Recenzja gry Need for Speed: Most Wanted - NFS na modłę Burnout Paradise

Dla każdego z modeli samochodów przewidziano pięć wyścigów. Jeden na poziomie łatwym, dwa na średnim i dwa na trudnym. Niby to niewiele, ale pomnożone przez liczbę dostępnych aut daje całkiem zadowalający wynik, a przede wszystkim skłania do korzystania ze wszystkiego, co przygotowali autorzy, a nie wyboru jednego czy dwóch ulubionych pojazdów. Celem zmagań są oczywiście wspomniane wcześniej speed points, ale także możliwość zdobycia ulepszeń auta, które potem da się w dowolnej chwili wykorzystać czy zmienić. Nawet podczas samego wyścigu, o ile ktoś dysponuje trzecią ręką i małpią zręcznością. Nie każdemu takie rozwiązanie się spodoba, ale nie ma co się oszukiwać – cykl Need for Speed, z wyjątkiem Shiftów, nigdy nie miał ambicji być realistycznym symulatorem. Od zawsze są to tylko, a może aż, niezłe „arkadówki” i rozwiązania zastosowane w tej części nie powinny nikogo rozsądnego a priori odrzucić. Możliwość zmiany opon z fabrycznych na terenowe czy szosowe, zamontowania dwóch rodzajów nitro lub zwiększenia wytrzymałości nadwozia i kilku innych elementów to bardzo skromna pomoc w stosunku do oferty konkurencji. Gdy się jednak zastanowić nad istotą rozgrywki, zamieniającej się najczęściej w istne destruction derby, fakt potraktowania tuningu nieco po macoszemu staje się zrozumiały.

Orientację podczas wyścigu ułatwiają wielkie napisy wskazujące punkty kontrolne, przez które trzeba przejechać.

Bo Most Wanted, dokładnie tak jak Burnout Paradise, to w dużej mierze gra nastawiona na totalną rozwałkę, podkreślaną zwolnieniami animacji i specjalnymi ujęciami kamery w przypadku kraks. W trakcie wyścigu nie liczy się jedynie to, kto szybciej dojedzie do mety, ale również spychanie oponentów i taranowanie ich, za co też otrzymujemy punkty. To, co w Hot Pursuit było subtelnym dodatkiem, teraz nabrało pełnej mocy. Już nie tylko stawiamy czoła ścigającym nas radiowozom, ale wyżywamy się na wszystkim, co nawinie się przed maskę. Oczywiście starając się jednocześnie unikać zderzeń z neutralnymi pojazdami. Blacha karoserii deformuje się, wypadają szyby – autorzy przygotowali całkiem niezły model wizualnych zniszczeń – możemy nawet stracić opony, co odbija się choćby na osiąganej szybkości i manewrowości. W sukurs w takim przypadku przychodzą porozmieszczane przy drodze warsztaty. Wystarczy przez taki przejechać, by natychmiast naprawić wszystkie szkody i na dodatek zmienić kolor nadwozia. Przypomnijcie sobie, gdzie rozwiązano to w identyczny sposób. No właśnie: w Burnout Paradise.

Model jazdy to czysta zręcznościówka, ale mam wrażenie, że bez tendencji do przesadnego driftu na kilometr. Owszem, driftuje się łatwo i właśnie w ten sposób pokonuje przy pełnej prędkości większość zakrętów, ale względem chociażby takiego Hot Pursuit zostało to trochę ograniczone. W pierwszym kontakcie z grą zdecydowanie też przeszkadza zbyt wrażliwe sterowanie, do którego trzeba się przyzwyczaić. Niestety, twórcy nie przewidzieli w opcjach ustawienia jego czułości.

W wolnych chwilach możemy pobawić się na przykład w niszczenie bilboardów.

Wyścigi w Most Wanted są pełne emocji, tego nie sposób im odmówić. Jest dokładnie tak jak w Burnout Paradise – chwila nieuwagi i już z pełną mocą walimy w postronne auta. Co ważniejsze, nie wszystkie zawody mają miejsce na normalnych drogach. Część z nich odbywa się na placach budowy, na plaży czy w piętrowych garażach. Istnieją także takie, w których na przykład na danym odcinku trzeba utrzymać lub przekroczyć wymaganą średnią prędkość. Nie powoduje to szybkiego zmęczenia grą, powiedziałbym nawet, że wręcz przeciwnie. W związku z tym, że na poziomie trudnym naprawdę nie jest łatwo, dopadł mnie syndrom powtarzania do upadłego lub przynajmniej do czasu, kiedy w końcu przyjadę pierwszy. A kiedy to się udało, chciałem jeszcze. Dokładnie tak jak przy Burnoucie, którego – co tu dużo mówić – niezwykle sobie cenię. Przy okazji, aby rozpocząć wyścig, trzeba podjechać autem w stosowne miejsce i nacisnąć jednocześnie gaz i hamulec. Znamy to już z... tak, tak, zgadliście.

Widowiskowe kraksy są na porządku dziennym. I nocnym.

Chciałbym także pochwalić Criterion za przygotowanie dla każdego, dosłownie każdego, wyścigu odmiennych animacji, które można obejrzeć przed startem. Niektóre z nich są raczej zwyczajne, część trochę zwariowana, a część zupełnie odlotowa, prezentując wręcz narkotyczne wizje. Muszę przyznać, że to bardzo interesujące doświadczenie.

„Loty” na niskich wysokościach to normalka w NFS: Most Wanted.

Wzorem Burnouta poza wyścigami warto także pozwiedzać miasto i poszukać różnych atrakcji. Tak jak w Paradise na zniszczenie czeka tu grubo ponad sto bilboardów i co najmniej tyle samo bram wjazdowych. Warto też gnać na złamanie karku, bo naszą prędkość rejestrują poustawiane tu i ówdzie fotoradary, dzięki czemu można popisać się przed znajomymi za sprawą obsługującego czynione w grze postępy Autologa. Fajnie, że twórcy dają graczom dodatkowe zajęcie, ale malkontenci stwierdzą, że przecież to już było. I będą mieli rację. Pamiętam, że w Burnoucie szukanie tych „znajdziek” sprawiało mi ogromną frajdę. Zupełnie jednak nie chciało mi się robić tego samego po raz drugi w NFS-ie. Gdyby tak wymyślono coś nowego...

Rozwałki w zwykłych wyścigach to jedno, ale starcia z bossami z listy Most Wanted to nieco inne doświadczenie. Po pierwsze – przy każdej powtórce oponent zachowuje się dokładnie tak samo, a jakby tego było mało, sztuczna inteligencja zwyczajnie oszukuje. Skoro mamy do czynienia ze zręcznościówką, to przymknijmy na to oko w imię jeszcze większych emocji, niemniej rakietowa szybkość bossów przy naszym najmniejszym nawet potknięciu bywa frustrująca. Ponadto goniąca nas policja (która notabene pojawia się prawie za każdym razem przy dowolnym wyścigu) raczej nie zwraca zupełnie uwagi na bossa i robi za „przeszkadzajkę” wyłącznie w przypadku gracza.

Nowe samochody czekają poustawiane gdzieś w labiryncie miejskich ulic. Na pierwszym planie tzw. „cichacz”, czyli elektryczna Tesla.

Wygrana w wyścigu z jednym z dziesięciu bossów nie powoduje bynajmniej automatycznego zdobycia jego auta. Identycznie jak w Burnoucie musimy jeszcze takiego koleżkę staranować gdzieś przy najbliższej okazji. Samochody z listy Most Wanted podlegają potem dokładnie takim samym regułom jak te zwyczajne: pięć wyścigów i możliwość tuningu.

Miasto Fairhaven i jego okolice nie są przesadnie duże. Po kilku godzinach zabawy znamy na pamięć większość głównych tras. Pozostaje odkrywanie interesujących, niewielkich lokacji, jak cmentarzysko samolotów czy kanały deszczowe. Szkoda, że tego typu miejscówek jest raczej niewiele. Trudno za to przyczepić się do oprawy audiowizualnej. Zmienny cykl dobowy co prawda dzisiaj nie robi już wielkiego wrażenia, ale zawsze miło, gdy nie musimy stale patrzeć na tylko jeden rodzaj oświetlenia. Ponadto twórcy zdecydowali się pokazać wirtualny świat tuż po wielkiej ulewie, stąd na drogach pełno kałuż, w których odbija się otoczenie. Do odgłosów wydawanych przez silniki nie sposób się przyczepić – dźwiękowcy wykonali swoją pracę nadzwyczaj dobrze.

Wizualny model zniszczeń może się podobać.

Tryb wieloosobowy wydaje się dość specyficzny. Kolejność imprez jest losowana na początku każdego „meczu” i może składać się z wyścigu, zawodów driftingu, taranowania oponentów lub wykonywania najdłuższych skoków. Trzeba mieć oczy dookoła głowy, bo czasem umiejętne staranowanie kończy przygodę w danej dyscyplinie. Na każde zawody należy też dojechać, nieraz przez całe miasto, co stwarza kolejną okazję do taranowania. Agresywne zachowanie i udane wykonywanie poleceń gry przynosi korzyść w postaci kolejnych speed points. Wyścigi niebędące destruction derby, a jednocześnie wymuszające nieustającą walkę z innymi nie każdemu przypadną do gustu. Na początku bawiłem się nieźle, podobała mi się pełna swoboda, na jaką gra pozwala, ale na dłuższą metę ciągłe oklepywanie cudzych karoserii męczy.

Nie da się ukryć, że Need for Speed: Most Wanted jest grą wtórną prawie pod każdym względem. Criterion Games po prostu połączyło ze sobą marki Burnout i NFS. Z tym, że podtytuł Most Wanted nie ma żadnego związku z kultowym poprzednikiem i jest zwyczajnym chwytem marketingowym. Co nie znaczy, że to gra słaba czy nawet przeciętna. Brytyjska firma po prostu nie schodzi poniżej pewnego poziomu wykonania i w tym przypadku udowadnia, że jest jednym z najlepszych na świecie deweloperów zajmujących się gatunkiem gier wyścigowych. Można mieć ambiwalentne odczucia co do pomysłu autoplagiatu i uczynienia z marki NFS kolejnego Burnouta, czy też może na odwrót, ale tytuł ten potrafi dostarczyć wielu godzin emocjonującej zabawy. Tyle że o przełomie na miarę oryginalnego MW czy Burnouta Paradise nie ma mowy.