Recenzja gry Tekken 7 – to nie jest tryumfalny powrót króla

Coś tu pusto

A atrakcji innych niż kampania wcale zbyt wiele tu nie ma. Po skończeniu trybu fabularnego i składających się z pojedynczych walk rozdziałów poświęconych indywidualnym postaciom samotnikom do zabawy pozostaje tylko klasyczny, choć okrojony jedynie do pięciu walk, tryb automatowy, standardowy trening oraz – jako jedyny warty dłuższego omówienia – tryb Treasure Battle.

Składa się on z nieskończonej liczby pojedynków – wygrywając je, możemy zwiększać rangę sterowanej przez nas postaci oraz zdobywać tytułowe skarby, czyli elementy ubioru do personalizacji wojowników i wojowniczek. Od czasu do czasu zabawę urozmaicają specjalne modyfikatory, jak przyspieszenie rozgrywki albo wzrost obrażeń. Nie powiem, przyjemny system walki oraz – dla odmiany – zbalansowany poziom trudności sprawiają, że da się w ten sposób spędzić sporo czasu, ale na dłuższą metę kolejne ciuszki przestają stanowić większą motywację do dalszej gry.

Na tym oferta dla grających solo się kończy. Bardzo brakowało mi takich klasycznych trybów jak Survival czy Team Battle, o urozmaiceniach pokroju Tekken Force nawet nie wspominając. Ponadto, jeśli seria miała się otworzyć na nowych graczy, to nieobecność interaktywnego samouczka w rodzaju tego z Injustice 2 jest tu sporym niedopatrzeniem. Nowicjusze wszystkie mechanizmy rządzące rozgrywką, a jest ich całkiem sporo, muszą opanować samodzielnie. To już nawet tak karcony za wysoki próg wejścia Tekken Tag Tournament 2 wypada w tym aspekcie lepiej, oferując może nie najszczęśliwiej zrealizowany, ale przynajmniej starający się uczyć zasad rozgrywki tryb Fight Lab.

„Połączenie z użytkownikiem zostało utracone”

Popastwiłem się nad niedostatkiem trybów dla jednego gracza, ale – było nie było – w bijatyce najważniejsze są starcia z innymi. W tym aspekcie jest znacznie lepiej... pod warunkiem, że macie lokalnego sparring partnera, bo tryby sieciowe okazują się niedopracowane. Pojedynki rankingowe nie działają prawie wcale, zezwalając na połączenie raz na kilkanaście prób. Walki nierankingowe udaje się zainicjować nieco częściej, ale i tutaj zdarza się, że po wykryciu przeciwników za nic w świecie nie da się do nich dołączyć.

Jedynie tworzenie turniejów dla maksymalnie ośmiu graczy działa bez tego typu kłopotów, ale w tym wypadku problem stanowi brak możliwości ustawienia blokady regionalnej czy minimalnej jakości połączenia. W prawie każdej drabince oprócz Europejczyków do zabawy dołącza przynajmniej kilku mieszkańców Azji, w przypadku których jakość połączenia jest siłą rzeczy dużo gorsza. A Tekken 7 okazuje się pod tym względem bardzo wybredny i jeśli akurat na nich trafiałem, walki zmieniały się w jeden wielki pokaz slajdów, który skutecznie odbierał jakąkolwiek radość z gry. Tryby sieciowe domagają się naprawy, i to jak najszybszej, gdyż ich stan na premierę to kompletna kompromitacja dla tak doświadczonej firmy jak Bandai Namco.

Wszystkie walki są osobiste

Gdy już uda się rozpocząć starcie sieciowe bądź zaprosić przed konsolę towarzystwo do grania, Tekken 7 potrafi sprawić, że wybaczamy mu wszelkie niedociągnięcia. System walki oferuje to, co w serii zawsze było najlepsze, czyli dynamikę, płynność, olbrzymią liczbę ciosów i kombinacji oraz przede wszystkim intuicyjne wyprowadzanie ataków dzięki sterowaniu, w którym każdy przycisk pada odpowiada za inną kończynę wojownika.

Weterani poprzednich odsłon momentalnie poczują się jak w domu i w zasadzie z marszu mogą przejść do obijania się nawzajem. Zespół Harady zadbał, by nowości w mechanice nie zepsuły tego, co udało się wypracować przez lata, dodając jedynie kilka niewielkich, ale za to całkiem znaczących usprawnień do sprawdzonej formuły. Zmiany głównie związane są z wprowadzonym w „szóstce” specjalnym statusem zwanym „rage” – aktywowanym, gdy poziom życia wojownika spada niebezpiecznie nisko.

O ile dawniej wzmacniał on po prostu siłę ciosów, teraz umożliwia jednokrotne wykonanie któregoś z dwóch specjalnych ataków. Pierwszy, „rage art”, to wyjątkowo efektowny, zadający olbrzymie obrażenia, a przy tym bardzo prosty ruch, który z jednej strony można zwyczajnie zablokować, z drugiej zaś, nie da się go przerwać własnym, wyprowadzonym wcześniej atakiem. Jego jednorazowość sprawia, że gdy tylko robi się dostępny, walkę dominują wzajemne próby podpuszczania – jeden gracz stara się wbić superciosem w atak oponenta, zyskując w ten sposób gwarancję trafienia go, drugi zaś próbuje doprowadzić do odpalenia przez przeciwnika „rage artu” w takim momencie, by móc go zablokować.

Mniej rewolucyjny i wymagający znacznie więcej umiejętności do skutecznego zastosowania jest „rage drive”. Również można z niego skorzystać tylko raz – po stracie pokaźnej ilości zdrowia. W tym wypadku wykonujemy wzmocnioną wersję jednego ze standardowych ataków, który po pierwsze, zadaje liczbę obrażeń odwrotnie proporcjonalną do stanu zdrowia, po drugie zaś, wyrzuca oponenta daleko w górę, stwarzając świetną okazję do pożonglowania nim.

Oprócz tego mamy też kilka drobniejszych zmian, które zainteresują starych wyjadaczy. Niektóre ataki, podobnie jak wspomniany „rage art”, także mogą teraz przebijać się przez cudze uderzenia i trafiać, mimo że wykonujący je gracz „nadziewa się” na cios. Zrezygnowano też z umiarkowanie ciepło przyjętego systemu Bound, polegającego na odbijaniu oponentów od ziemi, zamiast tego wprowadzając... dość podobny, ale ciut bardziej realistyczny system Screw Attack.

Nowości w systemie walk odświeżają nieco formułę i zmuszają do skorygowania kilku nawyków, ale o wielkiej rewolucji nie ma mowy – to wciąż stary, dobry Tekken, w którego nie gra się ani lepiej, ani gorzej, tylko równie przyjemnie jak przed laty. Co z jednej strony jest zaletą, z drugiej jednak poza nowymi postaciami nie bardzo widzę tu sensowny powód, by ktoś, kto wciąż ma podpiętą pod telewizor starszą konsolę z którąś z wcześniejszych części, miał się spieszyć z przesiadką na „siódemkę”.

Demony, niedźwiedzie i roboty

Liczba dostępnych postaci została odchudzona względem gry Tekken Tag Tournament 2, co osobiście traktuję jako zaletę, bo dzięki temu ekran wyboru zawodnika przestał być tak przytłaczający dla nowych osób, a i nasi bohaterowie nie muszą teraz uczyć się zachowań prawie sześciu dziesiątek możliwych oponentów. Trzydziestu sześciu (lub trzydziestu siedmiu – licząc postać dołączaną do zamówień przedpremierowych) oferowanych wojowników to zestaw moim zdaniem optymalny, choć już sam ich dobór jest dość kontrowersyjny.

Podczas gdy duet Kuma/Panda zabiera aż dwa oddzielne miejsca, a na listę załapali się też średnio popularny Bob czy bardzo kontrowersyjna Alisa, zabrakło takich ikonicznych postaci jak Lei, Julia czy Ganryu. Część nieobecnych, jak Raven i Marduk, otrzymała przynajmniej sensownych następców w postaci Master Raven oraz Gigasa, ale fani wielu naprawdę popularnych zawodników muszą, niestety, poszukać sobie nowych ulubieńców.

Na szczęście debiutanci całkiem skutecznie wypełniają luki po nieobecnych wojownikach. Przede wszystkim cieszy mnie, że zespół Harady tym razem postawił przede wszystkim na normalne postacie, nie dorzucając zbyt wielu przekombinowanych bohaterów strzelających przysłowiowymi „laserami z pośladków”. Jest niby Akuma ze Street Fightera, ale ten gościnny występ to raczej ciekawostka, która i tak nieszczególnie dobrze odnajduje się w tekkenowych realiach. Lepiej radzi sobie Kazumi, w walce wspomagana przez przyzywanego tygrysa, a i wspomnianego już Gigasa, wyglądającego jak batmanowy Bane po kilku eksperymentach genetycznych, do normalnych zaliczyć nie można – na tym jednak lista „dziwadeł” się kończy.

Cała reszta nowych wojowników to już bardziej bądź mniej zwyczajni ludzie. Nawet Lucky Chloe, która przed premierą wzbudziła olbrzymie oburzenie amerykańskich graczy, ostatecznie swoim tanecznym stylem walki okazała się całkiem ciekawym nowym nabytkiem w serii. Mamy też walczącą w stylu savate Brazylijkę Katarinę, włoskiego egzorcystę Claudia, pochodzącego z Arabii Saudyjskiej Shaheena oraz najmniej wyróżniającą się w tym gronie, płaczliwą Filipinkę Josie. Debiutantów oceniam zdecydowanie lepiej niż nowe twarze wprowadzone w Tekkenie 6.

Nie tak to miało wyglądać i brzmieć

Wizualnie gra jest mocno nierówna. Modele postaci niby wyglądają na dość dopracowane, ale nałożono na nie dziwny filtr sprawiający, że momentami wydają się mocno zamglone. Ponadto, po przyzwyczajeniu się do ekstremalnie realistycznej mimiki twarzy w Injustice 2, analogiczna technologia użyta w Tekkenie 7 robi wrażenie przestarzałej. Zamknięte areny prezentują się całkiem w porządku, ale już na tych otwartych w oczy rzuca się paskudnie widoczne przejście między podłożem a tłem. Poza tym łatwo można dopatrzyć się niedopracowanych detali – na jednej mapie nogi postaci wchodzą w tekstury, na innej lewitują nad wodą, zamiast w niej brodzić.

Z drugiej strony jakichkolwiek powodów do narzekań nie daje płynność rozgrywki, która spada jedynie na ekranach ładowania (przygotujcie się na brzydko klatkujący ogień), w trakcie walk utrzymując zaś doskonałą stabilność. Pojedynki zyskały też na widowiskowości dzięki zwiększeniu stopnia rozbłysków oraz liczby ataków, przy których kamera wykonuje efektowne zbliżenia. Szczególnie dobrze wygląda to w sytuacji, gdy dwie postacie mające resztki energii równocześnie wykonują decydujący atak – akcja ulega spowolnieniu, a kamera przybliża się, by dokładnie pokazać moment trafienia.

Kilka słów muszę poświęcić też ścieżce dźwiękowej, która jak dla mnie jest najgorszą w całej historii cyklu. Już w Tagu 2 od czasu do czasu pojawiał się dubstep, ale tutaj muzycy Bandai Namco poszli po bandzie i gatunkiem, którego nie trawię, wypełnili prawie całą grę. Dość powiedzieć, że wspomnianą przeze mnie w ramce opcję wyboru ścieżki dźwiękowej z innych odsłon cyklu traktuję jak wybawienie i jedyny powód, dla którego muzyki nie uznaję za minus tego tytułu.

Król jest nagi

Liczyłem na Tekkena 7. Chciałem, by Bandai Namco się udało, by moja ulubiona seria bijatyk powróciła na dawno utracony tron. Niestety, w obecnej postaci najnowszej grze zaprojektowanej przez Katsuhiro Haradę brakuje treści i dopracowania, by móc nawiązać walkę chociażby z dopiero co wydanym Injustice 2. Systemowo to wciąż ta sama pozycja, która lata temu rozkochała w sobie miliony graczy, ale pod względem całej towarzyszącej pojedynkom otoczki jest to tytuł stojący w tyle nie tylko za konkurencją, ale nawet za swoimi poprzednikami.

Mający być główną atrakcją nowej odsłony cyklu tryb fabularny zawodzi na całej linii i bardziej odstrasza, niż zachęca. Weteranom we znaki da się też brak wielu klasycznych i urozmaicających zabawę opcji rozgrywki, a nowicjusze bez porządnego samouczka poczują się pozostawieni sami sobie. Na dodatek premierowy stan trybów sieciowych jest dramatyczny i domaga się jak najszybszej poprawy, a oprawa wizualna, zamiast zachwycać jak dawniej, ma problemy z nadążaniem za konkurencją. To nie jest wielki powrót króla – co najwyżej ciche przypomnienie o sobie, że gdzieś tam żyje on na wygnaniu i chciałby znowu zasiąść na tronie, ale niespecjalnie wie, jak tego dokonać.