Recenzja gry Marvel's Spider-Man - z wielkimi oczekiwaniami nie przychodzi rozczarowanie

Znacznikus pospolitus

U podstaw Spider-Man nowej generacji to typowa ubisoftowa piaskownica, w której całkiem ładne i duże miasto dopadła plaga znacznika pospolitego. Jedynym skutecznym sposobem na pozbycie się tego szkodnika jest udanie się do każdego punktu zapalnego i zaordynowanie remedium adekwatnego do rangi problemu. Czasem wystarczy jedynie wcisnąć przycisk na padzie, innym razem trzeba uporać się z wykonaniem prostego zadania. W dziewięciu dzielnicach Manhattanu deweloperzy upchnęli aż 342 aktywności poboczne, których odhaczenie nie wymaga na ogół większego wysiłku. Będziecie zdejmować plecaki ze ścian, fotografować znane z nowojorskich pocztówek miejscówki, przeprowadzać projekty badawcze, gonić gołębie (!), likwidować obozy wypełnione po brzegi niemilcami różnego sortu, poszukiwać śladów dawnej znajomej (to w ramach wstępu pod zapowiadane dodatki DLC), a także pozbywać się przestępców z ulic metropolii.

Tych ostatnich zapchajdziur jest, niestety, najwięcej, bo aż 165. Piszę „niestety”, bo podczas eliminowania grupek oprychów, dokonujących włamań, porwań i rozbojów, emocji jest tyle, co na grzybach. Po prostu wpada się w grupkę oponentów, spuszcza im solidny łomot i gotowe. Za pierwszym, piątym i ewentualnie dziesiątym razem może to jeszcze rajcować. Potem przeradza się już w przykry obowiązek, w myśl zasady „zaliczę, bo po ukończeniu fabuły na pewno nie będzie mi się chciało”.

Kościół w niepełnej okazałości - grunt, że zaliczone.

Najnowsze dzieło studia Insomniac Games ma jednak pewną przewagę nad innymi podobnymi produkcjami. Po pierwsze, nasz bohater jest tak cholernie mobilny, że część znajdziek i aktywności pobocznych zalicza się w ekspresowym tempie. Podróżując do kolejnego zadania, bardzo łatwo wykonać mały skok w bok i np. w kilkanaście sekund zdjąć przyklejony do ściany plecak. Po drugie, markery wskazują dokładne położenie celów w świecie gry, więc nie traci się czasu na ich szukanie. Po trzecie, autorzy okazali się w paru kwestiach dość pobłażliwi w tych wyzwaniach.

Dobry przykład stanowi robienie zdjęć kultowych lokacji. Obiektyw aparatu wystarczy skierować we właściwą stronę, nie trzeba mordować się z perfekcyjnym ustawieniem postaci. W rezultacie zaliczone zostanie zarówno zdjęcie pomnika, który jest w dużej części zasłonięty przez drzewo, jak i fotka schodów, prowadzących do zabytkowego budynku, zamiast jego urokliwej fasady. Jedyną trudniejszą aktywnością jest tak naprawdę likwidacja baz pełnych wrogów, gdzie rywale atakują falami. Tutaj gra nie ma litości, bo bić się w Spider-Manie należy się nauczyć, i to szybko.

Łapanie zasięgu.

Pewnym zaskoczeniem może być dla Was informacja, że znajdźki w Spider-Manie zbierać trzeba. Za odhaczanie aktywności pobocznych otrzymujemy bowiem żetony, które wykorzystuje się do ulepszeń kostiumu i gadżetów. Innymi słowy, jeśli nie poświęcimy czasu na odklejanie plecaków, ratowanie mieszczuchów i klepanie gangusów po twarzach, nie będziemy mogli pokusić się o żaden upgrade sprzętu. Z jednej strony jest to dobre rozwiązanie, bo te wszystkie bambetle w końcu się do czegoś przydają, z drugiej jednak zajmowanie się drobnicą odciąga uwagę od fabuły, a nie każdy to lubi. Miejcie to na względzie, podejmując decyzję o kupnie gry. Mnie to akurat nie przeszkadzało, ale ja zaliczam się do nałogowych łowców platyn, więc nie jestem do końca normalny. Przetrwałem przeszukiwanie opcjonalnych lokacji w Mad Maksie (kto grał, ten zrozumie!), więc przeżyłem i to.

W grze czas płynie w zależności od postępów w fabule. Po ukończeniu gry można zmieniać porę dnia w stacjach badawczych.

CZARNY WILK O SPIDER-MANIE

Oczekiwałem, że Spider-Man będzie po prostu porządnie doszlifowaną, ale mocno odtwórczą grą akcji w otwartym świecie. I z grubsza dostałem to, czego się spodziewałem, z jednym robiącym dużą różnicę zastrzeżeniem – „latanie” na sieci po Nowym Jorku okazało się zrealizowane fenomenalnie. Ten jeden element mocno podkręca wrażenia z całej zabawy, spychając na boczny plan inne aspekty i sprawiając, że po prostu chce się huśtać między wieżowcami, wybijać w powietrze i pikować, wykonując przy tym imponujące salta i inne widowiskowe akrobacje. Reszta gry to bardzo solidna rzemieślnicza robota, która bawi, ale raczej nie przyprawia o szybsze bicie serca.

Całość została wyposażona w udany wątek fabularny, sprawnie mieszający motywy z klasycznych komiksów z tymi ze współczesnego Marvela oraz autorskimi pomysłami (w tym z jednym bardzo odważnym) scenarzystów. Pozycja obowiązkowa dla fanów Spider-Mana oraz tytuł zdecydowanie warty zainteresowania miłośników gier akcji z otwartymi światami.

Ocena: 8,5/10

Warto zaznaczyć, że Spider-Man niespecjalnie błyszczy pod względem eksploracji, ale tutaj trudno mieć akurat do deweloperów pretensje. Winny jest zarówno setting, czyli amerykańska stolica żelbetonu, jak i fakt, że z konieczności sporo czasu spędza się tu w powietrzu. Samo miasto zostało całkiem nieźle odwzorowane i wypełnione po brzegi charakterystycznymi dla Nowego Jorku budowlami, razić mogą jedynie identyczne tekstury na dachach, czasem nieróżniące się od siebie nawet kolorem. Być może w licznych zakamarkach poukrywane są jakieś fajne rzeczy (sam natknąłem się na kilka urokliwych murali), ale ich poszukiwanie to taka sztuka dla sztuki. Autorzy najwyraźniej zdawali sobie sprawę z faktu, że niewiele mogą zdziałać w kwestii opowiadania historii otoczeniem i właśnie dlatego tak mocno pocisnęli z aktywnościami pobocznymi. Kiedy liczba markerów na mapie znaczne zmaleje, samo miasto ma już niewiele do zaoferowania. OK, na dole wciąż jeżdżą auta, a po chodnikach spacerują przechodnie, z którymi możemy wejść w ubogie interakcje, ale u góry, gdzie spędzamy 85 procent czasu, dzieje się niewiele.

Złowieszcza szóstka

Po stronie plusów Spider-Manowi można niewątpliwie zapisać kilka istotnych elementów, a przede wszystkim fabułę. Choć scenarzyści ochoczo czerpali z materiału źródłowego, czyli liczonych w setkach komiksów, udało im się stworzyć historię świeżą, spójną, emocjonującą i niepozbawioną niespodzianek. Wszystko się tu klei i nigdy nie odnosimy wrażenia, że któryś z superłotrów został wrzucony do opowieści na siłę. Najważniejsi bohaterowie otrzymali sporo czasu antenowego, dlatego z łatwością wyrobimy sobie do nich jakiś stosunek, a ich przemiany i wewnętrzne rozterki okazują się sensowne. Bardzo podobało mi się również to, że w fabułę sprytnie wpleciono postać Milesa Moralesa, znanego z Ultimate Universe. Okazjonalne spotkania z tym nastolatkiem prowadzą do arcyciekawej konkluzji po napisach końcowych, sugerującej, że w ewentualnym sequelu gry dojdzie do zaskakujących rozstrzygnięć.

W podróży czas się dłuży.

Spider-Man błyszczy też pod względem szeroko rozumianej mechaniki rozgrywki, od bujania na pajęczej sieci począwszy, na systemie walki skończywszy. O tym drugim napisano już tomy, głównie w kontekście jego podobieństwa do rozwiązań użytych w serii Batman: Arkham, ale nie czepiałbym się samej idei, bo choć ewidentnie deweloperzy z Insomniac Games studiowali ostatnie przygody Mrocznego Rycerza, to do samej bitki wprowadzili sporo własnych usprawnień.

Zasadniczą różnicą jest to, że licznik kombosów nie jest przerywany w momencie, gdy popełnimy błąd lub jesteśmy zbyt ślamazarni. Gra zostawia pewien margines na wykonanie następnej akcji, a to dlatego, że Spider-Man nie leci w cudowny sposób do kolejnej postaci, która znajduje się w pobliżu. Doskok do oponenta wykonujemy sami, wykorzystując do tego celu pajęczą sieć. Zmiana ta ma bardzo duży wpływ na to, jak starcie jest prowadzone, bo oprócz zmniejszenia odległości możemy pokusić się o inne manewry.

Spidey potrafi rzucać w przeciwników przedmiotami, odbijać się od ścian, przyciągać rywali w powietrzu, a także korzystać z bardzo użytecznych gadżetów. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że dzieło Insomniac Games pozwala w kwestii bicia niemilców na znacznie więcej, niż robiła to dowolna gra z serii Batman: Arkham. Choć na upartego da się tutaj tłuc oponentów wyłącznie podstawowymi ciosami, prawdziwą satysfakcję sprawia stosowanie pełnego wachlarza umiejętności. Walka staje się wówczas jedynym w swoim rodzaju tańcem, który znakomicie się ogląda. Oczywiście gra nie otwiera przed nami od razu pełnej puli ruchów, więc nie spodziewajcie się na starcie cudów, ale wraz ze zdobywaniem doświadczenia warto uważnie przyglądać się kolejnym zdolnościom i odblokowywanym gadżetom. Z nimi Człowiek Pająk potrafi więcej, a całość prezentuje się efektowniej.

Electro z kapitalnymi bliznami na twarzy.

Ogólnie rzecz ujmując, walki w Spider-Manie jest sporo. Choć trafiają się sytuacje, w których możemy bez większych trudności całą grupę przeciwników wyeliminować po cichu, bitka zawsze jest tu na pierwszym planie. Podczas delektowania się opowieścią nie odczułem specjalnego przesytu potyczkami (stało się tak dopiero po ukończeniu głównego wątku, kiedy oczyszczałem mapę z przestępstw), bo gra bardzo umiejętnie zwiększa stopień wyzwania wraz z postępami w fabule. Już na starcie zestaw oponentów jest dość zróżnicowany, a później dochodzą jeszcze ich kolejne wariacje. W rezultacie zdarza się, że na jednej arenie pojawia się nawet sześć typów oprychów, przy czym każdego z nich załatwia się w inny sposób. Tutaj właśnie przydaje się doskonała znajomość systemu walki, gadżetów i odpowiedni refleks.

Klasyczny komiksowy strój? To tylko jedna z wielu opcji.

Niestety, tego samego nie da się już powiedzieć o starciach z bossami. Choć walczymy z ikonicznymi arcyłotrami, żadna z tych potyczek nie wycisnęła ze mnie siódmych potów i nie zmusiła do zastosowania wszystkich sztuczek, jakich nauczyłem się podczas tradycyjnych bitek. Było wręcz odwrotnie – bez większego trudu odgadywałem, jak dobrać się rywalowi do skóry, i plan ten skutecznie wcielałem w życie. Nigdy nie zginąłem podczas walki z bossem, nigdy nie znajdowałem się też w sytuacji krytycznej. Deweloperzy ewidentnie się tutaj nie przyłożyli i jest to – mówię to z przykrością – spory zawód.

Pająk godny Nietoperza

Choć Spider-Man nie ujął mnie tak jak chociażby kilka miesięcy temu God of War, jest to niewątpliwie bardzo mocny tytuł na PlayStation 4. Fanów Człowieka Pająka przekonywać specjalnie do kupna gry nie muszę, bo wiem, że i tak po nią sięgną. Nie będzie to zresztą pozbawione sensu, bo moim zdaniem jest to najlepszy produkt z „sieciomiotem” w roli głównej od czasu Spider-Mana 2, stworzonego jeszcze na konsole szóstej generacji. Można czuć sympatię do pozycji wydawanych przez lata przez Activision, ale Insomniac Games wyniosło przygody Spider-Mana na zupełnie inny level. Jest to ten sam poziom, który osiągnęło rewelacyjne Batman: Arkham Asylum i jego nieco mniej udane sequele. Marvel wreszcie doczekał się gry, której nie musi się wstydzić.

Ona i on.

Z drugiej strony nie wszystko zagrało tu jak należy. Najbardziej rozdrażniło mnie zastosowanie rozwiązań, z którymi nawet Ubisoft stara się walczyć z lepszym lub gorszym skutkiem, a których dobrym przykładem jest konieczność odkrywania mapy nie poprzez eksplorację, ale przez aktywowanie wież. Zabrakło też stworzenia odpowiedniego tła dla większości misji pobocznych, które nie dorastają do pięt zadaniom z głównego wątku. Mam wrażenie, że Insomniac Games skupiło się przede wszystkim na podstawowej fabule, a wszelkie questy poboczne potraktowało jako zło konieczne. Dobra historia jest najważniejsza, nie przeczę, ale kiedy gra użytymi rozwiązaniami zmusza do polowań na znajdźki i zaliczania prostych jak konstrukcja cepa wyzwań, a tak jak jest w tym przypadku, przydałoby się to wszystko dobrze opakować.

Reasumując, tytuł gorąco polecam, chociażby dla fabuły i smaczków, które fanom Człowieka Pająka sprawią mnóstwo radości. Ostatnio lepiej bawiłem się tylko przy God of War, jednak z wymienionych powyżej powodów tak wysokiej oceny jak przygodom Kratosa tu dać po prostu nie mogę.