9 głośnych filmów, które potrzebują remake’u

Wiecie, czym jest filmowy postmodernizm? To nurt zakładający, że wszystko zostało już w kinie opowiedziane, dlatego trzeba korzystać ze sprawdzonych motywów, łączyć je ze sobą, a dzięki temu być może stworzyć coś świeżego i ciekawego. Taki sposób myślenia przyniósł nam wiele oryginalnych dzieł, jak chociażby te Quentina Tarantino, ale też zapoczątkował coś, czego nie wszyscy są fanami – erę szeroko pojętych sequeli, prequeli i rebootów.

Bo – umówmy się – hollywoodzcy producenci coraz częściej idą po linii najmniejszego oporu i chcą wyciągnąć pieniądze z portfeli widzów, decydując się na nakręcenie filmu związanego z uznaną już marką. I choć większość dzieł tego typu to odgrzewane kotlety, to nie wolno zapomnieć, że czasem dobra kontynuacja bądź remake nie są złe. A czasem okazują się nawet potrzebne – szczególnie po latach.

Dziś chciałbym skupić się na tym drugim zjawisku, czyli remake’ach. I to takich, które jeszcze nie powstały, ale fajnie by było, gdyby ktoś się na nie w końcu zdecydował. Opowiem o dziełach nieco podstarzałych, które mają na swoim karku dobre kilkadziesiąt lat, oraz tworach średnio udanych, którym po prostu przydałoby się jakieś uwspółcześnione odświeżenie. Te filmy z chęcią obejrzałbym jeszcze raz, ale w nowym wydaniu.

Człowiek z blizną (Scarface)

Kino gangsterskie święciło w swoich czasach ogromne sukcesy, czego najlepszymi dowodami są takie marki, jak Ojciec chrzestny czy Chłopcy z ferajny. Przyjmijmy jednak, że są to dzieła nietykalne i nikt nie chciałby oglądać ich uwspółcześnionych wersji. Trochę inaczej sprawa ma się z innym klasycznym reprezentantem gatunku mafijnego – Człowiekiem z blizną. Ten film opiera się na tak uniwersalnym szablonie fabularnym, że jego nowa wersja mogłaby okazać się strzałem w dziesiątkę.

Należy bowiem pamiętać, że Scarface z 1983 roku był już remakiem. Oryginał pochodzi z początku lat 30. XX wieku, a zamiast Ala Pacino w tytułowej roli mogliśmy oglądać równie charyzmatycznego Paula Muniego. Historie były jednak bardzo podobne – skupiały się na jednostce, która przeszła bardzo burzliwą ścieżkę od zera do bezlitosnego gangstera, i choć można było z głównym bohaterem nieco sympatyzować, to jego powolne odchylanie się w niemoralne skrajności mogło przerażać. Tego rodzaju wybuchowe charaktery zawsze czeka spektakularny, choć tragiczny finał.

Tony Camonte nie wydostał się z ostrzeliwanego budynku, Tony Montana nie przetrwał desperackiej próby samoobrony (choć radził sobie niczym John Rambo), a po tych kolejnych kilkudziesięciu latach ciekawie byłoby zobaczyć życiową porażkę kolejnego Tony’ego. Osadzenie filmu we współczesnych realiach sprawiłoby, że następny Człowiek z blizną z pewnością wyróżniłby się na tle poprzedników.