Recenzja gry Darksiders 3 – powrót apokalipsy wg św. Marvela

Bez litości

Wojna i Śmierć przechodzili przez hordy wrogów w hollywoodzkim stylu – wychodząc z wszelkich batalii raptem z lekkimi zadraśnięciami. W końcu to jedne z najpotężniejszych istot na świecie. Z Furią jest trochę inaczej. Spacerek skończył się na Darksiders II, gdzie nawet ostatni boss nie był odpowiednio trudny. Trzecia odsłona na dzień dobry sprowadza nas do parteru i wolną ręką pokazuje na Dark Souls. Teraz tak się będziemy bawili.

Już pierwszy, prologowy boss stanowi wyzwanie. Bije mocno i musimy pokonać proste, platformówkowe przeszkody, by go dosięgnąć. A potem jest jeszcze ciekawiej. Walki z Grzechami i innymi głównymi przeciwnikami okazują się spektakularne i różnorodne. Niektóre to po prostu dwufazowe potyczki z silnymi wojownikami, inne to z kolei bardziej zręcznościowe, unikatowe wyzwania. Zawsze czymś się różnią, potrafią zaskoczyć i są ładnie splecione z fabułą, wpasowując się w klimat gry. I w większości są piekielnie trudne. Niemniej każde zwycięstwo sprawia satysfakcję. Japończycy byliby dumni.

Bossowie bossami, ale zwyczajni przeciwnicy też potrafią dać popalić. Zadają spore obrażenia, atakują z zaskoczenia i grupami. Poziom trudności na szczęście można regulować, na normalnym i łatwym zabawa stanowi przyjemne wyzwanie, którego jednak nie należy lekceważyć, bo jeśli opuścimy gardę, gra znowu zamiecie nami podłogę. Dwa wyższe, w tym „apokalipsa”, to już ścieżka dla masochistów, którzy rzeczywiście lubią potyczki w stylu Dark Souls.

Niezależnie od tego, co wybierzemy, będziemy musieli mądrze korzystać z wszelkich wzmocnień i narzędzi, jakie oferuje gra. Przede wszystkim przyzwyczajajmy się do używania odłamków kamieni zastępujących zwyczajne mikstury. Bez nich daleko nie zajedziemy. Niektóre leczą, inne oferują tymczasowe bonusy do pancerza, ataku, szybkości i innych atrybutów. Najlepsze jest to, że poziom trudności wynika z fabuły. Furia startuje jako najsłabszy jeździec, który ma najwięcej do udowodnienia. Zdobywanie kolejnych mocy ma tu sporo sensu.

Sama walka, wbrew wszelkim obawom towarzyszącym pierwszym prezentacjom, została świetnie zrealizowana. Właśnie dlatego chce się brnąć przez kolejne etapy, mimo że starcia nie należą do najłatwiejszych. Jest brutalnie, krwawo i cholernie widowiskowo. Wraz z odblokowywaniem dalszych mocy towarzyszą nam coraz bardziej spektakularne efekty świetlne, a dobrze wyprowadzone combosy cieszą oko. Kombinacji ciosów jest zresztą naprawdę sporo, mają odmienne skutki i potrzeba chwili, by je opanować.

Różnie bywa za to ze sztuczną inteligencją przeciwników. Szeregowe potworki dają się wyprowadzać w pole i zapędzać w kozi róg, co czasem ułatwia walkę (choć i tak możemy oberwać). Z drugiej strony bossowie nie są już tacy litościwi i potrafią dostosowywać taktykę do naszych zachowań.

Arsenał apokalipsy

Im większą siłą dysponuje Furia, tym lepiej to wszystko wygląda. Czarownica z gracją wywija biczem i resztą arsenału, a uderzenia mają należyty impet i tempo. Ze względu na to, że zbieramy spore cięgi, musimy zaprzyjaźnić się z unikiem. Jeśli wykonamy go w odpowiednim momencie, mamy czas na brutalny i bolesny odwet. Gra zaznacza to minimalnym spowolnieniem czasu. Dobrze wyprowadzone kontry sprawiają autentyczną radość, podobnie jak czary, bez używania których pokonanie bossów mogłoby być wręcz niemożliwe.

W trakcie podróży odblokowujemy cztery wzmocnione formy Furii, które władają mocą ognia, wiatru, energii i lodu. Pomagają one w rozwiązywaniu zagadek środowiskowych, ale definiują też styl, w jakim walczymy, bo wprowadzają do zabawy dodatkowe zaklęcia i alternatywną broń uzupełniającą arsenał. Tak, choć Furia polega głównie na magii, to jednak aktywnie wykorzystuje także bardziej tradycyjne uzbrojenie: miecze, nunczako, młot, dysk do rzucania czy włócznię. Do wyboru, do koloru.

Daniem głównym pozostają jednak wspomniane moce. Dla przykładu ta związana z ogniem pozwala na grad szybkich ciosów, a ta bazująca na lodzie sprzyja miłośnikom pancernych postaci. Najchętniej korzystałem z tej ostatniej, ale pojawia się ona na nieco późniejszym etapie gry. W trakcie podróży znajdujemy także wzmocnienia nadające dodatkowe właściwości broni. Zarówno arsenał, jak i owe znajdźki możemy ulepszać u kowala. Prosty, ale wdzięczny crafting dodaje walce głębi i pozwala jeszcze bardziej dostosować dostępne możliwości do naszych preferencji. Rzemiosło rozwija idee z pierwszej części i delikatnie łączy się z tym, co znamy z Bastionu studia Supergiant Games.

Biuro podróży „Armagedon”

Eksploracja należy do największych zalet Darksiders III. Jest płynna, angażująca i cholernie przyjemna. Wciąga jak dobre bagno po deszczu. Nie nudzimy się ani przez chwilę, przemierzając kolejne lokacje. Samo zwiedzanie okazuje się płynne i intuicyjne, zwłaszcza gdy Furia zyskuje dodatkowe moce, pozwalające chodzić po morskim dnie czy po wodzie.

Backtracking, owszem, występuje, ale w raczej nieinwazyjnej i sympatycznej postaci. Jest niejako wpisany w serię o metroidvaniowym rodowodzie. Do niektórych lokacji możemy wrócić i znaleźć więcej sekretów, gdy odkryjemy nowe możliwości naszej heroiny.

Warto to robić, bo zyskujemy dzięki temu sporo profitów – dusze, które stanowią zarówno walutę, jak i ekwiwalent punktów doświadczenia, odłamki do craftingu, wspomniane kryształy i ulepszenia do broni. W końcu seria Darksiders to coś więcej niż slasher – to gry action-adventure czerpiące pełnymi garściami z Castlevanii czy nieodżałowanego Legacy of Kain. A że przy tym serwują efekciarskie walki, to tylko lepiej.

Autorzy wzorem starej Castlevanii stworzyli jeden wielki megaloch zamiast kilku odseparowanych lokacji, do których można dostać się z centralnego huba. Poszczególne obszary przechodzą płynnie jeden w drugi i nie są pocięte ekranami ładowania. Dostęp do niektórych miejsc musimy po prostu odblokować poprzez rozwiązanie zagadek środowiskowych, do których często potrzebujemy mocy ognia czy energii.

Same zagadki zrealizowano wzorowo. Trzeba się przy nich sporo nagłowić, ale poza dwiema czy trzema nie są frustrujące. Poziom złożoności rośnie wraz z postępami w grze i działa to bardzo logicznie. Kolejne elementy dokładane są stopniowo, tak byśmy się nie pogubili. Niektóre wyzwania tego typu wymagają pomyślunku i precyzji, ale sprostanie im przynosi jeszcze większą satysfakcję. Gunfire Games zadbało, byśmy nie czuli zmęczenia i przytłoczenia. Łamigłówki skoncentrowano na sensownych, nie za dużych obszarach, przeplatając je z walkami w idealnych proporcjach.

Uspokajam też tych, którzy byli przerażeni określeniem „loch”. To nie tak, że wędrujemy tylko przez coraz bardziej posępne podziemia jak w pierwszym Diablo. Lokacje są bardzo klimatyczne i zróżnicowane. Owszem, sporo biegamy tu po zdemolowanym metrze i kanałach, trafiamy do ukrytej pod tym wszystkim nekropolii, ale skaczemy też po dachach budynków i przemierzamy ulice miast, a nawet pustynię.

Poszczególne krajobrazy łączą się w sensowny i spójny sposób, a nawigacja, mimo braku mapy, nie sprawia problemów. Jest wręcz bardziej intuicyjna i naturalna. Zresztą mamy do dyspozycji kompas i opcje szybkiej podróży, a lokacje pełne są charakterystycznych punktów, więc nie ma ryzyka, że się zgubimy. Jedyne, co w tym wszystkim boli, to system autozapisu gry. Jako że często giniemy, równie często się też odradzamy. Zazwyczaj wracamy do życia dość blisko miejsca, gdzie polegliśmy, ale zdarzają się sytuacje, że musimy przebiec spory kawałek i jeszcze przetrwać starcia, których wolelibyśmy akurat uniknąć. Szybko się jednak do tego przyzwyczajamy.

Pocztówka z Końca Świata

Darksiders III hula na Unreal Enginie 4 i prezentuje się naprawdę nieźle. Owszem, tu i tam widać cięcia budżetowe, gra nie powala liczbą wielokątów, ale przestaje to mieć znaczenie tak szybko, że nawet nie zauważycie kiedy. Braki w detalach i teksturach Gunfire nadrobiło znakomitymi, mocno komiksowymi projektami postaci, potworów i lokacji. Miejscówki przedstawiają się zjawiskowo. Czy to zniszczone centrum miasta, w którym wyrosło drzewo wielkości wieżowca, czy opanowane przez robactwo tunele metra, które każą się zastanawiać, czy nie tak wyglądało naturalne środowisko życia filmowego obcego, czy pustynia, na której wiatr przysypuje piachem szkielety budynków – wszystko to robi powalające wrażenie bez palenia kart graficznych naszego sprzętu.

Sama Furia przeszła też lekki facelifting po skargach na wygląd jej twarzy w pierwszych zwiastunach. Teraz prezentuje się wdzięcznie i charakternie, podobnie jak pozostałe postacie. Z kolei w przypadku Grzechów Głównych Gunfire zaszalało. Wizerunki przeciwników w kreatywny sposób oddają ich naturę, opowiadają historię samą w sobie i momentami nadają grze charakter horroru. Bossowie są pełne detali, jedni spektakularni, inni odrażający i niepokojący, zawsze cudownie przesadzeni. Joe Madureira, ojciec serii, byłby dumny.

Całości dopełniają ładne animacje walk i dobrze wyreżyserowane przerywniki filmowe. To fragmenty, o które obawiałem się najbardziej, ale studio wyszło z tej próby obronną ręką. Drobne niedociągnięcia technologiczne nadrobiono ładnymi ujęciami, pomysłową aranżacją, plastyką i montażem. W połączeniu z bardzo przyjemną rozgrywką odbiera się je jak naprawdę niezły film. Z – jak wcześniej wspomniałem – porządnym scenariuszem, żeby było zabawniej.

Muzyka utrzymuje pewien poziom, choć nie stwarza takiego wrażenia obcowania z niesamowitością jak kompozycje Jaspera Kyda z Darksiders II. Niemniej kilka utworów wpada w ucho, zwłaszcza te, które mają podbijać nastrój podczas walki. Same odgłosy też wypadają bardzo przyzwoicie.

Wisienkę na torcie stanowi natomiast dobór aktorów. Nawet nadęty monolog z otwarcia brzmi nieźle, a potem dzieje się już tylko lepiej. Cissy Jones tchnęła w Furię życie i świetnie wyłapała wszystkie odcienie jej osobowości – wbrew pozorom jest ich więcej niż jeden. Aktorka doskonale wypada w momentach, kiedy wściekła siostra jeźdźców rusza do boju, jak i w chwilach jej zwątpienia czy rozbawienia. Nadaje bohaterce dodatkową głębię. A odtwórcy pozostałych postaci nie dają się jej przyćmić.

Potknięcia

Gra niestety nie jest wolna od wad. Wersja, którą testowałem, na początku zaliczyła dwa brzydkie crashe, po których musiałem wracać do ostatniego punktu autozapisu. Zdarzają się też spadki płynności animacji i drobne błędy w wyświetlaniu grafiki. Pewnie spora część tych problemów zostanie wyeliminowana w dniu premiery, ale jednak muszę o tym wspomnieć.

Jak już napomknąłem – chwilami denerwuje system save’ów. Niektóre punkty zapisu leżą dość daleko od miejsc, gdzie straciliśmy życie. Biorąc pod uwagę, że przytrafia się to nam nie raz i nie dwa, w kilku etapach staje się uciążliwe. Zwłaszcza że parę trudnych walk toczymy w raczej ciasnych pomieszczeniach, a kamera okazjonalnie szaleje – choć to akurat częsta choroba w podobnych tytułach.

Czasem można dostrzec ograniczony budżet produkcji. Natrafiłem na kilka niewidzialnych ścian i uproszczeń w projektach lokacji, w dodatku model fizyki jest uboższy niż w pierwszej czy drugiej części. Tam mogliśmy demolować samochody, rzucać kontenerami. Tutaj czasem porozwalamy beczki czy skrzynie, ale auta ledwie zarysujemy. Szkoda, psuje to trochę wrażenie totalnej destrukcji, jakie towarzyszyło niektórym etapom, zwłaszcza na początku opowieści o Wojnie.

O ile Gunfire wyeliminowało problem ociężałych animacji podczas walki, o tyle na starcie chwilami miewałem kłopoty ze sterowaniem, przynajmniej z użyciem myszki i klawiatury. Jest podobne do tego, co znamy z innych tego typu gier, ale podczas niektórych etapów platformowych wymaga dużo większego wyczucia i opanowania – np. potrzeba chwili, by zrozumieć, jak skutecznie bujać się na biczu zaczepionym o wystające belki. Po paru minutach da się przywyknąć, ale początkowo może to irytować.

Odniosłem też wrażenie, że etap poprzedzający ostatniego bossa zrealizowano zbyt pośpiesznie. O ile sama walka wydaje się całkiem w porządku i dostarcza fajnych odpowiedzi na parę pytań, a filmik, który otrzymujemy w nagrodę za pokonanie finałowego przeciwnika, rozpędza hypetrain na Darksiders IV do prędkości nadświetlnej – o tyle brakuje jakiegoś małego wypełnienia, delikatnego spowolnienia, krótkiego etapu budującego napięcie przed ostateczną konfrontacją. Jesteśmy w nią rzucani niemal od razu po głównym zwrocie akcji (całkiem niezłym, swoją drogą). To w zasadzie drobiazg, ale zwrócił moją uwagę.

Tour de force

Darksiders III to prawdopodobnie jedno z większych i bardziej pozytywnych zaskoczeń tego roku. Wyrosło w cieniu gigantów, jacy zdominowali ten sezon – Red Dead Redemption II, God of War i Marvel’s Spider-Man. Gra nie zapowiadała się najlepiej, w dodatku powstała w niezbyt sprzyjających okolicznościach i pod presją. W końcu to prawdopodobnie ostatnia szansa, by przywrócić tę sympatyczną mieszankę slashera i „zeldoida” do życia.

Na przekór wszystkiemu, mimo faktu, że powstało w małym studiu o ograniczonych środkach – Darksiders III okazało się świetną grą. Nie wiem, co poświęcili twórcy z Gunfire Games, żeby tego dokonać, ale należą im się owacje na stojąco i kąpiel w wielkim basenie wypełnionym po brzegi dolarami. Widać, że to dzieło zrodzone z pasji i miłości do cyklu, z którym wielu członków tej ekipy było od początku (studio założyli weterani z Vigil Games odpowiadającego za Darksiders I i II).

Autorzy zaczerpnęli to, co im pasowało, z Castlevanii oraz Dark Souls i wkomponowali w swoją formułę. Darksiders III opowiada historię fajnej, zadziornej heroiny, angażuje efektowną walką i przyciąga świetną eksploracją z ciekawymi zagadkami. Co najważniejsze – gra stanowi spore wyzwanie, a jej ukończenie sprawia satysfakcję. Z zaskoczeniem przyznaję, że to chyba najlepsza część serii. Wygląda jak mądrze pomyślane rozwinięcie „jedynki”. Porzuca niby-otwarty świat z Darksiders II i zastępuje go ciekawiej skonstruowaną mapą. Mam szczerą nadzieję, że świetnie sobie poradzi na rynku, mimo potężnej konkurencji.