Recenzja gry Master X Master – mistrz wszystkiego x mistrz niczego

Tyle opcji, że można się pogubić

Jeśli nadal czytacie ten tekst, to w sumie chciałbym Wam pogratulować. MXM jest produkcją bardzo rozbudowaną, w czym już zdążyliście się zapewne zorientować. Problem w tym, że jeszcze wszystkiego nie wymieniłem. Teraz na warsztat weźmiemy samych tytułowych mistrzów. Wiecie już, że sterujemy nimi za pomocą klawiatury (WSAD), mają przypisane konkretne „żywioły” i niektórzy pochodzą ze znanych uniwersów. Do tego dokładam system „nodes” (takich run z League of Legends) oraz możliwość ulepszania zdolności i efektów pasywnych.

Nodes otrzymujemy w ramach nagród lub sami je kupujemy. Dzielą się na trzy rodzaje: czerwone (siła ataku), niebieskie (obrona) i żółte (siła zdolności oraz inne efekty). Dodatkowo występują w pięciu typach: Common, Standard, Superior, Rare oraz Legendary. Każdy heros ma sześć slotów na nodes i można je układać wedle uznania. Niemniej każdemu z bohaterów przypisano z góry schemat, dzięki któremu te kamyki są w jego przypadku najbardziej efektywne. Oznacza to, że przykładowo Sizuka najlepiej działa przy czterech czerwonych nodes, jednym niebieskim oraz jednym żółtym. Odejście od takiego ustawienia zmniejsza siłę tych kamieni.

Teraz wyobraźcie sobie, że oprócz superzdolności każdy heros posiada też cztery umiejętności, z czego wybiera tylko dwie (do tego ma przypisane dwie zdolności survivalowe). Dotyczy to zarówno PvE, jak i PvP. Sami decydujemy, z jakimi zdolnościami nasi mistrzowie będą walczyć. Jakby tego było mało, można je ulepszać, dzięki czemu zyskują dodatkowe efekty lub stają się silniejsze. Zaznaczam jednak, że działa to jedynie w trybie PvE. Aby nieco skomplikować całość, nasza broń również posiada właściwości pasywne – zazwyczaj trzy, z czego aktywną można mieć tylko jedną. Również i je da się wzmacniać, czemu warto poświęcić czas, bowiem owe zdolności pasywne mają znaczenie także w PvP.

Grindować każdy może!

Wypadałoby przejść do walut w grze. Tych w zasadzie jest pięć. Do dyspozycji mamy Gold, SOL, X-Coin, Medals of Reputation oraz Battlefield Medals. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że czeka nas ostra przeprawa, ale rzeczywistość jest o wiele przyjemniejsza. Złoto otrzymujemy praktycznie za wszystko. Wydajemy je na ulepszanie zdolności, powiększanie miejsca w plecaku czy podstawowe nodes. W zasadzie tej waluty raczej Wam nie zabraknie i mało kto zawraca sobie nią głowę.

O wiele ważniejsza jest SOL. Ją otrzymujemy za rozwijanie konta, a czasem za wykonywanie codziennych zadań czy innych aktywności. Niekiedy możemy ją zgarnąć również przy innych okazjach. Ta waluta służy do odblokowywania bohaterów, dlatego jest tak bardzo pożądana. Korzysta się z niej również, gdy chce się odblokować najtrudniejsze poziomy w PvE.

X-Coin z kolei to waluta premium do nabycia za realną kasę. Okazjonalnie pojawia się również szansa na otrzymanie jej jako nagrody za wykonanie określonych misji. Służy do płacenia za mistrzów, skórki oraz boostery.

Teraz przechodzimy do walut związanych przede wszystkim z trybami PvP. Medals of Reputation zgarniamy za mecze na Arenie (3 na 3), a Battlefield Medals w Titan Ruins (5 na 5). Są one odpowiednikami złota i pełnią podobną funkcję. U NPC zwanego Medal Exchanger możemy wybrać to, co nas interesuje. Jest to o tyle istotne, że dzięki temu rozwiązaniu gracze nie muszą bawić się w PvE, by farmić jakieś konkretne składniki. Wszystko można nabyć za medale z PvP, jeśli nie interesuje nas walka z komputerowym przeciwnikiem.

Myśleliście, że to koniec? O nie, bowiem poza walutami w Master X Master są tzw. „matsy”. Występują w obu trybach gry, jednak w PvE otrzymujemy je za ukończenie map (o ile wylosujemy je jako nagrodę), a w PvP wymieniamy za walutę. Przykładowo, chcąc ulepszyć zdolność pasywną broni naszego mistrza, potrzebujemy specjalnego składnika. Musimy zatem na niego polować lub odpowiednio długo walczyć z innymi graczami. To samo dotyczy skórek dla postaci. Część z nich dostępna jest za X-Coins, ale sporą ilość można nabyć za surowce (zmieniamy je w specjalne tokeny) z gry. Sęk w tym, że wszystko trzeba sobie wyfarmić.

Wspomnę jeszcze, że niektórych bohaterów nie odblokujemy nawet, gdy posiadamy odpowiednią ilość waluty SOL. W ich przypadku konieczne jest bowiem zdobycie konkretnych osiągnięć. Przykładowo Death Knight wymaga od nas zebrania 30 Dragonslayer Fragments, które można dostać tylko w jednym dungeonie (w ramach Timespace Distortion). Nie oznacza to jednak, że za przejście instancji zgarniemy automatycznie jeden fragment. To zależy od naszego szczęścia w zbieraniu łupów. Możemy trafić ich więcej lub praktycznie nic. W przypadku postaci Dr. Raoul trzeba sprostać wyzwaniu na najwyższym poziomie trudności. Nie brakuje również osiągnięć związanych z trybem PvP.

Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze gildie, które mają realny wpływ na zabawę. Nie tylko ułatwiają gromadzenie drużyny, ale zapewniają też bonusy. Poza tym są specjalne, klanowe misje, a całą społeczność można również rozwijać za pomocą poziomów.

Tutorial, który rodzi więcej pytań niż odpowiedzi

Jak sami widzicie, lwia część tego tekstu to omówienie zawartości Master X Master i próba powierzchownego opisania mechanizmów zabawy. Problem tylko w tym, że sama gra również nie pomaga w jej zrozumieniu. Na początku zaliczamy tutorial. Przedstawiane są nam podstawowe założenia, system sterowania oraz specyficzne scenki, przywodzące na myśl japońskie komiksy. Nie oczekujcie jednak po tym tytule rozbudowanej fabuły, również w dialogach nie szukajcie większego znaczenia. To wszystko zapychacze, które po ukończeniu wstępu nie będą Wam więcej zawracać głowy.

W pewnym momencie gra zostawia nas samych. Bez żadnego ostrzeżenia – otrzymujemy jedynie informację o tym, że mamy zdobyć kolejny poziom. Zdecydowałem się zatem na Titan Ruins, nie wiedząc, z czym mam do czynienia. W tym miejscu przepraszam moich sojuszników – nie byłem zbyt wielkim wsparciem, niemniej udało nam się wygrać. To zwycięstwo pozwoliło mi awansować i zgadnijcie: co było dalej? Ano uruchomił się tutorial, który pokazał mi podstawy właśnie Titan Ruins. Szkoda, że tak późno, w dodatku nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego objaśnianie tego trybu PvP potraktowano tak bardzo po macoszemu. Wierzcie mi na słowo, więcej dowiecie się, grając sami, czytając poradniki lub oglądając YouTube’a niż z tutorialu w grze. Pod tym względem Master X Master niestety zawodzi. Jak już wspomniałem, produkcja ta jest bardzo rozbudowana. Niestety, wcale nie ułatwia zrozumienia samej siebie.

Jest ładnie, ale bez polotu

Grafikę określiłbym mianem schludnej. Zaczynając od HUB-a, którym jest statek kosmiczny Dredgion. Z jego poziomu możemy udać się do różnych NPC lub zagadywać graczy w pobliżu. Z drugiej zaś strony wcale nie musimy zawracać sobie nim głowy, wystarczy bowiem przybliżyć ekran na swoją postać, a pojawi się indywidualny interfejs. Ma on wszystkie opcje, z których normalnie skorzystalibyśmy na statku. Jest to ciekawe rozwiązanie.

W trybach PvP również nie ma na co narzekać. Mapa w Titan Ruins została porządnie zaprojektowana, plansze na Arenie również są przejrzyste. Bardziej przykuwają uwagę etapy w trybie PvE, a to ze względu na większe zróżnicowanie. Część z nich jest nawet specjalnie stylizowana i związana z konkretną postacią z danego uniwersum. Problem jednak w tym, że to wszystko wydaje się strasznie sterylne. W związku z zastosowaniem rzutu izometrycznego mamy wgląd w spory obszar i nie można nie odnieść wrażenia, że wszystkie plansze, czy to PvE, czy PvP, są zbyt sztuczne. Nie oczekuję od tego typu produkcji realizmu, nie zrozumcie mnie źle. Dziwi mnie jednak, że w dzikiej puszczy jest tak samo czysto jak w laboratorium.

Z kolei oprawa audio wygląda (brzmi) zdecydowanie lepiej. Deweloperzy wpakowali do gry kilka nowych utworów, ale na muzycznej liście nie brakuje też hitów ze znanych produkcji NCsoftu. Smaczku dodaje fakt, że można wybrany kawałek puścić na Dredgionie, dzięki czemu gracze w pobliżu będą mogli go usłyszeć. Dostępny jest również język polski, ale na razie przemilczę tę kwestię. Uznajmy jedynie, że coś takiego istnieje, ale dopóki firma nie zatrudni dobrych tłumaczy, to nawet kijem od miotły nie warto tego tykać.

Co zaś się tyczy popularności tytułu – nie jest źle. Można by się spodziewać większego zainteresowania, ale przez ostatnie problemy z serwerami spora część społeczności odeszła. Trudno wymagać od kogoś, by grał w trybie PvP z lagami. Niemniej odniosłem wrażenie, że do zabawy PvE gra wyszukuje sojuszników o wiele szybciej. To samo dotyczy Titan Ruins. Z kolei Arena nie wydaje się aż tak popularna, a czekanie 2 minut na znalezienie drużyny jest normą. Tak czy siak, na wyższych poziomach łatwo dostrzec, że powtarzają się ksywy osób, z którymi jesteśmy dobierani. Odpowiedzialność za ten stan rzeczy zrzuciłbym na naprawdę znikomy marketing. Przyznajcie szczerze, ile razy słyszeliście o Master X Master? Gdyby nie to, że zajmuję się tym gatunkiem, pewnie nie miałbym pojęcia, co to za tytuł (zwłaszcza że początkowo znany był tylko jako MXM).

Jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego?

Master X Master to całkiem dobra gra. Brakuje jej jednak ostatniego szlifu, jakiejś szczypty magii. Teoretycznie ma wszystkie elementy, jakie tylko można sobie wyobrazić, a nawet więcej. Niemniej nie zmienia to faktu, że w niczym nie jest doskonała, ani PvE nie jest powalające, ani walki PvP tak wciągające jak u konkurencji. Podczas zabawy odniosłem wrażenie, że twórcy nieco za bardzo poszaleli z koncepcją. Chcieli zrobić uniwersalny produkt i to im się rzeczywiście udało. Szkoda tylko, że nie zadbali, by za tym wszystkich szła odpowiednia jakość. Pojedyncze produkcje, które koncentrują się na swoim gatunku, wypadają na tle MXM o niebo lepiej. Już na starcie jesteśmy bombardowani różnymi informacjami, na przetrawienie których potrzeba trochę czasu.

Po godzinach spędzonych z MXM mogę z całą pewnością stwierdzić, że mimo wszystko jest to tytuł, który ma prawo się podobać. Zwłaszcza tym osobom, które szukają czegoś innego, a nie konkretnie gry MOBA czy dungeon crawlera. Master X Master stanowi bowiem dobry wypełniacz czasu, nie zabierając go nam przy tym w nadmiernej ilości. Mecze PvP trwają maksymalnie 25 minut, a sesje PvE zamykają się w 15. Farmienie może nieco zrażać, ale z drugiej strony jest to powód, by grać regularnie. Atutem okazuje się możliwość przeskoczenia z jednego trybu do drugiego, gdy zwyczajnie którąś opcją się znudzimy.

TL;DR: Master X Master jest więc całkiem niezłym tytułem. W ciekawy sposób urozmaica gatunek, dodając do niego elementy z innych typów produkcji. W rzeczywistości otrzymujemy dwie gry w jednej. Niestety, szału nie ma, bo ta „wedlowska mieszanka” smakuje typowo. Nie zdetronizuje League of Legends czy Doty 2, co najwyżej postraszy Heroes of the Storm.