Recenzja gry Star Wars: Battlefront II – blasterem w stopę

Multiplayer na ratunek

W ciągu ostatniego tygodnia wiele działo się w Battlefroncie II. Najpierw zmniejszono koszt odblokowania bohaterów, a następnie tymczasowo wyłączono możliwość kupowania kryształów – w teorii więc pozbyto się największej bolączki, przez którą pozycja ta zyskała miano gry typu „zapłać-żeby-wygrać (ang. „pay to win”) jeszcze przed właściwą premierą. Niewielkim jednak pocieszeniem jest fakt czasowego wyłączenia opcji płacenia prawdziwą gotówką, ponieważ powiedziano już, że mikrotransakcje wrócą i nadal będą powiązane z system rozwoju w grze. Zanim jednak w szczegółach przyjrzymy się temu zagadnieniu, spójrzmy na omawianą produkcję z perspektywy czysto mechanicznej – bo właśnie pod tym względem nowy tytuł w uniwersum Star Wars błyszczy.

Za niezwykle pozytywną zmianę uważam wprowadzenie – wzorem Battlefieldów – systemu klas postaci. Wcielenie się w szturmowca, ciężkiego strzelca, oficera czy specjalistę pozwala na zróżnicowanie ról na polu walki. Klasy są na tyle odmienne, że każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Najpopularniejsza wciąż oczywiście będzie profesja szturmowca, ale widzę również spory potencjał oficera, szczególnie w przypadku graczy, którzy nie są zbyt wprawieni w potyczkach i zamiast tego wolą wspierać swoją drużynę.

Zespoły pracujące nad kontynuacją Battlefronta z 2015 roku należy również pochwalić za przyłożenie się do startowej zawartości. W tej chwili dostępnych planet jest więcej niż w „jedynce”, nawet jeśli stało się to kosztem trybów rozgrywki. Pamiętajmy jednak, że w tym roku zrezygnowano z przepustki sezonowej, obiecując jednocześnie stałe darmowe aktualizacje. Oznacza to tyle, iż w ciągu najbliższych kilkunastu miesięcy możemy oczekiwać stopniowego powiększania się produkcji o nowe mapy i tryby – jeśli graliście w poprzednią odsłonę serii, to doskonale wiecie, czego się spodziewać.

Równie pozytywną zmianą jest zastąpienie systemu żetonów znanego z wcześniejszej części. Choć nigdy nie uważałem go za nieudany – zbieranie „pojazdów” na mapach wymuszało pewien rodzaj rozgrywki, który mógł nie przypaść do gustu, ale nie był to wcale najgorszy z pomysłów – tutaj postawiono na coś bardziej naturalnego. Realizacja celów misji oraz zabijanie przeciwników dają punkty, dzięki którym możemy pojawić się na polu walki jako silniejsza wersja jednostki, dowódca pojazdu lub bohater.

Zebranie punktów potrzebnych do stania się bohaterem jest wykonalne dla większości graczy (nie to co killstreaki w Call of Duty); tym razem postacie takie jak Luke Skywalker czy Darth Vader są jednak słabsze niż w poprzedniej odsłonie. Oznacza to tylko tyle, że raczej nieczęsto trafimy na sytuację, w której ktoś dorobi się postaci heroicznej i zostanie w jej skórze już do końca meczu – gra stawia na dużo częstszą rotację, w związku z czym niczym niezwykłym nie jest pojawienie się bohatera 3 czy 4 razy w trakcie jednej rozgrywki.

Muszę wyznać, że w drugiego Battlefronta gra mi się naprawdę przyjemnie. Nie przeszkadza mi stosunkowo niewielka liczba dostępnego uzbrojenia, ponieważ – mając predefiniowane klasy – i tak skupiam się na pewnej roli, do której broń została dobrana odpowiednio. Nie czuję potrzeby odblokowania miliona karabinów dla szturmowca tak długo, dopóki podczas rozgrywki mam dostępny blaster, który świetnie sprawdza się na bliski dystans dzięki swojej szybkostrzelności, a w przypadku większych map mogę zabrać ze sobą coś bardziej precyzyjnego i z „kopem”. Dostępne karty pozwalają również na dostosowanie postaci do naszego sposobu zabawy, więc znajdzie się tu miejsce na personalizację – nawet jeśli jest ona stosunkowo ograniczona.

Spodobał mi się też nowy nowy model walki kosmicznej. Tym razem nie wystarczy już zablokować celownik na przeciwniku i otworzyć ogień; teraz od graczy wymaga się dość precyzyjnego strzelania w widoczne na ekranie kółko, które przesuwa się zależnie od naszej pozycji w stosunku do wrogiego pojazdu. Gracze muszą być w związku z tym bardziej dokładni, choć – nie oszukujmy się – jeśli spodziewacie się zaawansowanej mechaniki, to w tej grze na pewno jej nie znajdziecie. Bitwy kosmiczne wciąż są bardzo proste, ale dzięki wprowadzonym zmianom sprawiają dużo większą frajdę. Liczę jednak, że DICE zastanowi się nad zmianami co do punktów przyznawanych za zabójstwa oraz realizację celów – w tej chwili większość graczy nie czuje się wystarczająco zmotywowana do podążania za zadaniami przewidzianymi dla strony atakującej, ponieważ znacznie więcej punktów da się zdobyć poprzez niszczenie przeciwnika, które – przyznaję bez bicia – jest cholernie satysfakcjonujące.

Zapłać-żeby-wygrać?

Czas więc podjąć temat najbardziej kontrowersyjny – skrzynki i powiązany z nimi system progresji, który uważam za wyjątkowo problematyczny. Battlefront II jest idealnym przykładem tego, jak wziąć całkiem dobry pomysł (lootboxy zawierające TYLKO elementy kosmetyczne, jak chociażby w Overwatchu) i zmienić go tak mocno, że zaburzy to balans w gameplayu. Przyjrzyjmy się jednak wszystkiemu bardziej dokładnie.

Gra z założeniach wymusza spory grind, który przyspieszą mikrotransakcje (tymczasowo wyłączone!), ale na początku przygody nie jest to jeszcze za bardzo odczuwalne. Battlefront II zawiera sekcję określaną mianem „kariery”, w ramach której wykonujemy pewne zadania – jak chociażby zabicie danej liczby wrogów headshotami, daną klasą postaci lub po prostu ukończenie misji w kampanii. W nagrodę za kolejne etapy kariery dostajemy kredyty, części do craftingu lub skrzynki. Jak w przypadku gier mobilnych – na początku jesteśmy dość hojnie nagradzani i stać nas na zakup kilku skrzynek po stosunkowo niedługim czasie zabawy.

Sama konieczność długotrwałego odblokowywania pewnych elementów w strzelance dla wielu graczy nie jest rozwiązaniem złym – jeśli zakładamy, że ktoś może spędzić z tytułem nawet 200–300 godzin (nie mówię już o skrajnych przypadkach, gdy czas gry będzie wynosić 500 godzin i więcej) – takim osobom trzeba zapewnić jakieś zajęcie. W tym wypadku celem może być odblokowywanie nowych typów broni lub dodatków do nich, a także wykonywanie specjalnych zadań – zupełnie jak w obecnym w Battlefroncie II systemie kariery.

Problem pojawia się w momencie, kiedy tenże rozwój uzależniony jest nie od naszego czasu spędzonego z daną produkcją (na odblokowywaniu wzmocnień w efekcie grania konkretną klasą lub wykonywaniu zadań), a od zupełnie losowego elementu, jakim są lootboxy z zawartością wpływającą na statystyki oraz zdolność bojową naszego awatara. To wszystko dałoby się jeszcze (od biedy!) przełknąć, gdybyśmy skrzynki zdobywali jedynie za walutę uzyskiwaną poprzez gameplay – wtedy modyfikacja wyposażenia naszego awatara zależałaby po prostu od naszego szczęścia i RNG, a to wszystko można by wyrównywać craftingiem. Electronic Arts zdecydowało się jednak na wprowadzenie opcji płacenia za dodatkową walutę, która pozwala na kupowanie tych samych skrzynek, i takiemu rozwiązaniu mówię stanowcze: nie!

Jasne, w tej chwili jest to niemożliwe – EA wyłączyło kupowanie skrzynek za kryształy i jest to słuszna decyzja, której – i o tym nie zapominajmy – musieliśmy się domagać. Trzeba jednak podkreślić to, co już zapowiedziano: po tym, jak system zostanie przerobiony, mikrotransakcje powrócą i nadal będą powiązane z rozwojem postaci. Oznacza to tylko tyle, że na chwilę pozbyliśmy się najgorszego elementu produkcji, ale w pewnym momencie ma być on włączony ponownie – i to nie aż tak zmieniony, jak chcieli tego gracze.

Wspomnienie kilka akapitów wyżej o grach mobilnych nie jest przypadkowe. W Battlefroncie II trafiamy na element, który w tytule AAA nie powinien się znaleźć – sekcja arcade ma dzienny limit kredytów, jakie można w ten sposób zdobyć. Oznacza to tyle, że po kilku zwycięskich meczach na ekranie pojawia się informacja, iż więcej kredytów już tak nie pozyskamy i wprawdzie możemy sobie grać dalej, ale kolejna garść waluty za rozgrywki wpadnie nam dopiero za, przykładowo, 21 godzin. Przypomina to praktyki z najbardziej agresywnie obwarowanych płatnościami gier na smartfony i nawet jeśli jest to sposób na ograniczenie progresu gracza, by za szybko nie osiągnąć sufitu, pozostawia nas z uczuciem niesmaku.

Poza tym „mobilnym” rozwiązaniem sam tryb arcade jest skonstruowany ciekawiej niż w poprzedniej odsłonie serii. Możemy podejść do misji z botami, które podzielone zostały na rozgrywki po jasnej i ciemnej stronie Mocy. Każde takie wyzwanie ma trzy poziomy trudności, przy czym nie zauważyłem, by cięższe starcia dawały więcej kredytów. Warto jednak spędzić z tym trybem trochę czasu – nagrody za pokonywanie kolejnych stopni kariery potrafią być całkiem spore, a realizacja wszystkich misji na trzy gwiazdki odblokowuje alternatywny strój dla Hana Solo. Któż by nie chciał nowych ciuchów dla ulubionego przemytnika, hm? Poza tym jest to świetna okazja do pogrania bohaterami, których do zabawy dla wielu graczy jeszcze nie odblokowaliśmy.

Wysoka cena bohatera?

Wcześniej napomknąłem o odblokowywaniu bohaterów za kredyty i jeszcze na moment chciałbym do tego wrócić. Na starcie zablokowanych jest sześciu herosów i jeden pojazd, a tuż przed premierą ich koszt był bardzo wysoki: Luke Skywalker (60 tys. kredytów), Darth Vader (60 tys.), Chewbacca (40 tys.), Leia Organa (40 tys.), Imperator Palpatine (40 tys.), Iden Versio (20 tys.) oraz jedna z wersji Sokoła Milenium (20 tys.). W sumie dawało to 280 tys. jednostek waluty, które należało jednorazowo wydać wyłącznie po to, by móc wprowadzić tych bohaterów na pole bitwy. Jeszcze przed premierą obcięto na szczęście koszty odblokowania o 75%, dzięki czemu czas, jaki należy przeznaczyć na grind bohaterów, jest dużo krótszy. Nie zapominajmy jednak, że o tyle samo zmniejszono również nagrodę za kampanię dla jednego gracza. Co ciekawe, obniżono też ilość kredytów oraz materiałów do craftingu, które wypadają ze skrzynek otrzymywanych za codzienne logowanie.

Choć na początku wszystko wskazywało na to, że zdobywanie skrzynek będzie najmniejszym z problemów tej produkcji, w tej chwili wracamy do tej sprawy i dość poważnego zarzutu o „pay-to-winowość” gry. Gdzieś w tym wszystkim należy przecież znaleźć balans między kupowaniem nowych jednostek heroicznych a nabywaniem skrzynek umożliwiających ulepszanie naszych awatarów. Choć z drugiej strony możecie powiedzieć, że po co Wam dodatkowi bohaterowie, skoro już teraz macie różnych dostępnych? Ich liczba nie jest mała: po czterech herosów dla jasnej i ciemnej strony, a także po cztery myśliwce dla obu stronnictw. Pamiętajmy jednak, że w poprzedniej odsłonie serii Battlefront wszyscy byli dostępni od ręki. A już w grudniu czeka nas dołączenie do grona bohaterów dwóch nowych postaci, które zapewne nie okażą się darmowe...

Cierpliwości, młody padawanie (do grindu)

To w zasadzie wszystko, co mogę powiedzieć o Battlefroncie II. Choć nie spodziewałem się oszałamiającej kampanii na poziomie historii Kyle’a Katarna czy Dartha Revana, to jednak liczyłem na więcej. Najnowszej grze DICE doskwiera przeciętna fabuła, której nie ratuje nawet fakt, że co jakiś czas wcielamy się w ikonicznych bohaterów. Na dodatek takie rozwiązanie jest bardzo rozpraszające.

Z drugiej natomiast strony, jeśli popatrzymy na moduł dla wielu graczy z perspektywy samej rozgrywki, okaże się, że jest to bardzo przyjemna produkcja z akcją osadzoną w uniwersum uwielbianym przez miliony. Większość zmian w stosunku do „jedynki” wyszła tej pozycji na plus, a powiększenie startowej zawartości wpływa pozytywnie na poczucie różnorodności. Dużo bardziej satysfakcjonująca jest również walka w powietrzu. Wszystko to jednak niknie w obliczu naprawdę złych rozwiązań, które na starcie próbowano do gry wprowadzić. I nie ma się co łudzić – gdyby nie gremialne poruszenie graczy i powiedzenie stanowczego „nie”, nadal mielibyśmy straszliwie wysokie koszty odblokowywania bohaterów oraz konieczność kupowania skrzynek za prawdziwe pieniądze. A z tym ostatnim – co podkreślę po raz kolejny – pożegnaliśmy się tylko tymczasowo.

Wciąż uważam, że pozbycie się season passa było dobrym posunięciem, bo dzięki temu nie dzieli się sztucznie społeczności na segmenty. W zamian możemy się jednak spodziewać podziału na ludzi, którzy mają czas na grę i będzie to zauważalne na polu walki, oraz na okazjonalnych graczy, którzy mogą czuć się trochę zagubieni i zwyczajnie słabsi. Mam nadzieję, że EA szybko wyciągnie wnioski i poprawi ekonomię tytułu, bo liczyć na to, iż gracze wrócą do sklepów po Battlefronta III, przy obecnym systemie mogą jedynie niepoprawni optymiści.

Skąd więc ocena 6/10 dla Battlefronta II, skoro usprawniono tak wiele złych rozwiązań? Powodów jest kilka. Po pierwsze, tegoroczna produkcja zawiera bardzo nijaką kampanię dla jednego gracza zapowiadaną wcześniej jako powód, dla którego spora grupa osób kupi tę grę... a tak wcale nie jest. Gdybym miał ocenić samego singla, to jego nota nie byłaby wyższa niż 3/10. Po drugie, system rozwoju naszych jednostek nadal jest nijaki z powodu zależności od skrzynek. Doprowadza to do straszliwych rozbieżności na polu walki, szczególnie jeśli przeciwko sobie stają gracze z podstawowymi kartami (lub nawet bez nich) oraz osoby z odblokowanym najwyższym poziomem karty, dającym przykładowo wzrost zadawanych obrażeń, przedłużenie czasu trwania karty specjalnej lub skrócenie opóźnienia regeneracji zdrowia o 40 (!) procent. I darujmy sobie stwierdzenie, że wystarczy mieć skilla – przy tak znaczących wzmocnieniach różnica jest zauważalna.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze głupio pomyślany system nagradzania gracza za pojedynczy mecz. W tej chwili ilość kredytów, które dostajemy za rozgrywkę, uzależniona jest od czasu spędzonego w meczu – co jako podstawa nie jest złą koncepcją. Gorzej, że nie istnieje żadne rozróżnienie w nagradzaniu najlepszych i najgorszych żołnierzy – wszyscy dostają mniej więcej tyle samo wirtualnej waluty, co wcale nie zachęca do starania się o lepszy wynik.

A gdyby tak rozwiązano powyższe problemy i Star Wars: Battlefront II stał się produkcją, w której faktycznie naprawiono rzeczy, jakie graczom nie pasują? Wtedy najnowsza strzelanka DICE dostałaby prawdopodobnie ocenę o dwa punkty wyższą. W całej tej sytuacji szkoda przede wszystkim deweloperów, którzy odwalili kawał dobrej roboty, projektując mechanikę swojej gry, po czym całość przerobiono na małego potworka, czekającego na napełnienie garnca złotem – bo przecież kolumny w Excelu pokazują, że dziś nie wystarczy już zapłacić 60 euro za grę...