Crazy Frog Racer - recenzja gry

CFR to prosta gierka wyścigowa, w której do quasi-futurystycznych zawodów staje 9 (w tym jedna ukryta) dość obskurnie zaprojektowanych i wykonanych postaci, nijak nie budzących sympatii. Że niby to śmieszne ma być, że jakiś kucharz-psychopata, krowa, hiphopowiec w kapturze, eee. Jeden rzut oka i ma się dość. Z całego tego ustrojstwa jedynym słusznym wyborem jawi się więc sam Frog, dający przynajmniej poczucie że jest „jak w teledysku”. W sumie nieważne. Nasze zmagania z komputerem (unikać należy określenia AI, takowej bowiem tu brak) bądź z kolegą toczymy na jednej z 12 bliźniaczo podobnych do siebie, megarace’owych tras. Da się zauważyć pomiędzy nimi pewne kosmetyczne różnice, takie jak tła czy drobne przeszkadzajki graficzne (jak przelot przez kanalizację), ale przez większość czasu i tak odnosi się wrażenie latania w kółko po tym samym – tylko ze zmienionym układem zakrętów.

Jeszcze gorzej.

Pojęcia takie jak model jazdy czy fizyka generalnie nie znajdują w tym tytule zastosowania. Rozgrywka to w kwestii mechaniki jedna, wielka wolna amerykanka. Wciskamy gaz i – ding, ding – zasuwamy naszym pojazdem do przodu, hamulec możemy sobie darować. W czasie jazdy zbieramy tokeny, które następnie spożytkować możemy na jeden z 7 ekstrasów. Mamy tu dopalacz, rakiety, moździerz i inne gadżety ofensywno-powerupowe. Efekty ich zastosowania dalekie są od widowiskowości takich choćby Lego Racers i obecnego tam „zaginania czasoprzestrzeni”. Tempo rozgrywki jest dość wysokie i występuje całkiem wyraźne wrażenie prędkości (wspomagane serpentynowymi trasami). Nie ratuje to w żaden sposób gameplay’a, położonego na łopatki przez wszechobecną łopatologię, dotykającą niemal każdego aspektu tego potworka. Skopano nawet coś tak banalnego, jak konfiguracja sterowania, możliwa tylko z poziomu oddzielnego programiku-setupu. Po uruchomieniu gry nic zmienić w ustawieniach nie możemy. Gdzie tu logika, e?

Grafika – jaka jest, każdy widzi. Fuj. Jest to bez wątpienia najbrzydsza gra, jaką dane nam było oglądać w tym roku (a poprzeczka stoi „wysoko”, wspominając takiego Garfielda na przykład). Niskie wymagania sprzętowe oraz wysoki framerate to nie argument, kiedy wizualne niedostatki modeli oraz tekstur przyprawiają o mdłości. Nie wierzcie podkolorowanym screenom ze strony producenta, CFR to obowiązkowa pozycja dla każdego turpisty. Nawet ludzie widzący Crazy Froga w charakterze ikony muzyki, bez której dance byłby jak pies bez ogona, nie odnajdą w zaproponowanym tu designie poziomów/postaci nic, na czym mogli by zawiesić oko. Jakby tego było mało, do czysto technicznej strony wykonania także można się przyczepić – bugów tu nie brakuje. Włączenie dopalacza w „nieodpowiednim” miejscu powoduje, że przelatujemy przez ścianę, lądujemy poza trasą i resetowani jesteśmy kilkadziesiąt metrów wstecz. Zwykłe kliknięcie niewidocznym kursorem myszy (nie rozpoznawanej przez grę jako kontroler – w tym celu służy klawiatura lub pad) w prawym górnym rogu ekranu skutkuje wyłączeniem się gry i wyjściem do Windowsów. O co chodzi?

Sporym zaskoczeniem w związku z tym tytułem jest brak licencjonowanych utworów muzycznych, z wspominanym już Axel F oraz Popcornem na czele. Paradoksalnie, należy to zaliczyć na minus. Jak już ktoś słucha tej antysztuki, to niech przynajmniej będzie miał coś od życia w trakcie zabawy z grą i posłucha sobie znanych i lubianych numerów. A tu figa. Gdyby natomiast odciąć się całkowicie od dotychczasowych, niechlubnych dokonań Żaby i wsłuchać się głębiej w obecne tu tracki, można dojść do wniosku że są one ogólnie mniej irytujące, niż całe to „Crazy Hits”. Nie znaczy to jednak, że stoją na dobrym, ani nawet akceptowalnym poziomie. Oprawa muzyczna jest tak samo drażniąca, jak każdy inny element CFR. Mimo że momentami rytm staje się milszy dla ucha i zbliżamy się do klimatów house’owych i break’owych, i tak denerwujące melodyjki przewodnie biorą nad wszystkim górę, a domek z kart burzy się. Tym najodważniejszym z nas, którzy będą mieli ochotę zagłębić się w te wszystkie przeboje, zadedykowano dostępną w menu głównym opcję Jukebox, umożliwiającą przesłuchanie soundtracka, który wizualizowany jest przez nijak niezsynchronizowany taniec Crazy Froga. Ratunku. Gdy na cały ten osobliwy kolaż CFR nałożymy jeszcze przewijające się non-stop „ding, ding” sfx-y, przycisk Mute na sprzęcie grającym stanie się naszą ostatnią deską ratunku. Jeśli go nie użyjemy, efekty mogą być opłakane w skutkach.

Hekatomba.

Produkcje takie jak Crazy Frog Racer nigdy nie powinny wychodzić na światło dzienne, a już na pewno nie powinny być sprzedawane za cenę, za którą można w dzisiejszych czasach całkiem pozytywnie się zabawić. I nawet nie chodzi o gry, przeliczcie tylko te okolice 50 złotych na tabliczki czekolady czy bilety do kina. Nie ma tu znaczenia, czy jesteś za czy przeciw zjawisku Zwariowanej Żaby. Twój osobisty stosunek do tej gadziny nie wpłynie na odbiór bijącej po oczach amatorszczyzny o zerowej grywalności, którą próbuje się nam niniejszym sprzedać. Jeśli więc rozważałeś zakup tej gry, najlepiej zrobi ci zimny prysznic, a jeśli to nie pomoże – bardziej drastyczne środki szokowe. Zrób wszystko, byle nie dać się zwieść na pokuszenie przez obecne w press releasach epitety opisujące ten tytuł: „szybka, dynamiczna i przezabawna”. Reszta jest milczeniem.

Krzysztof „Lordareon” Gonciarz

MINUSY:

• paskudna grafika;
• irytujące udźwiękowienie;
• (dla entuzjastów) brak żabich przebojów;
• amatorszczyzna;
• *brak* grywalności.

PLUSY:

• hm, gra komputerowa?