Recenzja gry Resident Evil 3 – Mr. X był ledwie rozgrzewką

Witamy w Raccoon City

Wydarzenia przedstawione w Resident Evil 3 toczą się równolegle do historii opowiedzianej w Resident Evil 2. Zabawa ma miejsce ponownie w opanowanym przez zombie Raccoon City, choć w głównej mierze w innych jego rejonach – częściej zwiedzamy na przykład ulice i sklepiki.

Mechanika rozgrywki wykorzystuje rozwiązania z zeszłorocznej odsłony serii, ale wzbogaca je o kilka istotnych nowości. Akcję obserwujemy zza pleców bohaterki, strzelanie zrealizowano w formie typowej dla strzelanek, a naszych nieumarłych przeciwników cechuje olbrzymia odporność i nawet kilka celnych headshotów nie zawsze wystarcza, by ich zatrzymać. Amunicji wiecznie mamy zbyt mało, a do tego pojemność ekwipunku nie jest nieograniczona i początkowo nosić możemy ze sobą zaledwie osiem różnych przedmiotów. Tu wszystko zostało po staremu – i tak jak poprzednio sprawdza się naprawdę dobrze, składając na fundamenty świetnego survival horroru.

Dopóki nie zdobędziemy ulepszeń ekwipunku, w bój możemy zabrać tylko osiem przedmiotów.

Resident Evil 3 wprowadza przy tym całkiem sporo pomniejszych poprawek i zmian do systemu walki, które sumarycznie zupełnie nieźle odświeżają zabawę. Zwiększono liczbę atakujących nas wrogów, jednocześnie proponując kilka nowych możliwości obrony. W mieście często znajdziemy na przykład wybuchowe beczki albo uszkodzone akumulatory elektryczne, dzięki którym za pomocą jednego celnego strzału jesteśmy w stanie wyeliminować albo spowolnić całe grupy przeciwników. Często najbardziej opłacalną metodą walki nie jest ładowanie bezcennego ołowiu w głowy i korpusy oponentów, tylko zwabianie ich w dogodne miejsca i załatwianie sprawy pojedynczą kulką wywołującą eksplozję.

Jill ma na wyposażeniu także nóż, który w przeciwieństwie do broni białej z Resident Evil 2 nie psuje się po kilku użyciach. Wprawdzie w otwartej walce z zombie bywa średnio użyteczny, bo uciszenie pojedynczego przeciwnika wymaga nawet kilkudziesięciu ciosów, okazuje się jednak bezcenny, gdy chcemy się upewnić, że leżący na ziemi wróg jest faktycznie martwy. Nie zliczę, ile razy zmarnowałem amunicję w poprzedniej części na strzelanie do – jak się przekonywałem – już i tak nieżywych nieprzyjaciół. Tutaj ostrze pozwoliło mi na zaoszczędzenie w skali całej gry przynajmniej kilku magazynków.

Dramatyczne sytuacje wymagają tworzenia drastycznych sojuszy - choćby z pracownikami Umbrelli.

Trzecią i chyba najistotniejszą nowinką, dzięki której walki stały się o wiele przyjemniejsze, są uniki. Jeśli wciśniemy we właściwym momencie odpowiedni przycisk, Jill zgrabnie uchyli się przed niebezpiecznym atakiem – i to zarówno w przypadku starć z regularnymi wrogami, jak i z bossami. Okienko czasowe na poprawne wykonanie tej akcji jest na tyle małe, że rozgrywka nie staje się banalnie prosta, zyskujemy natomiast większą kontrolę nad sytuacją, co czyni wszystkie starcia o wiele ciekawszymi. Zmiany te sprawiają, że walka – czyli większość gry – okazuje się wyraźnie przyjemniejsza. Dają nam też większe szanse w potyczkach z bardziej licznymi wrogami... oraz z samym Nemezisem.

Staaaaaars

Napiszę to wyraźnie. Jeśli należycie do tego grona graczy, dla których Mr. X był minusem Resident Evil 2, zapomnijcie o „trójce”. Odbijecie się od tej gry bardziej niż ja od pierwszego Fallouta. Czyli bardzo, bardzo mocno. Jeśli jednak tak jak ja uważacie, że gustownie ubrany potwór czynił koszmar Claire i Leona dużo ciekawszym... to czeka Was prawdziwa uczta.

Nemezisowi ogień nie straszny. Ani ołów. I kwas. Generalnie to nic mu nie straszne.

Nemezis pojawia się na scenie bardzo szybko i jeszcze szybciej udowadnia, że „pan X” to była ledwie rozgrzewka przed starciem z tym monstrum. Podobnie jak tamten Tyrant nowy przeciwnik jest praktycznie niepowstrzymany i tonami ołowiu możemy co najwyżej sprawić, że złapie lekką zadyszkę... i to na chwilę. A potem wróci. O wiele silniejszy.

Ma macki, dzięki którym może zaatakować nas ze znacznie większej odległości, niż nam się wydaje. Potrafi mutować zwykłe zombie w dużo groźniejsze dla nas potwory. Ale przede wszystkim – umie biegać. Szybciej od nas. Kiedy się pojawia – a pojawia się częściej, niż byśmy sobie tego życzyli – wiemy, że mamy przerąbane. Walka z nim nie ma sensu. Ucieczka niby też, ale i tak próbujemy. Nic to, że bez większych problemów nas dogania. Że kiedy już myślimy, iż uciekliśmy, nagle pojawia się tuż przed nami. Mimo to i tak zwiewamy, licząc, że się uda.

Modele postaci wyglądają fantastycznie.

O tak, Nemezis to bestia, która da Wam popalić. Jedyne wypowiadane przez niego słowo, przerażająco przeciągane „stars”, zapamiętacie na długo. Capcom odwalił kawał dobrej roboty, tworząc jeszcze bardziej śmiercionośne zagrożenie od Mr. X czy nawet Nemezisa z oryginalnego RE3, i podjął słuszną decyzję o oparciu na walce z nim (a w zasadzie na ucieczce przed) całej gry.

Wąskie alejki

Na krótko przed premierą Resident Evil 3 sporo zamieszania narobiły doniesienia, jakoby grę można było ukończyć w zaledwie 5 godzin. Kto tę serię zna, ten się tymi spekulacjami specjalnie nie przejął – w końcu chyba każdą jej część da się zaliczyć również dużo szybciej, za co zresztą często dostajemy różne ładne nagrody. „Normalne” pierwsze przejście trwa natomiast znacznie dłużej.

Grę tradycyjnie zapiszemy przy maszynach do napisania. Na szczęście nie musimy w tym celu zbierać tuszu.

No więc przy RE3 owo „znacznie dłużej” w moim przypadku wyniosło 7 godzin. W przeciwieństwie do Resident Evil 2 gra oferuje tylko jeden scenariusz, a i on jest wyraźnie krótszy od pierwszej rozgrywki Leonem czy Claire – nie mówiąc już o obu razem wziętych. Kampania single player jest intensywna, ale jak na dzisiejsze standardy produkcji wysokobudżetowych dość krótka i pozostawia nas z uczuciem niedosytu.

Winę za ten stan rzeczy ponosi w dużej mierze znacznie większa niż w innych odsłonach cyklu liniowość zabawy. Część z Was zapewne przeszła już udostępnione przez Capcom demo, którego akcja toczy się na uliczkach Raccoon City. No więc w pełnej wersji okazuje się, że tamten fragment zabawy, rozszerzony o kilka niewystępujących w demie miejscówek, to jedyna część gry, podczas której możemy w tak dużym stopniu swobodnie eksplorować otoczenie czy korzystać z alternatywnych ścieżek wiodących do celu.

Wszystkie późniejsze lokacje są znacznie bardziej liniowe. Najczęściej składają się z kilku lub kilkunastu pomieszczeń połączonych ze sobą wąskimi korytarzami. Nie sposób się w nich zgubić, z reguły dokładnie wiemy, gdzie i po co mamy iść. Gra stała się bardziej efektowna, Capcom dzięki większej liniowości mógł pozwolić sobie na dużą porcję wybuchowych scen przerywnikowych, ale eksploracja otoczenia ulega przez to spłyceniu, podobnie zresztą jak mocno ograniczone zagadki środowiskowe.

Sprawiło to też, że walka z Nemezisem poza ściśle wyznaczonymi pojedynkami przestaje mieć jakikolwiek sens – o ile w oryginalnym RE3 chwilowe powstrzymanie go umożliwiało łatwiejszą eksplorację, tak tutaj, marnując tony amunicji, zyskujemy co najwyżej, że do kolejnej cutscenki możemy udać się trzyminutowym spacerkiem, a nie trwającym minutę szaleńczym biegiem.

Wybuchowa beczka - najlepszy przyjaciel każdego gracza.

Nemezis przystojniak

RE3: Nemesis napędza RE Engine – ten sam silnik, którego działanie mogliśmy podziwiać w Resident Evil 2, Resident Evil 7 oraz Devil May Cry 5. Raz jeszcze udowadnia on, że we wprawnych rękach jest jedną z najlepszych technologii do tworzenia gier tej generacji. Resident Evil 3 prezentuje się obłędnie – to bez cienia wątpliwości ścisła czołówka najładniejszych produkcji, w jakie grałem na PlayStation 4. I na dodatek całość działa niezwykle płynnie, ani myśląc zaburzać zabawę spadkami animacji w trakcie najbardziej naszpikowanych akcją momentów.

Najważniejsza lekcja o tym, jak przetrwać apokalipsę zombie: po zastrzeleniu dźgnij go jeszcze ze dwadzieścia razy.

Największe wrażenie robią modele postaci. Czy mówimy o ocierających się o fotorealizm twarzach Jill i Carlosa, czy o trawionych przez rozkład nieumarłych, czy o przerażająco groteskowym Nemezisie – spotykane postacie oraz monstra prezentują się fantastycznie. Nie odstają od nich pełne detali lokacje. Szczególnie dobrze wyglądają opanowane przez chaos ulice Raccoon City, zawalone palącymi się wrakami samochodów czy ze śladami przegranej walki z zarazą. Późniejsze miejsca wypadają nieco mniej imponująco, głównie przez to, że są mniejsze. Trudno spodziewać się, że niewielkie pomieszczenia i ciasne korytarze będą równie efektowne jak zdewastowane miasto.

Ścieżce dźwiękowej nie mam absolutnie nic do zarzucenia. Nagrane od nowa głosy postaci brzmią zdecydowanie lepiej niż w pierwowzorze, choć to akurat żadna sztuka. Wypowiadane przez Nemezisa „staaaaars” mrozi krew w żyłach, a ścieżka dźwiękowa solidnie potęguje napięcie. Niestety, tym razem udźwiękowienie nie buduje klimatu tak jak w RE2 robiły to dudniące kroki Mr. X – kiedy na scenę wkracza główny antagonista gry, wszystko dzieje się zbyt szybko, by był czas na takie subtelności.

Carlos to jedna z postaci, które mocno zyskały na zmianach w scenariuszu.

Pożegnanie z Raccoon City

Doskonała forma Capcomu trwa. Resident Evil 3 może i jest krótszy oraz bardziej liniowy, niż bym chciał, nie zmienia to jednak faktu, że 7 godzin potrzebnych na jego ukończenie minęło mi nader przyjemnie, a przy tym błyskawicznie. Ani przez moment nie czułem nudy. Wręcz przeciwnie – gdyby nie konieczność napisania tego tekstu, prawdopodobnie po zobaczeniu napisów końcowych od razu odpaliłbym grę raz jeszcze i spróbował sił na wyższym poziomie trudności.

Zdecydowanie czas uciekać.

Eksploracji jest tu mniej niż w innych znanych mi odsłonach serii, ale większy nacisk na walkę i znaczne jej usprawnienie z nawiązką to rekompensują. Nie nachwalę się też Nemezisa – tak zajadłego wroga próżno szukać w innych tytułach. Resident Evil 3 to pozycja, która nie zawiedzie ani spragnionych wrażeń gatunkowych nowicjuszy, ani weteranów doskonale pamiętających pierwowzór z 1999 roku.