Najciekawsze materiały do: Dying Light

Jest to gra, która nie jest wybitna, nawet bym powiedział, że dziwi mnie jej aż tak wielka popularność, ale z jakiegoś powodu dobrze się w nią gra. Głównie przez parkour, który jest tak zadziwiająco dobrze zrobiony, że reszta świata mogłaby się od nas uczyć. Co jest trochę dziwne patrząc na wielkość studia, którą tą grę robiło.
Fajna jest też ilość broni, głównie białej. W dodatku możemy je też ulepszać co tym bardziej urozmaica tą grę. I być może właśnie dlatego drugą połowę gry przechodziło mi się tak słabo. Od kiedy dostajemy pierwszy karabin i dużą ilość amunicji gra traci trochę na uroku, a przecież to właśnie ciachanie wrogów daje tutaj największą przyjemność.
Lokacje już się tak nie wyróżniają jak te powyższe elementy. Ale nie traktowałbym tego jako minusa, bo dzięki temu podczas gry można mieć świadomość, jakby Harran naprawdę gdzieś istniał. Fabuła jest trochę zbyt prosta i za dużo w niej zwrotów akcji, a to po jakimś czasie potrafi być męczące.

Jedna z najlepszych gier o zombie o ile nie najlepsza! Grafika, klimat 10/10. Fabuła jest okej a walka z zombie bardzo dobra i sprawia frajdę. Główny bohater charyzmatyczny i prze koks xD GRA JUŻ LEGENDARNA 9/10

Na plus
-piekna grafika
- muzyka to coś co dawno w grach mi brakuje tu jest klimatyczna (intro mega !)
-latwe sterowanie
-misje główne
-klimat
-liczba broni
Na minus
- misje dodatkowe
-ciagle latanie w misjach pobocznych przynieś zanieś mega nuży
-

Zapomniałem dodać jak ktoś już napisał że ten debilny respawn broni i przeciwników zasługuje na 1/10

Myślę, że Dying Light może być najlepszą grą z zombiakami, ale nie grałem we wszystkie, więc zaryzykuję jedynie stwierdzeniem, że jest w czołówce. Techland wziął swoje poprzednie dzieło, czyli Dead Island i wniósł je na kolejny poziom. Pewne elementy rozgrywki są tutaj bardzo podobne, ale gra ma własną tożsamość i własny klimat. Mimo, że preferuję kontrastowe połączenie rajskich tropików z krwiożerczymi nieumarłymi to bez cienia wątpliwości pod względem gameplay''u to Dying Light jest o wiele lepszy i po prostu bardziej "miodny". Tę grę powinien znać każdy szanujący się gracz. Polecam!

Jak to dobrze, że nie miałem tego na płycie tylko w wersji digital, bo bym tę płytę połamał kilkanaście razy podczas ogrywania głównego wątku :D
O ile gra jest naprawdę dobra, to posiada tyle irytujących mechanik i na tyle nierówny poziom trudności, że bywa momentami mega irytująca i frustrująca.

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 82:27

Fabuła jest standardowa jak na opowieść o zombie, jednak aktorzy dubbingowi wkładają tu tyle serca że jest całkiem emocjonująco. Z imersji wybija trochę otwarty świat. Jesteśmy zarażeni / mamy 48 godzin by ocalić miasto, a ja w tym czasie latałem parę tygodni ( w grze ) po mapie zbierając loot i znajdzki, wykonując wyzwania oraz zadania poboczne, a historia grzecznie na mnie czekała. Strefy bezpieczne szczególnie w slumsach wywołują politowanie i nasuwają pytanie jakim cudem chronią nas przed hordą.

Podobnie atrakcyjność zadań pobocznych wynika z dużego nakładu emocjonalnego dzięki pracy osób odpowiedzialny za podłożenie głosu. Jednak w związku na umieszczenie miejsca akcji chyba w Turcji, egzotyczność imion sprawia że czasami postacie poboczne mi się myliły bądź nie wiedziałem o kogo chodzi.

Po lekkim zrozumieniu zasad wspinaczki, parkur bardzo przyjemny. Zdobywane z czasem umiejętności związane z zwinnością + doświadczenie gracza sprawia że niemal w późniejszych etapach „przelatujemy” przez mapę. Jest to pewnie też spowodowane tym że w drugiej połowie gry opuszczamy niskie slumsy i przenosimy się Starego Miasta które ma znacznie wyższe budynki.

Znajdki są ciężko ukryte w tym śmietniku i średnio ciekawe.

Na początku gra wydaje się toporna i trudniejsza. Szybko się męczymy, broń jest kiepska i szybko się bezpowrotnie psuje. Jednak tak jak z zwinnością później jak nabierzemy wprawy i pogodzimy się z częstą zmianą oręża to gra staje się dość prosta. Karą za śmierć jest strata trochę xp z drzewka przetrwania, nie jest to bardzo dotkliwe. Z pieniędzmi w zasadzie też nic później nie zrobimy bo wszystkie dobra znajdziemy w terenie, a niezaprzeczalnie na początku musimy być naprawdę wytrwałym zbieraczem złomu.

Tryb współpracy jest fajny choć jak gramy z przypadkowymi ludźmi to często nas wywala, każdy lata gdzie chce, lub sępi itemy – standard. By się wyróżniać na tle współgraczy mamy spora bazę ubrań. Szkoda iż nie wpływają one na statystyki tak ja sugeruje ich obrazek. Żałuje tez iż nie możemy podejrzeć swego wyglądu w każdym momencie.

Niezaprzeczalnie jest to dobra produkcja, ale na ten moment nie mam specjalnej ochoty by grać w kontynuacje.

Opinia do DLC – The Bazak Horde

Moja ocena 3.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 15:05

Fabuła prawie nie istnieje. Jest to tryb kolejnych 20 wyzwań które by przejść trzeba nauczyć się na pamięć. Dodatkowo na niskich poziomach legendy jest to też niemałe wyzwanie bojowe. Paradoksalnie za zaliczenie dostajemy plany na trzy rodzaje strzał do łuku ( elektryczne, podpalane, wybuchowe ) w których ja osobiście nie widziałem zastosowania posiadając bron palną. U innych graczy też nie widziałem kiedykolwiek w użyciu łuków. Za wykonywanie kolejnych wyzwań otrzymujemy bony bazooka które można wymienić ( w moim przypadku ) na losowa złotą broń.

Są też dwa brzydkie stroje związane z tym dodatkiem.

Ogarniętemu graczowi przejście tych zadań zajmie około 30 min. Mój czas wynika z konieczności nauczenia się poziomów na pamięć oraz wykonaniu wszystkich dodatkowych wyzwań.

Sposób na łatwe zaliczenie który odkryłem dużo później:

Nie przepadam za trybem wyzwań wiec dla mnie bardzo słabe DLC, choć bawiłem się troszkę lepiej niż w Clash in the Clouds do BioShock’a Infinite.

wpisze choć skończyłem lata temu 2 msc po premierze może wcześniej nie licząc DLC od 2 gorsza ale tez dobra polecam każdemu fanowi survival horror.

Dying Light jest po prostu cool. Plusy... To taki Dead Island, tyle że z widowiskowym pokonywaniem przeszkód. Parkour został tu zrealizowany niezwykle wdzięcznie, co ubarwia poruszanie się po świecie gry. Przyznać trzeba, że ruchy bohatera animowane są z dużą płynnością i gracją. Nawet nieźle prezentuje się fizyka, gdyż czuć ciężar dzierżonego oręża, bezwładność ciał przeciwników czy siłę wybuchu. Na dodatek sprawnie można wykorzystać elementy otoczenia w walce jak np. kolce, ogrodzenia, wybuchające beczki czy inne pułapki. Broni do walki wręcz oraz opcji ich modyfikacji jest co nie miara. Im dalej w las, tym są bardziej wyszukane. Jeszcze jedna rzecz – kotwiczka – no i micha się cieszy. Dość sympatycznie przebiega rozwój bohatera, a zastosowane ulepszenia dają wymierne korzyści w trudnej sztuce przetrwania. A propos, zabawa jest często wymagająca. Grałem w kooperacji na trudnym poziomie i nie powiem, jest srogo. Pozytywnie zaskakiwała mnie sztuczna inteligencja antagonistów. Postaci jest sporo, ale te ważniejsze zrobiono z jajem. Od strony audio mamy przyzwoity dźwięk, niekiepskie dialogi, zabawne pogaduszki npc i ogólnie spoko dubbing. No i nie mogę z tych bliźniaków. Muzyka, czasami z nutką melancholii, wydała mi się interesująca. Tworzy fajny, dość nieoczywisty klimat z domieszką powagi i smutku. W takich wolniejszych momentach niezwykle przyjemna bywa eksploracja otoczenia. Duży podziw budzi otwarte miasto. Na pewno ogrom pracy włożono w jego przygotowanie, zwłaszcza, że mnóstwo tu detali i smaczków. Sporo tu i ówdzie przeróżnego szpeju, znajdziek i ukrytych przedmiotów. Docenić należy także przeciwników, bo mamy tu przemyślane rodzaje potworów. Gadziny okazują się nieustępliwe i trudne do ubicia, zwłaszcza po zmierzchu. A kiedy już mówimy o porze dnia, nie sposób nie wspomnieć o urokach nocnej eskapady i emocjach związanych z pościgiem przez przemieńców. Zaprawdę, sytuacje takie dostarczają adrenaliny. Choć na początku nie mogłem się odnaleźć, z czasem mój odbiór produkcji stał się naprawdę pozytywny. Gierka niezaprzeczalnie wciąga. Często łapałem się na tym, że ulegałem żądzy krwi w lokalnej bójce, prosząc się o kłopoty. No bo przecież nie mogłem sobie odmówić soczystego rozwalania łbów zarażonym, prawda? Kolejnym miłym zaskoczeniem były dla mnie zróżnicowane typy zadań: zarówno misje fabularne, jak i questy poboczne czy spontaniczne interwencje. O dziwo jakoś nie przeszkadzała mi ich schematyczność. Choć odrobinę sztampowa, to i tak całkiem spoko fabuła z różnymi intrygami. Tytuł zapewnił mi ponad 30 godzin zabawy. Minusy... Jak dla mnie zbyt chaotyczna. Sam interfejs wydawał mi się nieprzyjazny. Do tego zbyt szybko psująca się broń. Aspektem, na który muszę najbardziej ponarzekać jest sterowanie, bowiem to ono najczęściej mnie zabijało. Wspinanie się na wieżę tudzież zeskakiwanie z wysokich platform to jakaś katorga. Sporadyczne zacięcia albo inne niedoskonałości też nie pomagały. Apogeum frustracji staje się końcowy etap pościgu, gdzie jeden błąd to powtarzanie całej sekwencji od nowa. Z kwestii technicznych też parę rzeczy by się znalazło, jak choćby wariujące zwłoki czy dość powszechny problem z dołączeniem do rozgrywki we współpracy. Mimo wszystko, granie w coopie z przyjacielem dawało dużo frajdy. Moja ocena – 7.5/10