Recenzja gry Space Hulk: Deathwing – solidny FPS, idealny Warhammer, rozklekotana gra

W parze z opisanymi wyżej walorami gry idzie jej dość wysoki poziom trudności. Nawet na „normalu” horda potworów atakująca ze wszystkich stron może szybko rozprawić się z naszymi marines, więc trzeba poruszać się ostrożnie i uważnie dobierać miejsca do obrony. Ponadto ciekawy jest system apteczek. Nie uświadczycie tutaj automatycznej regeneracji zdrowia, a liczba zestawów medycznych przysługujących bohaterom w każdej misji jest limitowana. Co „gorsza”, zapisem naszych postępów rządzą punkty kontrolne, które są dość rzadko rozmieszczone (w kilku-, jeśli nie kilkunastominutowych odstępach). To wszystko sprawia, że rozgrywka w Space Hulk: Deathwing potrafi naprawdę skutecznie pompować adrenalinę… Albo wywoływać frustrację, jeśli ktoś ginie, poświęciwszy dużo czasu na szukanie znajdziek, lub po prostu radzi sobie kiepsko.

Do zerkania na mapę skłaniają również rozmieszczone na statkach działka - korzystając z "interfejsu taktycznego", możemy je hakować.

„Odkupienie jest na wyciągnięcie ręki”

Wzmianka o apteczkach wyznacza również moment, w którym kończy się chwalenie rozgrywki, a zaczyna jej ganienie. A jest za co ganić, niestety. Po pierwsze, kuleje sztuczna inteligencja naszych towarzyszy – są opieszali i bierni, nie potrafią wykazać ani grama inicjatywy. Nierzadko lekceważą nacierające na nich potwory, strzelając ledwie od niechcenia, a brat Aptekarz nie uzdrowi nikogo (nawet siebie), dopóki nie dostanie od nas wyraźnego rozkazu. To samo dotyczy ruchu. Są to dolegliwości tym bardziej poważne, że od sojuszników – zwłaszcza od wspomnianego medyka – często zależy nasze być albo nie być. Na domiar złego szwankuje wydawanie komend – skróty klawiszowe rzadko kiedy są łaskawe zadziałać tak, jak powinny, a koło szybkiego wyboru funkcjonuje dość topornie.

Ponadto na dłuższą metę w kampanię może wkraść się monotonia. O ile przez pierwsze godziny Space Hulk: Deathwing potrafi być hipnotyzujący, z czasem w oczy zaczyna koleć schemat rządzący prawie każdą spośród dziewięciu misji w grze – najpierw przemieszczamy się na drugi koniec mapy, potem cofamy się i krążymy po obrzeżach lokacji, realizując kolejne cele. Cele, które prawie zawsze sprowadzają się do wybicia przeciwników we wskazanym pomieszczeniu albo do przerąbania się przez zastępy wrogów i wciśnięciu guzika. Każdy etap jest trochę sztucznie wypełniony atrakcjami, byle tylko jego przejście zajęło ok. godziny.

Przed pojawieniem się wrażenia powtarzalności nie chroni ani backtracking (zwłaszcza dwie ostatnie misje, wykonywane w odwiedzonych już wcześniej lokacjach), ani ograniczony zasób uzbrojenia do wykorzystania. W danej chwili możemy mieć pod ręką najwyżej jedną sztukę broni dystansowej i jeden oręż do walki w zwarciu, a także trzy moce psioniczne. Dla niektórych graczy może być to spory problem, zwłaszcza wobec nielicznych sposobności do zmiany ekwipunku. Ale te wszystkie zarzuty nie są tak dotkliwe, jak mogłoby się wydawać, bo rozgrywka mimo wszystko ciągle trzyma w napięciu, a do tego kończy się dość szybko (niestety) – z przejściem kampanii w Space Hulk: Deathwing można wyrobić się w niecałe dziesięć godzin.

Nieczytelny, rozpaćkany screen? Nie, taki widok mamy przed oczami regularnie - walka potrafi być zbyt chaotyczna.

Kooperacja na kolanie

Zatem ukończyliśmy tryb fabularny – i co nam zostaje? Nie, nie czekają na nas kolejne dziesiątki godzin w kooperacji. Od kampanii co-op różni się właściwie jedynie tym, że w zmaganiach bierze udział czterech kosmicznych marines zamiast trzech. Gracze przechodzą ramię w ramię dokładnie te same misje, co w singleplayerze, realizując identyczne cele – tyle tylko że ekwipunek i umiejętności dostępne dla bohaterów z solowego wariantu rozgrywki tutaj są rozbite między pięć klas postaci (nie licząc garstki ekskluzywnych talentów). Oznacza to bardzo skromną pulę narzędzi mordu do wykorzystania, na dodatek częściowo blokowaną przez prościutki, czteropoziomowy rozwój postaci… który resetuje się po przejściu każdego etapu.

Co gorsza, w kooperacji brakuje jakiegokolwiek systemu progresji, zachęcającego do zabawy zdobywaniem z rozgrywki na rozgrywkę dodatkowego uzbrojenia czy choćby nawet elementów do personalizacji wyglądu postaci. W ten sposób co-op ma sens tylko w przypadku, gdy ktoś nie przeszedł jeszcze kampanii albo dysponuje zgraną drużyną (i własnym komunikatorem, bo czatu głosowego w grze też nie ma), z którą mógłby świetnie się bawić, walcząc wspólnymi siłami o przetrwanie. Albowiem zabawa wieloosobowa w Space Hulk: Deathwing ma wielki potencjał i potrafi dawać frajdę, ale niekoniecznie z doskoku, z przypadkowymi ludźmi. I nie w sytuacji, gdy stabilność kodu sieciowego woła o pomstę do nieba.

Graczy wyczulonych na archaiczny projekt rozgrywki raczej nie ucieszy wieść, że w grze trafiają się dwie misje na czas i jedna eskortowa.

Prawdziwie kosmiczny złom

Lecz trudność w nawiązywaniu i utrzymywaniu połączenia z serwerami to zaledwie wierzchołek góry problemów technicznych, które trapią omawiany tytuł. Sądząc po opiniach graczy na Steamie, najwięcej gromów powinno spaść na optymalizację – nierzadkie są sytuacje, gdy nawet mocarny pecet nie jest w stanie utrzymać w Deathwingu 60 klatek na sekundę (niezależnie od sytuacji i ustawień graficznych). Dla mnie akurat gra była w miarę łaskawa. Na sprzęcie wyposażonym w Core i5-4570 (3,2 GHz), 8 GB RAM-u i GeForce’a GTX 1060 na maksymalnych ustawieniach (z 1080p i TXAA 4x) płynność animacji zwykle trzymała 60 FPS, a gdy otaczała mnie chmara wrogów, spadała „tylko” do ok. 30 klatek.

Warto wspomnieć, że Space Hulk: Deathwing to nie pierwszy FPS w świecie Warhammera 40,000 – w 2003 roku studio Kuju Entertainment i firma THQ wypuściły grę Warhammer 40,000: Fire Warrior na PC i PlayStation 2. Wcielaliśmy się w niej w wojownika rasy Tau o imieniu Shas'la Kais, który walczył przeciwko kosmicznym marines (i nie tylko). Był to tytuł bardziej rozbudowany niż Deathwing, ale spotkał się z niezbyt ciepłym przyjęciem krytyków.

Podobnie rzecz ma się ze stabilnością gry – sam doświadczyłem tylko jednego wysypania się programu do systemu (i to prawdopodobnie tylko dlatego, że używałem programu Fraps; potem go wyłączyłem), natomiast w sieci dość powszechne jest narzekanie na regularne „crashe”. Szczególnie boleją nad tym użytkownicy nastawieni na zabawę w kooperacji, dla których nagłe zamknięcie gry oznacza bezpowrotną utratę postępów z kilkudziesięciominutowej rozgrywki (nieoczekiwane zerwanie połączenia jest mniej destrukcyjne w skutkach, o ile nie przydarzy się osobie pełniącej funkcję gospodarza na serwerze).

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze wspomniane wcześniej szwankujące sterowanie, a także resetujące się częściowo co misję ustawienia (np. poziom trudności), zbyt długi czas wczytywania danych (zwłaszcza przy uruchamianiu gry oraz między misjami), no i oczywiście mrowie błędów i błędzików wszelkiego innego sortu. W drugim rozdziale w jednej z sekcji statku nie załadowało się nic poza podłogami zawieszonymi w szarej pustce, natomiast w rozdziale szóstym po pierwszym wczytaniu wcześniejszego stanu gry wrogowie przestali szturmować punkt, który miałem bronić, a po drugim z warstwy audio wyparowała połowa dźwięków. Wprawdzie były to krótkotrwałe, jednorazowe sytuacje, które nawet nie zaburzyły mi znacząco zabawy, ale i tak trochę straszno sięgać po produkt obfitujący w podobne anomalie.

Całkiem ciekawie rozwiązano system progresji w kampanii - im lepsze statystyki "wykręcamy", tym więcej dostajemy punktów na zakup nowych mocy i perków.

„Błogosławiony jest umysł zbyt mały, by wątpić”

Podsumowując, źle się stało, że Space Hulk: Deathwing ukazał się tak „szybko”. Mogliśmy otrzymać wiekopomną produkcję, godną utrwalenia w annałach za miażdżący klimat, a także nietuzinkowy i znakomicie skrojony model rozgrywki. Zamiast tego, mając przed sobą tak niedorobiony produkt, musimy raczej ostrzegać przed mrowiem błędów i technicznych niedoskonałości, jak również przed nieprzemyślanymi rozwiązaniami (zwłaszcza w trybie kooperacji), przez które atrakcje oferowane przez grę wyczerpują się zbyt szybko. Space Hulk: Deathwing to pozycja ze wszech miar warta sprawdzenia, ale jeszcze nie teraz – nie przed porządnym załataniem jej, przecenieniem i/lub zasileniem dodatkową zawartością. I po co było się tak spieszyć, bracia i siostry z zakonu Streum On Studio? Imperator jest wieczny, mógł jeszcze poczekać...