Recenzja gry Call of Duty: Infinite Warfare - niezła kampania w cieniu problemów

Kto powiedział, że nie można snajpić z biodra?

Fabuła gry nie jest może opowieścią na miarę Hyperiona, ale nikt takiej nie oczekiwał. Liczyłem na przyzwoite militarne science fiction z wartką akcją – i to właśnie dostałem. Nie zabrakło klasycznego dla serii patosu, doskonałych projektów poziomów i zwartej historii, nieprzeciąganej na siłę misjami pobocznymi. Te co prawda istnieją i wydłużają zabawę o parę godzin, ale są opcjonalne i nie ma obowiązku ich zaliczania. Cieszy, że twórcy posłuchali krytyków Black Ops III i tym razem nie poszli w modnym, choć złym kierunku, polegającym na stawianiu na obszerność, a nie jakość zawartości w grach.

Jon Snow dalej nic nie wie

Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie warstwa wizualna kampanii, bo momentami miejscówki wyglądają niczym... z Uncharted 4 – a to wielki komplement. Autorzy udowodnili, że potrafią wiele wycisnąć ze starego silnika, a jego słabości udało im się w pewnym stopniu zrekompensować... skryptami. Te często krytykowane fabularne „automaty” jako takie nie muszą być złe, byle tylko zostały porządnie wykonane – a tak właśnie jest w przypadku Infinite Warfare. Choć dalej na mapach mało co da się zniszczyć, a granaty zostawiają na ścianach co najwyżej ślady dymu, oskryptowana destrukcja otoczenia tworzy przekonującą iluzję. Rewolucji więc nie ma, ale kampania technologicznie daje radę. Znacząco odstaje od Battlefielda 1, jednak to jej nie przekreśla.

Miejscówka jak z Uncharted 4.

Niestety, w singlu nie uniknięto wpadek. Najsłabszym elementem opowieści jest Salen Kotch, główny antagonista, w którego wcielił się wspomniany Kit Harington. Postać wykreowana przez aktora Gry o tron to jeden z tych komiksowo przerysowanych czarnych charakterów, których pobudki są niezrozumiałe i sprowadzają się po prostu do czynienia zła. W tym wypadku chodzi o pognębienie Ziemian. Czemu? Tego my (i sam Jon Snow...) nie wiemy. Jakby tego było mało, wątek rozwiązuje się w niezbyt satysfakcjonujący sposób. Dobrze, że zrezygnowano z jakieś formy walki z bossem – aż przypomniało mi się rozczarowujące pożegnanie z Bane’em w Nolanowskim filmie Mroczny Rycerz powstaje. Słabe są też żarty rzucane przez naszych towarzyszy – w teorii filmowe one-linery, w praktyce suche i mało śmieszne banały, jakich słyszeliśmy już setki.

Przekonująco za to wypadają nasi druhowie, z robotem ETH.3nem (czyt. Ethanem) i porucznik Norą Salter na czele. Ten pierwszy to najbardziej ludzka (!) i zapadająca w pamięć postać w kampanii, zaś Jamie Gray Hyder nieźle wyszło wykreowanie archetypicznej Silnej Postaci Kobiecej.

Jackal Assault to darmowa misja dla posiadaczy PlayStation VR, w której zasiadamy za sterami kosmicznego myśliwca Szakala i musimy odeprzeć atak wrogich sił FOK. W praktyce to typowe VR-owe doświadczenie, które da się zaliczyć w kilka minut. Próbka ta jednak prezentuje się szalenie okazale i nawet niska rozdzielczość nie odbiera jej efektowności.

Przed odpaleniem kampanii w Infinite Warfare miałem poważną wątpliwość – w poprzednich odsłonach sekwencje, w których dowodziliśmy pojazdami, były przeciętne. Czołgi z Ghostów nie umywały się do tych z World of Tanks. W nowym CoD-zie obawiałem się bitew kosmicznych. Na szczęście misje, w których sterujemy myśliwcem, są całkiem w porządku. Co prawda na normalnym poziomie trudności pojawia się poczucie nieśmiertelności, bo wrogowie są bardziej celami niż zagrożeniem, ale za to oprawa wizualna tych sekwencji i ich efektowność zapiera dech w piersiach – twórcy Star Citizena pewnie nie mieliby nic przeciwko, gdyby finalna wersja ich dzieła prezentowała się równie spektakularnie.

Podsumowując kampanię, muszę przyznać, że zaskoczyła mnie ona pozytywnie. Spodziewałem się słabszej oprawy i mało przekonującej opowieści, a dostałem wartką akcję, ciekawych bohaterów i nieźle poprowadzoną narrację, kryjącą banalność właściwej historii i momentami nadmierny patos. Całość w przypadku polskiego gracza zyskuje jeszcze dodatkowy wymiar, a to dzięki pierwszemu dubbingowi w serii Call of Duty. Znani polscy aktorzy (m.in. J. Boberek i M. Dorociński) i niezła realizacja zaowocowały przyzwoitym wykonaniem całości i choć osobiście preferuję oryginalną ścieżkę dźwiękową, doceniam polską wersję językową.

Jeśli Star Citizen będzie równie spektakularny, to biorę w ciemno.

Niektóre mapy są piękne...

Szybcy i wściekli

Tryb sieciowy w Infinite Warfare to w zasadzie Black Ops III, tylko w nowych szatach. Nic w tym dziwnego, bo z multiplayerem w CoD-ach jest jak z taśmą izolacyjną. Choć wydaje się bez polotu, okazuje się solidny i można mu zaufać. Jeśli więc w poprzednich grach sieciowe mecze Wam pasowały, lubicie to szalone tempo i macie skilla, to świetnie, bo nowa odsłona to w zasadzie to samo, co było, tyle że w świeższej oprawie oraz z wieloma drobnymi i głównie pozytywnymi zmianami. Podoba mi się większa czytelność rozgrywki – teraz nad postaciami wyświetla się pasek ich zdrowia, a na powtórce śmierci (killcamie) możemy zobaczyć, ile pocisków i kto wystrzelił w naszą postać. Cieszy też wprowadzenie systemu craftingu, który pozwala wytworzyć niemal każdą broń w grze – szkoda tylko, że bardzo powoli (choć dla osób ceniących sobie grind, to akurat zaleta). Zapewne niedługo pojawią się też sposoby na dokupienie skrzynek ze sprzętem za pomocą mikropłatności i choć trudno się tym zachwycać, nie uważam, żeby miało to wpłynąć znacząco na balans rozgrywki.

Drobnym problemem sieciowych rozgrywek jest odradzanie się. Zdarza się, że spawnujemy się niemal na celowniku wroga. Sytuacja ta powtarza się tuż po premierze w każdym Call of Duty – dopiero, kiedy twórcy zbiorą dane od milionów graczy, mogą usprawnić ten system. Spodziewam się, że niedługo pojawią się aktualizacje, które zminimalizują owe pechowe spawny.

Z zalet potyczek sieciowych, poza tradycyjną solidnością, na czoło wysuwa się broń i jej udźwiękowianie. Autorom udało się stworzyć nieźle brzmiące pukawki, wśród których wyróżnia się broń energetyczna. W trakcie meczu egzemplarze te same tworzą pociski w magazynku (niczym drukarki 3D), a ich strzały odbijają się od ścian, zadając następnie część normalnych obrażeń. Cieszę się też, że niejako wróciła z Ghostów jedna z ciekawszych broni w serii – mam na myśli Chain SAW, które odżyło w formie lekkiego karabinu maszynowego Mauler. Z odpowiednimi dodatkami i we właściwej wersji (broń dzieli się na normalną, rzadką, legendarną etc.) można z powodzeniem używać jej bez celowania i szaleć po polu bitwy z wielkim, ciężkim kaemem strzelającym z biodra.

Warto podkreślić, że balans broni wydaje się całkiem niezły – każdy rodzaj narzędzia do mordowania wrogów jest śmiercionośny i skuteczny (inna sprawa, że pukawki robią się przez to zbyt podobne), a w meczach nie ma nagminnego spotykania irytujących snajperów czy miłośników akimbo. Szkoda tylko, że kamuflaże nie powalają dopracowaniem, a na niektórych mapach kill streaki niszczą klimat – taki laserowy nalot spopielaczy w lokacji Frontier powinien rozerwać tę stację kosmiczną na kawałki. Rozumiem jednak, że to pewna konwencja, choć wolałbym, aby twórcy lepiej poradzili sobie z jej realizacją.

...a na innych czujemy się, jakby ciągle był 2008 rok.

Cel, pal, ognia!

W Call of Duty gracze dzielą się na dwie grupy: szybkich i wściekłych. Pierwsi to łowcy, którzy biegają po ścianach, mają błyskawiczny refleks, a map uczą się na pamięć. Drudzy to zwierzyna łowna, czyli większość graczy, w przypadku których możliwość wygrania meczu za pomocą ataku nuklearnego (trzeba zdobyć 25 fragów) pozostaje kompletnie poza zasięgiem. Zdając sobie z tego sprawę, twórcy od lat próbują pogodzić obie te grupy. Słabsi dostają specjalne typy broni do kombinezonów bojowych, które gwarantują kille nawet największym żółtodziobom. Lepsi z kolei przychylnie patrzą na coraz szybszą rozgrywkę i masę ścian, po których można biegać. Nowa odsłona raz jeszcze pokazuje, że to droga donikąd i nie da się znaleźć skutecznego kompromisu dla tak różnych potrzeb. Ostatecznie zadowoleni są głównie szybcy, a wściekli dodatkowo irytują się z powodu kosmicznego settingu.

Zombie Hasselhoff

Przyzwoity element Infinite Warfare stanowi tryb zombie. W praktyce mamy do czynienia z jego odmianą z Black Ops III, tyle że w klimatach kiczowatych lat 80., ale czy to źle? Zabawa sprowadza się do odpierania fal atakujących żywych trupów. Wszystko to możemy robić w góra czteroosobowym zespole, a bawimy się na terenie opuszczonego parku rozrywki (tryb ten więc odradzam osobom, które obawiają się klaunów – jest ich tam sporo). Podobnie jak w kampanii, także i tutaj Activision zatrudniło znanego aktora – narratorem w anglojęzycznej wersji jest David Hasselhoff znany ze Słonecznego patrolu.

Uwaga: jeśli myślicie o graniu z nieznajomymi w co-opie, to na pecetach nie polecam. Nie udało mi się znaleźć trzech graczy chętnych w tym samym momencie. Pozostaje zabawa ze znajomymi lub samemu.

Pecetowe problemy

Wiadomo, że seria Call of Duty konsolami stoi, w Polsce jednak większość osób sięgających po grę to pecetowcy. Niestety, o ile wersję konsolową trapią tylko wymienione wyżej problemy, tak w przypadku komputerów dochodzi kilka dodatkowych – i to całkiem poważnych. Przede wszystkim produkcja została źle zoptymalizowana – przycięcia nawet na mocnym sprzęcie to niestety norma, a w tak dynamicznej sieciowej grze każda taka urwana sekunda to przegrane starcie z wrogiem i zaliczony zgon. Do tego występują problemy z obsługą myszki, przeszkadza także archaiczny system tworzenia lobby, opierający się na systemie peer-to-peer, łatwo penetrowanym przez wszelkiej maści oszustów.

Kiedy trzeba gra wygląda jak film.

Dodajmy jeszcze powszechny hejt nowego CoD-a i niskie wyniki sprzedaży, żeby wyszła nam największa słabość sieciowej rozgrywki – mała baza graczy. W dniu premiery w Infinite Warfare grało na Steamie tylko 14 tys. osób – to dużo mniej niż w Farming Simulatora 17, a na poziomie indyczego i przeciętnego Transport Fevera. Po prostu klapa! A liczba ta oczywiście maleje, bo część ludzi się zwyczajnie nudzi, innych zniechęca dynamika rozgrywki, a kolejnym gra się tnie. Każda produkcja sieciowa potrzebuje graczy – bez nich zaczyna kuleć matchmaking, a niektóre tryby robią się martwe. Oby tak się nie stało, choć pierwsze symptomy już widać...

Jeśli chcecie sięgnąć po pecetową wersję gry ze względu na samą kampanię dla jednego gracza, to nie powinniście się specjalnie przejmować problemami na pecetach. Przycięcia nie utrudniają znacząco zabawy, a niedługo pewnie zostaną wyeliminowane. Jeśli jednak szukacie strzelanki sieciowej na kolejne miesiące, to nowego CoD-a na Steamie odradzam. Dlatego właśnie zdecydowaliśmy się wystawić dwie oceny Infinite Warfare – na pecetach produkcja zasługuje na 7/10, a notę tę podciąga singiel, podczas gdy na konsolach, mimo że sprzedaż także się obniżyła (pierwsze informacje mówią o 50% spadku), liczba graczy i tak jest znaczenie większa, a problemy techniczne nie występują, grze należy się więc 8/10.

Zabity? A czy robot może być w ogóle zabity?

Kosmos, ostateczna granica

Mówi się, że skąpy dwa razy traci. Stojąca za cyklem Call of Duty korporacja Activision Blizzard przez lata nie zdecydowała się na wprowadzenie odważnych zmian w sprawdzonej formule, za to pakowała wielkie pieniądze w promocję i gaże dla znanych aktorów – i dzisiaj przychodzi jej za to zapłacić. Największą nowość w cyklu, tj. futurystyczne podwójne skoki czy bieganie po ścianach, wprowadzono parę lat temu, a jej efekty w postaci przyspieszenia rozgrywki i większego chaosu na mapach odrzuciły niedzielnych graczy. Co roku podziwiam, jak Activision udaje się sprzedawać kolejne odsłony – Kevinem Spacey, Davidem Hasselhoffem czy remasterem kultowego Modern Warfare. Ba, nawet psami! Problem w tym, że wykorzystano już wszystkie schowane w rękawie asy i nadszedł czas na zmiany.

Ogromnie jestem ciekaw, w jakim kierunku będzie zmierzać seria. Następna odsłona jest już na zaawansowanym etapie prac, więc albo Activision przewidziało rozwój wypadków, albo... znajdzie się w tarapatach. Z kolei oczywisty w teorii zwrot ku przeszłości (Wietnam?) wcale nie wydaje się taki prosty do zrealizowania – nie jestem pewien, czy fani z radością przyjęliby zubożenie mechaniki gry, czyli zniknięcie podwójnych skoków, biegania po ścianach i ślizgów. Przykład odświeżonego Call of Duty: Modern Warfare pokazuje, że sentyment to za mało, aby tysiące graczy na stałe wróciło do klasycznego modelu rozgrywki (liczba użytkowników jest trzy razy mniejsza niż w przypadku Infinite Warfare, ale też gry nie da się kupić oddzielnie, przynajmniej na razie). CoD się starzeje i w obecnej wersji powinien przejść już na emeryturę. Problem w tym, że seria znalazła się pod ścianą i wyjście z takiej sytuacji może być bardzo trudne. Paradoks tego wszystkiego polega na tym, że IW to całkiem niezła gra. Efektowna i wartka kampania oraz solidny multiplayer parę lat temu by zachwyciły, ale dzisiaj już nie.

Nie ma to jak zdezintegrować wroga.

Jeśli jesteście fanami serii, to w nowego CoD-a i tak się zagrywacie. Jeśli zaś się wahacie, to radzę poczekać. Każde Call of Duty dość szybko dostaje darmowy weekend na Steamie, w trakcie którego można na spokojnie przetestować grę. Sądząc po rozczarowujących wynikach sprzedaży, Infinite Warfare może mieć taką promocję dość szybko.