Ladykillers, czyli zabójczy kwintet – bracia Coen. Najgorsze filmy wielkich reżyserów

Ladykillers, czyli zabójczy kwintet – bracia Coen

Kojarzycie Fargo albo To nie jest kraj dla starych ludzi? Musicie więc kojarzyć także zgrany duet braci Coen, którzy zręcznie mieszają style i po mistrzowsku budują napięcie. A jeśli dodać do tego współpracę z cenionymi aktorami, otrzymamy godny spiżowego pomnika kunszt reżyserski. Niestety i w tym przypadku trafimy na pozycje, które niszczą idealny obraz twórców. Takie jak np. Ladykillers, czyli zabójczy kwintet.

Szramą na statui artystycznych dokonań braci Coen jest mało plastyczny jak na ich możliwości obraz o obrabowaniu kasyna z Tomem Hanksem w roli głównej. Ot, prosta historia o grupie włamywaczy, którzy nie grzeszą inteligencją i sprytem, a także o starszej pani wynajmującej im pokój tuż przy wspomnianym przybytku uciech i rozrywek. To właśnie ona staje się celem planowanego morderstwa.

Znani z oryginalności, niebanalności i niekonwencjonalności bracia Coen w Ladykillers poszli po linii najmniejszego oporu. Film jest schematyczny, przewidywalny i choć nie brak w nim scen zabawnych, które szczerze śmieszą, humor ten nie stoi na najwyższym poziomie, bo ogranicza się głównie do żartobliwych, poprzekręcanych cytatów z Poego. Krytycy i co pilniejsi widzowie zwracają też uwagę na to, że wersja braci Coen wypada blado w obliczu oryginału z 1955 roku, który uznano za komediowy majstersztyk z błyskotliwą kreacją Aleca Guinnessa.