Call of Duty: Roads to Victory - recenzja gry

Zadania, w przeciwieństwie do tych w Medal of Honor: Heroes (idź do punktu A, żeby dowiedzieć się gdzie jest punkt B, z którego musisz dotrzeć do punktu C), są znacznie bardziej urozmaicone. Poza wspomnianym przeze mnie w poprzednim akapicie naparzaniu do samolotów nieprzyjaciela, przyjdzie nam także wyznaczać dla lotnictwa współrzędne celów, przedzierać się przez linię wroga, celem zdobycia ważnych dokumentów czy wysadzać baterie lotnicze. Nie da się ukryć, że pod tym względem jest dobrze. Co warte nadmienienia, rozkazy dowództwa w trakcie misji co chwilę się zmieniają. To spore urozmaicenie. Oczywiście zdarzają się także misje dość nudne, ale to akurat da się przeboleć. Większy problem stanowi kwestia klimatu, którego miejscami nie ma za grosz. Idziemy przed siebie, strzelamy bez opamiętania do wszystkiego, co się rusza i… ziewamy – mniej więcej tak wyglądają niektóre momenty. W tym przypadku nie bez znaczenia jest oprawa dźwiękowa, która powinna pozytywnie wpływać na ten element. A tak nie jest.

Wspominałem, że sporą wadą Brothers in Arms: D-Day była kiepsko działająca sztuczna inteligencja. W CoD:RtV jest już lepiej, lecz cudów nie należy oczekiwać. Przede wszystkim została oparta na skryptach. Należy więc to rozumieć tak, że przeciwnicy reagują na nas dopiero wówczas, gdy znajdziemy się w polu ich widzenia lub nadepniemy na obszar aktywujący ich działania. Jeżeli tak się stanie (a inaczej być nie może), kilku lub kilkunastu wrogów pojawi się w wirtualnym świecie, po czym zadziała jakiś skrypt definiujący ich następny ruch. Co ważne, żołnierze sterowani przez komputer nie rzucają się na nas z okrzykiem bojowym na ustach, tylko starają się nas załatwić w rozsądniejszy sposób. Zdarza im się nawet schować za jakimś elementem otoczenia i stamtąd prowadzić ogień.

Wybuchy wyglądają naprawdę nieźle, czego dowodem jest powyższy screen.

Arsenał nie jest szczególnie bogaty. Brakuje przede wszystkim pistoletów (mam tu na myśli choćby Lugera, bo według mnie trudno nazwać Thompsona „pistoletem”, i to maszynowym). Nie rozumiem, z jakiego powodu ich nie ma. Tak więc przez całą grę posługujemy się różnego rodzaju karabinami: samopowtarzalnym Garandem M1 (uff, przynajmniej jest moja ulubiona broń!), snajperskim Springfieldem czy automatycznym BAR-em. Od czasu do czasu przyjdzie nam też skorzystać z potęgi bazooki. Jednak najciekawszym rodzajem broni są granaty. Co w nich ciekawego? Ano to, że są niesamowicie skuteczne! Na szczęście granaty na polu walki są towarem mocno deficytowym. Gdyby było inaczej, zabawa byłaby za łatwa. Twórcy, żeby jeszcze bardziej urozmaicić walki na froncie, dali graczom również kilka szans na postrzelanie z CKM-u. Ale z tego wszystkiego najważniejsze jest to, że wszystkie rodzaje broni są zgodne z realiami historycznymi.

Na osobny akapit zasługuje sterowanie. Każdy rozsądny gracz doskonale wie, że komfort grania na padzie w strzelanki (przyjmijmy, że PSP jest padem :-) ) nie jest najwyższy. Idealnym tego potwierdzeniem jest właśnie CoD:RtV. Dość powiedzieć, że w Internecie aż huczy od obelg skierowanych do osób odpowiedzialnych za sterowanie. Kompletnie nie rozumiem, z jakiego powodu. Bo czego można było oczekiwać? Według mnie gra się stosunkowo wygodnie. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby zmienić konfigurację przycisków czy ustawić czułość celowania.

Za to za multiplayera z ogromną przyjemnością zrugam autorów gry. Tak się składa, że nie ma... trybu Infrastructure! Możemy zapomnieć o rywalizacji ze znajomymi znajdującymi się od nas dalej niż kilka metrów. Tym samym CoD:RtV został pozbawiony największej zalety wojennych strzelanin.

Oprawa graficzna jest tylko przeciętna. Tekstury są beznadziejnej jakości. Przez to otoczenie jest jakieś szaro-bure i w zdecydowanej większości przypadków, strasznie brzydkie. Ja rozumiem, że akcja gry dzieje się w czasie II Wojny Światowej, ale litości! Bynajmniej nie wymagam, żeby ściany budynków były wymalowane na wszystkie kolory tęczy. Jednak sądzę, że kilka rzeczy można było wykonać lepiej. Na pocieszenie dodam, że modele postaci prezentują się całkiem nieźle. Podobnie jak wybuchy – nie sposób się do nich doczepić.

Gra chodzi płynnie, choć od czasu do czasu zdarzają się zwolnienia. Ładowanie poziomów z reguły nie jest zbyt długie, co jest sporą zaletą. Momentów, w których gra się doczytuje w trakcie misji, praktycznie nie ma, a jeżeli już, to są one praktycznie niezauważalne.

Jedynym sposobem na zniszczenie czołgu jest skorzystanie z usług bazooki. Karabin się tu nie przyda.

Oprawa audio zawiodła mnie pod dwoma względami. Po pierwsze – jakość nagranych na płytkę dźwięków nie powala (da się to odczuć zwłaszcza na porządnych słuchawkach). I po drugie – zbyt rzadko w tle przygrywa utworek zagrzewający nas do walki. Poza tym jest w sumie w porządku. Trzeba w szczególności docenić muzykę. Trzyma poziom i wybija się ponad przeciętność reszty. Gdyby tylko częściej pojawiała się trakcie misji...

Dotychczas na PSP pojawiły się trzy FPS-y osadzone w realiach wojennych. I wiecie co? Ten pierwszy, czyli Medal of Honor: Heroes, bije na głowę konkurentów. Call of Duty: Roads to Victory mieści się pośrodku stawki. Nie mówię, że MoH:H był rewelacyjny, ale o nim wszyscy będą pamiętać przynajmniej do premiery sequela. Dlaczego? Z prostej przyczyny – ma doskonałego multiplayera, który w przypadku tego rodzaju gier jest kluczem do sukcesu. A Roads to Victory? Kolejne misje przechodzi się ze sporą satysfakcją, akcja jest dynamiczna, a SI przeciwników działa poprawnie, lecz czegoś mi tutaj brakuje. I nie mam na myśli tylko sieciowego trybu Infrastructure. Po prostu za dużo tutaj przeciętności, a za mało przebojowości.

Szymon „SirGoldi” Błaszczyk

PLUSY:

• zróżnicowane misje;
• niczego sobie oprawa dźwiękowa;
• dobrze działająca Sztuczna Inteligencja;
• wystarczająca liczba klatek na sekundę;
• niezła grywalność.

MINUSY:

• beznadziejny tryb wieloosobowy;
• momentami wieje nudą;
• nienajlepsza oprawa graficzna.