Recenzja gry Warhammer: Chaosbane – takie casualowe Diablo 3

Miłe złego początki, a koniec żałosny

Do dyspozycji mamy cztery postacie: żołnierza Imperium, krasnoludzkiego wojownika, leśną elfkę strzelającą z łuku i władającego magią elfa wysokiego rodu. Różnią się one między sobą umiejętnościami, talentami oraz historią. Co ciekawe, tę poznajemy jedynie na początku w formie przyjemnej komiksowej scenki. Miałem nadzieję, że zabieg ten zostanie zastosowany ponownie w środku kampanii, ale deweloperzy postanowili wstrzymać się z tym aż do zakończenia fabuły.

Przyjemna scenka fabularna. Szkoda tylko, że jedynie na początku.

Szkoda, bo w ciągu ośmiu godzin złapałem się na tym, że zwyczajnie przeklikuję dialogi i nie wczytuję się w opowieść. W przypadku takiego Diablo 3 czułem się częścią wydarzeń fabularnych, które stanowiły urozmaicenie zabawy. Tutaj zaś byłem tylko ich biernym uczestnikiem – moja Elessa wałęsała się po zakątkach Praag czy Nuln z zadaniem likwidacji zagrożeń, które czyhały na ludność, i tyle. To znaczy, tak wynikało z opowieści w obozie, bowiem poza HUB-em NPC spotykałem tylko wtedy, kiedy trzeba było kogoś uratować.

Pochwalić jednak muszę oprawę graficzną Warhammera: Chaosbane. Co prawda fani mrocznej stylistyki będą narzekać, że jest za jasno i za mało juchy widać na monitorze, mnie się jednak podobało to, co oglądałem na ekranie. Tła są bogate w detale, a otoczenie przykuwa uwagę. Szkoda tylko, że dosłownie nic z tego nie wynika, gdyż środowisko nie jest zniszczalne, a pędząc przez setki wrogów, mamy zbyt mało okazji, by zachwycić się widokami.

Chaosbane to ładna gra, tyle trzeba jej przyznać.

Nie oceniaj książki po okładce?

Równocześnie żałuję, że tak bardzo zadbawszy o tło, nie pokuszono się o dopracowanie oponentów. Ja rozumiem, że w hack’n’slashu powtarzalność to norma, ale przez trzy akty miałem wrażenie, że walczę z czterema lub pięcioma rodzajami wrogów. Między aktami różnili się oni jedynie kolorem aury oraz ubraniami. Raz na jakiś czas pojawiał się unikatowy przeciwnik dla danego aktu, ale to zdecydowanie za mało. Zwłaszcza że finałowy akt czwarty jedynie zmienia wszystkich poznanych do tej pory nieprzyjaciół w ich bardziej mackowate odmiany. Brakowało tylko któregoś z Lovecraftowskich Przedwiecznych…

Świecące się wojny klonów.

Na obronę twórców muszę jednak powiedzieć, że Warhammer: Chaosbane ma najprzyjemniejszy gameplay, z jakim miałem do czynienia w ostatnich latach w hack’n’slashu. EKO Software pod tym względem spisało się na medal i przyznaję, że obserwowanie ruchów Elessy to duża przyjemność. Elfka niestrudzenie płynie przez morze wrogów, animacje ataków robią wrażenie, a sama walka sprawia radochę.

To w zasadzie największy atut Chaosbane – dynamika rozgrywki, dzięki której nawet rzucanie kuli ognia jako mag Elontir nie sprowadza się do stania w miejscu i czekania, aż z naszych rąk wyleci płonący pocisk. W tym konkretnym przypadku uważam wręcz, że takie Path of Exile mogłoby uczyć się od Warhammera: Chaosbane.

Przeciwników nie brakowało, ale ekran był zadziwiająco przejrzysty.

To, czego brakuje, można podpatrzeć u konkurencji

Chaosbane nie zapomniało także skorzystać z dorobku starszego kolegi. Mam na myśli drzewko talentów. Nie jest tak rozbudowane jak w hack’n’slashu Grinding Gear Games (Path of Exile), ale oferuje kilka możliwość wyboru paru ścieżek rozwoju. Za jego pośrednictwem da się zdobyć dwie boskie umiejętności aktywne oraz trochę pasywnych. Poza tym każdy wydany punkt oznacza konkretne wzmocnienie statystyk. W tym wszystkim należy jednak pamiętać, że możemy wybrać jedynie 50 talentów, bowiem taki jest maksymalny poziom postaci. Trzeba zatem planować rozsądnie.

Prawie jak drzewko talentów w Path of Exile. Prawie.

Szkoda tylko, że szybko okazuje się, iż w rzeczywistości drzewko talentów jest zwyczajnie ubogie. W zasadzie inwestuje się w nie po to, by zdobyć potrzebne do naszego buildu zdolności. Bonusy do statystyk wbrew pozorom nie są już aż tak istotne. Wstyd się przyznać, ale po 42 poziomie nie zaglądałem do niego, bo i tak miałem już to, czego potrzebowałem. Jest zresztą też drugi powód takiej decyzji.

Kupno talentu wymaga zainwestowania koron (złoto w grze) oraz odłamków. Wszystko to pozyskujemy, wykonując misje, mamy też szansę na „wydropienie” materiałów z potworów. O ile koron zdecydowanie nie brakuje, tak szybko przekonałem się, że gra skąpi nam odłamków. Występują one w różnych kolorach i każdy punkt talentu wymaga zainwestowania odpowiedniej ilości wszystkich typów tego materiału. W efekcie, aby móc w pełni skorzystać z Boskiego Drzewa, musiałbym grindować.

Problem w tym, że odłamki pod koniec gry okazały się surowcem niezbędnym również w przypadku innego elementu rozgrywki. W Warhammerze: Chaosbane możemy ulepszać, a raczej „błogosławić” ekwipunek. Potrzebne są do tego specjalne odłamki, kamienie łączące oraz wspomniane wyżej zwykłe odłamki. Najprościej przyrównać je do klejnotów z Diablo 3, bowiem pełnią identyczną funkcję.

Ulepszanie sprzętu to początkowo droga zabawa.

Błogosławiąc przedmiot, wkładamy wybrane odłamki do socketów i w zależności od koloru otrzymujemy bonus. Błogosławić możemy, ile chcemy, za każdym razem podmieniając końcowy bonus, więc dopóki mamy potrzebną ilość materiałów, dopóty możemy eksperymentować. Aby uzyskać jeszcze lepszy efekt, wkładamy kamienie łączące (trójkątne) w odpowiednie pola pomiędzy socketami, zyskując w ten sposób wzmocnione odłamki.

Brzmi skomplikowanie? Gwarantuję, że tak jest jedynie na papierze, bowiem w praktyce system ten okazuje się prosty i wystarczy zapamiętać, który kolor odpowiada za jaką statystykę. Tych nie ma zbyt wiele, więc problem praktycznie nie istnieje. No, może poza tym, że trzeba wyposażyć się w tonę odłamków.

Hack’n’slash bez łupów jest jak żołnierz bez karabinu

Skoro już sobie radośnie narzekam, pomarudzę również na liczbę przedmiotów, jakie wypadają z przeciwników. Wydawało mi się do tej pory, że w hack’n’slashach sprzęt liczony jest hurtowo i w zasadzie doskwiera nam jego nadmiar. W Warhammerze: Chaosbane na każdej mapie wymieniałem dwie lub trzy części ekwipunku, w plecaku niosąc garść znalezionych gratów. Nawet ich nie nazywam, bowiem wyposażenie podzielone zostało tu na kilka kategorii setowych i w zasadzie końcówka nazwy definiuje bonus.

Biały przedmiot lepszy od pomarańczowego? Ok…

W przypadku Diablo 3 pokuszono się o losowy generator tychże nazw, a w Chaosbane mamy ich kilka na krzyż, co przy dłuższym posiedzeniu wygląda dość komicznie. W ciągu godziny okazuje się bowiem, że zdobywamy ten sam łuk, ale na różnych poziomach i z nieco innymi statystykami. Ekwipunek podzielony został na cztery kategorie jakości, przy czym ostatniej, czerwonej, nie ujrzycie zbyt szybko. A szkoda, gdyż na tle pozostałych wypada najlepiej – zapewnia bowiem pasywne umiejętności dodatkowe.

Ze sprzętem ogólnie miałem taką nietypową zagwozdkę. Otóż w pewnym momencie zauważyłem, że siła mojego ataku spadła. Ekwipunku nie wymieniłem, zwyczajnie przeszedłem do kolejnego aktu i awansowałem na wyższy poziom. Współczynnik obrony był ten sam, ale liczba określająca moją siłę zmalała. Cyferki na ekranie również były jakby mniejsze, jednak przeciwnicy padali tak samo szybko jak wcześniej.

Ogromnych cyfr obrażeń w Chaosbane nie uświadczycie.

Wyznam szczerze, że bolało mnie to nietypowe skalowanie, bowiem w hack’n’slashach lubię czuć moc mojej postaci. Tutaj miałem wrażenie, że jestem tak samo silny jak na początku gry. To o tyle problematyczne, że poziom trudności w Warhammerze: Chaosbane okazuje się stosunkowo niski. Po dziesięciu minutach zabawy musiałem zmienić poziom trudności z normalnego na wyższy, bowiem zwyczajnie ziewałem z nudów, a nie jestem wymiataczem, który w Path of Exile gra w trybie hardcore z zamkniętymi oczami.

Powtarzalność nie powinna być widoczna gołym okiem

Ułatwienia to coś, co widocznie jest w grze EKO Software na każdym kroku. W ustawieniach graficznych praktycznie niczego nie da się przestawić i wygląda to jak konsolowy port. Nasz ekwipunek niby ma statystyki, ale w rzeczywistości sprowadza się to do wybrania sprzętu, który ma więcej procent wzmocnienia współczynnika ataku lub obrony. Zresztą gra nas o tym niemal natrętnie informuje. Więc przemierzając świat Chaosbane i natrafiając na jakiś zagubiony napierśnik, sprawdzałem tylko, czy atak lub obrona zaświeciły się na zielono. Szybka podmianka i leciałem dalej.

O przepraszam, nie „dalej”, tylko wciąż w to samo miejsce, bowiem Chaosbane cierpi na uciążliwą powtarzalność lokacji. Każdy akt to niby inne otoczenie, ale jest ono tak bardzo monotonne, że człowiek szybko ma dość. O ile dwa pierwsze akty zostały pod tym względem zaprojektowane przyzwoicie, tak w kolejnych coraz bardziej daje się we znaki powtarzalność, nie wspominając o liniowości oraz ciasnocie.

Skrzynie to jedyne, pewne źródło lootu, którego przeciwnicy nam skąpią.

Po godzinie zabawy w mroźnym lesie odniosłem wrażenie, że każda część historii składa się z dokładnie trzech rodzajów zakrętów, w których w jednym i tym samym miejscu znajdują się skrzynie z łupami. Deweloperzy nie pokusili się o losowe generowanie poziomów w kampanii, choć – co ciekawe – jest ono dostępne w osobnym trybie endgame’owym. Przez to rozwiązanie nawet finałowy etap, który moim zdaniem był najpiękniejszy, szybko mi się przejadł.

Średnia gra, co nie znaczy, że zła

W zasadzie chyba każdy aspekt Warhammera: Chaosbane cechuje pewne niedopracowanie. Mogło być ciekawie, ale pokuszono się o zrzynkę rozwiązań z innych hack’n’slashy i na tym poprzestano. Zresztą cały czas miałem wrażenie, że gram w nieco ładniejsze, niemniej zdecydowanie uboższe Diablo 3. Nie jestem w stanie wymienić postaci, które spotkałem, co najwyżej bossów, z którymi walczyłem. Tych – nawiasem mówiąc – było jak na lekarstwo, bowiem raptem czterech.

Przyjemny boss, póki się go nie rozpracuje. Czyli chwilę.

Dwóch pierwszych zapamiętałem dzięki mechanikom. Były przyjemne, gdyż nie sprowadzały się do stania przed większym niegodziwcem i traktowania go wszystkim, co mamy na wyposażeniu. Trzeba reagować na to, co dzieje się na ekranie, dzięki czemu starcia trwają dłużej. Dwóch ostatnich, a już zwłaszcza finałowy, sprawiło mi jednak wielki zawód. Zresztą związana z nimi otoczka fabularna również nie powala. W trzech pierwszych aktach gonimy pretendenta, który chce zostać czempionem Chaosu i ucieka przez całą mapę, by na końcu zmienić się w bossa.

Dużo tego marudzenia, ale to nie tak, że wszystko, co Chaosbane miało do zaoferowania, okazało się słabe. Zdecydowanie przypadł mi do gustu system umiejętności, który nie pozwala na posiadanie wszystkich zdolności. Trzeba zatem w przemyślany sposób inwestować punkty, a do tego dochodzą też te pasywne oraz zdobyte z Boskiego Drzewka.

Ponadto występuje tu mechanika o nazwie Żądza Krwi. Raz na jakiś czas horda potworów zostawia sferę, która regeneruje nasze życie oraz zapełnia ową Żądzę Krwi. Początkowo mamy tylko jej podstawową wersję, ale wraz z postępami w kampanii otrzymujemy dostęp do wersji wzmocnionej. Gdy zbierzemy odpowiednią liczbę kulek i zapełnimy pasek, możemy aktywować zdolność specjalną. Przydaje się ona do likwidowania przeciwników specjalnych lub na wyższym poziomie trudności, gdy wrogów jest zwyczajnie zbyt wielu.

Rządza Krwi robi spustoszenie w szeregach wroga.

Dodać należy do tego aktywną spację, do której przypisana została zdolność taktyczna, unikatowa dla każdej klasy. Mojej elfce zapewniała przewrót, dzięki któremu mogłem sprawnie uciekać z zasadzek oraz odpowiednio się pozycjonować.

Takie casualowe Diablo 3

Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że wbrew pozorom bawiłem się nieźle. Głównie za sprawą płynnej rozgrywki oraz dynamiki walki. Niemniej nie jest to gra warta pieniędzy, jakich życzy sobie za nią deweloper. Zwłaszcza gdy na rynku mamy darmowe Path of Exile czy nie takie drogie Grim Dawn. Powiem więcej, lepiej nawet zainwestować w Diablo 3 – wyjdzie taniej, a otrzymamy bogatszą zawartość.

W moim odczucie Warhammer: Chaosbane to taki casualowy hack’n’slash, idealny dla osób, które nie znają gatunku, ale chcą bezboleśnie w niego wejść. W przyszłości może okazać się, że tytuł ten zostanie rozbudowany, ale biorąc pod uwagę zawartość zapowiadanych DLC, będzie to raczej droga inwestycja. Szkoda, że dostaliśmy kolejnego przeciętnego Warhammera, zwłaszcza że mogło być tak dobrze. Na ten moment chętniej dołączyłbym do sił Chaosu, zamiast z nimi walczyć, ponieważ samą grę można podsumować jako takie uproszczone Diablo 3 i w zasadzie nic więcej.