Recenzja gry Shadow of the Tomb Raider – czy to już koniec Lary Croft?

Spluwy do kabury

Ostra sieczka zamieniła się w rasową skradankę. Lara może przywierać plecami do ścian pokrytych roślinnością. Wysmarowana błotem na twarzy staje się mniej widoczna dla przeciwników. Włączenie specjalnego instynktu pozwala jej stwierdzić, którego wroga da się wykończyć w taki sposób, by nie zostało to zauważone przez pozostałych. W takich momentach rezygnuje się czasem nawet ze strzelania z łuku, bo jest to zbyt niebezpieczne ze względu na gości w hełmach ochronnych (strzał z łuku tylko strąca im hełm z głowy i jednocześnie ujawnia pozycję Lary). Odwracanie uwagi, podchody i cierpliwość dają lepsze rezultaty. Po odblokowaniu toksyn część skradankowa staje się o wiele łatwiejsza – pod warunkiem, że zgromadziliśmy dostateczną ilość jadu, żeby wytworzyć odpowiednie strzały. Nie obyło się też bez sytuacji, w której za broń musi wystarczyć sam nóż.

Piekne okoliczności przyrody w peruwiańskiej dżungli. Tryb foto pozwala na robienie efektownych screenshotów.

Jednocześnie nie zrobiono z nowego Tomb Raidera gry jednej sztuczki, eksploatującej jeden pomysł bez końca. W ciągu tych dwudziestu pięciu godzin miejsc, w których dochodzi do podobnej konfrontacji, jest dosłownie kilka, co uważam za bardzo dobre podejście do sprawy. Nie czułem przesytu, który tak często wywołuje znudzenie i frustrację przesadnie wykorzystywaną mechaniką.

Przez dużą część gry, może nawet przez całą jej pierwszą połowę, było trochę... nudno i za spokojnie? To właściwie nie zarzut, bo przecież wciąż coś się dzieje, to nie grzybobranie, tylko przygodowa gra akcji. To bardziej uspokojenie emocji, na które nie byliśmy gotowi, bo spodziewaliśmy się czegoś innego. Może resztek po poprzednikach, tak jak miało to częściowo miejsce w Uncharted 3? W każdym razie chyba nikt nie był przygotowany na to, jak dobrze montrealskiemu studiu udało się wpleść w kampanię ową oczekiwaną eksplorację świątyń i grobowców, skrytek na artefakty, których tym razem nie da się ominąć, pozostawiając tę wisienkę na torcie na sam koniec, już po zaliczeniu fabuły. W Shadow of the Tomb Raider imponuje fakt, jak dużo tego typu elementów zawarto w samej historii!

Sieka w nowym wydaniu rzadko kiedy jest obligatoryjna. Ale jeśli już się zdarza, to jest konkretna.

Z nosem przy ścianach

Tempo rozgrywki przyspiesza w kilku miejscach, serwując potężną zawieruchę. Zdecydowaną jednak większość czasu przeznaczamy na eksplorację. Nie tylko starożytnych lokacji, ale także całkiem współczesnych peruwiańskich miasteczek, w tym jednego naprawdę dużego – jak na standardy tego typu gier – miasta zbudowanego u podnóża wielkiej góry.

Mieszkańcy tych miejsc zlecają nam także poboczne zadania, wykonanie których przynosi odpowiednie profity – czasem jest to niezobowiązująca rozmowa, a czasem wskazanie miejsca jakiejś znajdźki. Mimo że tubylcy przez większość czasu są jedynie dekoracją, wykonując jedną i tę samą czynność, to i tak wprowadza to tak potrzebną różnorodność.

Raki umożliwiają Larze wspinaczkę po mocno nachylonych skałach.

Hiszpański galeon skrywa skarb. Jaki? Sami się przekonajcie.

Tym bardziej że twórcy w fajny sposób chcieli pokazać, czym zajmuje bądź zajmowała się miejscowa ludność, umilając nam zwiedzanie różnego rodzaju scenkami rodzajowymi, w stylu pracy na poletkach kukurydzy. Po raz pierwszy w Tomb Raiderze nie biegałem niczym rączy konik. Chodziłem i zwiedzałem. Patrzyłem na ludzi w miasteczkach, z przyjemnością snułem się po misji San Juan, szukając cmentarnej baby, niuchałem każdą ścianę w grobowcach, grając oczywiście z wyłączoną opcją ułatwiającą zabawę poprzez wskazywanie białą farbą miejsc, w które można doskoczyć lub się z nich odbić. Co swoją drogą okazało się wcale nie takie męczące – wszelkie tego typu obiekty dość łatwo da się wyłowić z mrowia innych i zaledwie kilka razy zdarzyło mi się na chwilę utknąć.

Fabularnie jest fajnie, ale...

Nie wspominałem do tej pory o wątkach fabularnych, a przyznam, że mam z nimi pewien problem. A właściwie dysonans poznawczy, bo oto korzeni tej wielkiej Trójcy, najgroźniejszego przeciwnika rodziny Croftów, odpowiedzialnego za spiskowe teorie dziejów i węszącego za artefaktami niczym templariusze w Assassin’s Creed, którego początki sięgają starożytności, szukamy gdzieś w zapadłej dziurze w Ameryce Południowej. Nie mam problemu z tym, jak została poprowadzona sama opowieść – mocno emocjonalna, pokazująca wątpiącą Larę, a na dodatek w końcu sensownie wykorzystująca postać Jonaha Maiavy, kucharza ze statku Endurance. Chodzi mi bardziej o fakt, że z wielkiej chmury zwiastującej burzę z piorunami spadł zwyczajny kapuśniaczek. A może górę wzięły moje zbyt wysokie oczekiwania i przyzwyczajenie do widowiskowych rozwiązań w innych głośnych tytułach? Sam nie jestem co do tego przekonany.

Bohaterka kilka razy dosłownie tapla się w ludzkich szczątkach. Wrażliwcy, czujcie się ostrzeżeni.

Autorzy chcieli ułatwić graczom jak najgłębsze zanurzenie się w wirtualnym świecie, przygotowując opcje odpowiedzialne za immersję. W menu gry można ustawić język spotykanych osób. Peruwiańczycy będą wtedy rozmawiać z nami po hiszpańsku, a Indianie w swoim narzeczu. Problem w tym, że zarówno jedni, jak i drudzy doskonale rozumieją, co po angielsku mówi do nich Lara, a i ona sama nie ma żadnego problemu ze zrozumieniem tubylców. Tym samym immersja jest w ten sposób raczej burzona niż budowana, zwłaszcza gdy dorzuci się do tego fakt, że w scenkach przerywnikowych wszyscy i tak mówią po angielsku, choć nie mają pojęcia o istnieniu świata poza miejscem swego zamieszkania. Z czym do ludzi, ja się pytam.

Zagubione w dżungli budowle bywają nie lada wyzwaniem dla Lary.

Lina pozwala opuścić się ze skały i bujać w celu doskoczenia do odległej półki.

Kończąc trylogię Trójcy...

...czułem jednak, że żadna ze spędzonych z nią godzin nie została zmarnowana. Podobały mi się wszystkie części, a Shadow of the Tomb Raider – pomimo kilku krytycznych uwag – najbardziej. Pierwszy Tomb Raider zaskakiwał świeżością i po jego zaliczeniu zostawało się z wielkim bananem na twarzy, za to „trójka” jest chyba najlepiej wyważona. Jest tu miejsce na wszystko to, czego oczekiwali zwolennicy panny Croft – ze szczególnym naciskiem na eksplorację.

Co prawda w grze zdarzyło mi się zaobserwować kilka błędów, z których najzabawniejszym było znikanie jednego z helikopterów krążących nad naszymi głowami. Poza tym parę razy natknąłem się na lewitujące obiekty, problemy z wariującą kamerą w szczytowym momencie wspinania się po skałach i braki w polskim tłumaczeniu dialogów. Podczas konwersacji z mieszkańcami nie zawsze wyświetlają się wszystkie ramki z tekstem, wobec czego możemy się tylko domyślać, co nam chciał przekazać rozmówca posługujący się językiem majańskim.

Zdarzyło mi się także, że testowana wersja na Xboksie One X chrupnęła tu i ówdzie, co – uważam – nie powinno mieć miejsca, bo wizualnie, choć piękna, gra ustępuje chociażby takiemu Uncharted 4. Mimo to nie wątpię, że wkrótce zabiorę się za Nową Grę+ i z przyjemnością skradnę każde świecidełko z każdego opcjonalnego grobowca i krypty.