Recenzja gry LEGO Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy - wyborny odcinacz kuponów

Nie ma mocy w “zagadkach”

Trzonem rozgrywki nadal pozostają zagadki oraz walka, choć trafniejsze byłoby tu raczej określenie “zagadki” i “walka”. Wszystko sprowadza się bowiem do wciskania jednego przycisku i okazyjnego poruszania gałką - nie musimy się nad niczym zastanawiać, nie musimy wykazywać się szczególnymi umiejętnościami czy przejmować stratą życia. Gra przechodzi się sama, a naszym głównym zadaniem będzie przełączanie się na odpowiednią postać, by wykorzystać jej indywidualne zdolności. Jako Chewbacca wysadzimy konstrukcje grantami, jako Rey użyjemy lancy działającej jak dźwignia, Finn posiada linkę z hakiem, a roboty dostęp do różnych terminali z prostą mini grą. Proste zagadki nie są jednak wadą gry. Są na tyle skomplikowane, by czasem pomóc młodszemu graczowi w przejściu do kolejnego etapu, a konieczność wykonania szeregu przeróżnych czynności jest angażująca sama w sobie. Te oczywiście zaczynają się wkrótce trochę powtarzać pomimo wprowadzania stopniowo nowości, jak obłoki trujących gazów, korzystanie z plecaka odrzutowego czy pojazdów lądowych, ale to nie ich wtórność przeszkadzała mi przez całą grę. O wiele bardziej dokuczliwe były ciągłe animacje działania różnych machin - tracimy wtedy kontrolę nad bohaterami i zmuszeni jesteśmy oglądać, jak coś wędruje do góry, coś się przesuwa lub obraca. Gra posiada niezłe tempo i wartką akcję, ale w takich momentach po prostu wszystko siada i wybija nas z rytmu. Do gustu nie przypadły mi także huby - duże, otwarte mapy. Są wyraźnym zapychaczem czasu, każąc nam przemierzać długą drogę do zainicjowania kolejnego rozdziału. Za dużo w nich klocków do zbierania - za mało smaczków i humoru.

Jedną z dużych, otwartych map jest wnętrze Sokoła Millenium.

Pewnym urozmaiceniem etapów miały być zupełnie nowe dla serii LEGO tzw. multibudowle. Zamiast dotychczasowej opcji budowania jednej konstrukcji, teraz mamy możliwość wyboru dwóch lub nawet trzech. Z zapowiedzi wynikało, że doda to zupełnie nowy wymiar do zagadek środowiskowych, pozwalając szukać rozwiązania na kilka różnych sposobów. W rzeczywistości jednak to czysto kosmetyczny zabieg, z dodaną tu i ówdzie opcją zobaczenia zabawnej animacji. W wyjątkowych momentach trochę wydłuża rozgrywkę, kiedy musimy przykładowo odgadnąć właściwą kolejność i zbudować najpierw lewą platformę, później środkową i w końcu prawą. Czasem skonstruowanie jednej rzeczy zamyka nam możliwość sprawdzenia tej drugiej - tu przydałaby się jakaś opcja błyskawicznego cofnięcia i zobaczenia innego rozwiązania, bo biorąc pod uwagę, że multi budowle spotykamy co chwila na każdej planszy - szybko zapominamy gdzie, co było. Nie są one w żadnym razie powodem, by jeszcze raz odwiedzić etap, a według autorów taki miał też być ich pierwotny zamysł. Tę funkcję znakomicie spełniają natomiast liczne niedostępne miejsca z ikonką bohatera, którego akurat nie posiadamy, zachęcając nas by wrócić tu z już odblokowaną postacią.

Unikalną zaletą Finna jest zdolność przebywania w oparach trujących gazów.

Moc jest w lataniu

Kolejne dwie nowości czekają w systemie „walki” i tak jak jeden z tych elementów udał się znakomicie, tak drugi kompletnie twórcom nie wyszedł. Mam tu na myśli bitwy na blastery - sekwencje strzelanin z systemem osłon trochę na wzór Gears of War. To zdecydowanie najsłabszy element rozgrywki. Nie chodzi już nawet o to, że brakuje w nich wyzwania i jakbyśmy nie klikali, to i tak pokonamy szturmowców Najwyższego Porządku. Używanie spluwy pozbawione jest jakiegokolwiek wyczucia - niby wychylamy się zza zasłony, strzelamy, ale wiązki energii wydają się śmigać w zupełnie przypadkowym, swoim rytmie. Co ciekawe, takich wrażeń nie mamy likwidując przeszkadzające nam ludziki na standardowych planszach. Czuć, kiedy okładamy ich pięściami i kiedy korzystamy z jakiejś broni.

Bitwy blasterów są trochę rozczarowujące.

Atak X-Wingów nad jeziorem obok zamku Maz Kanaty to chyba najfajniejszy etap w grze.

Prawdziwą perełką są natomiast bitwy kosmiczne! Latanie gwiezdnym myśliwcem odbywa się albo w sekwencjach korytarzowych, albo na arenach gdzie mamy pełną swobodę poruszania się i śmiem twierdzić, że fragmenty te dają o wiele więcej frajdy, niż jakiekolwiek starcia w Star Wars: Battlefront. Śmigamy statkiem w gąszczu asteroid, nad powierzchnią planet, słyszymy nie tylko charakterystyczne dźwięki myśliwców TIE i blasterowych działek, ale i klimatyczne rozmowy pilotów. Wokoło dzieje się mnóstwo rzeczy, atakujemy cele naziemne, powietrzne, jest kolorowo, jest dynamicznie - zupełnie jak w jakieś osobnej grze zręcznościowej na automaty. Szkoda tylko, że z powodu ścisłego trzymania się fabuły filmu, owych sekwencji nie ma zbyt dużo. Na osłodę dostajemy jednak możliwość polatania w niektórych misjach dodatkowych oraz prologu, cofającym nas do wydarzeń z Powrotu Jedi.

Grając jako robot natkniemy się na szereg prostych minigierek.

Sekrety Kylo Rena

Harrison Ford wciela się oczywiście tutaj w postać Hana Solo, ale autorzy bardzo często nawiązują do jego innej kultowej roli, parodiując kilka scen z Indiany Jonesa.

Grając podczas marcowej prezentacji we wczesne demo gry miałem pewne obawy co do jakości oprawy graficznej - finalna wersja na komputery PC wygląda jednak wspaniale. Ludziki są świetnie animowane, wszelkie tekstury otoczenia i roślinność prezentują się naprawdę dobrze, jakby wyjęte z zupełnie innej, bardziej realistycznej gry. Na planszach ciągle coś się dzieje i warto zwracać uwagę na dalszy plan, gdzie okazyjnie zobaczymy szturmowców grających w siatkówkę, czy przygrywającą orkiestrę w czasie ostrej strzelaniny. Takie zabawne elementy towarzyszą nam niemal non stop, choć oczywiście poziom humoru wyraźnie skierowany jest do dzieciaków - najstarsi fani gwiezdnej sagi uśmieją się jedynie w paru momentach. Dość sprzeczne wrażenia przynosi natomiast oprawa dźwiękowa. Z jednej strony ma ogromną zaletę w postaci oryginalnych głosów postaci prosto z filmu, ale w wielu przypadkach słychać jednak, że kwestie zostały z niego w dość prosty sposób wycięte. Gra sprawiła mi też parę innych problemów technicznych - nie zapamiętywała ustawień językowych na Steamie, zminimalizowanie okna spowodowało zmianę rozdzielczości, a raz nie mogłem ukończyć rozdziału, bo jeden ze szturmowców utkwił przykucnięty za osłoną, nie dając się zestrzelić.

Zagadki wymagają czasem skorzystania z dziwnego "rumaka".

Tych parę błędów nie zdołało w żadnym stopniu umniejszyć mi frajdy z gry. Przy LEGO Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy bawiłem się wyśmienicie, chyba nawet lepiej niż w kinie. To kilka godzin świetnej zabawy okraszonej sporą dawką śmiechu (zajęcia fitness szturmowców!), a główna kampania to niespełna 20% całej gry. Nie znajdziemy tu rewolucji w serii, nie znajdziemy odpowiedniego poziomu trudności - jedynym wyzwaniem jest zaliczenie gry na 100%. Nie jestem pewien, czy można wytrzymać z LEGO Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy aż tak długo - tu zapewne ilość czasu spędzonego z grą będzie tym większa, im młodszy będzie gracz. Wiem natomiast, że na pewno warto poświęcić grze choćby odrobinę dodatkowej uwagi. Odwiedzając ponownie zaliczone etapy, nie tylko odblokujemy nieznane losy Hana Solo i jego włochatego kompana, ale znajdziemy też sekretne przejście do sypialni Kylo Rena! Z takiej okazji wprost nie można nie skorzystać!