Recenzja gry Shadow of the Colossus – odtrutka na sandboxy

Cień olbrzyma

Choć droga stanowi bardzo istotny element doświadczenia, jakim jest Shadow of the Colossus, równie istotny okazuje się jej cel. Dotarcie do zazwyczaj ukrytych w naturalnie uformowanych arenach kolosów inicjuje walkę, w której wprawdzie nasza zręczność również jest ważna, ale znacznie ważniejsza wydaje się obserwacja celu, znajdowanie jego słabych punktów i wymyślenie sposobu na pokonanie giganta.

Światło miecza wskazuje nam zarówno drogę do kolosów, jak i ich słabe punkty.

Czasem nasi przeciwnicy są niewiele więksi od nas.

Każdy olbrzym to w pełni unikatowa zagadka do rozwiązania. Najmniejsze mają raptem kilka metrów wysokości, najpotężniejsze ledwo potrafimy objąć wzrokiem. Z większością walczymy na ziemi, ale zdarzają się przeciwnicy latający bądź pływający. Naszym celem jest wdrapanie się na olbrzyma i kilkakrotne dźgnięcie go mieczem w słaby punkt, zazwyczaj ulokowany na głowie (choć i od tego bywają wyjątki). By jednak dostać się do kolosa, musimy najpierw stworzyć sobie dogodne do tego warunki – czasem wystarczy sprowokowanie giganta do ataku, zazwyczaj jednak wiąże się to z poszukiwaniami bardziej kreatywnych patentów.

Tak jak zazwyczaj tryb fotograficzny kompletnie mnie nie interesuje, tak w SotC z przyjemnością tworzyłem sobie fotografie najładniejszych krajobrazów.

Oprócz otwartych łąk czy pustyń zwiedzamy także gęste lasy.

Owo kombinowanie oraz będąca jego kulminacją wspinaczka po ciele giganta stanowią najbardziej atrakcyjną część rozgrywki. Odnalezienie odpowiedniej strategii nie jest szczególnie trudne i wykazując się cierpliwością, w końcu wpadamy na właściwe rozwiązanie (bądź podpowiada nam je Dormin, jeśli zabiera nam to zbyt wiele czasu), ale za to sprawia mnóstwo satysfakcji – podobnie jak utrzymywanie się na ciele wierzgającego i desperacko próbującego zrzucić nas z siebie kolosa.

Wander potrafi skutecznie trzymać się sierści czy wystających elementów ciała giganta, ale zużywa to jego staminę – jeśli ta się wyczerpie, bohater puszcza się i spada, stąd należy wykorzystywać każdy moment, gdy kolos się uspokaja, na choćby niewielką regenerację sił. Pojedynki przypominają najlepsze walki z bossami z gier akcji – tyle że tutaj stanowią danie główne, nie zaś finał okupiony ścieraniem się z armiami mięsa armatniego.

Cień czterech tysięcy

Ekipa Bluepoint Games odtworzyła całą oprawę graficzną Shadow of the Colossus od podstaw, dzięki czemu odnowiona wersja może pochwalić się znacznie lepszej jakości teksturami otoczenia i bardziej szczegółowymi modelami postaci czy samych kolosów. Nieco bardziej różnorodny stał się przemierzany teren, co szczególnie odczuwalne jest za każdym razem, gdy wędrujemy górskimi ścieżkami – teraz faktycznie będącymi wijącymi się w górę drogami, a nie korytarzem z dwiema wysokimi ścianami. Najbardziej zauważalna różnica dotyczy natomiast trawy, gęsto porastającej dawniej puste polany.

Kolos pozostał niewzruszony moimi dothrackimi umiejętnościami.

To, co udało się w remasterze wprost niesamowicie, to odtworzenie w nowych szatach charakterystycznych miejsc oryginału. Podczas odwiedzania znajomych lokacji odnosiłem wrażenie, jakby w gruncie rzeczy niewiele się w nich zmieniło – tekstury stały się dokładniejsze, efekty wody zyskały na realizmie, a na ziemi pojawiła się trawa, ale poza tym wydawało mi się, że wszystko pozostało po staremu. Po odpaleniu dla porównania wersji HD na PlayStation 3 okazywało się jednak, że Bluepoint Games dokonało znacznie więcej, dodając porastające ruiny krzewy, płaskie ściany wypełniając pęknięciami i ozdobami czy za pomocą oświetlenia nadając danemu miejscu bardziej mistyczny charakter.

Podobnie sprawa ma się z kolosami – potężne istoty na pierwszy rzut oka jawiły mi się dokładnie takimi samymi monumentalnymi gigantami, jakimi je zapamiętałem. Dopiero bezpośrednie porównanie ujawniło wiele zmyślnie dodanych detali, które tak doskonale wkomponowały się w całość, że wyglądały, jakby były tu od początku.

Mgła nadaje dodatkowego klimatu zakazanym ziemiom.

Zaznaczę przy tym, że pod względem technicznym remake nieco ustępuje najładniejszym grom na rynku – wirtualny świat takiego Horizona prezentuje się znacznie wiarygodniej i cieszy oczy większą liczbą szczegółów. SotC nie ma się czego wstydzić, ale nie jest to jedna z najładniejszych gier, jakie widziałem. Przynajmniej pod względem użytych technologii, co zresztą mocno nadrabia stylem i klimatem. Przytłumione kolory i szare niebo zakazanych krain robią olbrzymie wrażenie, a wielkie połacie trawy z majaczącymi w oddali górami wspaniale kontrastują z mniejszymi, zamkniętymi arenami, na których toczymy pojedynki.

Wdrapanie się na giganta wymaga znalezienia odpowiedniego sposobu.

Niestety, dwie kwestie techniczne psują nieco bardzo pozytywny obraz omawianego remake’u. Po pierwsze, o ile wspomniana trawa wygląda świetnie, gdy gęsto porasta polany, tak problem pojawia się tam, gdzie występują jej pojedyncze skupiska, na przykład na naturalnych mostach. Kiedy po nich podróżujemy, ujawnia się bliski zasięg rysowania roślinności i kolejne kępy materializują się na naszych oczach. Gra miewa także problemy z fizyką, gdy próbujemy się wspinać po miejscach do tego nieprzeznaczonych, na przykład na skały – Wander potrafi wtedy bardzo brzydko zawisnąć w powietrzu albo nienaturalnie stanąć. To samo dotyczy zresztą jaszczurek, które niby umieją biegać po pionowych powierzchniach, ale często zdarza im się zaklinować w dziwnych sytuacjach.

Cień kontroli

W samą rozgrywkę Bluepoint Games zbyt mocno nie ingerowało. Pokonanie niektórych kolosów wydaje się minimalnie trudniejsze, innych ciut łatwiejsze, ale różnice te są niewielkie i wychodzą na jaw dopiero przy bezpośrednim porównaniu. Bardziej odczuwalny – choć nie na tyle, bo miało to większe znaczenie – jest natomiast fakt, że zmieniono działanie wskazywania drogi przez miecz. W oryginale był on tak samo skuteczny w świetle, jak i w cieniu – różnica sprowadzała się głównie do zmiany zabarwienia strugi światła kierującej nas do kolosa. Tym razem, jeśli chcemy otrzymać wskazówkę, musimy znajdować się w jasnym miejscu, inaczej miecz nie zadziała.

Nieliczne ruiny przypominają nam, że dom kolosów nie zawsze był opuszczony przez ludzi.

Remake oferuje nowe, dostosowane do współczesnych standardów sterowanie, które zmienia obłożenie klawiszy i przede wszystkim temperuje zapędy kamery, w oryginale potrafiącej mocno utrudniać nam życie. Aktualnie wciąż zdarza jej się zbłądzić, ale nie następuje to już tak często, by stanowiło poważny problem. Nowe przypisanie klawiszy również sprawdza się nieźle (uspokajam – dostępny jest też klasyczny schemat sterowania) – szczególną poprawę da się odczuć przy celowaniu z łuku, które przestało być niewiarygodnie toporne.

Odblokowywane za postępy grafiki porównujące remake z oryginałem doskonale pokazują, jak wiele pracy włożyli twórcy.

Więcej niż cień oryginału

Nowa wersja Shadow of the Colossus to przykład wzorowego remake’u. Wyjątkowy pomysł na rozgrywkę, minimalistyczna fabuła i niezwykła atmosfera osamotnienia oraz klimat tajemniczej krainy zostały perfekcyjnie odtworzone, nie tracąc nic z tego, czym zachwycały dekadę temu. Jednocześnie elementy dzisiaj już przestarzałe, czyli techniczną stronę oprawy wizualnej i sterowanie, przebudowano tak, by nie mieć się czego wstydzić w porównaniu z konkurencją.

Z niektórymi gigantami walczymy w powietrzu bądź pod wodą.

Szkoda jedynie, że Bluepoint Games nie zdecydowało się pójść o krok dalej i wprowadzić przynajmniej części z ośmiu dodatkowych kolosów, jakie pierwotnie planowało umieścić w oryginale Team Ico, a które z różnych powodów ostatecznie pojawiły się wyłącznie w formie ilustracji w artbooku do gry. Choćby znacznie odstawały od poziomu oryginalnej szesnastki, byłyby wspaniałym rozszerzeniem dobrze znanej przygody – nawet gdyby nie trafiły do właściwej rozgrywki, tylko np. stanowiły dodatkowy tryb zabawy. A tak otrzymaliśmy „tylko” wzorowo wykonane nowe szaty świetnego tytułu, który stanowi pozycję obowiązkową dla każdego konesera gier komputerowych.