Recenzja gry Far Cry 6 - to dobra gra. Tylko dobra

Piaskownica jak pustynia – wielka i bez życia

Padło słowo „stolica” – Esperanza miała być drugą wizytówką gry. Pierwsze w serii miasto z prawdziwego zdarzenia kreowano na miejsce, które w istotny sposób zmieni charakter rozgrywki i uczyni wirtualny świat głębszym. Tere-fere. Gdy do niego dotarłem (czego nie powinienem robić na początku gry, skoro ta strefa ma najwyższy poziom niebezpieczeństwa spośród wszystkich na mapie), na myśl przyszło mi Dunwall z Dishonored. Stalowe barykady nie do pokonania co parę przecznic i ponure puste ulice, po których chodzą tylko żołnierze z bronią w pogotowiu – oto, co przedstawia sobą Esperanza. Zapomnijcie o tętniącej życiem metropolii; Ubisoft powinien był raczej reklamować tę lokację jako „największy posterunek do przejęcia w historii serii”. Inna sprawa, że miejskie potyczki jakąś tam odrobinę świeżości do rozgrywki faktycznie wnoszą.

Scenarzyści Far Crya 6 miewali przebłyski, w których wykazali się przenikliwością i inteligencją...

W ogóle trudno mi jednoznacznie ocenić „piaskownicę” Far Crya 6. Budowniczowie świata i projektanci lokacji jak zwykle spisali się na medal, czyniąc z Yary kraj o wyrazistym charakterze, w przekonujący sposób imitujący Kubę. Tropikalny klimat, dominacja języka hiszpańskiego, kolonialne pamiątki na wybrzeżach i sumienna praca artystów środowiskowych w cyzelowaniu szczegółów skutkują kolejnym interesującym, wielkim i różnorodnym uniwersum, w które wielbiciele eksploracji mogą z błogością zanurzyć się na dziesiątki godzin. Podoba mi się też znalezione nowe zastosowanie dla funkcji chowania broni – wrogowie zwykle nie zaatakują nas, dopóki nie wyciągniemy gnata lub nie wykonamy innej niecnej akcji. Niektórzy nawet podzielą się informacjami za łapówkę. Podbija to nieco immersję i wiarygodność Yary.

Dobre wrażenie niweczy jednak mierna sztuczna inteligencja mieszkańców tego kraju. Nie wystarczy skleić ładnej makiety, by stworzyć wirtualne państwo z prawdziwego zdarzenia – trzeba jeszcze tchnąć w to trochę dobrze udawanego życia. Łatwo odnieść wrażenie, że w Yarze żyją – jak pies z kotem – wyłącznie żołnierze i partyzanci, którzy strzelają do siebie gdzie popadnie (tym drugim pojęcie konspiracji jest chyba obce). Cywile wydają się zaś jakimś odrębnym, zagrożonym gatunkiem, którego pojedyncze osobniki egzystują poza całym tym układem (nie licząc oskryptowanych scen), występując raczej na drogach, jako kierowcy różnych pojazdów zmierzający nie wiadomo dokąd, niż w opustoszałych wioskach i miasteczkach.

...ale przez większość czasu serwują nam... to.

Co gorsza, przez mierną SI na oczach gracza co chwilę rozgrywają się dantejskie sceny z udziałem NPC. Ot, choćby taka sytuacja. Żołnierz w dżipie zatrzymał się, ujrzawszy martwego kolegę na drodze (wojskowi nie zawsze są tak spostrzegawczy), i wyjął pistolet, wyraźnie zaniepokojony – choć nie wysiadł z wozu. Po kilku sekundach – kiedy stałem dwa metry obok z bronią w garści – oznajmił: „Nah, nikogo tu nie ma” i zaczął odjeżdżać... by przejechawszy 10 metrów, nagle zdać sobie sprawę z mojej obecności (gdy już znalazłem się za nim) i otworzyć ogień. W tym czasie kawałek dalej zupełnie spokojni cywile próbowali wyminąć zator na drodze, przejeżdżając przez wyłom szeroki na jakieś 4 metry – bez powodzenia. I dobrze, bo mogliby kogoś rozjechać. Ciągle to robią.

Raz widziałem, jak auto zawraca na drodze i zahacza o chodnik, potrącając przechodnia, a za moment dobija go kolejny przejeżdżający samochód (oczywiście kierowcom nawet nie drgnęła przy tym powieka). Innym razem żołnierz w ciężarówce, zauważywszy partyzantów na poboczu, zamiast wysiąść, zaczął zawracać, wypadł z drogi i zablokował się na jakichś śmieciach – bo algorytm kazał mu koniecznie prowadzić ogień zza kierownicy. Byłem też świadkiem potyczki na otwartej przestrzeni, podczas której partyzanci strzelali – bezskutecznie – do zdezorientowanego żołnierza znajdującego się jakieś 30 metrów dalej. Biedak chodził w kółko, nie wiedząc, co się dzieje, a chwilę po tym, jak znudzeni (chyba) rebelianci w końcu odeszli, nagle padł trupem... Nawet Cyberpunk mógłby śmiać się do rozpuku.

Chwilami można odnieść wrażenie, że twórcy Far Crya 6 spędzali za dużo czasu, grając w Borderlands.

Ostatecznym gwoździem do trumny immersji i wiarygodności Yary są zaś misje fabularne. To jeden z tych statycznych otwartych światów, w których wszyscy mają problemy, ale nie potrafią nic z nimi zrobić, dopóki nie przybędzie gracz zbawiciel i nie zaoferuje pomocy. Głównego wątku ruchu oporu przeciwko Antonowi Castillo też to dotyczy. Ten człowiek wydaje się mieć na wyspie samych wrogów, ale Dani jest najwyraźniej jedyną osobą na tej planecie zdolną do jakiegokolwiek działania w kierunku zaszkodzenia mu. Na przykład, jak już zostało powiedziane, do wejścia w pojedynkę frontowymi drzwiami do gabinetu prezydenta w pilnie strzeżonej stolicy, by go zgładzić. Poza tym – co to za armia, która w żaden sposób nie reaguje na przejmowanie kolejnych posterunków przez partyzantów?

Nie dość, że fabuła jest rozciągnięta do granic możliwości, to jeszcze składa się z wielu podobnych do siebie misji bez krzty polotu (może z pojedynczymi wyjątkami). Prawie przez cały czas wałkowany jest ten sam schemat: Dani ma udać się do takiej a takiej lokacji – w której oczywiście roi się od wrogów – a następnie zabić kogoś, zniszczyć coś, nacisnąć guzik, pociągnąć za dźwignię etc. Różnorodność objawia się głównie w tym, że czasem możemy załatwić sprawę po swojemu (po cichu albo z ogniem i mieczem), a czasem działamy „na gorąco”. Owszem, to właściwie standard w serii Far Cry – ale główny wątek nigdy przedtem nie był tak rozwlekły i rozkawałkowany na tyle „questów”, które nic nie wnoszą do opowieści. Chciałem powiedzieć: „do intrygi” – tyle że w tej grze nie ma niczego takiego. Zwrotów akcji też nie.

Ubisoft przeszedł sam siebie, wymyślając tę minigrę. Tylko co na to obrońcy praw zwierząt?

DRUGA OPINIA

Ilekroć przechodzę nową grę Ubisoftu, mam wrażenie, że grupa niezwykle utalentowanych ludzi z ogromnym budżetem i zapleczem technicznym chciała (bądź musiała) stworzyć dzieło na miarę teledysku disco polo. Jest ładnie, kolorowo, widać rozmach, ale trudno doszukać się w tym jakieś bardziej przemyślanej i spójnej wizji, by gra zapadła choć na chwilę w pamięć po jej ukończeniu.

Far Cry 6 znowu powiela znany z wielu innych tytułów Ubisoftu szablon fabularny. Historię śledzi się wprawdzie nieco lepiej dzięki temu, że główny bohater zyskał twarz, głos i własne zdanie. Kalka poprzednich opowieści pozwala jednak już na początku odgadnąć, jak się cała historia potoczy, a kiepsko napisane dialogi sprawiają, że nawet Giancarlo Esposito nie jest w stanie przekonać nas, byśmy choć trochę przejęli się losem wysypy Yary i jej mieszkańców.

„Szóstka” zepsuła ponadto największą zaletę Far Crya, czyli mechanikę strzelania. Poziomy wrogów niestety czynią z nich gąbki na pociski rodem z Far Crya: New Dawn, jeśli tylko nie używamy strzelby z odległości metra. Można kombinować ze zmianą broni zmodyfikowanej o różne perki, tylko że autorzy zapomnieli o funkcji zapisu setów, a ilość kliknięć w menu wymaganych do wymiany ekwipunku zawstydziłaby niejedną grę z turowym system walki.

Nowy Far Cry jest ogromną grą, w której ilość nie przekłada się na jakość. Ogromny świat wypełnia powtarzalna zawartość typu „kopiuj-wklej”. Pełno tu dziwnych „śmieci”, choćby w postaci irytującego autoprzełączania w tryb TPP czy misji w formie tekstowej, które przechodzi się w parę kliknięć, licząc na łut szczęścia. Raz zachwycamy się przepięknymi krajobrazami i świetnie wykonaną eksploracją świata gry, by za chwilę zostać sprowadzonym do parteru zadaniem polegającym na piciu i wymiotowaniu lub zmasakrowaniu zwierząt w hodowli psów. Autorzy co chwilę serwują skrajne pomysły i w efekcie ciągle jadą po bandzie, zamiast sunąć równo tym oczywistym torem.

Mimo całej mojej sympatii dla Dani Rojas nucącej Havanę podczas jazdy samochodem i niezaprzeczalnego uroku Yary, którą zwiedza się z przyjemnością, popsuta frajda ze strzelania sprawiła, że ostatecznie bawiłem się gorzej niż w Far Cryu 5. Męczyłem się, przechodząc grę, i na pewno do niej nie wrócę, by dokończyć całą masę pobocznych misji i wyzwań.

MOJA OCENA: 7 (a nawet 6,5 w szczególnie irytujących, niesmacznych momentach)

Dariusz „DM” Matusiak

Znaj proporcjum, mocium panie!

Jak dotąd prawie bez przerwy wieszam psy na Far Cryu 6, ale chcę wyraźnie zaznaczyć, że to nie jest zła gra. Po prostu dopadł ją syndrom n-tej odsłony serii – „rdzenne” mechanizmy rozgrywki przyjmujemy za pewnik i nie pochylamy się nad nimi, uwagę skupiając zamiast tego na wszystkim, co nowe. A to właśnie ten fundament gameplayu sprawia, że mimo całego złorzeczenia byłem w stanie wytrzymać w Yarze kilkadziesiąt godzin. I wciąż mam ochotę spędzić tam jeszcze odrobinę czasu... ale po dłuższej przerwie.

Destrukcja otoczenia wypada lepiej niż w FC5, ale do poziomu „dwójki" nadal jej daleko.

U samych podstaw Far Cry 6 wciąż jest bardzo solidną strzelanką. Trzymanie każdego spośród mnóstwa modeli broni w wirtualnych dłoniach jest przyjemne, oglądanie ich animacji cieszy oko, odrzut i dźwięk zostały należycie odwzorowane, a wymiany ognia dostarczają pozytywnych wrażeń – nawet jeśli wrogowie okazjonalnie zachowują się jak imbecyle. Do tego dochodzi taktyczna swoboda, która przyniosła chwałę tej serii u zarania dziejów i wciąż stanowi jej silny atut. To kolejna okazja, by zdjąć kapelusz przed projektantami lokacji, którzy rozsiali po mapie mrowie zróżnicowanych placówek do infiltracji, a w każdej zadbali o mnogość wejść i zapewnienie graczowi jak największej swobody w szukaniu sposobu na rozprawienie się z przeciwnikami.

I widzicie, jeden akapit wystarczył, by opowiedzieć o największym walorze Far Crya 6, który zapewnia mu nieprzeciętnie wysoką grywalność (no, może dwa akapity, bo jest to również zasługa angażującej eksploracji wielkiej „piaskownicy” pełnej interesujących lokacji – o czym wspomniałem wcześniej). Teraz wypada mi przejść do kolejnych nowości... które niekoniecznie czynią z „szóstki” grę lepszą od poprzednich części cyklu.

Czołgi i barykady - Esperanza w pełnej krasie.

AKTYWNOŚCI

Oprócz wszelkiej maści wojskowych placówek do infiltrowania i przejmowania (często w ramach zadań głównych i pobocznych) Yara oferuje różnorakie inne atrakcje. Można polować na zwierzęta, łowić ryby, brać udział w wyścigach, szukać skrzyń z łupem i sztampowych znajdziek w wielu odmianach, a także nacieszyć się minigrami, takimi jak domino czy... walki kogutów zrealizowane w formie bijatyki. Moim faworytem są natomiast wyprawy po skarb – lokalny odpowiednik skrytek preppersów z Far Crya 5, czyli minimisje polegające na rozwiązywaniu zagadek środowiskowych (nierzadko pomysłowych). Co istotne, eksploracja nadal odbywa się w „organiczny” sposób wprowadzony w FC5 – informacje o aktywnościach otrzymujemy z czytanych notatek i od NPC, a mapa nie zapełnia się znacznikami po wejściu na jakąś wieżę (tak jak w starszych odsłonach).

Poznajcie Supremo. Czuję, że ta mechanika zostanie z nami na dłużej w serii.

Ot, choćby czołgi. Nie przeczę, to sympatyczne narzędzie do siania zniszczenia. Szkoda tylko, że brutalnie unaocznia braki w technologii napędzającej Far Crya 6. Przeszkodą nie do pokonania dla tanków okazują się murki półmetrowej wysokości, a nawet niewielkie głazy, z którymi gąsienice nijak nie potrafią sobie poradzić. Biorąc pod uwagę, jaką mocą obliczeniową dysponujemy w dobie dziewiątej generacji konsol (choć Bogiem a prawdą do rachowania dość zaawansowanej destrukcji zdolne były już Xbox 360 i PS3, na których hulał Far Cry 2), chyba mamy prawo liczyć na postęp w dziedzinie niszczenia otoczenia, prawda? Nie wspominając o sztucznej inteligencji.

Bez kontrowersji działa za to kolejna nowość – Supremo, czyli wyrzutnia na plecach Dani(ego), która pełni funkcję specjalnej, ostatecznej zdolności, zdolnej odwrócić losy bitwy. Bez kontrowersji – o ile nie macie zastrzeżeń do przeszczepienia na grunt Far Crya systemu umiejętności z serii Assassin’s Creed. Tutaj wprawdzie nie ma tradycyjnego drzewka talentów do odblokowywania co poziom – wszelkie „perki” rozdzielono między ulepszenia dostępne poprzez system craftingu oraz czapki, buty i inne elementy garderoby służące jako łup (jeszcze jedna nowinka) – niemniej analogiczna jest zasada ładowania Supremo: dzieje się to wraz z zabijaniem wrogów.

Piraci drogowi są postrachem Yary.

Inne ciekawe novum w FC6 to... pozbawienie gracza możliwości podnoszenia broni po zabitych przeciwnikach – co prowadzi do absurdów. Jeśli nie przeznaczycie czasu na eksplorację i pogoń za skrzyniami z łupem rozsianymi po świecie gry (to domyślna metoda gromadzenia arsenału; alternatywą jest sklepik w obozie, ale trzeba zebrać hałdę surowców, by go postawić), prędzej czy później znajdziecie się w sytuacji, że w trakcie którejś misji atakuje Was eskadra helikopterów, a Wy nie bardzo macie czym je strącać.

Gdyby ktoś z Ubisoftu usłyszał ten zarzut, odparłby pewnie: „Pfff, po to macie różne rodzaje amunicji, gamonie, żeby poradzić sobie z każdym zagrożeniem”. Ów ktoś w ten sam sposób próbowałby pewnie obalić też oskarżenie, że przeciwnicy to często przysłowiowe gąbki na pociski. Szkoda, że gra nie sygnalizuje tego dostatecznie jasno i może się zdarzyć, iż wybałuszycie oczy, widząc, jak Wasze standardowe kule dosłownie odbijają się od hełmu szeregowego żołdaka. Przyjmijcie więc radę: zawsze miejcie pod ręką pukawki z amunicją przeciwpancerną i wybuchową. I celujcie w głowę – nawet najtwardszy skurczybyk z regionu o najwyższej randze nie powinien wytrzymać więcej niż dwóch „headshotów”, jeśli tylko macie naboje zdolne przebić jego zbroję.

Mrugnięcia do fanów serii - odfajkowane.

Pluton egzekucyjny czy ułaskawienie?

Najwyższa pora podsumować ten wywód. Podtrzymuję myśl wygłoszoną na wstępie: kto zakochał się w Far Cryu 5 (a zwłaszcza New Dawn), bez cienia wątpliwości obdarzy miłością również Far Crya 6. Chyba że właściwym obiektem uczuć był dla kogoś edytor Far Cry Arcade – jego w „szóstce” nie znajdziecie. Poza tym to więcej tego samego – dziesiątki godzin nieskrępowanej zabawy w atrakcyjnej i ogromnej piaskownicy, która może wystarczyć na wiele miesięcy okazjonalnego grania. To idealny tytuł, by rozerwać się po ciężkim dniu (tak pół godziny czy godzinkę), niezobowiązująco odhaczając kolejne punkty na mapie z praktycznie nieskończonej listy aktywności.

Jeśli jednak oczekujecie od gry czegokolwiek więcej niż wesołej „młócki” – na przykład fabuły, która nie obraża Waszej inteligencji – trzymajcie się z dala od Far Crya 6. Już prędzej zarekomendowałbym Wam... Cyberpunka 2077. Również jest – na pewnym poziomie – strzelankowym sandboksem z mrowiem „posterunków” do oczyszczenia na mapie, a SI tamtejszych przeciwników na tle tych z FC6 nawet nie wypada tak źle („gunplay” też jest niczego sobie)... Owszem, to porównanie źle świadczy o obu grach. Nie wiem tylko, o której bardziej.

A co do ciebie, Ubisofcie... cóż, na ciebie już szkoda mi słów.