Rag Doll Kung Fu - recenzja gry

Pod kolejną zakładką o nazwie Singleplayer mamy do wyboru osiem rodzajów rozgrywki (trzeba je wpierw odkryć). Wśród nich znajdziemy m.in.: grę w dziwną odmianę piłki nożnej, zawody skoków w dal i wzwyż, pojedynki kung fu z komputerowymi przeciwnikami, czy wtaczanie jajka po platformach. Niestety, o ile tryb treningowy jest bardzo ciekawy, tak dziwaczne misje dla pojedynczego gracza trudno nazwać grywalnymi. Są dość trudne i mało wciągające.

Pozostaje więc tryb wieloosobowy. To właśnie on, zdaniem Marka Healey’a, ma stanowić kwintesencję Rag Doll Kung Fu. Grę multiplayer można prowadzić z graczami z całego świata, otrzymujemy też ogromne możliwości w projektowaniu własnej postaci (import elementów z plików graficznych). Dopiero tutaj widać, na czym polega rozgrywka w dziele Marka. Niektórzy gracze (choć jak na razie, w rozgrywce on-line nie ma ich za wielu), potrafią wyczyniać niesamowite akrobacje sterowaną przez nich postacią. Niestety w moim odczuciu, gra ma w sobie zbyt wiele chaosu, a pojedynki sprowadzają się często do nerwowego i nieprzemyślanego wymachiwania myszką (klawiatura na nic się tutaj nie przyda). Co gorsza, grając w sieci, program potrafi nieźle zwolnić (lagi).

Za tryb treningu gra ma u mnie ocenę 5+, za singleplayer słabe 3, za multiplayer niestety też, mocno naciągane 3. Aby poczuć się naprawdę dobrym graczem w Rag Doll Kung Fu, trzeba przy grze spędzić sporo czasu (wbudowany trening nie wystarczy). Gra nie jest jednak na tyle dobra i wciągająca, aby większość graczy zdecydowała się na utopienie cennych godzin swojego życia w programie Marka.

Dziś młodzieńcze, poznasz technikę „pijanej słonicy”.

Technika tańczącego kondora

Prowadzoną przez nas postać można porównać do laleczki, którą poruszamy za pomocą myszki. Teraz opowiem o budowie plansz i samych misjach. Wszystko dzieje się na ograniczonych z czterech stron dwuwymiarowych planszach. Ich scenografia nawiązuje oczywiście do kultury wschodu: specyficzne lasy, świątynie czy łąki. Na ekranie znajduje się duża ilość platform, po których można skakać, dostając się po nich na sporą wysokość. Gdy nasza postać spadnie z dużej wysokości, nic jej się nie staje, zdrowie tracimy jedynie podczas samej walki. Co pewien czas z nieba spadają dzbany z bonusami. Są to m.in. różnej maści bronie: miecze, pałki, nunczaku, gwiazdki do rzucania, oraz takie dziwactwa jak wściekły pies (którego trzymamy na smyczy i który gryzie naszych przeciwników), bomby czy kaski z działkami „laserowymi”. Podczas starć na planszy dzieje się bardzo dużo, nieraz trzeba więc skorzystać ze spowolnienia czasu. Pozwala to na precyzyjne planowanie ruchów naszego wojownika (szczególnie bloków).

Postać jaką dyrygujemy, prócz paska zdrowia ma jeszcze dwa słupki symbolizujące: liczbę zjedzonych grzybów i liczbę złapanych motyli. Grzyby rosną na ziemi, można je jeść, co wypełnia wspomniany pasek opisujący stan naszego bohatera. Gdy napełnimy brzuch odpowiednią ilością podgrzybków, zebraną w ten sposób energię wykorzystujemy do spowolnienia czasu podczas wysokich skoków. Pozwala nam to na szybowanie w przestworzach na bardzo duże wysokości. Podczas latania w chmurach, możemy łapać motyle, co zaowocuje wypełnieniem kolejnego paska stanu. Dzięki temu parametrowi, możemy otrzymać nadzwyczajne moce: strzelanie kulami ognia, czy rażenie przeciwników błyskawicami. Aby jednak nabyć takie zdolności, prócz wyłapania odpowiedniej liczby motyli, nasza postać musi przyjąć odpowiednią pozycję. W tym przypadku szpagat z uniesionymi do góry rękoma.

Duże możliwości w precyzyjnym poruszaniu członkami naszego wojownika (nogi, ręce, tułów, głowa) wykorzystano do ukrycia mocy, jakie można uzyskać przyjmując określone pozycje. Przykładem, prócz wspomnianego wyżej przywoływania motylej mocy, jest możliwość odnawiania energii-życia. Wystarczy złączyć razem nogi, wystawić ręce do góry, poczym złapać za tułów i pociągnąć go na dół, zmuszając naszą „marionetkę” do dziwnego ukucnięcia. Takich smaczków jest w grze dość sporo, można się o nich dowiedzieć m.in. z porozmieszczanych na mapach znaków informacyjnych.

Sceneria leśna, pojedynek trzech na jednego. Podobnie jak w hongkondzkim kinie akcji, zazwyczaj wygrywa ten „jeden”.

Grafika, muzyka, akcja

Grafika programu nie jest zbyt zaawansowana, taka zresztą być miała (przyzwoite pseudo 3D z gustownie dobranymi tłami). Gra skupia się głównie na możliwościach systemu rag doll, a grywalność produktu miała z założenia zniwelować wszelkie niedostatki wizualne. Nie do końca jednak tak się stało. Rag Doll Kung Fu to przezabawna gra zręcznościowa, będąca istnym rodzynkiem na skostniałym rynku gier komputerowych. Program powstał z pasją, co widać i czuć. Głownie w filmikach, klimacie rozgrywki i świetnej muzyce. Wyśmienita zabawa nie trwa jednak długo. Przeciętnie, program znudzi nam się mniej więcej po dwóch dniach ostrego młócenia. To dość mało za prawie 15 dolców (prawie 50 PLN), nabywając grę w systemie STEAM.

Nie zmienia to oczywiście faktu, że Rag Doll Kung Fu jest grą ciekawą i warto w nią zagrać, choćby dla innowacyjnego sterowania. Niemniej jednak, w takiej sytuacji nie mogę grze wystawić wysokiej oceny. Potwierdza się również prawda o monopolu ogromnych koncernów na produkcję gier. Niskobudżetowe przedsięwzięcia zapaleńców nie mają szans z produktami rekinów biznesu. Tym niezbyt optymistycznym akcentem pragnę mimo wszystko zachęcić wszystkich do zagrania w Rag Doll Kung Fu – ostatni bastion innowacyjnych produkcji.

Daniel „KULL” Sodkiewicz

PLUSY:

• innowacyjny system sterowania;
• ciekawy pomysł na grę;
• humor;
• muzyka i filmiki;
• grywalność (ale tylko przez pierwsze 5 godzin grania!);
• ciekawa kampania w postaci treningu;
• niewielkie wymagania systemowe.

MINUSY:

• gra na 2 dni za prawie 50 złotych? stosunek cena/jakość wypada marnie;
• grafika;
• miejscami zbyt wygórowany poziom trudności;
• średnio udany multiplayer i przeciętne gry w trybie singleplayer;
• po którejś z kolei nieudanej próbie przejścia misji, można się nieźle wkurzyć – gra dość stresogenna.