Recenzja gry Arms – bijatyka według Nintendo

Postaci jest niewiele, ale nadrabiają sporą różnorodnością.

Jeden z dziesięciu

Jak już wspomniałem, do dyspozycji graczy oddano dziesięć grywalnych postaci. Nie jest to szczególnie imponujący wynik, dobrze więc, że Nintendo już teraz zadeklarowało, iż wzorem Splatoona tytuł będzie długo wspierany wypuszczaną okresowo dodatkową zawartością, w tym właśnie nowymi wojownikami. Premierowa lista na szczęście braki ilościowe nadrabia różnorodnością – każda postać może pochwalić się nie tylko unikatową umiejętnością bojową, ale też mocno charakterystycznym wyglądem.

I tak mamy chociażby potrafiącego teleportować się w trakcie blokowania wojownika ninja, walczącą włosami i mogącą spowalniać lot wrogich pięści gwiazdę filmową czy ociężałą i potężną mumię, która podczas blokowania regeneruje swoją energię. Różnice w graniu poszczególnymi bohaterami są mocno odczuwalne, szczególnie wolniejsi zawodnicy wymagają innego podejścia, ale balans jest całkiem udany i nie zauważyłem, by któraś z postaci jakoś wyjątkowo górowała nad pozostałymi – co najwyżej niektóre z nich wymagają więcej czasu na opanowanie od pozostałych.

Ponadto każdy z bohaterów zaczyna zabawę z podstawowym zestawem trzech rękawic, a w miarę zdobywania wewnątrzgrowej waluty pozyskujemy też sprzęt pozostałych wojowników, ostatecznie mogąc wybierać z trzydziestu różnych narzędzi walki. Nie jest to bynajmniej zmiana kosmetyczna, poszczególne rękawice charakteryzuje sporo właściwości – od szybkości, zasięgu, siły i sposobu użycia po specjalne efekty nakładane na oponenta w przypadku trafienia naładowanym atakiem. Na każdą walkę możemy zabrać trzy rodzaje rękawic i przed każdą rundą swobodnie dobierać je dla każdej ręki, co stwarza spore pole do popisu, tj. do eksperymentowania i zaskakiwania przeciwników.

Siatkówka plażowa to najmniej ciekawy z dostępnych wariantów rozgrywki.

W koszykówce przez obręcz przelatuje nie piłka, a gracz, który daje się złapać oponentowi.

Jak nie pięścią go, to piłką

Podstawowy wariant zabawy to pojedynki jeden na jednego, ale oprócz tego tytuł oferuje wiele urozmaiceń. Możemy także walczyć drużynowo dwóch na dwóch lub toczyć starcia typu „każdy na każdego” dla maksymalnie czterech graczy albo sprawdzić się w którejś z minigier. Z tych zdecydowanie najbardziej do gustu przypadł mi „Skillshot”, gdzie stajemy naprzeciw oponenta odgrodzeni specjalną strzelnicą, na której pojawiają się tarcze. My musimy zestrzelić je przed przeciwnikiem, jednocześnie unikając jego lecących w naszym kierunku pięści i samemu próbując utrudnić mu życie swoimi atakami.

Oprócz tego można zagrać w koszykówkę, w której zamiast piłki do obręczy staramy się wrzucić naszego rywala – tryb ten po jakimś czasie staje się jednak monotonny. Jest też tutejsza odmiana siatkówki plażowej, która zrobiła na mnie najmniejsze wrażenie, głównie przez mocno losowy charakter zabawy. Na samotników czeka jeszcze szansa zmierzenia się na jednym pasku życia z setką słabych oponentów, jeden za drugim – tryb ten początkowo wydaje się całkiem ciekawy, ale po porządnym opanowaniu zasad rządzących grą okazuje się nieco za prosty.

W większość dostępnych w grze trybów można zagrać na podzielonym ekranie.

Raz razem, raz osobno

To, co bardzo mi się spodobało, to sposób, w jaki Arms przeplata te tryby ze sobą. W będącym głównym punktem zabawy dla jednego gracza Grand Prix co kilka standardowych walk reguły się zmieniają i uczestniczymy w jednej z minigier. Dzięki temu prosty do bólu wariant nudzi się dużo później niż zazwyczaj. Co miłe, w trybie tym możemy też bawić się na podzielonym ekranie, jeśli akurat mamy towarzysza chętnego do rozegrania całego zestawu meczów.

Jeszcze ciekawiej jest w lobby sieciowym gry nierankingowej, gdzie program swobodnie dobiera w grupy obecnych w pokoju graczy i serwuje im różne wyzwania. Mecze możemy zacząć od trzyosobowej walki typu „każdy z każdym”, następnie rozegrać klasyczny pojedynek jeden na jednego i zagrać drużynowo w siatkówkę, a całość zakończyć specjalnym, grupowym pojedynkiem z bossem. Dzięki takiej różnorodności i całkowitemu zautomatyzowaniu doboru wariantów zabawy niezobowiązujące starcia sieciowe są niesamowicie uzależniające. Zdarzyło mi się włączyć ten tryb dla pojedynczej walki, bo tylko tyle potrzebowałem do uzbierania na nowe rękawice – z jednego starcia nie wiedzieć kiedy zrobiło się dwadzieścia rozgrywek.

Nie miałem, niestety, okazji porządnie wypróbować, przeznaczonego dla chętnych do opanowania Arms w bardziej zaawansowanym stopniu, trybu rankingowego – grze tylko raz udało się znaleźć mi przeciwnika. Na szczęście, wzorem Street Fighterów, podczas gdy program szuka nam oponenta, my możemy swobodnie korzystać z innych modułów zabawy.

Jeśli zastanawialiście się, jak to jest być humanoidalną żelką ze sprężynami zamiast ramion, Arms z radością uchyli tu rąbka tajemnicy.

Najmniejszy detal

Wizualnie Arms idzie podobną drogą co Splatoon – oprawa korzysta z bardzo ostrej palety barw i kreskówkowej stylistyki, co dość skutecznie maskuje ewentualne niedobory mocy Switcha. Areny pełne są szczegółów, modele postaci cieszą oczy, ale ciężko o opad szczęki przy tym tytule. Wynagradza to bardzo przyjemna ścieżka dźwiękowa ze świetnym, wpadającym w ucho motywem muzycznym.

Zdecydowanie cieszy mnie też stopień dopracowania gry. W trakcie całej zabawy nie natrafiłem na chociażby najmniejszy błąd, artefakt graficzny czy spadek płynności – Arms cały czas działało perfekcyjnie, nieważne, czy grałem w trybie przenośnym czy stacjonarnym, na podzielonym ekranie czy samotnie, przez sieć czy lokalnie. Oczywiście sytuacja może się pogorszyć po premierze, gdy serwery zaczną być oblegane przez graczy, ale na tę chwilę tytułowi pod względem technicznym, oprócz wspomnianych wcześniej kłopotów z wykrywaniem pożądanego przeze mnie sposobu sterowania, nie mam do zarzucenia absolutnie nic.

Lobby sieciowe jest jak pudełko czekoladek – nigdy nie wiesz, na co za chwilę trafisz.Lobby sieciowe jest jak pudełko czekoladek – nigdy nie wiesz, na co za chwilę trafisz.

Zebranie kompletu pięści nawet dla tylko jednej postaci to zabawa na bardzo długi czas.

Pierwsze wrażenie bywa mylące

Chociaż fani „poważnych” bijatyk mogą kręcić nosem na oprawę wizualną i sposób prezentacji akcji w Arms, myślę, że powinni się przemóc i dać nowej produkcji Nintendo szansę – na pierwszy rzut oka banalny system walki ostatecznie okazał się zaskakująco głęboki, a przy tym kompletnie inny od tego, do czego przyzwyczaiły mnie lata grania w Tekkena czy Soulcalibura.

Testując coraz wyższe poziomy trudności trybu dla jednego gracza oraz świetnie rozwiązany i różnorodny tryb sieciowy, pozbywając się nawyków z innych gier i starając przyswoić niuanse sprężynowego świata, momentami czułem się, jakbym cofnął się w przeszłość i uczył obsługi pada od kompletnych podstaw. Dzięki temu każde kolejne zwycięstwo cieszyło, a porażki, choć bywały bolesne, motywowały do dalszego próbowania.

Skillshot to jedno z ciekawszych urozmaiceń gry.

Arms z jednej strony potrafi dać konkretnie w kość przy ambitnym szlifowaniu własnych umiejętności, z drugiej zaś pozwala na spokojne odstresowanie się na niskich poziomach trudności, przy świetnie zrealizowanym sterowaniu ruchowym. Może być pozycją do grania turniejowego, ale też do niezobowiązującej partyjki na podzielonym ekranie ze znajomym, który akurat wpadł na chwilę. I to ta wszechstronność jest chyba jego największą zaletą. Wprawdzie postaci do wyboru mogłoby być więcej, a niektóre tryby zabawy ustępują pozostałym, ale nie są to rzeczy, które wpływałyby szczególnie mocno na udany debiut kolejnego interesującego tytułu na Switcha.