Juiced: Szybcy i Gniewni - recenzja gry

Jak zapewne już wiecie, tytuł posiada nieźle opracowany system uszkodzeń aut. Jest to kolejny aspekt, w którym Juiced góruje nad swoim najważniejszym rywalem, czyli NFS:U. Stłuczki podczas wyścigów są dość częste i niestety, czy jak kto woli „stety”, sowicie się za to płaci. Bowiem najczęściej większa część z wygranych pieniędzy przeznaczona zostać musi na kolejne naprawy auta. Najgorsze jednak, jeśli nie uda się wygrać nawet dolara, wtedy z Juiced robi się mały horrorek. Nie ma kasy nawet na wpisowe, więc trzeba czekać, aż łaskawie w kalendarzu pojawi się jakiś wyścig z wolnym wstępem i modlić się o zwycięstwo, bowiem model jazdy jest niedopracowany, a tym samym czekają nas prawdziwe zmagania i nerwy (o tym dalej).

Nie wiem dlaczego nie mamy możliwości spróbowania swoich sił raz jeszcze w tym samym wyścigu. Przecież nie od razu człowiek zna każdą trasę, również nie od razu jest dobrze oswojony z realiami rozgrywki. Tymczasem trzeba się zastanawiać, co tu zrobić, aby jakoś wygrzebać się z finansowej zapaści i jakoś naprawić auto, o jego usprawnianiu nie wspomnę. Czas płynął, a gra zaczęła mnie męczyć i irytować, jedyne co przychodziło mi wtedy na myśl, to czym prędzej wrócić do świata San Andreas.

Co prawda rozgrywka pozwala i na inne opcje. Można więc asystować lub pozwolić komuś innemu prowadzić. Wraz ze wzrostem reputacji graczy w świecie wyścigów, mogą oni grupować załogi (zespoły) kierowców. Te są potrzebne do wyścigów drużynowych, gdzie zwycięstwo jest determinowane tym, który zespół jako pierwszy przekroczy linię mety wszystkimi swoimi samochodami. W zwyczajnych wyścigach, mogą brać udział pojedynczo. Im więcej razy startują, tym większe są ich umiejętności i większa szansa na zwycięstwo. Kolejną opcją jest asystowanie i postawienie (zakładu) na któregokolwiek z kierowców. Każdy kierowca ma szansę na zwycięstwo i teoretycznie jest możliwe, by szybko zamienić setki dolarów na tysiące, przy ostrożnym obstawianiu.

Jedyny problem z tymi dwoma metodami jest taki, że każdy prowadzony przez kogoś innego lub obstawiony wyścig musi odbyć się w czasie rzeczywistym. To znaczy, musimy obserwować, jak jeździ komputer. Coś podobnego ma miejsce w Gran Turismo 4, jednak tam można rozwój wydarzeń przyspieszać i na niego wpływać. Tutaj natomiast jedyna ocena tego rozwiązania zamyka się w słowie „litości”. Zastanawiam się czasami, czy twórcy gier grają w swoje produkcje. Jak dla mnie bardzo często programiści po prostu dodają do tytułów jakieś głupoty, tak aby tylko rosła lista „new features”. W praktyce okazuje się, że większość z nich jest nieciekawa i do tego ma znikomy wpływ na rozgrywkę. Nasza gra ma to, dodaliśmy tamto i siamto, możliwości jest 2285 – tylko na co to komu? Lepiej by było skupić się na najważniejszych cechach, tutaj natomiast kariera praktycznie została zabita przez producenta. Ogromnie szkoda, potencjał bowiem był dość spory. Uleciał jednak gdzieś między Ivana a Delfina.

Czas na kwas, czy jak kto woli buraki. Tak więc, możemy powiedzieć naszej załodze, jak mają jeździć. Oddano nam do wyboru trzy niesamowicie nowatorskie opcje, mianowicie hard, medium i easy. Okazuje się, że tak naprawdę użyteczna jest tylko ta ostatnia opcja. Mniejsza z tym, bowiem dość często zdarzy się tak, że AI sprawi niespodziankę i auto prowadzone przez komputer zaliczy bliskie spotkanie z jakąś ścianą. No niech już będzie, niby komputer to nasz wirtualny kolega z zespołu i jest realistycznie jeśli się myli. Po czym nie wiedzieć jednak czemu cofa do tyłu tak strasznie wolno, że stawka ucieka daleko do przodu. Przebolejemy to? No dobrze, może wyjdzie jakiś patch – pomyślałem. Lecz po chwili widzę, że mój kompan już wycofał do określonego punktu i znowu przystępuje do ataku. Ruszył z kopyta, dzieci z drogi, kobiety piszczą, tłumy szaleją, Lepper sam zniósł z drogi blokadę... a mój mistrz poczuł się tym wszystkim stremowany i postanowił raz jeszcze zaliczyć spotkanie ze ścianą. W końcu gra ulitowała się sama nad sobą (o zgrozo) i włączył się jakiś skrypt resetujący auto. To ustawiwszy się w odpowiedniej pozycji troszkę dalej na trasie mogło wreszcie kontynuować wyścig. Po tym zajściu stwierdziłem, że cokolwiek ta gra jeszcze ma do ukrycia, nic mnie już nie zdziwi. Słowem, Juiced – nie dla idiotów.

Tryb tuningowania jest niezły, jeśli oczywiście została nam jakaś kasa z napraw. Są prawdziwe firmy i części od nich. Wystarczy wymienić A’PEXi, AEM, Bridgestone, Ferodo, Konig, Alpine czy HKS. Do tego dochodzi tysiące najróżniejszych kombinacji możliwych do uzyskania. W sumie wystarczy powiedzieć, że maniacy customizowania własnego modelu powinni być usatysfakcjonowani.

Jeździ się dziwnie, ani to arcade, ani symulacja. Autorzy starali się znaleźć zloty środek i uzyskać coś podobnego do Ridge Racera, niestety nie udało się. Jadąc, przypuśćmy z prędkością około 100 km/h, wystarczy lekko skręcić, a auto zaczyna wariować. Nie ma praktycznie szans abyśmy mogli prowadzić auto tak, jak robi to komputer. Zarówno na zakrętach, prostych odcinkach i podczas uderzenia w inne samochody w wyścigu, pojazd kontrolowany przez gracza ma większe prawdopodobieństwo zakręcenia „bączka” niż inne. To prowadzi to wielu dziwnych chwil na ekranie i gradu przekleństw z naszych ust. Nawet ze wszystkimi możliwymi modyfikacjami samochodu nadal to się to zdarza, bowiem pomagają one niewiele. No i co tu powiedzieć pozytywnego, jeśli najważniejsza rzecz w tego typu grze, czyli przyjemność z jazdy, praktycznie nie istnieje. Autorzy starają się ratować dobrym trybem multiplayer. Tam rywalizujemy z rzeczywistym przeciwnikiem i od razu jest raźniej, na dodatek wszyscy mają taki sam punkt wyjścia. To znaczy, wszystkim tak samo trudno w Juiced się jeździ. Kariera online, to się twórcom udało i być może aspekt ten przedłuży życie tej jakże nierównej gierki.

Grafika trzyma obecny poziom konsolowo-pokemonowy, jeśli tak go można określić – po prostu najczęściej odrzuca, niekiedy może się podobać. Są rożne zespoły developerskie, jednym udaje się umiejętnie korzystać z najnowszych efektów graficznych i możliwości jednostek pixel shader. Innym też się to udaje, jednak nieumiejętnie. Do tej drugiej grupy należy Juiced, przedstawiając nam się jako kolorowa i rozmyta blurem papka. Tendencja jest taka – dobre modele aut i świetne refleksy, takie sobie trasy oraz ich otoczenie, tekstury biedne i w niskiej rozdzielczości, gratis „efekty dziada” – takie jest Juiced. Może przesadzam, jednak ostatnio mania na blur i efektowną, rażącą kolorystykę, dopadła zbyt wiele firm. Ani to wygląda ładnie, ani realistycznie... może ja się już starzeję jako gracz? Nie sądzę, bowiem Gran Turismo 4 pokazało, że można zrobić niesamowicie kolorowe miasto, czy to w dzień czy w nocy, przy tym bez tego odczucia kiczowatości. Jedyny plus oprawy Juiced to akceptowalne wymagania sprzętowe, co powinno ucieszyć posiadaczy słabszych pecetów. Podoba mi się za to dźwięk, EAX robi swoje a ryk jednostek napędowych aut jest dość dobry. Do tego dochodzi zróżnicowana i wpadająca ucho ścieżka dźwiękowa i mamy niemal pełen obraz gry od strony doznań słuchowych. Zostaje jeszcze reszta odgłosów, która nie stara się wybić poza ogólnie przyjęty standard.

Osiem milionów dolarów z hakiem, hakiem jakim nikt z nas by nie pogardził, poszło się kochać. Droga przyjemność, nieprawdaż? Skopany model jazdy, utrudniający postępy w karierze zawierającej sporo błędów. Kiczowata grafika, dobry dźwięk i multiplayer (o ile komuś Juiced daje radość z gry), to wszystko o tej gierce. Zapowiadało się tak fajnie, a wyszło tak sobie. W każdym razie, nie wróżę tej grze wielkiego sukcesu, bo jest po prostu taka sobie, jeśli nie zwyczajnie kiepska. Podczas ostatnich dni spotkałem się z kilkoma zadowolonymi posiadaczami Juiced, może jednym z nich będziesz i Ty? Nie mów mi jednak potem, że nie ostrzegałem.

Piotr „Bandit” Lewandowski

PLUSY:

• ukazała się wreszcie;
• dźwięk;
• multiplayer;
• system uszkodzeń.

MINUSY:

• model jazdy;
• błędy w karierze;
• błędy w kodzie gry;
• zbyt efekciarska grafika.