Max Payne 2: The Fall Of Max Payne - recenzja gry

Na pewno na pierwszy plan wysuwa się Havoc (w wersji 2.0) - engine odwzorowujący fizykę przedmiotów martwych. Krzesła, kubły, stoliki, kartony - to wszystko można przewrócić, zepchnąć czy wysadzić, patrząc potem z zachwytem jak dynamicznie i naturalnie rozsypują się wokół nas. W niektórych miejscach programiści niemal na siłę pozostawili efekty swojej pracy - sterta kartonów na krawędzi schodów czy pokój do zabawy kulami na równoważni aż się prosi o chwilę uwagi.

Przedmioty żywe (przynajmniej do czasu) spłodzono również bez zastrzeżeń. Dobra animacja, dobry modeling (szczególnie postać Mony), dobre ruch twarzy - chociaż te w Mafii bardziej do mnie przemawiały. Sam Max Payne spoważniał, mniej więcej w tym samym stopniu co cała gra. Zamiast skórzanej kurtki i medalionu na szczęście jest teraz wymięta marynarka i krawat. Do kompletu szara i zmęczona twarz. Max się postarzał, mniej w nim werwy i ostrego języka, więcej przemyśleń i filozoficznych prawd podanych w grobowej atmosferze.

Ciężko doszukać się tu zmrużonego oka czy szczypty czarnego humoru. Nie ma co owijać w bawełnę: to w 100% procentach gra dla dorosłych. Trudna, zawiła fabuła, ciężki, poważny klimat, moralne dylematy. Jeśli ktoś poleciłby Wam gry komputerowe jako dobre lekarstwo na jesienna depresje, spełniłby dobry uczynek wobec bliźniego. Pod jednym warunkiem - że tą grą nie będzie MP2... Nie zdziwiłbym się, gdyby w poszukiwaniu inspiracji do gry, ktoś wykwalifikowany trafił na ostra paranoję.

To, co jednak na pewno umila grę i chociaż na chwilę przywołuje uśmiech to scenki wplecione w sama grę, dialogi osób trzecich i zachowania, na które mamy częściowy wpływ. Jeśli zasłonimy telewizor policjantom na komisariacie - będą narzekać i przeganiać nas z widoku. Bezdomny w opuszczonej ruderze już nie robi takiego rabanu. Można więc czasami zatrzymać się w akcji i pooglądać bieżący program w TV czy reklamy filmów dla dorosłych. Albo pogawędzić z praworządna staruszką. Jest trochę takich gadżetów i myślę, ze to duży plus tej gry. No i czas na Grand Prix w kategorii "klimat": senne wizje Maxa. Wizje przeplatane z grą. Psychodeliczny klimat, rozpływający się przy każdym ruchu myszy obraz - przez to trzeba przejść samemu. Wszystko okraszone znakomitym, przestrzennym systemem odwzorowania dźwięków środowiska gry i muzyką, której przewodni motyw znamy z pierwszej części - sprawdza się idealnie.

Co w takim razie studzi nieco mój entuzjazm tym razem? Chyba grywalność. Mówiąc w skrócie: Max Payne, gliniarz z Nowego Jorku wpadł w tarapaty. Zaczyna się pogoń za Złym Łotrem, na drodze staje mu cala rzesza oprychów, głównie z kontrargumentacją w postaci broni palnej. My również mamy do swojej dyspozycji mały arsenał, poza tym żadnych zbędnych przedmiotów. Sztuczna inteligencja przeciwników zawyża na pewno średnią w branży na dzień dzisiejszy ale gry nie określiłbym mianem wyjątkowo trudnej. Tym bardziej, ze nie mamy obowiązku dopracowania przejścia poziomu do perfekcji. Zapisujemy grę kiedy chcemy i myślę, ze to poważny minus. Ale... Większości ułatwi to zapewne grę i nie docenią przez to całego jej uroku.

W grze ciężko się zawiesić. Idziemy jak po sznurku do przodu. Od czasu do czasu trzeba cos wyłączyć, otworzyć czy przekręcić. Na osłodę opcja retrospekcji i zagrania tego samego fragmentu opowieści postacią Mony - towarzyszki Maxa w grze. To tyle. Bez kombinacji i alternatywnych rozwiązań. Bez przedmiotów czy charakterystyk postaci. Owszem, po skończeniu gry są kolejne, trudniejsze wersje przejścia, ale kto lubi odgrzewane kotlety? Ja nie. Szkoda. Można by przecież popuścić trochę Maxowi smyczy. Tak jak na przykład J.C. Dantonowi.

Ale cóż. To koncepty gry. A właściwie - ośmielę się użyć określenia: grywalnego filmu komputerowego. MP2 zbliża się niebezpiecznie do granicy dwóch sztuk - filmu animowanego komputerowo i gry akcji. Coraz więcej mamy wstawek fabularnych, co raz więcej opowieści, co raz więcej patentów w grze, które powodują, że zamiast iść dalej, przystajemy aby coś zobaczyć czy usłyszeć do końca. A jednocześnie coraz mniej kombinowania, zagadek, strzelanin wymagających precyzyjnego celowania. Taki był pierwszy Max, taka była Mafia, Vice City czy po części NOLF. Produkcje, które miażdżyły stylem i których - nawet jeśli się nie podobały - nie wypada krytykować bez dobrych argumentów w ręku.

No i na koniec drażliwa kwestia znana z pierwszej części: czas gry. MP2 jest podobnie krótki jak pierwowzór. Gra jest do skończenia w kilka, góra kilkanaście godzin. Ale twórcy robią to w pewnym sensie celowo. Po pierwsze: nic co dobre nie może trwać za długo. Po drugie: Max Payne to rozrywka innego rodzaju. Tu należy docenić kunszt, zaangażowanie i dbałość o szczegóły i efekt końcowy. To jak kawior przy schabowym. Jeśli jesteś graczem zaliczającym gry jak Don Juan panienki - daruj sobie. To gra dla tych którzy lubią delektować się grafiką, animacją, efektami, światłem i dźwiękiem. Dla tych którzy czują klimat gry każdym zmysłem.

Czy MP2 zalicza się do gier przełomowych? Dla tych, którzy nie grali w "jedynkę" - na pewno. Gra pokaże im pewien nowy wymiar. Natomiast ci, którzy katowali poprzednia cześć, na pewno spojrzą na produkcję przychylnym okiem, ale jednak pewien niedosyt pozostanie. Kiedy porównuję progres pomiędzy GTA3 a Vice City, to to właśnie jest dla mnie przełom. Kiedy patrzę na starszego i młodszego z braci Payne - nie widzę tego. A przecież to ten sam developer. Pozostaje liczyć na szybkie udostępnienie kodu gry i mody tworzone przez fanów. Moja prognoza: MP2 będzie znany większości, ale nie będzie się o nim głośno.

Podsumowując: Bez wątpliwości jak dla mnie obok GTA Vice City pretendent do tytułu „Gra Akcji Roku 2003”. Obowiązkowa pozycja dla nowych w temacie Max Payne. Czy pozostałym warto polecić drugie spotkanie z Maxem? A czy można odmówić sobie ponownej przejażdżki Ferrari? Chyba nie. Tyle, ze adrenalina już nie ta sama. Jest bardzo dobrze, ale mogło być lepiej!

massca