Recenzja gry Hitman 2 – kolejny krok ku skradankowej perfekcji

Szlifując diament

Ostatnim razem programistom IO Interactive udało się zbliżyć do skradankowej doskonałości – pierwszy sezon Hitmana był kwintesencją wszystkiego, czego można oczekiwać od tego typu gier. O ile próby zabawy w ten tytuł jak w typową strzelankę nie należały do specjalnie satysfakcjonujących i obnażały głupotę sztucznej inteligencji, tak infiltracja, zdobywanie nowych przebrań czy wymyślanie kreatywnych sposobów na pozbywanie się celów sprawiały niesamowitą frajdę.

Struktura poziomów powodowała przy tym, że przechodzenie n-ty raz tej samej misji nie tylko nie nużyło, ale wręcz przynosiło coraz większą satysfakcję z faktu, że idzie nam coraz lepiej. Gra była też niezwykle elastyczna, z jednej strony oferując elementy w rodzaju trybu detektywistycznego czy znaczników prowadzących nas za rękę, z drugiej pozwalając w opcjach wyłączyć większość ułatwień i dostosować poziom skomplikowania do naszych preferencji.

Hitman 2 niczego w tym aspekcie nie psuje – każdy, kto grał w poprzednią część serii, momentalnie poczuje się tu jak ryba w wodzie i po chwili spędzonej w opcjach z przyjemnością odda się eksploracji nowych map, badaniu zwyczajów celów i szukaniu optymalnych sposobów na ich eliminację. Wszelkie zmiany wprowadzone w rozgrywce to jedynie drobiazgi, które nieznacznie poprawiają komfort zabawy.

Najbardziej zauważalna nowinka to funkcja picture-in-picture – niewielkie okienko, które pojawia się w wybranych momentach w rogu ekranu i przedstawia jakieś kluczowe wydarzenie, którego w danej chwili osobiście nie mamy szansy zobaczyć. Może to być śmierć celu, znalezienie porzuconego ciała przez wrogów czy obiekt, na który gra stara się z jakichś względów zwrócić naszą uwagę. Jest to ciekawe narzędzie, które w pewnych sytuacjach rzeczywiście bywa przydatne.

Inne zmiany to chociażby możliwość chowania się w krzakach i w tłumie, reagowanie NPC na to, co widzą w lustrach, czy wywoływanie alarmu poprzez wykonywanie nielegalnych działań w zasięgu kamer (to ostatnie niby było dostępne wcześniej, ale tylko na najwyższym poziomie trudności – teraz jest to funkcja włączona domyślnie).

Arsenał bohatera doczekał się paru świeżych gadżetów, ale w nowym ekwipunku wyróżnia się jedynie powracająca po dłuższej nieobecności walizka, pozwalająca na przenoszenie zakazanych przedmiotów do strzeżonych pomieszczeń. Reszta niestosowanych dotąd akcesoriów to głównie drobiazgi pokroju wybuchowej piłki baseballowej czy grabi.

Zmiany te są na tyle subtelne, że nawet po dłuższym graniu w Hitmana 2 powrót do poprzedniej części okazał się dla mnie całkowicie bezbolesny i nie odczuwałem, by czegoś mi brakowało. Ciężko jednak mieć za złe twórcom, że nie zrewolucjonizowali formuły, która cały czas doskonale się sprawdza. Wszelkie drastyczne modyfikacje mogłyby zwyczajnie wszystko popsuć.

Swojsko tu

Sześć map, jakie dostajemy w ramach kampanii Hitmana 2, ponownie zabiera nas w dość różnorodne rejony świata – trafiamy do ponurej Nowej Zelandii, kolorowego Miami, kolumbijskiej dżungli, na tłumne ulice Indii, typowe amerykańskie przedmieścia oraz do zamku na wyspie gdzieś na północnym Atlantyku. Każda mapa to małe dzieło sztuki, pełne ciekawych miejsc, sekretów, niezwykłych szczegółów i możliwości tylko czekających na kreatywnego agenta. Poszczególne miejscówki dość mocno różnią się także między sobą, przenosząc nas w często skrajnie inne środowiska i rzucając nam innego rodzaju wyzwania taktyczne.

Raz jeszcze najfajniejszym elementem każdej planszy są tzw. „możliwości” (tym razem z jakiegoś powodu przemianowane na „misje”, ale ponieważ stosowanie tej nazwy prowadzi do tego, że mamy misje wewnątrz misji, wolę trzymać się określenia z poprzedniego Hitmana). Są to specjalne, fabularyzowane warianty eliminowania wrogów, których realizację rozpoczynamy od znalezienia powiązanych z nimi wskazówek – czasem jest to jakiś dokument, czasem podsłuchana rozmowa. By je zaliczyć, musimy wykonać szereg różnorodnych czynności, ale efekt zazwyczaj jest tego warty. W Hitmanie 2 dzięki owym możliwościom mamy okazję m.in. wtrącić cel do szybu windy, przebrani za wielką maskotkę, uśpić gazem dom pełen ochroniarzy, występując pod przykrywką specjalisty od odkażania, oraz przejść inicjację do tajnego stowarzyszenia. Kreatywność twórców znów daje o sobie znać na wiele ciekawych sposobów.

Poziomy te oceniam bardzo dobrze i bawiłem się świetnie, mam jednak dwa małe ale, które nieco zmniejszają mój zachwyt nad geniuszem projektantów z IO Interactive. Po pierwsze, choć rzeczywiście otrzymaliśmy sześć map naraz, tak jak to obiecano, tylko cztery z nich są równie duże jak te znane z epizodów z pierwszego sezonu. Otwierający grę prolog w Nowej Zelandii zrobił na mnie olbrzymie wrażenie klimatem, ale jednocześnie jest to miejscówka o wiele skromniejsza od tego, do czego przyzwyczajono nas w 2016 roku – lokacja ta jest niewielka, sama misja jest mocno liniowa i brakuje w niej różnych fabularyzowanych metod eliminacji celu, do tego możemy zdobyć w niej tylko 5 poziomów mistrzostwa.

Nieco mniejsza od pozostałych jest także mapa przedstawiająca amerykańskie przedmieścia, choć tu różnica nie jest już aż tak wielka. Porównując rozmiary sześciu map z Hitmana z 2016 roku z tegoroczną propozycją, trudno nie zauważyć, że poprzednio otrzymaliśmy zdecydowanie obszerniejsze lokacje.

Mój drugi problem to momentami nieco przesadne podobieństwo nowych miejsc do tych zaserwowanych wcześniej. Po wspomnianym wyżej klimatycznym, ale krótkim prologu trzy kolejne misje dość ewidentnie inspirują się pierwszymi trzema odcinkami pierwszego sezonu Hitmana. Wielkie wydarzenie sportowe w Miami zastępuje wielkie wydarzenie modowe w Paryżu z „jedynki”. Kolumbia to ewidentna powtórka z Sapienzy – zaczynamy w małym miasteczku, nad którym góruje silnie strzeżona rezydencja, a sieć tuneli pod nią kryje nieoczekiwane pomieszczenia. Mumbaj ze swoimi targowymi uliczkami i tłumami wzbudza z kolei wyraźne skojarzenia z Marrakeszem. Każdy z tych poziomów został oczywiście mocno zmieniony względem pierwowzoru i nie ma tu mowy o recyklingu, ale ponieważ fabularnie mapy te występują jedna po drugiej, w końcu ten nadmiar analogii zaczyna doskwierać. Ostatnie dwie lokacje są już na szczęście pozbawione tego mankamentu i stanowią absolutny powiew świeżości, zacierający złe wrażenie.

Kiler-ów 2-óch

Ciekawym dodatkiem do standardowych misji skradankowych są tryby Sniper Assassin i Ghost Mode. Ten pierwszy to większa wersja znanej z platform mobilnych zabawy w snajpera. Zostajemy umieszczeni w ściśle określonym punkcie, z którego widzimy całą (unikatową dla tego wariantu rozgrywki) lokację i mając do dyspozycji wyłącznie karabin snajperski, musimy wyeliminować określone cele.

Podobnie jak w głównych misjach, tak i tutaj możemy liczyć na specjalne wyzwania czy prowokować pewne sytuacje – przykładowo strzał w przeciwnika, gdy ten jest w pobliżu basenu spowoduje, że jego ciało wpadnie do zbiornika, a my nie wywołamy alarmu. Bawić się mamy okazję nie tylko sami, ale także w trybie kooperacji, gdzie rozgrywka zyskuje dodatkowy koloryt. Choć jest to w gruncie rzeczy prosta minigierka, potrafi wciągnąć i szkoda, że na premierę przygotowano tylko jedną mapę, która dość szybko zaczyna się nudzić. Przy większej różnorodności tryb ten mógłby być prawdziwym hitem wspólnych sieciowych zmagań ze znajomymi.

Zwłaszcza że drugi tryb, szumnie zapowiadany multiplayerowy Ghost Mode, nieco rozczarowuje. Na papierze ten wariant rozgrywki wygląda całkiem sensownie – my oraz nasz znajomy trafiamy pozbawieni ekwipunku na tę samą mapę, gdzie otrzymujemy do zlikwidowania losowo wybrany cel. Choć do zabicia mamy zawsze tę samą osobę i widzimy się nawzajem, poruszamy się we własnych instancjach tej samej lokacji – jeśli uruchomimy u siebie alarm, nasz rywal wciąż będzie bezpieczny, przynajmniej dopóki sam nie popełni błędu.

Gdy komuś uda się wyeliminować cel, u konkurenta aktywuje się dwudziestosekundowe odliczanie, w trakcie którego ma on ostatnią szansę na dokonanie zabójstwa. Po tym czasie aktywuje się kolejny kontrakt – i tak zabawa toczy się do zdobycia pięciu punktów. Na mapie rozrzucone są też skrzynki z ekwipunkiem, ułatwiającym wykonanie zadania – ale gdy zginiemy, zebrany sprzęt przepada, a alarm po powrocie do zabawy pozostaje aktywny.

To mogła być naprawdę fajna forma rozrywki i momentami nawet taka jest. Niestety, stanowczo zbyt często uprzykrzają ją różnorodne błędy. Gra potrafi bez żadnego powodu zmienić cel do eliminacji, zdarza się także, że działania naszego rywala wywołują alarm w naszej rozgrywce i sabotują misternie przygotowywany plan, choć nie powinno do tego dochodzić. Jakby tego było mało, póki co tryb ten obsługuje tylko mapę w Miami, przez co już po jednym meczu zaczyna wiać w nim nudą. Jest tu pewien potencjał, ale żeby go zrealizować, duńskie studio musi się mocno przyłożyć do dopracowania tego wariantu zabawy.

S02E01-06

Poprzedni Hitman był krytykowany za warstwę fabularną – zamiast soczystej opowieści otrzymaliśmy zbiór bardzo krótkich cut-scenek, które nie tyle przedstawiały jakąś historię, co ledwie stawiały pod nią fundamenty i kończyły się w momencie, gdy wreszcie zaczynało robić się ciekawie. W „dwójce” szykowanie gruntu w końcu zaprocentowało i od samego początku jesteśmy rzuceni w sam środek starcia między organizacją Providence a tajemniczym klientem, zaś stawką jest nie tylko stabilizacja sytuacji na świecie, ale także zachowanie w sekrecie szczegółów z przeszłości Agenta 47.

Choć opowieść wciąż nie zostaje zamknięta i urywa się w dość interesującym momencie, tym razem dostarcza kilku ciekawszych zwrotów akcji i w końcu pozwala wykazać się również tytułowemu bohaterowi. Na pewno nie będziemy wspominać tego scenariusza latami jako czegoś wybitnego, ale za to nikt już nie powinien być rozczarowany wolnym tempem akcji i brakiem ciekawszych scen.

Sprawić zawód może natomiast sposób przedstawienia całej historii. Z jakiegoś powodu zrezygnowano z pełnoprawnych filmików i zastąpiono je czymś w rodzaju cyfrowego komiksu – statycznymi planszami z nałożonymi na nie prostymi efektami symulującymi ruch (na przykład na nieruchomej planszy eksplozji pojazdu widzimy animowany ogień) oraz pełnym dubbingiem postaci. Efekt jako taki nie jest zły i nawet by mi nie przeszkadzał, gdyby nie to, że mocno gryzie się z tym, jak fabułę zaprezentowano w poprzedniej grze, i przez to sprawia wrażenie silnego regresu.

Hitman 1.5

Hitman 2 napędzany jest tą samą technologią co poprzednia gra – co od razu rzuca się w oczy. O ile liczba postaci, jakie silnik jest w stanie jednocześnie pokazać na ekranie, potrafi zrobić wrażenie, tak już pozostałe aspekty sfery wizualnej raczej nie wywołają opadu szczęki u kogoś, kto widział w akcji Horizon Zero Dawn czy God of War. Choć pod względem artystycznym projekty lokacji robią wrażenie, to już przy bliższym przyjrzeniu się im łatwo dopatrzymy się rozmazanych tekstur czy mało szczegółowych obiektów.

Zdecydowanie gorzej niż w poprzednim Hitmanie wypada zachowanie postaci w tłumie – wzajemne przenikanie przez siebie ciał stało się z jakiegoś powodu normą, co wyraźnie widać w Mumbaju, gdzie występuje największe zagęszczenie ludzi, a niektóre „możliwości” wymagają od nas śledzenia wybranych osób w większych skupiskach. Poza tym sztucznej inteligencji czasem zdarza się zgłupieć i na przykład z jakiegoś powodu stanąć dęba na środku drogi, nie chcąc w ogóle zmienić położenia, albo wleźć na biurko zamiast przy nim usiąść. Nic poważnego, ale skoro już gra opiera się na starym silniku i rozwiązaniach, to można było poprawić te błędy, które pamiętam także z poprzedniej części serii.

Wytknięte przeze mnie słabości Hitmana 2 – potrzebujące większego wsparcia popremierowego dodatkowe tryby, pewna odtwórczość części map, błędy techniczne – są w gruncie rzeczy elementami, które – owszem – dają się zauważyć i czasem mogą lekko zirytować, ale które w żadnym momencie nie psuły mi świetnej zabawy. Gra jest może i ekstremalnie bezpiecznym, poniekąd odtwórczym sequelem, ale w sytuacji, gdy pierwowzór wciąż nie doczekał się żadnej godnej konkurencji i nadal oferuje świetną, unikatową zabawę, w żadnym razie nie stanowi to problemu. To produkt idealnie skrojony pod fanów Agenta 47, serwujący świetne misje, wiele godzin rozrywki i dokładnie taką rozgrywkę, jaką lubimy.