Recenzja gry Call of Duty: Black Ops III - Cyberpunk 2065

Od strony technologicznej, czuć, że seria coraz lepiej czuje się na sprzęcie nowej generacji. Treyarch nawet symbolicznie odciął się od staroci, wycinając kampanię dla jednego gracza z wersji gry na konsole PlayStation 3 i Xbox 360. Różnica względem ostatniej gry z podserii Black Ops jest kolosalna – Treyarch dobrze wykorzystał powierzony im czas. Imponuje rozmach i oprawa artystyczna produkcji – od kapitalnych filmów przerywnikowych, przez architekturę po projekt skórek broni czy nakładkę wirtualnej rzeczywistości. Za spójność wizji grafikom należą się gromkie brawa a niektóre widoki – stara zabudowa Zurychu na tle ultranowoczesnych wieżowców! - zapierają dech w piersiach.

Kampania zabiera nas w niezłe miejscówki - za ich zróżnicowanie należy się plus.

Piękne krajobrazy mocno kontrastują z tymi samymi od lat problemami silnika. Środowisko gry stworzono na niezwykle prymitywnych fundamentach – zapomnijcie o fizyce obiektów czy jakiejkolwiek nieskryptowanej destrukcji otoczenia. Statyczność miejscówek koszmarnie przekłada się na poczucie niemocy trzymanej giwery. W walce na singapurskim targu aż prosi się o możliwość ustrzelenia licznych owoców porozstawianych po straganach. Nic z tego – zdecydowana większość obiektów jest niezniszczalna a lekką kpiną jest nadal bazowanie przez Call of Duty na mechanice przestrzeliwania słabszych ścian. To jest przecież rozwiązanie wprowadzone jeszcze w pierwszym Modern Warfare!

Przed misją w bazie dostosujemy ekwipunek i umiejętności do specyfiki starć w nadchodzącym zadaniu.

Black Ops III trzyma się także innej niechlubnej tradycji serii. Mowa o skryptach sztucznej inteligencji, która nie przeszła żadnej ewolucji od dobrych parunastu lat. Brak bystrości i instynktu samozachowawczego przeciwnicy nadrabiają ilością. Na jedną misję przypada nawet 200 trupów, więc palca praktycznie nie ściągamy ze spustu, bijąc wrogich piechurów i roboty niczym młotem krety w popularnej lunaparkowej grze zręcznościowej. Szkoda, że twórcy nie chcą zainwestować czasu w doszlifowanie jakości starć z komputerowymi wrogami i idą za to w ilość, rzucając na nas istne tabuny tychże.

Problem SI nie dotyczy całe szczęście multiplayera, w którym nie raz przeciwnicy dadzą nam ostrego łupnia, choć w grze wieloosobowej też czuć stagnację klasycznych rozwiązań i technologiczne ograniczenia. Niezwykle dynamiczny styl zabawy dostał przy okazji Advanced Warfare kolejny zastrzyk energii – Black Ops III podąża tym szlakiem, oferując więcej możliwości poruszania się po mapie niż starsze odsłony. Skoki na dopalaczach, bieganie po ścianach, wzmocnione wślizgi – dobry gracz obróci te opcje na swoją korzyść a zestaw map w podstawce specjalnie dostosowano, aby korzystanie z tych manewrów zapewniało nam przewagę nad przeciwnikiem. Szkopuł w tym, że zamknięta struktura map w Call of Duty potrafi zaprzeczyć wolności w poruszaniu się. Większość projektów aren nadal opartych jest na korytarzach, ot przetruchtanie po ścianie pozwala na ominięcie newralgicznej ulicy, będącej ciągle pod ostrzałem a superskok na zaskoczenie przeciwnika kryjącego się za stertą skrzyń. Szkoda, że przy tym zdarzają się frustrujące ograniczenia, jak niewidzialne blokady w powietrzu, które sprawiają, że czasem niski płot, albo ogrodzony skwer są barierami nie do przebycia. Dostajemy więc sprzeczne sygnały – niby otrzymujemy efektowne akrobacje, ale tylko w miejscach, które specjalnie zaplanowali do tego projektanci. Zabawną kropką nad i jest wprowadzenie pływania w multiplayerze, co pozwala czasem na dziwne wyczyny, jak ustrzelenie przeciwnika spod tafli wody. Dodatkowym elementem są też specjalne cechy, do wykorzystania przeważnie raz na bitwę, przypisane do „bohaterów”, w których wcielamy się w sieciowych starciach. Na tym kończą się praktycznie nowości w mechanice, bo tradycyjnego przetasowania perków, broni i nagród za serie punktowe nie można już wliczyć w poczet innowacji.

Druga wojna światowa światowa sprowadza się do krótkiego wirtualnego fragmentu w kampanii i jednej mapy w multi.

W kwestii rozwoju żołnierza otrzymujemy bowiem rozwiązania mocno zbliżone do Black Ops II – wraca udany pomysł na system „wybierz 10”, pozwalający na mocne kombinowanie z ustawieniem ekwipunku i zdolności. Liczba kombinacji jest imponująca – nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozbyć się wszystkich granatów, dobrać specjalne dzikie karty i dopakować ulubionego gnata do granic możliwości. System ten nadal sprawdza się idealnie a odblokowywanie z czasem kolejnych perków, dodatków i giwer otwiera przed nami niezliczone opcje.

Na tym podobieństwa się nie kończą – Black Ops III rzuca nas bowiem ponownie na mocno ograniczone rozmiarami areny, gdzie w krótkich meczach umieramy i zabijamy z prędkością kilku trupów na minutę. Jest w tym nadal masa chaotycznej, niezobowiązującej frajdy a szeroki dobór trybów nie pozwala się nudzić. Atuty multiplayera pozostały takie same... podobnie jak wady. Wspomniana wyżej korytarzowość map z roku na rok coraz mocniej daje się we znaki, szczególnie na tle bardziej otwartych produkcji na rynku. Już po kilku wyprawach na tę samą arenę pewne schematy poruszania się po niej zaczynają się powtarzać – co najwyżej coraz lepiej radzimy sobie w oczyszczaniu danego budynku czy spodziewamy się nieprzyjemnej niespodzianki przy jeziorku oferującym skrót. Nadal irytuje nieprzewidywalny system odrodzeń, z przeciwnikami lądującymi za naszymi plecami i kompletny brak destrukcji otoczenia. Niezmienione pozostaje też nastawienie gry na zdobywanie fragów – do tego standardowym zwyczajem Call of Duty dobry gracz nagradzany jest kolejnymi fantami za serie punktowe, co pozwala mu podbić wynik jeszcze bardziej... i koło się zamyka. Co więcej, interakcje z członkami zespołu są minimalne, szczególnie gdy gramy w sieci z kompletnie losowymi osobami. Poza tym, społeczność – przynajmniej na konsoli – zdecydowanie preferuje dwie formy zabawy: Drużynowy Deathmatch i Dominację. Dobrze to pokazuje, w jakich trybach chaotyczna rozgrywka CoD-a sprawdza się najlepiej. Po setkach godzin spędzonych od czasu Modern Warfare na tej sieczce czuję już lekki przesyt, ale osoba, która z serią ma kontakt okazjonalny, ma przed sobą perspektywę odkrywania, jak wyewoluował tryb sieciowy. Zdobywanie odznaczeń, poziomów, biegłości w różnych rodzajach broni – jest co robić a często wypadające nagrody udanie utrudniają oderwanie się od konsoli.

Połowa graczy rzuciła się na TDM. Takie życie na konsoli.

Black Ops nie mogłoby się oczywiście obejść bez dodatkowego trybu do kooperacji, a Zombie, choć osobiście za nimi nie przepadam, są naprawdę w formie. W podstawowej edycji otrzymujemy zaledwie jedną mapę (plus jedną dodawaną do edycji specjalnych), ale jaka to jest mapa... Utrzymane w klimatach noir fikcyjne miasto Morg jest pełne sekretów, easter eggów i tajemnic, których ujawnienie to rzecz na kilkanaście godzin gry. Świeży przeciwnicy, wyśrubowany stopień trudności, nowy system „cukierków”, pozwalający na dostosowanie specjalnych zdolności bohatera a do tego spora szczypta mitów Cthulhu. Fani na pewno nie będą zawiedzeni.

Ostatecznie Black Ops III trzeba rozpatrywać jako pakiet trzech trybów, w którym siła kombinacji singiel, multi, co-op, jest mocniejsza niż potencjał każdego z elementów z osobna. Treyarch wypełnił grę masą zawartości, otwarcie kampanii na kooperację i przeszczepienie do singla rozwoju postaci niczym z multi zatarło granicę między rozgrywką dla jednego gracza a zabawą w sieci. Dzięki temu zatwardziali fani grania w pojedynkę mogą liznąć wciągającego nabijania poziomów a zgrana grupa z trybu Zombie ma więcej powodów do wspólnej zabawy przy przechodzeniu w kooperacji misji fabularnych.

Lata 40. w trybie Zombie - plansza jest świetna.

Treyarch z pewnością ze starcia z odległą przyszłością nie wrócił na tarczy, ale do odtrąbienia pełnego sukcesu też jest daleko. Nienaturalne rozciągnięcie kampanii wiąże się z momentami dobijającą monotonią przy powtarzalnych scenkach niemal kopiuj/wklej a rewelacyjne widoki i dopracowane modele postaci kontrastują z zacofaniem technologicznym jeśli chodzi o fizykę obiektów i destrukcję otoczenia. Multiplayer prezentuje bardziej równy poziom, ale na pierwszy plan wychodzą tu znajome mechanizmy oraz charakterystyczne plusy i minusy zabawy w sieci –zmiany w poruszaniu się mieliśmy wszak już w Advanced Warfare. Nietrudno dojść do wniosku, że Black Ops III mniej przynosi do stołu, niż produkcja Sledgehammer Games sprzed roku. Mimo to, Call of Duty: Black Ops III pozostaje jak najbardziej poprawną odsłoną serii, dość dobrze poukładaną i której nawet zestaw wad i nieudanych decyzji projektantów nie jest w stanie pociągnąć niżej od Ghostów z 2013 roku.