Recenzja gry Destiny 2 – diablo dobra strzelanka

Szybkie podróżowanie

Zaletą krótkich pobytów w Europie, na Tytanie, Nessusie czy IO jest brak czasu na znużenie się jedną lokacją w trakcie kampanii. Najmocniejszym punktem wszystkich misji są właśnie miejsca akcji, a ich częsta zmiana i ogromna różnorodność maskują zwykle jedno podobne zadanie. Ciężko by mi było w tym momencie wskazać, która miejscówka zrobiła na mnie największe wrażenie. Strefa europejska to zarówno górskie scenerie gdzieś w Alpach, jaki postapokaliptyczne stacje metra czy tajemniczy las skąpany we mgle, niczym w opowieści fantasy. Nessus zachwyca ogromem kanciastych budowli kosmicznej rasy Vex, w zakamarkach księżyca Tytan znajdziemy zbudowane pod wodą futurystyczne miasto, a IO to prawdziwy świat „nie z tej ziemi” w zielonkawych kolorach.

Prowadzenie ciężkich pojazdów ma trochę dziwną fizykę, ale jest miłym urozmaiceniem kampanii.

Wszystkie krajobrazy mogą się podobać, nawet mimo tego, że silnik graficzny Destiny słabo radzi sobie z detalami dalszego planu. Oprawa zaczyna za to błyszczeć, gdy zagłębiamy się w sieć korytarzy różnych baz czy statków obcych, pełnych detali i świetnej gry świateł. Niekiedy też, zwłaszcza podczas misji typu szturm, wychodzimy na rozległe, otwarte przestrzenie, gdzie dwie rasy kosmitów toczą ze sobą regularną bitwę. Widok mnóstwa walczących wokół jednostek, odpalających rakiety, błyski eksplozji i wszechobecny chaos robią naprawdę niesamowite wrażenie!

Klany

W Destiny 2 istotną rolę zaczęły w końcu odgrywać klany tworzone przez graczy, a przynależność do któregoś z nich daje teraz istotną przewagę nad samotnikami. Granie pod sztandarem klanu oznacza zbieranie specjalnych punktów, a za nie co tydzień każdy członek dostaje nagrodę w postaci nowego sprzętu. Co więcej, wypełnienie cotygodniowej puli awansuje nasz klan na wyższe poziomy, które sprzyjają uzyskiwaniu częstszych i lepszych nagród za inne aktywności.

Destiny 2 oferuje niezwykłą różnorodność krajobrazów i odwiedzanych lokacji.

Koniec gry to dopiero początek

Przy tak dobrze pomyślanych lokacjach, grzechem byłoby zostawić je równie puste jak poprzednio. Na szczęście twórcy odrobili lekcje i dodatkowych aktywności jest teraz dużo więcej. Już od początku gry możemy wziąć udział w dostępnych na mapie przygodach – krótkich misjach pobocznych z narracją głosową, które poszerzają naszą wiedzę o świecie gry. Później odblokowujemy questy – bardzo podobne zadania, tylko dłuższe i ciekawsze, choć trochę rozczarowuje tu fakt, że często są to po prostu zmodyfikowane wersje misji typu szturm. Zarówno questy, jak i przygody występują w ograniczonej liczbie na każdym z księżyców i później zostają nam jedynie powtarzalne czynności, choć tu też znalazło się parę nowości.

Ponownie możemy liczy na nudne patrole z Destiny, czyli rozsiane po mapie bardzo krótkie i proste zadania na dwie, trzy minuty. Znacznie zmieniono za to publiczne wydarzenia polegające na odpieraniu fal wrogów – aż do końcowego minibossa. Nie musimy już czekać na nie w nieskończoność, są nieco inne niż poprzednio, a najlepsze jest to, że każde z nich ma teraz dodatkowe, sekretne zadanie, wykonanie którego odblokowuje włączenie wyższego poziomu trudności i szansę na lepsze nagrody. Nowością na mapie są tzw. zaginione sektory – miały to być ukryte miejsca z bossem do pokonania, ale tak naprawdę formułą do złudzenia przypominają patrole. Wszystkie wejścia do tuneli są wyraźnie zaznaczone na mapie, a końcowa bitwa jest bardzo prosta. Zabrakło tu wyzwania w szukaniu i w walce.

Ciasne wnętrza statków kosmicznych i baz wyglądają lepiej niż otwarte przestrzenie.

Poza tymi wszystkimi aktywnościami, które znajdziemy, eksplorując swobodnie każdą z map, są jeszcze misje typu szturm (strike) – jedyne, kiedy to gra sama wyszukuje nam dodatkowych kompanów ze względu na sporą liczbę przeciwników i zwykle dłuższą walkę z końcowym bossem. Nowe szturmy w Destiny 2 imponują dużo większymi lokacjami i wspomnianymi już widowiskowymi bitwami kosmitów, w których łatwo można stracić kontakt wzrokowy ze swoją drużyną. Nie ukrywam jednak, że ich mechaniki okazały się dla mnie sporym rozczarowaniem. Nie pojawiło się tu nic nowego ani nic wyjątkowego, poza znanym z poprzedniej części przenoszeniem świetlistej kuli lub koniecznością postania chwilę w wyznaczonym okręgu. Jedyną szansą na ciekawszą rozgrywkę są zmieniające się co tydzień modyfikatory w znacznie trudniejszej wersji – nocnym szturmie (Nightfall). No i jest jeszcze wisienka na torcie, czyli najazd (raid)...

Najazdy, czyli długie, wieloetapowe misje w kooperacji aż sześciu graczy stanowią pewien fenomen w społeczności Destiny. Premiera nowego najazdu wydaje się być zawsze bardziej wyczekiwana niż sama gra lub kolejne rozszerzenie. Jedne zespoły transmitują rozgrywkę na żywo, ścigając się, który pierwszy dotrze do samego końca, podczas gdy inne zupełnie odcinają się od internetu, by samodzielnie zgłębić wszelkie sekrety i mechaniki. Wszystko dlatego, że rajdy są największym i najciekawszym wyzwaniem PvE – z mechanizmami, których próżno szukać podczas przechodzenia fabuły czy misji pobocznych, a pokrętny sposób na pokonanie każdego etapu nie jest ani podany, ani nawet zasugerowany przez interfejs gry.

Przepych Lewiatana

Nowy najazd o nazwie Lewiatan zabiera nas na pokład ogromnego statku kosmicznego samego cesarza rasy Cabal (Kombinat) – Calusa. Miejsce akcji wyróżnia się bardzo stylistyką, przypominając ogromny, pełen przepychu pałac ze złota. Największą nowością jest jednak to, że do najazdów zawitała w końcu narracja fabularna i raz po raz słyszymy wypowiedzi naszego wroga. Sama struktura rajdu także różni się w pewien sposób od poprzedniej, choć oczywiście wszystko nadal polega na odpowiednim podziale ról w zespole, rozwiązywaniu zagadek środowiskowych i zgraniu w czasie wśród przeszkadzających fal przeciwników.

Większość zadań pobocznych kończy się starciem z wyjątkowo silnym przeciwnikiem.

Złota kolorystyka i sam wystrój lokacji jakoś specjalnie nie przypadły mi do gustu, ale wiem już na pewno, że doskonalenie metod wspólnego przechodzenia poszczególnych etapów oraz zbieranie wszystkich nagród z rajdowych skrzyń z pewnością zajmie mi większość czasu spędzonego z Destiny 2. Nawet kiczowato wyglądające komnaty nie są w stanie popsuć tej magii i wyjątkowości, jaką mają rajdy, a godziny wspólnego przekrzykiwania się i satysfakcję, gdy finałowy boss w końcu osuwa się na ziemię, pamięta się naprawdę długo!

Dla powracających graczy Bungie przygotowało niespodziankę. Import postaci z pierwszej części oznacza nie tylko przywrócenie im dotychczasowego wyglądu. W krótkim pokazie slajdów można przypomnieć sobie, kiedy ukończyliśmy poszczególne kampanie fabularne z dodatków oraz najazdy. Nie byłoby w tym niczego szczególnego, gdyby nie dokładne daty każdego wydarzenia i lista nicków graczy, z którymi dokonaliśmy danego wyczynu, co budzi masę wspomnień.

Jedna z nowości endgame’u - zaginione sektory - rozczarowuje prostotą i oklepanym schematem.

Kącik weterana, czyli co się zmieniło

Trudno mi sobie wyobrazić, że istnieje grupa osób, które przez trzy lata grały w Destiny, a teraz zastanawiają się, czy zainwestować w drugą część. One albo grają już od momentu premiery, albo wręcz przeciwnie – bojkotują grę, narzekając na wprowadzone nowości lub ich brak. Dla porządku warto jednak odnotować podstawowe zmiany, jakie nastąpiły „pod maską”, obok tych wszystkich questów, przerywników filmowych i zaginionych sektorów.

Dla niektórych sporą wadą może być to, że na pierwszy rzut oka wiele się właśnie nie zmieniło. Destiny 2 ochoczo korzysta z tych samych modeli przeciwników, mechanizmów rozgrywki, interfejsu ekranu czy wyboru ekwipunku. Część z tego rzeczywiście ma sens – trudno oczekiwać zupełnie nowych wrogów, gdy akcja dzieje się krótko po wydarzeniach z poprzedniej odsłony cyklu, a menu zarządzania sprzętem było wzorem czytelności i elegancji w jednym. W innych aspektach brakuje jednak trochę świeżości, chociażby w kreatorze postaci, który pozostał tak samo ubogi, nieznacznie zmieniły się jedynie twarze do wyboru – na brzydsze!

Statyczne obrazki nie wyrażają tego, co potrafi się dziać na misjach typu szturm.

Destiny 2 jest grą zdecydowanie łatwiejszą i przystępniejszą. Mocniejsi przeciwnicy nie stanowią żadnego problemu, nawet przy użyciu tylko podstawowej broni, a system nagradzania dba, by cały czas dokonywał się progres postaci. Brak odczuwalnego grindowania jest w pewnym stopniu pozytywną rzeczą, ale całość dzieje się chyba trochę zbyt szybko, a egzotyczne przedmioty wpadają zbyt łatwo, zamiast dawać poczucie naprawdę wyjątkowej nagrody – oczywiście głównie dla zaprawionych w boju Strażników. Wszystko to bowiem sprawia, że w tym momencie Destiny 2 to świetny tytuł szczególnie dla osób, które nie mają wiele czasu na granie w tygodniu, gdyż bez większych poświęceń można stworzyć tu odpowiednio silną postać, radzącą sobie z najtrudniejszymi aktywnościami.

Kontrowersyjne zmiany zaszły w systemie ekwipunku i rozwoju postaci. Zmniejszyła się liczba zdolności każdej podklasy, a te odpowiedzialne za szybkość poruszania się czy wytrzymałość powędrowały do poszczególnych części pancerza, które pełnią teraz funkcję opcjonalnych modów. Wiele losowych perków w karabinach zastąpił stały zestaw zaledwie paru ulepszeń do konkretnego modelu oraz jeden slot na modyfikację. Do historii odeszło więc polowanie na tzw. „god roll”, czyli perfekcyjny zestaw perków do danej broni. Ponadto nastąpiło przesunięcie karabinów snajperskich i strzelb do trzeciego slotu broni ciężkich, co w moim odczuciu znacznie zmniejszyło częstotliwość ich wykorzystywania – praktycznie cały czas można grać bronią podstawową, a nowe klasy, czyli pistolet maszynowy i granatnik, są w większości bezużyteczne.

Gruntowne przeróbki objęły także barwy (shadery), czyli kolorowe skórki na pancerz i broń. Narzekanie na to, że są teraz jednorazowe i dostępne w systemie mikropłatności, wydaje się trochę przesadzone – z nagród w grze dostajemy ich naprawdę od groma. Nie podoba mi się jednak fakt, że ich aplikowanie stało się dużo bardziej skomplikowane i czasochłonne, choć jest to efekt uboczny większej swobody wyboru oraz dostępnych możliwości. W Destiny 2 zabarwić po swojemu możemy chociażby statek czy każdy element pancerza osobno. Z ciekawszych zmian warto jeszcze odnotować funkcjonalną mapę z naszą pozycją oraz nowe animacje zachowania niektórych wrogów – np. wandale mogą teraz bardzo szybko biegać na czworakach.

Nowy najazd to przede wszystkim zagadki oraz długie i wyczerpujące walki z rasą Cabal w zupełnie nowej scenerii.

Tygiel zmian na arenie PvP

Pisząc o zmianach, nie sposób nie wspomnieć o walkach PvP pomiędzy strażnikami w Tyglu (Crucible), które doczekały się małej rewolucji. Liczba graczy w każdym trybie została zmniejszona do czterech zamiast sześciu w drużynie, mecze są krótsze, częściej można korzystać z amunicji do broni ciężkiej, a nasze zdolności specjalne nie odnawiają się już tak szybko. A jak to wygląda w praktyce?

Jest zdecydowanie wolniej i jakoś tak mniej wesoło. Kiedyś walki toczyły się w zasadzie na każdy dystans, teraz wszyscy trzymają się na średnią odległość zbici w jedną gromadę, używając głównie karabinów automatycznych lub zwiadowczych. W trybie kontroli trzeba się naprawdę nabiegać za przeciwnikiem, by choćby kogoś dostrzec, w przeciwieństwie do ciągłych starć przy 12 osobach na mapie. Takie mechaniki zdecydowanie sprzyjają zgranym klanom, z którymi przypadkowa zbieranina ludzi nie ma w zasadzie żadnych szans. Miłośnicy tego typu rozgrywek zawsze mieli do nich dostęp w cyklicznych „próbach Ozyrysa” i trochę dziwne, że styl ten narzucono teraz w całym PvP.

Poza nowymi zasadami trzeba też zaakceptować ograniczenia w dostępie do konkretnych trybów. Twórcy pozwalają nam wybrać tylko pomiędzy luźniejszymi potyczkami w „szybkiej grze”, gdzie sami odradzamy się po śmierci, a „rywalizacją”, w której wskrzesić mogą nas jedynie towarzysze. To, który z pięciu dostępnych trybów akurat się włączy, jest już losowe i zaliczając tygodniowe wyzwania w Tyglu, nieraz będziemy musieli przetrwać jakoś te mniej lubiane aktywności.

Wszyscy znajomi z pierwszej części powracają w Destiny 2. Sequel garściami korzysta ze starych, sprawdzonych materiałów.

Przeznaczona mu wielkość?

Tak właśnie prezentuje się Destiny 2 w swojej próbie pogodzenia trzech lat przyzwyczajeń z głodem nowości. Po kilkudziesięciu godzinach grania wiem już, że ja na pewno się przyzwyczaję i spędzę z Destiny 2 kolejne setki godzin, bo nie znam strzelaniny serwującej większej frajdy ze zwykłego ostrzeliwania pokracznych kosmitów, na dodatek przy tak wspaniałej ścieżce dźwiękowej. Takiego problemu nie mają nowi gracze lub ci, którzy szybko odbili się od części pierwszej. Dla nich to naprawdę udany i lepszy pod każdym względem sequel.

No i trzeba też zaznaczyć, że Destiny 2 takie jest tylko dziś, teraz. Było inne parę dni temu, jeszcze bez najazdu i możliwości ukończenia nocnego szturmu. Jutro będzie jeszcze inaczej, gdy pojawi się tajemniczy sprzedawca Xur oraz Próby Dziewięciu – nowy tryb PvP. W kolejnych tygodniach będzie to jeszcze trochę inna gra – wraz z powrotem wykonywania zadań dla frakcji i nową odsłoną turnieju Iron Banner. W przeszłości nowe zadania pojawiały się z okazji Halloween, Gwiazdki czy walentynek, więc przed nami naprawdę wciąż sporo nowego. Destiny 2 to nie jest gra, którą można skończyć. To przygoda, która trwa, która rozrasta się nie tylko z płatnymi dodatkami DLC. „Destiny to hobby”.