Recenzja Atlas Fallen - kiepskie RPG, dobra gra akcji

Kamienie Esencji Thelosa zamiast kamieni Nieskończoności Thanosa...

Rękawica służy nie tylko do walki, ale i do eksploracji. Im staje się mocniejsza, tym więcej ścieżek da się odblokować i dotrzeć do niedostępnych wcześniej obszarów. Większość głównych questów dotyczy więc rozwijania jej możliwości, a przy okazji znajdujemy bądź dostajemy w nagrodę różnego rodzaju perki, zwane tu Kamieniami Esencji. Przydają się one w starciach i zgrupowane razem tworzą swego rodzaju buildy bojowe. Później można nawet zapisać klika takich zestawów i przełączać się szybko między nimi.

Tworzy to całkiem ciekawy i zachęcający do eksperymentów system, bo owych kamieni jest naprawdę sporo. Jedne mogą zwiększać obrażenia, inne naszą obronę, tworzyć zabójcze tornado czy pociski rażące na dystans. Są też takie dodatki, które dają duże bonusy, ale jednocześnie znacznie osłabiają kierowaną przez gracza postać albo przeznaczone są tylko do zabawy w co-opie. Jest więc z czego wybierać, szukać swojego idealnego kompletu ulepszeń, zwłaszcza że nowe możliwości zyskujemy przez cały wątek fabularny. Po części dzięki temu walka w Atlas Fallen okazuje się naprawdę angażująca.

W bitwie można stracić pad!

Rękawica materializuje się tylko w trzy rodzaje broni do walki wręcz, jednak dzięki wspomnianym perkom, różnym combosom i potężnemu atakowi specjalnemu, gdy naładujemy pasek pędu, nie czuć tu jakichś braków. Każde uderzenie daje satysfakcjonujące poczucie mocy. Bardzo mi się też spodobał podział sylwetek większych przeciwników i bossów na strefy trafień. Nie ma tu długiego na cały ekran paska zadań i scen, gdy mały bohater tłucze dziesięć minut olbrzyma w stopę. Skupiamy się na jednej kończynie, potem na drugiej, na głowie, ogonie, eliminując je po kolei, co według mnie przekłada się na bardziej wyraźne wrażenie dokonywania postępów w bitwie.

A walki z bossami potrafią naprawdę dać w kość. Są trudne i niezwykle dynamiczne – ciągle trzeba dashować, robiąc uniki, czekać na właściwy moment parowania. Jest też trochę wertykalności, bo nasz bohater potrafi lewitować i jednocześnie zadawać ciosy, co przydaje się przy latających oraz przy dużych przeciwnikach. Przyznam, że po raz pierwszy od dawna nie dość, że mocno się przy niektórych wrogach napociłem, to jeszcze serio bałem się o przetrwanie pada – tak intensywne były to starcia.

Ten element, mimo że błyszczy, nie jest jednak całkowicie pozbawiony wad. Pierwsza i najbardziej uciążliwa to kiepska praca kamery, która nie nadąża za tym, co dzieje się na arenie. Druga to mizerna wręcz różnorodność przeciwników, których jest zaledwie paru na krzyż. W ich projektach trudno też doszukać się jakiejś kreatywności czy finezji. Menażerię tę tworzą przerośnięte kraby, skorpiony i jakieś rosomaki – czuć, że poświęcono im tyle czasu, ile questom i dialogom, czyli minimum. Do poprawki jest jeszcze kwestia minibossów w otwartym świecie. Mają oni ściśle wytyczone, niewidzialne strefy działania i jeśli w trakcie bardzo dynamicznej walki nagle znajdziemy się poza tym terenem, wróg się resetuje i wraca na swoje miejsce, a dla nas potyczka zaczyna się od nowa. Było to tak irytujące, że koniec końców unikałem tych starć. Na szczęście gra oferuje względny spokój podczas eksploracji i nie trzeba ciągle chwytać za broń.

Platformówkowa eksploracja wciąga

A eksploracja to kolejna zaleta tej produkcji, choć bardziej dzięki wysiłkowi, jaki trzeba włożyć w dostanie się w różne miejsca, niż temu, co można po drodze znaleźć. Ze skrzyń wypadają bowiem albo perki do rękawicy, albo barwniki do kolorowania pancerza, albo lokalna waluta – nic, co wzbudzałoby entuzjazm. Świat gry jest ogólnie nieco martwy i pusty. Nie ma tu wielkiego open worlda, tylko cztery duże obszary, z których wyglądem wyróżnia się raptem jeden – najmniejszy i usytuowany pod ziemią. Ale mimo tych niedociągnięć zwiedzanie lokacji oraz próby dotarcia do miejsc wyznaczonych przez questy są dość wciągające.

Mapy porozdzielano górami, na które nie da się wspiąć, zawalonymi mostami czy ruinami twierdz, a to sprawia, że trzeba się trochę nachodzić i naskakać, by osiągnąć wyznaczony cel. Czasami gra zmienia się w istną platformówkę TPP, na dodatek z presją czasu. Wiele miejsc pozostaje też niedostępnych, dopóki nie ulepszymy rękawicy. Fani Destiny szybko dostrzegą tu niemal identyczne, czarne, holograficzne podesty do skakania, które materializują się w powietrzu. Kolejny znak, że twórcy woleli sięgać po gotowe rozwiązania – ale tu im wybaczam, bo ten element ogólnie wpasowuje się w uniwersum gry.

Pomijając niewielką różnorodność krajobrazów, brak efektów pogodowych czy pór dnia, świat Atlas Fallen okazuje się całkiem ładny. Potrafi nawet czymś zaskoczyć, zwłaszcza gdy zejdziemy do ruin podziemnego miasta, a szybkie poruszanie się umożliwia mechanika, którą można nazwać surfowaniem po piasku na własnych stopach. W tym przypadku twórcy wykazali się pewną kreatywnością. Nasza postać śmiga żwawo, płynnie i wygląda to o wiele lepiej niż pląsy bohaterki Forspoken.

To byłaby niezła gra akcji, ale...

Atlas Fallen to generalnie typowy średniak – gra, która nie jest ani bardzo dobra, ani jakoś szczególnie zła. Nie ma zbyt wielu błędów technicznych, animacja na PS5 chrupie tylko w największym mieście, a rozgrywki tytuł ten oferuje całkiem sporo, i to w samym wątku głównym. Część wad wynika zapewne z mniejszego budżetu, bo to raczej produkcja z niższych poziomów segmentu AA. Mam też wrażenie, że jest to pozycja powstała głównie z przeznaczeniem na konsole. Obsługuje się ją łatwo i intuicyjnie padem, nie ma ścian tekstu ani problemów z odczytaniem małej czcionki. Tylko że wyszło płytkie RPG, a paradoksalnie, przy mniejszym nakładzie pracy, Atlas Fallen mógłby być znacznie lepszą przygodową grą akcji. I to chyba fani tego drugiego gatunku cieplej przyjmą produkcję. Bez tych wszystkich fabularnych dodatków Atlas trzyma pion i nie upada.