Recenzja gry Outriders - gdyby Diablo miało spluwy i słabe dialogi

Kim jesteś, outriderze?

Outriders to strzelanka z naciskiem na tworzenie buildów naszych herosów, zbieranie przedmiotów i zabijanie tysięcy przeciwników. W grze możemy wybrać jedną z czterech postaci – na początku zdecydowałem się na piromantkę (nazwałem ją Drummer, bo przypominała mi bohaterkę z serialu Expanse). Każda z tych klas różni się skillami (aktywne w danym momencie mogą być trzy spośród ośmiu łącznie dostępnych) – piromanta podpala wrogów, niszczyciel to taki tank, który lubi walczyć z bliska, a manipulator przemieszcza się po polu bitwy i spowalnia nieprzyjaciół.

GIŃ!

O ile na początku wydaje się, że rozgrywka wygląda podobnie bez względu na wybraną klasę, tak z czasem okazuje się, że Outriders znacznie bliżej do Diablo niż do takiego Destiny. To nasze umiejętności, a nie spluwy, są kluczowe do odniesienia zwycięstwa. Odpowiedni ich dobór (a także wzmacnianie modyfikacjami pancerza lub broni) powoduje, że stajemy się istną maszyną do zabijania.

Przykładowo wulkaniczne pociski wypełniają magazynek potężną amunicją, która wręcz roztapia wrogów. Niestety, te pestki szybko się kończą, a potem musimy odczekać 23 sekundy do ponownego odpalenia umiejki. No chyba, że... nie musimy. Weźmy dwa takie mody: jeden powoduje, że przeciwnik trafiony krytycznie (np. w głowę) zaczyna krwawić. Drugi z kolei działa w ten sposób, że zabicie krwawiącego wroga uzupełnia 50% naszego magazynka. Przy odrobinie skilla można więc non stop strzelać wulkanicznymi pociskami. A to tylko jeden, choć ważny, aspekt buildu postaci – co więcej, zabiera on aż dwa miejsca na modyfikacje, strategia nieraz polega więc na wyborze jednych wzmocnień i rezygnacji z innych.

Im dalej jesteśmy w grze, tym większą wagę trzeba przywiązywać do przemyślanego doboru broni, pancerzy i umiejętności, bowiem mordując wrogów w trakcie kampanii, stale podwyższamy poziom trudności świata, czyli de facto przeciwników – a co za tym idzie, także szansę na znalezienie lepszych łupów. Przypomina to trochę system poziomów trudności z Diablo III (już po zmianach związanych z usunięciem domu aukcyjnego). I faktycznie warto nie przesadzać, zdarzało mi się obniżać stopień trudności, gdy nie dawałem sobie rady z wrogami – za zbyt częste umieranie gra nawet nas karze, odbierając postęp w odblokowywaniu następnych poziomów. To fajny system, bo każdy może balansować go tak, jak chce. Jeśli dany boss jest zbyt ciężki do pokonania – nie ma problemu. Dwa kliknięcia i będzie dużo łatwiejszy.

Pierwsza legenda! (nigdy ich nie niszę)

Od zera do pyromancera

Zanim zagrałem, ba, zanim zaszedłem trochę dalej, miałem sporo błędnych wyobrażeń na temat Outriders. Myślałem, że to coś w stylu Division, a więc cover shooter, tylko że w klimatach SF. I faktycznie, na początku w trakcie walki chowamy się za zasłonami i systematycznie odstrzeliwujemy kolejnych wrogów – a przynajmniej tak grałem moją piromantką. Z czasem jednak wszystko się zmienia. Już na starcie tytuł ten prowokuje do agresywnego grania – leczymy się bowiem, zabijając znajdujących się w pobliżu wrogów czy używając na nich skilli, które mają ograniczony zasięg. Ale to tylko początek. Potem pojawiają się areny, gdzie nie ma w ogóle ani jednej osłony – walczymy na nich głównie z potworami, które próbują nas rozszarpać za pomocą szponów i kłów, więc musimy być stale w ruchu. Robi się intensywnie i bardzo ekscytująco.

O ile więc najpierw chowałem się za zasłonami, to w endgamie moja piromantka jest już niczym ogień tańczący na kurhanach wrogów. Wbiegam w sam środek tłumu przeciwników, odpalam skille i błyskawicznie zabijam wszystkich, stale się w ten sposób lecząc. Walka w Outriders to przewroty, płomienie, uniki, skille, wybuchy, ostrzały. Wrogowie padają jak muchy, a w ich miejsce pojawiają się kolejni. Wszystko odbywa się dynamicznie, płynnie i czytelnie. Tak, walka w Outriders to wisienka na torcie.

Misja w okopach - trochę Battlefielda 1, a trochę Death Stranding.

Interfejs jest czytelny, szybki i dobrze przemyślany. I to się w takich grach ceni!

Idziemy po łupy

Wiemy już, że starcia są tu bardzo efektowne, szalenie satysfakcjonujące i momentami naprawdę ciężkie (nie zapomnijcie o regulowaniu poziomu trudności!). Ale po coś walczymy, prawda? Po loot, oczywiście. Zdobywamy nową broń i jeszcze szybciej eksterminujemy wrogów, by... zdobywać jeszcze mocniejszy sprzęt. I tutaj produkcja People Can Fly pokazuje, jak dobrze jest przemyślana.

Ogromną rolę w tworzeniu naszych buildów odgrywają modyfikacje – im lepszego typu mamy karabin, tym więcej modów może się w nim znaleźć (aż do trzech na przedmiotach legendarnych). Naszym celem jest więc kolekcjonowanie lootu, który ma interesujące nas właściwości, bądź też nadanie mu ich samemu za pomocą quasi-craftingowego systemu.

Skąd jednak bierzemy modyfikacje broni i pancerzy? Trafiają one do puli, gdy niszczymy przedmioty – dlatego jednym z celów gry jest pozyskiwanie nowych rzeczy wyłącznie dla ich modów. Te dzielą się na trzy klasy – ostatnie z nich są dostępne jedynie w legendach (a tych w trakcie kampanii zdobyłem tylko trzy). Samo więc kolekcjonowanie modów to zadanie na wiele, wiele godzin – i jeden z celów endgame’u.

Cały ten system progresji, rozwoju postaci, zdobywania łupów i tworzenia buildów jest bardzo dobrze przemyślany i szalenie spójny. Nawet interfejs, w teorii detal (choć wszyscy, którzy grali w Cyberpunka 2077, wiedzą, jak bardzo złe UI potrafi być wrzodem na tyłku), okazuje się bardzo wygodny. Wzorowano go na rozwiązaniach z Destiny – jak czerpać to od najlepszych.

Rysy na pancerzach

Po wygranej walce, czas na łupy.

Niestety, słabości fabularne to niejedyny problem Outriders. Planetę Enoch zwiedzałem wprawdzie na PS5, ominęły mnie więc wszystkie kłopoty z optymalizacją, które zgłaszają pecetowcy. Na konsoli bowiem gra śmiga znakomicie. Wygląda przepięknie, a grafika jest ostra jak żyleta (wyłączcie tylko blur). No i oczywiście działa w 4K oraz 60 klatkach na sekundę. Nie znaczy to jednak, że nie ma innych wtop.

W dniu premiery serwery nie zdały egzaminu. Wiele osób nie mogło się dostać do gry i przez całe godziny oglądało ekran startowy – faktycznie będąc outriderami. Dzień po premierze twórcy musieli nawet wyłączyć serwery na parę godzin. Miałem małe flashbacki z niesławnego debiutu Diablo III, ale na szczęście autorom udało się uniknąć katastrofy i po kilku dniach kłopoty w zasadzie zniknęły. Wszystko to oczywiście sprowokowało na nowo dyskusje o tym, czy w grach takich jak Outriders wymóg bycia online jest w ogóle potrzebny – nie wgłębiając się w ten temat (bo to dość skomplikowana kwestia, a recenzja to nie miejsce na jej roztrząsanie), trzeba przyznać, że przyniosło to twórcom wiele strat, a graczom masę zgryzoty. Szkoda.

Na tym jednak nie kończą się problemy – z największą ich liczbą spotkałem się, niestety, w ważnym aspekcie gry, czyli w endgamie. To właśnie tam pierwszy raz zawiesiła mi się aplikacja. Niezbyt dobrze działa co-op – a już szczególnie źle ten crossplatformowy. Tym większa szkoda, że Outriders zostało zaprojektowane z myślą o graniu w trzy osoby – im trudniejsze robią się wyzwania w endgamie, tym wyraźniej to widać. Dochodzą też głosy o znikającym ekwipunku. Wychodzi na to, że Outriders jest jedną z tych gier, które muszą być jeszcze łatane po premierze – nie ma tu oczywiście nawet mowy o poziomie niedopracowania porównywalnym z sytuacją CP 2077 na konsolach, niemniej tak być chyba nie powinno, prawda?

Pierwszy boss nie był łatwy, podchodziłem do niego kilka razy.

Na ułamek sekundy przed unikiem.

Crafting w Outriders jest bardzo wygodny.

Chodźmy postrzelać

Rok 2021 nas nie rozpieszcza. To nie jest tak, że nie ma w ogóle nowych gier, ale tych wysokobudżetowych póki co nie wyszło zbyt wiele i ciągle słychać o kolejnych przesunięciach premier (o najnowszym – Deathloop – dowiedziałem się, pisząc tę recenzję). Lepszego momentu na debiut studio People Can Fly nie mogło sobie zatem pewnie wymarzyć. I sukces Polaków mnie cieszy – tym bardziej że mimo opisywanych problemów Outriders to znakomita strzelanka. Szalenie dobrze przemyślana i bardzo dobrze zaprojektowana gra w stylu Diablo – tym lepiej więc, że pozna ją więcej graczy.

Nie ukrywam – na Outriders mocno czekałem. Lubię wszystkie hack’n’slashe, looter shootery i inne tego typu gry akcji. Demo, ciągle zresztą dostępne, ten mój zapał mocno ostudziło. Powolny początek nie zachęca do sięgnięcia po tę pozycję. Cieszę się jednak, że się nie poddałem. Za mną kilkadziesiąt godzin w Outriders, w trakcie których moja piromantka z kryjącego się za osłonami leszcza na poziomie pierwszym stała się przerażającą maszyną śmierci i zniszczenia. A to bardzo przyjemne uczucie.