Recenzja gry The Surge 2 – najłatwiejsze Dark Souls, w jakie grałem

Spacer przez park

The Surge 2 jest grą o wiele łatwiejszą, niż można by się spodziewać. Nie zrozumcie mnie źle – produkcja Deck13 wciąż potrafi ukarać za pojedynczy błąd śmiercią czy zmusić do powtarzania wybranej sekwencji po kilka razy. Nijak ma się to jednak do przepraw, jakie potrafiły zafundować nam tytuły z serii Dark Souls czy chociażby pierwsze The Surge.

Po części wynika to z wyeliminowania największej wady poprzedniej odsłony cyklu – zbyt rzadkiego rozmieszczenia stacji medycznych w wybranych punktach gry. Do dziś pamiętam frustrację, jaką wywoływała we mnie konieczność wielokrotnego powtarzania nawet kilkunastominutowych fragmentów identycznych walk w identycznych korytarzach, nim w końcu udawało mi się dotrzeć do upragnionego skrótu albo nowej stacji. W The Surge 2 konstrukcje poziomów są znacznie bardziej przemyślane i gdy tylko zaczyna ciążyć nam nadmiar nagromadzonego złomu, możemy spodziewać się, że w pobliżu znajduje się albo skrót, albo nowa bezpieczna przystań. Dzięki temu nie zdarza się, byśmy po śmierci musieli powtarzać kilkunastominutowe sekwencje składające się z tych samych starć z takimi samymi wrogami. W najgorszym wypadku czeka nas kilkuminutowy sprint po swoje rzeczy.

A tak w The Surge 2 zdobywamy kaski i hełmy. Głowa w pakiecie, gratis.

Zabawę ułatwia także rozbudowany system rozwoju postaci. Nie tylko pozwala on swobodnie grindować punkty zdrowia czy staminę (co poprzednio było mocno ograniczone), ale także na wczesnym etapie zabawy daje dostęp do bardzo przydatnych modułów, dzięki którym na przykład jesteśmy w stanie aż za bardzo efektywnie regenerować sobie zdrowie, pokonując wrogów.

Jeśli zaś mimo tego wszystkiego polegniemy, pozostawione przez nas zwłoki musimy wprawdzie odzyskać w ściśle określonym czasie, ale dopóki leżą na ziemi, zapewniają nam obszarową regenerację życia. Przemyślane wykorzystanie tej mechaniki potrafi dać gigantyczną przewagę w walce z bossami, a dowolne starcie z regularnymi wrogami zmienić w dziecinną igraszkę.

Egzekucjom często towarzyszą ładne, krótkie animacje.

Ornstein i Smough to to nie jest

Właśnie, bossowie. Pierwsze zaskoczenie w tej kwestii, jakie mnie spotkało, wynikało z faktu, że jest ich stosunkowo mało. Podczas gdy w takich Dark Soulsach zabawa toczy się w zasadzie od bossa do bossa, a regularni przeciwnicy stanowią zaledwie przerywnik albo mięso armatnie do podgrindowania, w The Surge 2 pomiędzy jednym ważniejszym starciem a drugim potrafią upłynąć godziny. Większość czasu spędzamy tutaj, uczestnicząc w tańcu śmierci z regularnymi oponentami – proporcje zmieniają się dopiero bliżej końca gry, kiedy to częstotliwość pojedynków z „szefami” ulega odczuwalnemu zwiększeniu.

Zaskoczenie numer dwa to stopień trudność tych potyczek. O ile kilku dostępnych w grze opcjonalnych bossów potrafi zajść za skórę, tak jakaś dziesiątka obowiązkowych przeciwników w większości przypadków okazała się zwyczajnie słaba. Dość powiedzieć, że dużą część z nich pokonałem... przy pierwszym podejściu. I mam tu na myśli również nieprzyjaciół z końcówki gry. Z większością zaś poradziłem sobie w trakcie trzech czy czterech prób. Po części jest to spowodowane tym, że gros oponentów to po prostu dopakowana wersja regularnych wrogów i wypracowywane w walkach z mięsem armatnim taktyki okazują się skuteczne również przeciwko nim.

O ile w pierwszej części długo biegaliśmy ze sprzętem robotniczym, tutaj dość szybko dobieramy się do ekwipunku, dzięki któremu wyglądamy jak prawdziwi wojownicy.

Większe problemy sprawiło mi jedynie dwóch niemilców – finałowy boss oraz charakterystyczny robot znany z okładki gry. Ten ostatni był również najbardziej „soulsowym” przeciwnikiem. O ile podczas mierzenia się z pozostałymi „szefami” wystarczało stosowanie tych samych manewrów co w starciach ze zwykłymi oponentami, ewentualnie z jakimiś minimalnymi korektami, tak przy nim musiałem faktycznie uważnie uczyć się jego zachowań, szukać dziur w obronie, planować momenty ataku. I wyciągać wnioski z własnych zgonów. Szkoda, że pozostali oponenci nie oferują równie ciekawych wyzwań i szybko wylatują z pamięci. Sytuacji nie ratują również wspomniani wcześniej opcjonalni bossowie – ci, na których natrafiłem, byli zaledwie mocno dopakowaną wersją wcześniej pokonanego niemilca. Na tyle, na ile jestem w stanie to stwierdzić – innych rodzajów dodatkowych superprzeciwników w grze nie ma.

Podaj mi pomocną dłoń

Bossów nie umieściłbym po stronie zalet The Surge 2, ale jak wcześniej wspomniałem, gra nie kładzie też na pojedynki z nimi tak dużego nacisku jak inne tytuły typu soulslike. Sercem tej produkcji są walki ze zwykłymi wrogami – opanowanymi przez nanity ulicznymi rzezimieszkami, religijnymi fanatykami, opancerzonymi żołnierzami czy maszynami.

System walki stanowi rozwinięcie ciekawego rozwiązania znanego z pierwszego The Surge. Wrogowie podzieleni są na sześć stref – po jednej dla głowy, korpusu i każdej kończyny. Zależnie od oponenta może on mieć opancerzone inne części ciała, a my mamy szansę w trakcie i przed walką decydować, w którą z nich będziemy celować. Jeśli wybierzemy kończynę czy korpus pozbawiony ochrony, zadamy o wiele większe obrażenia i łatwiej wyprowadzimy adwersarza z równowagi. Atakowanie pancerza okazuje się mniej skuteczne, ale gdy już go wystarczająco obtłuczemy, możemy wyprowadzić specjalny cios wykańczający i pozyskać schemat danego elementu ekwipunku albo części do jego wytworzenia. Większe ryzyko oznacza większą nagrodę.

Nie dziwię się, że ten robot trafił na okładkę gry - walka z nim to najciekawszy pojedynek, jaki przygotowali twórcy.

Najistotniejszą nowością jest mechanizm parowania. Przed wrogimi ciosami możemy tradycyjnie odskakiwać, ale czasem znacznie lepszym rozwiązaniem jest ich sparowanie. Wymaga to wyczucia odpowiedniej chwili i precyzyjnego wciśnięcia przycisku odpowiadającego kierunkowi nadciągającego ataku. Jeśli nam się nie uda, obrywamy, za to sukces nagradzany jest odsłonięciem się wroga i szansą na zadanie mu bardzo dużych obrażeń. O ile przy szybkich przeciwnikach wstrzelenie się w dobry moment pod gradem ataków bywa trudne i lepsze rozwiązanie stanowią klasyczne odskoki, tak przy większych i wolniejszych niemilcach parowanie sprawdza się doskonale i stanowi przyjemne urozmaicenie. Osobiście potrzebowałem kilku godzin, by przekonać się do tej mechaniki i zacząć traktować ją równorzędnie z klasycznymi manewrami, ale pod koniec zabawy korzystałem już z niej nader chętnie.

Starcia są bardzo dynamiczne. Już na początku gry mamy dość paska staminy, by móc dość swobodnie wykonywać nawet kilka uników pod rząd zakończonych serią uderzeń. Dwa typy ataków – szybki i silny – możemy łączyć w różnorodne, bardzo efektowne kombinacje, a ciosy wrogów rzadko zadają bardzo dużo obrażeń. Wszystko to sprawia, że pojedynki często mają o wiele więcej wspólnego z tańcem śmierci rodem ze slasherów w rodzaju Devil May Cry czy Bayonetty niż z powolnym chowaniem się za tarczą i wyczekiwaniem momentu do kontrataku rodem z Dark Souls. Nawet jeśli stawiamy na parowanie, wymagana jest od nas taka precyzja i skupienie, że dynamika w takich chwilach w ogóle nie spada.

Kostury i włócznie wydają się być o wiele użyteczniejsze od innych typów uzbrojenia.

Spory wachlarz dostępnej broni (przy czym mam wrażenie, że włócznie i kostury są dużo użyteczniejsze od innych narzędzi mordu i osobiście używałem niemal wyłącznie ich) oraz możliwości atakowania – oprócz szybkiego i silnego mamy też ataki ładowane, jest także dron, do którego możemy wpakować jeden z kilkunastu różnych modułów atakujących – sprawia, że walka się nie nudzi. Wspomniałem wyżej, że pojedyncze ciosy wrogów nie zadają dużych obrażeń, ale miewają oni tendencje do atakowania w grupach albo całą serią ciosów, więc chwila nieuwagi potrafi skończyć się źle. Nie jest to poziom trudności typowy dla starć z darksoulsowymi bossami, niemniej wystarczający, by aż do końca gry dobrze się bawić i nie czuć znużenia.

Mury Jerycha

Oprawa wizualna gry nie zrobiła na mnie pozytywnego pierwszego wrażenia – całe otoczenie wydawało mi się paskudnie nieczytelne i rozmazane. Na szczęście szybko udało mi się znaleźć winowajcę tego stanu rzeczy w opcjach graficznych – twórcy uznali, że to dobry pomysł, by wszelkie rozmycia i inne flary ustawić domyślnie na maksymalnym poziomie.

Po stonowaniu tych zapędów świat The Surge 2 stał się znacznie ostrzejszy i w efekcie oprawę wizualną mogę ocenić w miarę pozytywnie. Nie jest to konsolowa ekstraliga, dość często trafiają się też pojedyncze, paskudnie rozmazane tekstury, ale generalnie gra nie ma się czego wstydzić na tle innych tytułów dostępnych na PlayStation 4.

Nie mogę jej również niczego zarzucić, jeśli chodzi o płynność czy dopracowanie – podczas zabawy nie zdarzyły mi się spadki FPS-ów ani nie natrafiłem na żadne błędy. Brakowało mi jedynie możliwości zwiększenia rozmiaru wyświetlanych napisów – inni twórcy powoli uczą się, że nie każdy gracz konsolowy lubi przysuwać nos do telewizora, żeby odczytać mikroskopijne literki, deweloperzy z Deck13 wciąż nie odrobili tej lekcji. We znaki dają się także długo widoczne na ekranie plansze ładowania, które musimy oglądać, gdy zmieniamy poziom oraz po każdym zgonie.

Ach, zieleń, od razu przyjemniej. Szkoda, że sztuczna.

Pod względem artystycznym gra utrzymuje styl poprzedniej części serii – zwiedzamy głównie industrialne ruiny miasta, ścieki, tunele czy laboratoria. Wyjątek stanowi sztuczny park – duża lokacja, którą odwiedzamy mniej więcej w połowie gry. Spora ilość zieleni w innych produkcjach może nie zrobiłaby wielkiego wrażenia, tutaj jednak stanowi bardzo miłą i potrzebną odmianę. Podobnie jak w pierwszym The Surge odwiedzane lokacje jako takie nie imponują, ale za to skutecznie budują spójność i wiarygodność tego świata, który przecież sam w sobie nie jest zbyt ciekawym miejscem do życia.

A JAK PREZENTUJE SIĘ WERSJA PC?

The Surge 2, mówiąc krótko, zostało słabo zoptymalizowane. Po blisko 20 godzinach spędzonych z tą pozycją notoryczne przycięcia stały się nie do zniesienia, szczególnie podczas dynamicznych walk i szybkiego pokonywania mapy pieszo (gra na szczęście nie crashuje). Pomimo zmniejszenia ustawień z „bardzo wysokich” na „wysokie” problemy nie ustąpiły, choć podzespoły nie były eksploatowane do granic ich możliwości. Sytuację nieco poprawiło wybranie opcji adaptacyjnej synchronizacji pionowej.

Grafika wydaje się dość specyficzna. Wszechobecne są duże różnice w kontraście i nadmierne naświetlenie – zmniejszenie opcji świateł oraz okluzji otoczenia może na szczęście poprawić doznania wzrokowe. Grając w wersję przedpremierową, doczekałem się patcha, który wprowadza antyaliasing w wersji TAA, poza domyślnym SMAA (obie formy wyglądają jednak bardzo słabo).

Mój sprzęt:

1. GPU: Gigabyte GTX 1080
2. CPI: Intel i5-8400
3. RAM: 16 GB
4. Rozdzielczość: 2560x1080 (21:9)
5. Używane ustawienia: wysokie

Patryk Homa

Dwa kroki w stronę Dark Souls i jeden krok wstecz

The Surge 2 to bardzo dobra gra. Jakby nie patrzeć, jest to wciągająca produkcja nastawiona na walkę, w której starcia lśnią, sprawiają frajdę i długo się nie nudzą. Tytuł ten cechuje też ciekawie wykreowany świat, solidna warstwa techniczna (przynajmniej w wersji konsolowej, choć z kilkoma drobnymi ale) oraz odrobione zadanie domowe, jeśli chodzi o największą bolączkę poprzedniej odsłony cyklu – frustrujący projekt poziomów.

Linka pozwala szybko przemieszczać się po mieście.

Problem w tym, że jest to też gra... może nie łatwa, ale nie tak trudna, jak można by po niej oczekiwać. Po dzieła tego typu sięgają specyficzni gracze, mający bardzo konkretne oczekiwania – chcą oni wysokiego poziomu wyzwania, które ich wymęczy, podda ich umiejętności próbom, a na koniec zaserwuje olbrzymie pokłady satysfakcji, jeśli mu sprostają. I The Surge 2 tego nie oferuje. Nie poczułem się specjalnie dumny z siebie, gdy skończyłem zabawę. Nie bardziej, niż gdybym przeszedł Assassin’s Creed czy Yakuzę.

Dlatego zanim zdecydujemy się na romans z kolejną produkcją Deck13, warto być świadomym tego, na co się piszemy. Jako weterani Nioha, Bloodborne’a, wszystkich Dark Soulsów i pierwszego The Surge możemy dzięki temu uniknąć dużego rozczarowania. A z drugiej strony – jeśli zawsze chcieliśmy spróbować tego typu gier, ale baliśmy się, że mogą być one dla nas zbyt trudne, to właśnie The Surge 2 wydaje się w tym momencie najlepszym punktem wejścia, by zobaczyć, o co w tym wszystkim chodzi.