Splatoon 2 Recenzja gry
autor: Przemysław Zamęcki
Recenzja gry Splatoon 2 – pomaluj swój świat
Nintendo niedawno w końcu zrozumiało, że sieciowe rozgrywki mogą być fajne nawet w jego własnych grach. Splatoon 2 jest najlepszym przykładem tego, jak w milusi sposób rozsmarowywać przeciwników po ścianach obryzganych wszystkimi kolorami tęczy.
Recenzja powstała na bazie wersji Switch.
- satysfakcjonujący, szybki multiplayer;
- całkiem zróżnicowana, choć wyposażona jedynie w pretekstową fabułkę, kampania dla jednego gracza;
- dużo ekwipunku do odblokowania;
- bardzo ładna grafika i wpadająca w ucho dynamiczna muzyka.
- nieistniejący matchmaking;
- brak komunikacji głosowej w grze.
„Nintendo! Nintendo! Nintendo!” – zdaje się krzyczeć do nas z każdego zapełniającego pamięć konsoli Switch bitu uruchomiony Splatoon 2. Kolorowy, milusi, z miejsca oczarowujący użytkownika. Magicy z tego koncernu potrafią stworzyć taki dziecinny, a jednocześnie wciągający starszych nawet graczy klimacik, że czerwone i zielone czapeczki z głów.
Gdyby przed właściwym tytułem dopisać imię Mario i wysłać księżniczkę Peach do pierwszego z brzegu zamku, bohaterski hydraulik z miejsca zamalowałby go na dowolny kolor. Zupełnie jak w nie tak dawno wydanym Paper Mario Color Splash.
Idź, pomaluj swój świat...
Nintendo ma zajawkę na gry o malowaniu. To bezsprzeczny fakt. Jedną z fajniejszych produkcji wydanych przez nieistniejącą już firmę THQ na pierwsze Wii (a także inne platformy) było de Blob, w którym panem glutem walczyliśmy o kolorową wolność w czarno-białym świecie. Japończycy zresztą jeszcze wcześniej eksperymentowali z formułą, choćby w Super Mario Sunshine. Były to jednak gry przeznaczone do samotnych posiedzeń, podczas gdy obecne czasy wymagają innego podejścia do tematu.
Stąd nastawiony na szybkie rozgrywki wieloosobowe Splatoon, w którego – przyznam się – nie miałem okazji zagrać. Dlatego w recenzji części drugiej nie znajdziecie utyskiwań na to, że Splatoon 2 to tylko nieco rozszerzona wersja gry z Wii U, z takimi czy innymi usprawnieniami. Dla mnie, i zapewne wielu innych nowych fanów niewielkiego urządzenia Nintendo, to zupełna nowość i pierwsze podejście do tematu. Dodam od razu, że bardzo udane, choć opatrzone przeze mnie tyloma wulgaryzmami w trakcie testów, że aż zawstydzony Yoshi schował się pod stół i nie chciał stamtąd wyjść, dopóki mi nie przeszło.
Rozpryskiwanie farby naprawdę może być niezłą zabawą.
Paintball w stylu Nintendo
Splatoon 2 to gra nastawiona na ośmioosobowe potyczki dwóch drużyn składających się z czterech zawodników każda. Interesująca i odróżniająca ten tytuł od setek innych strzelanin wydaje się radosna świadomość faktu, że w trakcie starć nie ma znaczenia nasze „kill ratio”. Liczy się ono o tyle, że w przypadku zgonu tracimy trochę cennych sekund na respawn i powrót do miejsca akcji, ale nic ponadto. Tutaj najważniejsze jest obsmarowywanie farbą ścian, podłóg i czego tylko się da. Kto więcej zamaluje, przy okazji paćkając farbą na teren, który wcześniej zapaćkali rywale z przeciwnej drużyny, ten wygrywa. Wypadkową zdobywania w ten sposób terenu jest konieczność unieszkodliwiania farbą przeciwników, i to za pomocą wielu najróżniejszych pukawek, co zdecydowanie urozmaica zabawę.
Multi pozwala brać udział w lidze, rozgrywkach rankingowych i zwyczajnych grach bez żadnych zobowiązań, ale – co najważniejsze – wraz z zaliczaniem kolejnych bitew stale awansujemy naszą postać na wyższy poziom doświadczenia i zdobywamy gotówkę służącą do wykupywania coraz lepszego ekwipunku. Nie tylko coraz lepszych, czasem bardzo wyspecjalizowanych rodzajów broni, ale także elementów ubioru. Czapeczki, koszulki i buty wspomagają naszą postać, która dzięki nim może na przykład zwiększyć trochę szybkość poruszania się albo zużywać mniej farby, zanim nastąpi konieczność napełnienia przenoszonego na plecach pojemnika poprzez dosłowne wniknięcie w podłoże zamalowane naszym kolorem.
Wielki piekarnik może być jednym z bossów. Bo czemu nie?
Twórcom udało się zaimplementować do tej pozycji mechanikę wzorowaną pośrednio na wielu popularnych tytułach z Zachodu, ale oczywiście w milusi i charakterystyczny dla Nintendo sposób. Zresztą wraz z rozwojem postaci w specjalnym drzewku odblokowujemy także inne jej umiejętności, co nie pozwala się nudzić. Przynajmniej przez jakiś czas, bo na dobrą sprawę przy jednostajnej grze polegającej tylko na smarowaniu wszystkiego farbą, wcześniej czy później każdego dopadnie znużenie. Pytanie więc brzmi nie czy, ale kiedy. Wtedy na ratunek przyjdą aktualizacje, wzbogacające rozgrywkę, choć na razie trudno ocenić ich jakość.
Szkoda, że póki co nie działa matchmaking w trybie dowolnej zabawy. System łączy graczy zarówno na drugim czy piątym, jak i dwudziestym piątym poziomie doświadczenia. Dysproporcja sił może być spora, niemniej przy jednym czy dwóch mocniejszych uczestnikach rozgrywki nie ma to na szczęście jeszcze aż tak wielkiego znaczenia. Ale Nintendo powinno coś z tym jednak zrobić, bo po premierze może to być spory kłopot dla nowicjuszy. W związku z tym, że testowałem Splatoona 2 właśnie przedpremierowo, dał się też zauważyć problem związany z długim oczekiwaniem na komplet uczestników meczu. Doświadczenie mówi, że po debiucie sytuacja znacząco się poprawi.
Sieciowy shooter według Ninny
Samo strzelanie jest angażujące i bardzo szybkie. Plansze z racji liczby uczestników zabawy nie mogą być zbyt duże, wobec czego niemal bez przerwy mamy kontakt z przeciwnikiem. Niezwykle ważne okazuje się zgranie poczynań drużyny, które jest o tyle utrudnione, że gra nie przewiduje żadnej możliwości komunikacji głosowej. Można co prawda uruchomić prywatną sesję ze znajomymi i radzić sobie jakoś z tym problemem za pomocą zewnętrznych programów i urządzeń, ale w przypadku typowych zmagań stanowi to poważne utrudnienie. No chyba żeby potraktować rozgrywkę zupełnie niezobowiązująco. Wówczas na pewno da się wsiąknąć w ten klimat na długi czas.
W trybie kampanii punkty kontrolne ułatwiają pokonywanie przeciwności.
Wyznam, że nie jestem wielkim fanem sieciowych potyczek w anonimowych grupach. Splatoon 2 wciągnął mnie jednak nie tyle za sprawą intensywności starć (a te są bardzo szybkie) czy jakichś wybitnych mechanik napędzających rozgrywkę wieloosobową, ile pobudziwszy moją ciekawość co do stylistyki i formy, na którą postawił producent. Odkąd pamiętam, byłem fanem Nintendo i nie ukrywam, że lubię ten słodki sposób prezentacji ich dzieł. Tym bardziej że za tym wszystkim kryją się zazwyczaj co najmniej bardzo solidne, a czasem wręcz wybitne produkty, choć omawianej pozycji akurat bym do nich nie zaliczył.
Splatoon 2, jeśli chodzi o aspekt multiplayerowy, jest po prostu dobry, choć na pewno nie zachwycający. Być może opinia, wedle której pierwsza część była dziełem wręcz przełomowym, bierze się stąd, że to pierwsza gra pochodząca od firmy z Kioto, w której w tak udany sposób zaimplementowano mechanikę multiplayerowego shootera, ale prawdę mówiąc, lepiej bawiłem się chociażby w Mario Kart 8 Deluxe, które pod względem mechaniki stawiającej na rywalizację przez sieć wyrywa z butów.
W trybie dla jednego gracza zwiedzamy pięć minihubów, z których otrzymujemy dostęp do kilkunastu bardzo fajnie zaprojektowanych poziomów.
Motyla noga!
Nadeszła teraz pora na wyjaśnienie, dlaczego przez lwią część rozgrywki na prawo i lewo rzucałem najokrutniejszymi bluzgami pochodzącymi wprost ze słowniczka Bowsera. Winne temu jest sterowanie Joy-Conami, które moim zdaniem do tak szybkiej i wymagającej jednak sporej precyzji gry się nie nadają. Głównie chodzi o ich rozmiar i umieszczenie gałki analogowej na prawym Joy-Conie. Raz, że są za małe, dwa, że prawy grzybek jest umiejscowiony za nisko. Przez to dłoń niemiłosiernie się męczy, dostając wręcz skurczów. I to pomimo możliwości włączenia wspomagania się motion sensorem.
Oczywiście program oferuje opcję ustawienia czułości poszczególnych elementów kontrolera, ale w moim przypadku, być może osobnika posiadającego dwie lewe ręce, niewiele to pomogło. Jeżeli więc poważnie zastanawiacie się nad poświęceniem Splatoonowi 2 kilku godzin życia, zastanówcie się nad kupnem Pro Controllera.
Gra sama z siebie nie umożliwia komunikacji głosowej. Wymagana jest zewnętrzna aplikacja. W tej kwestii Nintendo jest lata świetlne za konkurencją.
Co z samotnikami?
Splatoon 2 to nie tylko rozgrywki sieciowe, ale także możliwość wypróbowania kampanii dla jednego gracza. W trakcie niej trafiamy do kolejnych hubów, z których mamy dostęp do kolejnych poziomów. Po części tryb ten można traktować jako wprowadzenie, rozbudowany tutorial do rozgrywek wieloosobowych, ale o naprawdę solidnych fundamentach.
Fabułka jest pretekstowa i właściwie niczemu nie służy. A szkoda! Bo sam gameplay wydaje się pierwszorzędny i pokazujący klasę Nintendo. Poziomy są zróżnicowane, wymagają nieraz małpiej zręczności, ale często także nieco pomyślunku. Sądzę, że gdyby z równym zaangażowaniem jak projekty tych poziomów potraktować fabułę, a całość może nieco rozbudować, to spokojnie Ninny mogłoby wypuścić taką kampanię jako oddzielną grę. Level design, walki z bossami i zwyczajna radość płynąca z obcowania z czymś tak milusim wywołuje banana na twarzy. Problemem, ponownie, jest sterowanie, jednak z racji mniejszego tempa rozgrywki da się to jakoś przeżyć. Chyba że dochodzi do walki z botami. Wtedy nie ma zmiłuj i Yoshi znowu pryska pod stół.
Wraz ze wzrostem poziomu doświadczenia w sklepie odblokowują się nowe pukawki.
Podsumowując...
Splatoon 2 nie powinien zawieść osób, które oczekują od gry Nintendo przede wszystkim dobrej i niezobowiązującej zabawy. Wśród sieciowych shooterów ta gra jest trochę jak klasowe popychadło wśród szkolnych bysiów. Jeśli jednak zechcemy poznać je lepiej, to szybko okaże się, że to miły i inteligentny nowy znajomy. Może trochę infantylny, posiadający kilka niefajnych wad, ale nie takie rzeczy wybacza się dobrym kolegom.
O AUTORZE
Ze Splatoonem 2 spędziłem około dziesięciu godzin, zdobywając kilkanaście poziomów doświadczenia w trybie multiplayer i dogłębnie zapoznając się z kampanią dla jednego gracza, wystarczającą na co najmniej kilka bardzo przyjemnych godzin.
Nie grałem w pierwszą część serii, wobec czego moje wrażenia odnoszą się jedynie do tego, co Nintendo zaserwowało graczom w „dwójce”. Dlatego też w tekście nie znajdziecie żadnych porównań i informacji o tym, na ile w stosunku do poprzednika został rozbudowany sequel.
ZASTRZEŻENIE
Kopię gry Splatoon 2 na Nintendo Switch otrzymaliśmy nieodpłatnie od firmy ConQuest Entertainment, dystrybutora Nintendo na rynek polski.
