Hades 2 - recenzja gry we wczesnym dostępie. Król roguelike'ów powrócił i pozamiatał

Do żadnego studia na świecie nie mam tyle zaufania co do Supergiant Games. W bagnie zwanym branżą grową, gdzie nie brakuje crunchu, coraz droższych, a jednocześnie nudniejszych gier AAA, zwalniania utalentowanych, Bogu ducha winnych deweloperów i zamykania zarówno obiecujących, jak i osiągających ogromne sukcesy studiów przez wielkich wydawców, firma ta jest jednym z najjaśniejszych promyków nadziei, udowadniając, że dobre traktowanie pracowników może prowadzić do wielkości.

Choć powyższy akapit brzmieć może nawet zbyt pochlebnie, Supergiant Games moim skromnym zdaniem zasłużyło na taką reputację. Poza Bastionem, z którym nie miałem jeszcze okazji się zapoznać (czeka cierpliwie na swoją kolej na kupce wstydu), każda produkcja tego studia zapadła mi w serce i prędko go nie opuści. Transistor był świetny, choć może nieco zbyt niejasny fabularnie, Pyre to arcydzieło i jedna z dziesięciu najlepszych gier, w jakie grałem w życiu, zaś pierwszy Hades stał się moim ulubionym tytułem 2020 roku. Do Hadesa 2 podchodziłem więc z olbrzymią ekscytacją, choć również z lekkim dystansem – nie będę bowiem ukrywać, że zamiast sequela liczyłem na kompletnie nowy projekt i nowy świat.

Wspomniany dystans ulotnił się po zaledwie kilku minutach spędzonych w grze. Podczas pisania tej recenzji Hades 2 wciąż znajduje się w fazie wczesnego dostępu i nie jest jeszcze ukończony. W swojej obecnej, wciąż tworzonej i szlifowanej formie już dorównał jednak pełnej wersji pierwszego Hadesa.

Dziadek Chronos wrócił z mlekiem

Akcja Hadesa 2 ma miejsce po wydarzeniach z „jedynki” – zarówno jej zwykłym zakończeniu, jak i epilogu. Znany z pierwszej części Zagreus, książę Podziemia, rozwiązał niemal wszystkie problemy trawiące krainę umarłych – zjednoczył rozłączonych kochanków, zakończył zadawane grzesznikom męki, pogodził zwaśnionych członków rodziny. Oczywiście wszystko, co piękne, kiedyś się kończy i na kres idylli w domu Hadesa również nadszedł czas. A konkretnie jego ucieleśnienie – Chronos, ojciec trójki najważniejszych bogów olimpijskich. Niegdyś pocięty na kawałki przez swoje dzieci po tym, jak uwolniły się spod jego jarzma, i rozrzucony po głębinach Tartaru, Chronos poskładał się na nowo i wrócił odebrać co swoje, czyli cały świat. Zaczął oczywiście od krainy umarłych, jako że było mu tam najbliżej.

Tytan czasu prędko przejął kontrolę nad Tartarem i Hadesem, więżąc tam wielu bohaterów znanych z pierwszej części, w tym Zagreusa i jego ojca. Nie schwytał jednak wszystkich – Melinoe, mała córeczka władcy Podziemia, uszła cało z opresji dzięki pomocy Hekate, bogini magii. Po latach spędzonych na treningu dorosła już Melinoe jako pełnoprawna wiedźma wyrusza na wyprawę przeciwko Chronosowi, by zgładzić tytana i uwolnić swoją rodzinę.

Pierwsza z wielu nocy spędzonych na wojnie z tytanem.Hades 2, Supergiant Games, 2024.

Sam zamysł scenariusza nie brzmi może zbyt oryginalnie – powrót tytanów to chyba najpowszechniejszy zarys fabuły jakiegokolwiek dzieła osadzonego w świecie greckiej mitologii – na szczęście dzięki kilku czynnikom opowiadana tu historia wciąga i motywuje do działania. Pierwszy Hades był grą dość osobistą fabularnie, skupiającą się głównie na rodzinnych problemach bogów, a jakiekolwiek większe konflikty jawiły się czysto hipotetycznymi. Nagła zmiana tonu na mroczniejszy i poważniejszy jest zatem bardzo efektowna – choć ostatecznie to wciąż gra o więzach rodzinnych. Znajomość pierwszego Hadesa, mimo że absolutnie nie jest wymagana, wydaje się zalecana. Historia wybrzmiewa lepiej, jeśli gracz zaznajomiony jest z poprzednimi wydarzeniami – bowiem wszystko to, na co pracował Zagreus, wszystkie zmiany na lepsze, jakie wprowadził w podziemiach, pójdą na marne, jeśli Chronos zwycięży.

Każde spotkanie z dziadzią Chronosem wygląda mniej więcej tak.Hades 2, Supergiant Games, 2024.

Skoro już o Chronosie mowa, trudno mi wyrazić, jak udanym złoczyńcą okazuje się tytan czasu. Bardziej pokazany jest tu jako okrutny, apodyktyczny rodzic niż bezwzględny tyran (którym także jest). Podczas każdego spotkania z nim z ekranu wręcz wylewa się duma, arogancja i pogarda wobec swoich dzieci i wnucząt, które postrzega jako wyrodne. Efekt ten wzmacnia również fantastyczny jak zwykle występ Logana Cunninghama, dzięki któremu gracz ma ochotę udusić Chronosa gołymi rękoma, a jednocześnie odczuwa strach i respekt przed jego potęgą. Sam Chronos zresztą nie czeka cierpliwie na nasze przybycie, okazjonalnie interweniując i uprzykrzając nam życie na różne kreatywne sposoby. W „jedynce” do kolejnych prób ucieczek motywowała mnie chęć poprawy sytuacji rodzinnej Zagreusa. W „dwójce” napędzała mnie chęć pozbycia się despotycznego, toksycznego patriarchy i ocalenia jego udręczonej rodziny.

Drugi Hades, tak jak pierwszy, stoi postaciami. W wersji wczesnodostępowej nie wszystkie ich wątki zostały oczywiście dokończone, niemniej sami bohaterowie intrygują i okazują się bardzo sympatyczni. Melinoe zachowuje podszytą okazjonalnym sarkazmem życzliwość Zagreusa, jest jednak znacznie mniej pewna siebie i często powątpiewa w swoje umiejętności, co wydaje się zrozumiałe, patrząc na ciężar zadania spoczywający na jej barkach. Jej mistrzyni, Hekate, dodaje otuchy przy każdej porażce, motywując do kolejnych prób. Cieszy również powrót Kostka z „jedynki” – jego nowa persona i to, jak traktuje go cała obsada, bawi niezmiernie, gdy się wie, jaka była jego rola w oryginale. O bohaterach długo by gadać – każdy z nich ma swój urok, czy to zgryźliwa piosenkarka Scylla, czy wiecznie mącąca Eris, czy narcystyczny... cóż, Narcyz. Dużą rolę odgrywają w tym zresztą fantastyczne dialogi, napisane z polotem, stylem i humorem. Cieszą także detale – posiadany przez gracza dziennik przypomni np., że możemy wręczać innym postaciom podarunki, które chętnie przyjmą... zaś strona poświęcona Nemezis, opryskliwej bogini zemsty, doprecyzuje, że ona akurat przyjmie nasz podarek niechętnie. Takie smaczki trafiają się wszędzie i nigdy nie przestają zaskakiwać.

Do kolejnych prób zachęca nie tylko główna pętla rozgrywki, ale także inni bohaterowie.Hades 2, Supergiant Games, 2024.

Śmierć Chronosowi

Pod względem rozgrywki z pozoru nie zmieniło się wiele – nadal mamy do czynienia ze strukturą roguelike’a przeplataną permanentną progresją, rozwijaniem relacji z bohaterami i wstawkami fabularnymi. Grę podzielić można na dwie sekcje – wyprawy oraz Rozdroża. Podczas wypraw przemierzamy kolejne obszary, walczymy ze zwykłymi wrogami i bossami oraz zbieramy tymczasowe ulepszenia i dary od bogów, które modyfikują nasz styl gry. Po śmierci wracamy na Rozdroża (hub), gdzie wydajemy zebrane materiały na permanentne ulepszenia i poznajemy lepiej bohaterów niezależnych. Tak jak w „jedynce” elementy roguelike’a nie są tu bardzo mocno rozwinięte – przez większość czasu zwiedzamy te same regiony i walczymy z tymi samymi bossami (którzy są świetni, wymagający, klimatyczni i fantastycznie zaprojektowani). Ten brak różnorodności był zresztą moim największym problemem w pierwszym Hadesie. Tu na szczęście go rozwiązano. Hades 2 posiada więcej zawartości, wliczając w to całkiem nową ścieżkę, którą możemy obrać na początku naszej wyprawy, oferującą nowe biomy, nowych bossów i unikatowe materiały do ulepszeń. Musimy się nieco napracować, by ją odblokować, jest jednak tego warta.

Bardziej losowa struktura dungeonów nie pasowałaby zresztą do pętli rozgrywki. Jak często przypomina Hekate, każda wyprawa, nawet ta zakończona porażką, przynosi postępy i sprawia, że stajemy się silniejsi. Gracz szybko wpada w wir odblokowywania nowych ulepszeń i budynków, a także wyszukiwania konkretnych materiałów. Te zdobywamy dzięki narzędziom, które możemy zabierać ze sobą na wyprawy – nasza sakwa jest jednak w stanie pomieścić tylko jedno z nich, a każde służy do pozyskiwania innych materiałów, musimy więc decydować, jakie ulepszenie jest naszym obecnym priorytetem. Same ulepszenia są zaś bardziej, z braku lepszego słowa, wiedźmowe, co idealnie pasuje do nowego kierunku gry. Zamiast rozbudowywać dom, wrzucamy odczynniki do kotła i wyczarowujemy nowe funkcje huba z powietrza. Zamiast zaś przeznaczać walutę na ulepszenia w lustrze nocy, Melinoe odblokowuje i wyposaża karty tarota o rozmaitych przydatnych efektach i kosztach. Zmusza to do wybierania tych ulepszeń, na których najbardziej nam zależy – i zachęca do zbieranie waluty Psyche, której wydawanie pozwala wyekwipować więcej kart naraz.

Permanentnych ulepszeń jest w bród i każde się przydaje.Hades 2, Supergiant Games, 2024.

Melinoe gra się zresztą kompletnie inaczej niż Zagreusem – tempo rozgrywki stało się nieco wolniejsze. Podczas gdy książę Podziemia hasał po mapie i wywierał nacisk na wrogów, księżniczka skupia się na kontroli tłumów. Odskok Melinoe jest wolniejszy od odskoku Zagreusa, zaś gra rzuca przeciwko nam większe zastępy szybszych, groźniejszych wrogów. Aby odnosić sukcesy, musimy skupić się na relokacji – odnajdywać bezpieczne miejsce na arenie, blokować przeciwników naszym wiążącym czarem i atakować, póki znowu nie nadejdzie potrzeba zmiany pozycji. Zachęca do tego m.in. umiejętność sprintu, która pozwala szybko się przemieszczać, oraz potężne umiejętności Omega. Jak na wiedźmę przystało, Melinoe posiada pasek many, którą może wydawać na zadające ogromne obrażenia zdolności obszarowe. Mana regeneruje się między komnatami – po zdobyciu konkretnych ulepszeń powinniśmy zatem korzystać z niej do woli. Zbierając odpowiednie dary od bogów, możemy tworzyć natomiast niedorzecznie mocarne synergie, dzięki którym Melinoe wydaje się jeszcze potężniejsza od Zagreusa. Rzucanie na ziemię magicznych sigili wiążących wrogów wewnątrz lodowatego tornada, jednocześnie spalając ich na wiór, lub miotanie seriami noży strzelających błyskawicami rażącymi wszystkich przeciwników wokół nigdy nie przestaje być satysfakcjonujące. Pod koniec gry poczułem się niepowstrzymany, pewny siebie, ruszając rzucić wyzwanie Chronosowi...