulewy lepiej nie wspinać się po skałach czy murach, bo z mokrej powierzchni postać będzie się ześlizgiwać. Jest to natomiast doskonały czas na ciche podejście od tyłu do przeciwników i ukatrupienie ich jednym ciosem. Warto przy tym wybrać odpowiedni oręż, bo może się zdarzyć, że słaby mieczyk nie wystarczy na potężnego lizalfosa. Poza tym każda broń do walki wręcz po jakimś czasie ulega zniszczeniu, podobnie jak tarcze i łuki.

Burza przynosi kolejne niespodzianki. Na przykład uderzenie gromu może zapalić trawę. Albo piorun trafić samego bohatera, o ile ten za naszą sprawą niepotrzebnie kusi los i spaceruje wśród rozświetlających niebo błyskawic. Odkrywanie takich rzeczy sprawia, że opada szczęka. Po raz pierwszy wpływ piorunów na otoczenie zobaczyłem pewnie gdzieś około czterdziestej godziny. Z dziesięć godzin później mój Link dostał prądem w głowę, co musiało skończyć się wgraniem ostatniego zapisu. Rany, ależ ja się cieszyłem! Jednak więcej już podczas burzy nie ryzykowałem i wolałem przeczekać nawałnicę gdzieś pod dachem.

Link i księżniczka Zelda.

Świątynie kryją zagadki logiczne i nagrody w zamian za ich rozwiązanie.

CZWARTA OPINIA: The Last of Us sandboksów

Nowa Zelda mnie oczarowała. To połączenie Skyrima (można wejść wszędzie) z klimatem niczym z przepięknego filmu Księżniczka Mononoke. To sandboks, w którym robisz, co chcesz, ale zarazem w ogóle nie czujesz typowej dla tych gier powtarzalności i nudy. To jedna z najładniejszych produkcji, jakie opracowano na urządzenia mobilne – wiadomo, że nie ma startu do takiego Uncharted 4, ale nie porównuje się przecież samochodów osobowych i ciężarowych, jako że służą do różnych celów. Nie porównujmy więc Switcha i PlayStation 4 Pro.

A teraz dwa powody, dla których zakochałem się w Breath of the Wild. Po pierwsze, gra doskonale łączy oldskulowość z nowoczesnymi rozwiązaniami. Nie ma więc strzałki, która prowadzi nas prosto do celu (przez co wróciły wspomnienia z Morrowinda), ale zarazem twórcy uniknęli pułapki fetyszyzacji starych gier, które – uwaga, kontrowersyjna opinia! – wcale lepsze nie były. Otrzymaliśmy więc nowoczesny sandboks wywołujący iście nostalgiczne doznania.

Po drugie, zachwyca mnie Hyrule. Świat pełen jest drobnych smaczków – pies goniący swój ogon, ludzie osłaniający się przed deszczem, bokobliny goniące w lesie dzika czy handlarze podróżujący między wioskami (a nie stojący, jak w Horizon Zero Dawn, przed jaskinią z bossem). Dzięki tym drobnostkom czuję, że odwiedzam prawdziwe miejsca, a nie tylko tło do zabawy. Nowa Zelda jest jak świetny film – przenosi do innej rzeczywistości. Nowa Zelda to The Last of Us sandboksów.

Adam Zechenter

Animacja konia i możliwość strafe'owania nim w walce są prześliczne.

Żywioły Hyrule

Świat Hyrule jest bardzo zróżnicowany i można w nim natknąć się zarówno na dżunglę, pustynię, las czy obszerne równiny, jak i popływać na tratwie i zwiedzić tajemniczą wyspę.

Przez pustynię (lub w pobliże wulkanu) nie przejdziemy bez schłodzenia organizmu. Tu znowu kłania się system rzemiosła. Zbieramy rośliny, owoce, części spaczonych maszyn oraz potworów. Wszystko się przyda. Każdy element stroju da się ulepszyć. Trzeba tylko odnaleźć wróżkę. Tak, seksowny „babol” nie każe nam już łapać świetlików do butelek. Teraz za odpowiednią opłatą zmieni się w pierwszorzędną krawcową, która z pomocą paru części ze zdechłych monstrów ulepszy parametry obronne stroju.

W standardowej wersji gry nie znajdziemy Epony. Ukochana klacz Linka dostępna jest tylko po zakupieniu odpowiedniego amiibo, ale nie rozpaczajmy, gdyż koni w Breath of the Wild jest pod dostatkiem. Biegają w stadach, a my możemy próbować cichcem podejść do jakiegoś i go ujeździć, co wymaga umiejętnego uspokajania wierzchowca w trakcie – zważywszy, że ten nie chce na początku słuchać naszych rozkazów i nie zawsze skręca tam, gdzie byśmy sobie życzyli. Zdobywanie pełnego zaufania musi potrwać.

Gotuj z Linkiem, program kulinarny. Do kociołka można wrzucić do pięciu składników i przyrządzić potrawę bądź eliksir o różnych właściwościach.

Sadzawka zakochanych.

Poza tym konia da się za opłatą zarejestrować w jednej z wielu stajni, dzięki czemu będziemy mieć go na gwizdnięcie. Ale hola, hola... Zelda to nie jakiś tam Wiedźmin. Koń przybiegnie na zawołanie, jednak pod warunkiem, że będzie w stanie nas usłyszeć. Jak odejdziemy gdzieś dalej, jesteśmy zdani na własne nogi. I to jest cudowne, bo wymaga dyscypliny i zwiększa poczucie rzeczywistości zupełnie przecież nierzeczywistego świata.

Nie wszystkie konie są łatwe do ujeżdżenia. Nie wszędzie damy radę się wspiąć. Przynajmniej dopóki nie zainwestujemy odpowiednio w rozwój postaci. Same serduszka poprawiające zdrowie Linka nie wystarczą. Konieczny jest także wzrost wytrzymałości. Dzięki temu nie odpadniemy od półki skalnej w połowie jej wysokości albo dalej zalecimy na lotni, co jest, poza systemem szybkiej podróży, najszybszym sposobem przemieszczania się z miejsca na miejsce.

Zmierzając ku Ganonowi

Walczyć można wszystkim, co się nawinie pod rękę. Zrozumiałym jest, że w pobliżu wybrzeża częściej można natknąć się na wiosła.

Breath of the Wild łamie schematy. Oferuje to, co w sandboksach najlepsze, ale jednocześnie pozwala odczuć, że twórcy zrobili wszystko, by samotna przygoda była niezapomnianym przeżyciem. Gra nie jest może najpiękniejsza, ale swoim artyzmem, kiedy staniecie wśród falującej trawy i zapatrzycie się w daleki horyzont, może chwycić za serducho. Hyrule zaprezentowano we wszystkich kolorach, nie zapominając jednocześnie o mrocznej stronie tego świata.

Nintendo ożywiło mityczną krainę w tak szlachetny sposób jak nigdy wcześniej. Wszędzie towarzyszą nam znajome nazwy i nowe aranżacje tematów muzycznych, rozwiązania pamiętane z poprzednich części. A jednak nowa Zelda jest grą na wskroś nowoczesną, mam nadzieję, że wyznaczającą nowe standardy. Grą, którą samemu się powoli odkrywa. Tajemniczą i pełną niespodzianek.

W świątyniach wykorzystamy moce Linka do rozwiązywania zagadek środowiskowych.

Faktycznie, nowe dzieło pana Miyamoto mogłoby być lepiej zoptymalizowane, ponieważ w trybie telewizyjnym, kiedy grafika wyświetlana jest w rozdzielczości 900p, zdarzają się lokacje, w których animacja nie nadąża i obraz zaczyna trochę szarpać. Ale wierzcie mi lub nie, że więcej wad w tej baśniowej epopei – a co! – się nie dopatrzyłem. Choć odkrywanie wydarzeń sprzed stu lat zostało tu poszatkowane na fragmenty bez żadnej chronologii, to jednak każdy „zeldomaniak” i tak poczuje się jak w domu. Przecież tę historię, oczywiście odzianą w inne detale, widział już wielokrotnie. I to absolutnie nie jest żadna wada!

Bogactwo Breath of the Wild jest tak wielkie, że jego przedstawienie nie zmieści się w żadnej tradycyjnej recenzji. To system seller, najlepszy tytuł startowy konsoli w historii elektronicznej rozrywki. Nintendo udała się rzecz wielka. Jeżeli tylko ta dobra passa w projektowaniu gier zostanie utrzymana, to konsolę Switch czeka świetlana przyszłość.