Recenzja gry DiRT Rally - Richard Burns Rally może wreszcie odejść w niebyt

Na warunki panujące na trasie przejazdu deszcz ma niebagatelny wpływ.

Co nie znaczy, że jest nim w pełnym tego słowa znaczeniu. Do ideału jest jednak blisko. Codemasters udało się napisać model fizyczny, dzięki któremu DiRT Rally stara się bardzo wiernie odwzorowywać wszelkie siły działające na pędzące po wertepach auto. W zakrętach znakomicie czuć rozłożenie masy samochodu, opony zupełnie inaczej zachowują się na różnych rodzajach nawierzchni, a na domiar wszystkiego, gra jest przepysznie trudna. Po wyłączeniu wszystkich asyst, zabawa zamienia się w prawdziwe wyzwanie. Jazda wymaga skupienia, pilnego słuchania co mówi pilot - notabene chyba najlepszego w całej historii gier rajdowych - czasem niemal milimetrowej precyzji i mozolnego uczenia się na własnych błędach, po których nie można sobie odmówić kolejnej próby. I kolejnej. Dawno już żadna samochodówka nie wywoływała u mnie takich dreszczy emocji. Twórcom udało się wprowadzić do gry genialną atmosferę, włącznie z opcją możliwości zatrudniania mechaników, którzy w miarę zdobywania doświadczenia w kolejnych rajdach są w stanie coraz sprawniej naprawiać nasz pojazd czy nawet go ulepszać. Można tylko gdybać jak wielki mógłby być DiRT Rally dysponujący pełną licencją FIA na zawody WRC.

Najlepszy pilot w historii gier rajdowych, to ten z DiRT Rally.

Niestety, właśnie objętość gry jest w tej chwili jej największą bolączką. Otóż do przejechania mamy kosmiczną liczbę ponad siedemdziesięciu etapów, ale w rzeczywistości są to często powtarzające się fragmenty odcinków lub te same trasy z odwróconym kierunkiem jazdy. W sumie sześć lokacji pozwalających na zmagania rajdowe, w tym między innymi bardzo klasyczna Walia, asfaltowe Niemcy, wilgotne Monte Carlo, wyschnięta Grecja, pędząca na łeb na szyję Finlandia i dodana w ostatniej aktualizacji zaśnieżona Szwecja. Trasy są dość długie, choć nie ma mowy o ich całkowicie rzeczywistym odwzorowaniu. Zamiast kilkunastu kilometrów, które przejeżdżamy w czasie ok. siedmiu czy ośmiu minut, musiałyby mierzyć przynajmniej po dwadzieścia czy nawet czterdzieści kilometrów, a to by było chyba ponad siły większości wirtualnych kierowców. W każdym razie jeżeli chodzi o tak wymagający tytuł, gdzie jeden błąd zazwyczaj kończy marzenia o przyjeździe na linię mety na pierwszym miejscu. I jak napisałem wyżej, sama liczba tras wydaje się całkiem spora, ale jeżeli Codemasters zamierza w przyszłości dodać nowe rozszerzenia, to życzyłbym sobie właśnie kilka nowych lokacji. Polska czeka...

Poza typowymi rajdami możemy wziąć także udział w zawodach Rally Cross.

Same rajdy to jednak nie wszystko. W grze znalazły się także dwa inne rodzaje zmagań. Są to trzy lokacje przeznaczone dla zawodów Rally Cross, w trakcie których ścigamy się z kilkoma innymi konkurentami na specjalnie przygotowanym torze i Hill Climb, gdzie po serpentynie w stanie Kolorado mozolnie wspinamy się na szczyt masywu Pikes Peak. W obu przypadkach przydałoby się trochę więcej zawartości. Jednocześnie śpieszę z wyjaśnieniem, że te dodatkowe konkurencje nie mają w sobie nic z atmosfery poprzednich Dirtów i warto w końcu potraktować je zupełnie serio.

W parku serwisowym możemy dokonać napraw uszkodzonego pojazdu oraz zmienić ustawienia pojazdu.

Sprawa lepiej ma się z dostępnymi pojazdami, podzielonymi na kilka kategorii - najczęściej według dekady. Jest ich niemal czterdzieści, poczynając od klasyków z lat 60. ubiegłego wieku aż po nowoczesne wózki - od Mini Coopera S, przez Forda Sierrę Coswortha, Lancię Delta S4 i Integrale, Audi Sport Quattro, aż po Forda Focusa, Subaru Imprezę czy Mistubishi Lancera. W sumie pięćdziesiąt lat historii rajdów czeka na wypróbowanie, a co najważniejsze, każdy z pojazdów oferuje inne doznania. Dla entuzjastów rzecz zupełnie nie do pogardzenia, pokazująca przy okazji jak przez te dziesięciolecia ewoluowała technologia. Codemasters należą się duże brawa za właściwy dobór pojazdów. I chciałoby się jedynie, aby koszt ich zakupu był nieco mniejszy, bo przy obecnym poziomie trudności kampanii nawet najlepsi kierowcy chcący kupić te cacka będą musieli przez wiele, wiele godzin kręcić kierownicą. Co samo w sobie jest wielką przyjemnością, no ale... wiadomo, że nie wszystkim może się to spodobać.

Sine chmury nad Walią to nieodzowna cecha tego krajobrazu.

Model uszkodzeń jest całkiem przyzwoity i pozwala na symulację wielu defektów. Odniosłem jednak wrażenie, że też sporo potrafi wybaczyć i aby doszło do poważniejszych usterek uniemożliwiających dalszą zabawę kierowca naprawdę musi się postarać. W samotnych zmaganiach i tak jakikolwiek większy dzwon skutkuje restartem przejazdu, bo chyba nie ma co męczyć się walką z materią, kiedy rewelacyjnego czasu i tak nie mamy szans wykręcić. Sprawa ma się inaczej jeżeli ktoś traktuje przygodę z DiRT Rally absolutnie poważnie lub zamierza rywalizować w sieci poprzez usługę RaceNet, ale takich osób zapewne aż tak wiele się nie znajdzie. Mimo wszystko, nawet ta prawie-symulacja musi mieć pewne granice, aby nie odstraszyć zupełnie potencjalnego klienta, który chciałby po prostu spróbować jak to jest być kierowcą pędzącego po leśnym dukcie potwora z napędem na cztery koła. Ale tu amatorzy raczej nie mają czego szukać. Poza tym, aby poczuć pełnię wrażeń oferowanych przez model jazdy przyda się przyzwoita kierownica, minimum Driving Force GT, a jeszcze lepiej coś na poziomie G27. W każdym razie coś z porządnym force feedbackiem, żadne biedronkowe wynalazki. Można próbować grać na padzie, ale to oczywiście nie to samo. Władcy klawiatury niech lepiej trzymają się od tego tytułu z daleka.

Na dobrej kierownicy i przy widoku z kokpitu wrażenia są niezapomniane.

Pod względem wizualnym DiRT Rally nie powala na kolana. Jest przyzwoicie, ale nic ponadto. Trzecia iteracja silnika Ego świetnie radzi sobie z fizyką obiektów, ale graficznie nie pozwala na zbyt wiele wodotrysków. Jest schludnie i co najważniejsze, gra została świetnie zoptymalizowana. Nigdy nie zdarzyło mi się jakiekolwiek przycięcie. Jest ultra płynnie, a to chyba najlepsza rekomendacja. Oprawa dźwiękowa jest za to absolutnym majstersztykiem. Począwszy od genialnego pilota, o którym już wyżej wspominałem, świetne dźwięki silników, a skończywszy na wszelkich odgłosach dochodzących do kabiny w trakcie jazdy. Przy porządnym systemie nagłośnienia wyposażonym w subwoofer można się poczuć jak król drogi. Ale nawet słabsze głośniczki zapewnią odpowiedni komfort.

Trochę słońca nad Monte Carlo i gra od razu nabiera kolorów.

Nie wiem jaki pakt i z kim zawarło Codemasters, po tych wszystkich latach błądzenia po omacku wśród hamburgeryzujących Dirtów i zupełnie do mnie nie trafiającej w ich wykonaniu serii F1, ale w moich oczach wydaniem DiRT Rally Brytyjczycy całkowicie się zrehabilitowali. To świetna, bardzo wymagająca gra, która tu i ówdzie mogłaby doczekać się jeszcze kilku szlifów, ale nawet biorąc pod uwagę jej braki, w tej chwili w swojej kategorii jest bezkonkurencyjna. Godny następca Richard Burns Rally? Moim zdaniem tak. Umarł król, niech żyje król.